Κρίττων Κακάβουρας: "Ο Έλληνας, μάτια μου, είναι έρωτας..."

συνέντευξή στη Στέφη Δελαγραμμάτικα

Ο Κρίττων Κακάβουρας δεν είναι το είδος του ηθοποιού που έχουμε συνηθίσει. Ακολουθεί τη μοναχική του πορεία στο θέατρο τα τελευταία 25 χρόνια. Είναι ένας outsider. Αυτά σκέφτομαι καθώς πλησιάζω την παλιά μονοκατοικία στο Κουκάκι περιμένοντας αυτόν τον άνθρωπο - μυστήριο να μου αποκαλυφθεί.

Το κουδούνι γράφει "Κανένας".

Το χτυπώ.

Λιτός, δωρικός, ωραίος σαν Έλλην, εμφανίζεται μπροστά μου ο Κρίττων Κακάβουρας. "Να πάρω το παλτό σου" μου λέει και μένω κεραυνοβολημένη. "Παλτό τον Ιούλιο, κύριε Κακάβουρα;" ρωτώ με έκδηλη την έκπληξη στο πρόσωπό μου. Ο Κρίττων Κακάβουρας διευκρυνίζει: "Όλοι κουβαλάμε μαζί μας το παλτό της καχυποψίας. Σε παρακαλώ να το αφήσεις απ' έξω. Και πού 'σαι;... Κρίττωνας. Απλά, Κρίττωνας..."

Προχωρώ στο διάδρομο εντυπωσιασμένη. Αυτή λοιπόν σίγουρα θα είναι μια ενδιαφέρουσα συζήτηση. "Εδώ θα πούμε αλήθειες και μόνο" συμπληρώνει τη σκέψη μου ο Κρίττωνας, αφήνοντάς με εμβρόντητη.

Προχωρούμε προς την κουζίνα. "Δεν πιστεύω να έφαγες" λέει ενώ βγάζει απ' το φούρνο ένα αχνιστό ταψί με γιουβετσάκι.

"Γκουρμέ" μου λέει κλείνοντάς μου το μάτι με νόημα. "Το γκουρμέ της γρια - Μπατσούραινας."

Σερβίρει το γιουβετσάκι στα πιάτα ενώ εγώ ετοιμάζω το παλιό κασετοφωνάκι μου. "Εγώ θα βάζω κρασί και εσύ κάνε ό,τι θες με τα κουμπάκια στο μαραφέτι σου" λέει.

Είδα στο διάδρομο δύο τεράστιες φωτογραφίες - πορτρέτα. Οι γονείς σου;

Ακριβώς. Ο παπα - Κάβουρας Μπατσούρας και η γρια Μπατσούραινα, η πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου. Ομορφιά αληθινή, της ψυχής, όχι όπως σήμερα που έχουμε γεμίσει μοντέλα και καλλιστεία. "Μίς" σου λέει ο άλλος. Να δω ποιά απ' αυτές τις κουφιοκέφαλες μπορεί να δουλέψει το γκασμά όπως η γριά μου. Εκεί να τις δω και να σου πω εγώ μετά τίτλους ομορφιάς και κουραφέξαλα.

Ηθοποιός σημαίνει φως;

Ηθοποιός σημαίνει αγώνας. Αγώνας να επικοινωνήσω ή καλύτερα, να κοινωνήσω την ψυχή μου. Ρωτάς αν αυτό σήμερα ενοχλεί. Δεν έχεις άδικο που το ρωτάς. Έτσι είναι. Ζούμε σε καιρούς δύσκολους, τα πάντα ρυθμίζονται από τους κουτόφραγκους που διαφεντέυουν τις ζωές μας. Ηλεκτρονικά να πούμε όλα. Η ζωή, η φιλία, ο έρωτας. Όχι εγώ. Εγώ είμαι η σωκρατική "αλογόμυγα". Γι' αυτό και βρίσκομαι συνεχώς στο στόχαστρο. Ας είναι... Τους χαρίζω και τις γραβάτες και τα λουστρίνια και τα κοκτέηλ πάρτυ τους. Μα, μην ανησυχείς κυρά μου για μένα. Εγώ κρατάω την ουσία... (παύση) Κι ονειρεύομαι...

Δηλώνεις ροκ;

Αυτό το λες εσύ για μένα. Άλλος θα με πει παγανιστή, άλλος ρεμπέτη. Κοίτα να δεις τώρα τί γίνεται. Αν με τον όρο "ροκ" εννοούμε όλους αυτούς τους λιμοκοντόρους τα αμερικανάκια που μας πλασάρουν στην τιβί, αυτά τα Μάικολ Τζάκσον τα πώς τα λέτε, τότε να με συγχωρεί η χάρη τους αλλά τους έχω χεσμένους και γράφτο όπως το λέω. Αν πάλι εννοούμε το να έχεις αίσθημα, πάθος, να δίνεις και την ψυχούλα σου να πούμε για αυτά που πιστεύεις, για τους φίλους σου που αγαπάς, για τους εχθρούς σου που αγαπάς ακόμα περισσότερο και τέλος, για τον τόπο σου, τότε ναι, δηλώνω αμετανόητος ροκάς. Παρέα μου όλοι οι μεγάλοι ροκάδες. Ο Παύλος, ο Μάρκος, ο Επίκουρος...

Και πώς καταφέρνεις να συνταιριάξεις...

Σου φαίνεται περίεργο, ε; Σε πληροφορώ λοιπόν πως ο Επίκουρος ήταν πολύ περισσότερο...

Όχι, άλλο θέλω να πω. Πώς γίνεται να σε βλέπουμε φέτος να συνεργάζεσαι με την κοοπερατίβα Μετέχνιο και μάλιστα σε μια από τις πιο νεωτερίστικες δουλειές, το Άλογο Κούρσας του Τάσσου Σώντερς;

Τί σε μπερδεύει; Πες μου.

Δεν είναι όλο αυτό λίγο "ξένο" σε σχέση με τον Έλληνα, τον οποίο τόσο συχνά υμνείς στα έργα σου;

Όχι, όχι μάτια μου. Ο Τάσσος Σώντερς υπηρετεί την τέχνη μας από ένα διαφορετικό φαινομενικά μετερίζι. Τον ξέρουμε σαν ένα μεταμοντέρνο δημιουργό, με διεθνή παρουσία στα φεστιβάλ και τέτοια. Αν αφαιρέσεις όμως όλα αυτά τα λουσάτα και δεις στο βάθος της ψυχής του,... ε; Για ψάχτο παραμέσα... Εδώ τί γράφει.(δείχνει την καρδιά του) Θα βρεις εκεί έναν ακέραιο λεβέντη, τον Απάτσι, όπως τον λέω εγώ. Ο Τάσσος έχει καρδιά και περιεχόμενο. Πώς μπορεί ο Έλληνας να μην το αντιληφθεί αυτό;

Η γνωριμία σου με τον Σώντερς έγινε με αφορμή την ερμηνεία σου στο Άκου Ποντικέ του Λίχμαν - Πρέσκελε. Επίσης, το προηγούμενο καλοκαίρι ανέβασες τη δικιά σου επιθεώρηση Κώστα είσαι σπίτι; Τί αποδοχής έτυχαν αυτά τα δύο έργα;

Της καλύτερης. Και στο λέω στα ίσα. Νιώθω γεμάτος από την αποδοχή του κοινού, πίστεψέ με. Έρχονται νέα παιδιά και με βρίσκουν, ζητούν τη συμβουλή μου, κοίτα... δεν είναι τα εισιτήρια το παν. Μη διαβάζεις αυτά που γράφουν, έχουνε βάλει να πούμε τους αριθμούς σαν το απόλυτο κριτήριο. Ε, λοιπόν όχι. Εγώ δεν είμαι ένας ακόμα αριθμός. Αρνούμαι, διάολε!

Πόσο δίκιο έχεις...

Χώρια που τα θέατρα και τη διαφήμιση τη μεγάλη τα δίνουν όλο στους ίδιους και τους ίδιους. Στους δικούς τους, αν καταλαβαίνεις τί σου λέω. Η δουλειά πάει αλλού. Εγώ θέλω ο κόσμος να ανοίξει τα μάτια του να δει τί γίνεται.

Δεν ήθελα να σε στενοχωρήσω.

Καμμιά στενοχώρια. Όλα καλά. Ο λύκος χορεύει μόνος του, που λένε...

Θέλω τώρα να παίξουμε ένα παιχνίδι. Θα μου απαντάς με μια λέξη.

Τί κόλπα είναι αυτά; (γέλια)

Θέατρο;

Δύσκολα μου βάζεις... (σκέφτεται) Μυσταγωγία.

Σπάρτη;

Μάνα γη.

Μια λέξη. Οικογένεια;

Το σανίδι.

Πολιτική;

Φάρσα.

Ελλάδα;

Έρωτας.

Έχεις παιδιά;

Έχω το γιό μου το Σωκράτη. Είναι ο φιλαράκος μου. Οι δυο μας κάνουμε την καλύτερη παρέα. Δεν ανησυχώ για αυτόν. Ο Σωκράτης μου δεν τρώει κουτόχορτο.

Φίλους;

Κοίτα γύρω σου. Χιλιάδες. Όταν έχω τις σκοτούρες μου τα λέω με τον Πλάτωνα. Τα απογεύματα παίζω μια παρτίδα τάβλι με τον Καμύ. Το πρωί πίνω τον καφέ μου με το Χριστιανόπουλο. Έχω μεγάλη παρέα εγώ.

Κι όταν νυχτώνει;

Εκεί συναντώ ξανά τον Κρίττωνα και του λέω τους καημούς μου. Διαφωνούμε καμιά φορά (γέλια), αλλά πάντα στο τέλος τα βρίσκουμε οι δυο μας...

Κρίττωνα,... Ευχαριστώ.