Τετάρτη 22 Ιουλίου 2009

Μακάριος



Πάνε 35 χρόνια από τότε που χάσαμε τη μισή μαρτυρική μεγαλόννησο και ούτε μία δημοσίευση, ένα αφιέρωμα μνήμης, μια ταπεινή συγγνώμη από τους ανευθυνοϋπεύθυνους διάολε!

Η κοοπερατίβα δεν θα μπορούσε να σταθεί άπραγη μπροστά σ' αυτήν την τεράστια ύβρι. Παρουσιάζει, ως εκ τούτου, το οπτικοποιημένο τραγούδι (βίντεο - κλιντ) "Μακάριος" και ταυτόχρονα, τη δική της οπτική για την κυπριακή τραγωδία...

Στο προφητικό αυτό τραγούδι, ο Μακάριος επιστρέφει για να απευθύνει για τελευταία φορά το περιβόητο "διάγγελμα του '74" στο λαό του. Εκείνος όμως (ο λαός) λείπει και έτσι ο Μ. αναγκάζεται να το αφήσει σε τηλεφωνητή. Η προφανής αλληγορία του τραγουδιού έρχεται για να ρίξει ξανά στο τραπέζι την προβληματική της "α- πολιτείας" έτσι όπως την ανέδειξε ο Τάσσος Σώντερς στο δικό του Άλογο Κούρσας.

Η πρωτότυπη κινηματογράφηση του τραγουδιού, στηριγμένη σε "αυθόρμητες" στιγμές στο στούντιο, η καθηλωτική μουσική αλλά και οι μεστοί, λαϊκοί στίχοι του τραγουδιού υπόσχονται ατέλειωτες ώρες ξεγνοιασιάς και μνήμης σε κάθε υποψιασμένο ακροατή/θεατή.

Καλή διασκέδαση...





Δευτέρα 13 Ιουλίου 2009

25.06.09 Ο Michael Jackson έφυγε

Πόσες φορές δεν χόρεψα στο φεγγάρι φορώντας το μαύρο μου πέτσινο τζάκετ; πόσες φορές, μπροστά από την οθόνη της τηλεόρασης, δεν έγινα εκείνος ενώ η μορφή του λαμπύριζε στα μάτια μου;

Στις 25.06.09 Ο Michael Jackson έφυγε. Ίσως να ήταν πολύ περισσότερο Άνθρωπος απ' ότι ο πλανήτης μπορούσε να δεχτεί, ίσως η καρδιά του να μην άντεχε άλλο να πληγώνεται και για αυτό να τον πρόδωσε αυτήν την "μαύρη" Πέμπτη του Ιούνη.

Την ώρα που το έμαθα έκανα μπάνιο και όπως πάντα είχα αφήσει ανοιχτό το ράδιο έχοντας δυναμώσει το βόλιουμ. Νόμισα πως δεν άκουσα καλά, πετάχτηκα έξω και όντως ο σπίκερ μιλούσε για το Μιχάλη. Ακόμα και τότε δε θέλησα να το δεχτώ. Με σαπουνάδες σε ολόκληρο το σώμα μου μπαίνω στη 'zougla', "Πέθανε ο βασιλιάς της pop", έγραφε με μεγάλα γράμματα. Έκλαψα.. η σκέψη μου ταξίδεψε στη πρώτη φορά που άκουσα το 'Βille Jean', στη μέρα που χόρεψα στο ξυλόκαστρο το 'beat it'.. όλη μου η μεταεφηβική ηλικία γράφει Jacson, γράφει 'Βeat it'.

Από το μαγικό αυτό ταξίδι με ξύπνησε ο άχαρος ήχος του τηλεφώνου. Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν μια φωνή που σφάδαζε, νόμιζα πως με κάποιος έπαιζε με τον πόνο μου, το έκλεισα. Το τηλέφωνο ξαναχτύπησε, λέω δεν θα απαντήσω, όμως η επιμονή του με αναγκάζει να σηκώσω το ακουστικό. Απαντώ απότομα και ο Γιάννης Ξ. μου λέει με τρεμάμενη φωνούλα, "τον χάσαμε", δεν χρειάστηκε να πούμε τίποτα άλλο μιας και τα επόμενα 20 λεπτά ακούγαμε ο ένας τον άλλο να κλαίει. Ο Γιάννης είναι από εκείνα τα παιδιά που μαζεύαν τις οικονομίες τους για να πάνε να δούνε τον βασιλιά σε διάφορους προορισμούς στην Ευρώπη. Ακόμα και τώρα ετοιμαζόταν να πάει στο Λονδίνο. Αυτό το εισιτήριο αξίζει όσο 10 συναυλίες μου είπε κλείνοντας το τηλέφωνο.

Εκείνη η μέρα αλλά και οι αμέσως επόμενες με βρήκαν κλεισμένο στο δωμάτιο μου να ακούω όλους εκείνους τους "μαύρους" δίσκους. Το βραδάκι μαζί με το φαγητό έβαλα και το 'Thriller'
ήταν σαν να μην είχε αλλάξει τίποτα, τίποτα. Κάποιες στιγμές όμως συνειδητοποιούσα τι πραγματικά είχε συμβεί και δεν μπορούσα ούτε να αναπνεύσω. Με παρηγορεί το ότι σίγουρα θα είναι πάντα κοντά μας με τη μουσική του, με τα χορευτικά του, με τα ωραία του. Πάντα ήθελα να πάρω το γιο μου και πάμε να τον δούμε από κοντά. Το όνειρό μου ήταν να κερδίσουμε ένα σαββατοκύριακο μαζί του. Εκεί θα τον ρώταγα χιλιάδες πράγματα για τη ζωή και τη μουσική του.

Θα του έλεγα και τη δικιά μου ιστορία, γιατί τον γιο μου όλοι τον φωνάζουν Mike ενώ το όνομά του είναι Παντελής. Θα του έλεγα πως πλησίασα την γυναίκα μου όταν την πρωτογνώρισα δουλεύοντας σε ένα catering στη Χαλκιδική. Καθόταν απέναντι μου όλο το βράδυ, έπινε και έτρωγε μαζί με τις φίλες της, η ρετρό μελωδίες της Judy Garland έδιναν και έπαιρναν, εγώ έφτιαχνα καινούρια κομμάτια σοκολατίνας από ότι είχε περισσέψει από τα πιάτα αυτών που έτρωγαν πρώτοι το επιδόρπιο. Την βλέπω ότι πάει να φάει, πετάγομαι, τρέχω προς εκείνη και τη σταματώ. Της λέω, άστο αυτό θα σου φέρω ένα άλλο, κατάλαβε. Όταν χαλάρωσε η πολύ δουλειά βρεθήκαμε μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα. Τα μάτια της έλαμπαν όπως του Michael, ήταν μία οπτασία. Στη κουβέντα επάνω της είπα πως μου αρέσει γιατί μοιάζει με εκείνον. Χαμογέλασε με πήρε αγκαλιά και με έσφιξε πάνω της, ήταν μαγικά. Πέρυσι πάλι, στο πανηγύρι του Αϊ Λιά στο Κερασοχώρι, πλησίασα μία κοπελιά αλλά όταν της είπα ότι μοιάζει με τον Ρικέλμε, τον επιθετικό της Boca juniors, μάλλον δεν πολύ ενθουσιάστηκε.

Ο Μιχάλης για όλους εμάς ζει! Δεν πέθανε απλά έκανε ένα βήμα παραπέρα, όπως όταν άφησε τα αδέρφια του για να προχωρήσει μόνος. Ετσι και τώρα μας δείχνει πως πρέπει να προχωράμε, να απελευθερωνόμαστε, να γινόμαστε οι καλύτεροι.

Καλό ταξίδι, σύντομα και πάλι μαζί.

Θωμάς Μαύρος

Τετάρτη 8 Ιουλίου 2009

Κρίττων Κακάβουρας: "Ο Έλληνας, μάτια μου, είναι έρωτας..."


συνέντευξή στη Στέφη Δελαγραμμάτικα



Ο Κρίττων Κακάβουρας δεν είναι το είδος του ηθοποιού που έχουμε συνηθίσει. Ακολουθεί τη μοναχική του πορεία στο θέατρο τα τελευταία 25 χρόνια. Είναι ένας outsider. Αυτά σκέφτομαι καθώς πλησιάζω την παλιά μονοκατοικία στο Κουκάκι περιμένοντας αυτόν τον άνθρωπο - μυστήριο να μου αποκαλυφθεί.
Το κουδούνι γράφει "Κανένας".
Το χτυπώ.
Λιτός, δωρικός, ωραίος σαν Έλλην, εμφανίζεται μπροστά μου ο Κρίττων Κακάβουρας. "Να πάρω το παλτό σου" μου λέει και μένω κεραυνοβολημένη. "Παλτό τον Ιούλιο, κύριε Κακάβουρα;" ρωτώ με έκδηλη την έκπληξη στο πρόσωπό μου. Ο Κρίττων Κακάβουρας διευκρυνίζει: "Όλοι κουβαλάμε μαζί μας το παλτό της καχυποψίας. Σε παρακαλώ να το αφήσεις απ' έξω. Και πού 'σαι;... Κρίττωνας. Απλά, Κρίττωνας..."
Προχωρώ στο διάδρομο εντυπωσιασμένη. Αυτή λοιπόν σίγουρα θα είναι μια ενδιαφέρουσα συζήτηση. "Εδώ θα πούμε αλήθειες και μόνο" συμπληρώνει τη σκέψη μου ο Κρίττωνας, αφήνοντάς με εμβρόντητη.
Προχωρούμε προς την κουζίνα. "Δεν πιστεύω να έφαγες" λέει ενώ βγάζει απ' το φούρνο ένα αχνιστό ταψί με γιουβετσάκι.
"Γκουρμέ" μου λέει κλείνοντάς μου το μάτι με νόημα. "Το γκουρμέ της γρια - Μπατσούραινας."
Σερβίρει το γιουβετσάκι στα πιάτα ενώ εγώ ετοιμάζω το παλιό κασετοφωνάκι μου. "Εγώ θα βάζω κρασί και εσύ κάνε ό,τι θες με τα κουμπάκια στο μαραφέτι σου" λέει.


Είδα στο διάδρομο δύο τεράστιες φωτογραφίες - πορτρέτα. Οι γονείς σου;

Ακριβώς. Ο παπα - Κάβουρας Μπατσούρας και η γρια Μπατσούραινα, η πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου. Ομορφιά αληθινή, της ψυχής, όχι όπως σήμερα που έχουμε γεμίσει μοντέλα και καλλιστεία. "Μίς" σου λέει ο άλλος. Να δω ποιά απ' αυτές τις κουφιοκέφαλες μπορεί να δουλέψει το γκασμά όπως η γριά μου. Εκεί να τις δω και να σου πω εγώ μετά τίτλους ομορφιάς και κουραφέξαλα.

Ηθοποιός σημαίνει φως;

Ηθοποιός σημαίνει αγώνας. Αγώνας να επικοινωνήσω ή καλύτερα, να κοινωνήσω την ψυχή μου. Ρωτάς αν αυτό σήμερα ενοχλεί. Δεν έχεις άδικο που το ρωτάς. Έτσι είναι. Ζούμε σε καιρούς δύσκολους, τα πάντα ρυθμίζονται από τους κουτόφραγκους που διαφεντέυουν τις ζωές μας. Ηλεκτρονικά να πούμε όλα. Η ζωή, η φιλία, ο έρωτας. Όχι εγώ. Εγώ είμαι η σωκρατική "αλογόμυγα". Γι' αυτό και βρίσκομαι συνεχώς στο στόχαστρο. Ας είναι... Τους χαρίζω και τις γραβάτες και τα λουστρίνια και τα κοκτέηλ πάρτυ τους. Μα, μην ανησυχείς κυρά μου για μένα. Εγώ κρατάω την ουσία... (παύση) Κι ονειρεύομαι...

Δηλώνεις ροκ;

Αυτό το λες εσύ για μένα. Άλλος θα με πει παγανιστή, άλλος ρεμπέτη. Κοίτα να δεις τώρα τί γίνεται. Αν με τον όρο "ροκ" εννοούμε όλους αυτούς τους λιμοκοντόρους τα αμερικανάκια που μας πλασάρουν στην τιβί, αυτά τα Μάικολ Τζάκσον τα πώς τα λέτε, τότε να με συγχωρεί η χάρη τους αλλά τους έχω χεσμένους και γράφτο όπως το λέω. Αν πάλι εννοούμε το να έχεις αίσθημα, πάθος, να δίνεις και την ψυχούλα σου να πούμε για αυτά που πιστεύεις, για τους φίλους σου που αγαπάς, για τους εχθρούς σου που αγαπάς ακόμα περισσότερο και τέλος, για τον τόπο σου, τότε ναι, δηλώνω αμετανόητος ροκάς. Παρέα μου όλοι οι μεγάλοι ροκάδες. Ο Παύλος, ο Μάρκος, ο Επίκουρος...


Και πώς καταφέρνεις να συνταιριάξεις...

Σου φαίνεται περίεργο, ε; Σε πληροφορώ λοιπόν πως ο Επίκουρος ήταν πολύ περισσότερο...

Όχι, άλλο θέλω να πω. Πώς γίνεται να σε βλέπουμε φέτος να συνεργάζεσαι με την κοοπερατίβα Μετέχνιο και μάλιστα σε μια από τις πιο νεωτερίστικες δουλειές, το Άλογο Κούρσας του Τάσσου Σώντερς;

Τί σε μπερδεύει; Πες μου.

Δεν είναι όλο αυτό λίγο "ξένο" σε σχέση με τον Έλληνα, τον οποίο τόσο συχνά υμνείς στα έργα σου;

Όχι, όχι μάτια μου. Ο Τάσσος Σώντερς υπηρετεί την τέχνη μας από ένα διαφορετικό φαινομενικά μετερίζι. Τον ξέρουμε σαν ένα μεταμοντέρνο δημιουργό, με διεθνή παρουσία στα φεστιβάλ και τέτοια. Αν αφαιρέσεις όμως όλα αυτά τα λουσάτα και δεις στο βάθος της ψυχής του,... ε; Για ψάχτο παραμέσα... Εδώ τί γράφει.(δείχνει την καρδιά του) Θα βρεις εκεί έναν ακέραιο λεβέντη, τον Απάτσι, όπως τον λέω εγώ. Ο Τάσσος έχει καρδιά και περιεχόμενο. Πώς μπορεί ο Έλληνας να μην το αντιληφθεί αυτό;

Η γνωριμία σου με τον Σώντερς έγινε με αφορμή την ερμηνεία σου στο Άκου Ποντικέ του Λίχμαν - Πρέσκελε. Επίσης, το προηγούμενο καλοκαίρι ανέβασες τη δικιά σου επιθεώρηση Κώστα είσαι σπίτι; Τί αποδοχής έτυχαν αυτά τα δύο έργα;

Της καλύτερης. Και στο λέω στα ίσα. Νιώθω γεμάτος από την αποδοχή του κοινού, πίστεψέ με. Έρχονται νέα παιδιά και με βρίσκουν, ζητούν τη συμβουλή μου, κοίτα... δεν είναι τα εισιτήρια το παν. Μη διαβάζεις αυτά που γράφουν, έχουνε βάλει να πούμε τους αριθμούς σαν το απόλυτο κριτήριο. Ε, λοιπόν όχι. Εγώ δεν είμαι ένας ακόμα αριθμός. Αρνούμαι, διάολε!

Πόσο δίκιο έχεις...

Χώρια που τα θέατρα και τη διαφήμιση τη μεγάλη τα δίνουν όλο στους ίδιους και τους ίδιους. Στους δικούς τους, αν καταλαβαίνεις τί σου λέω. Η δουλειά πάει αλλού. Εγώ θέλω ο κόσμος να ανοίξει τα μάτια του να δει τί γίνεται.

Δεν ήθελα να σε στενοχωρήσω.

Καμμιά στενοχώρια. Όλα καλά. Ο λύκος χορεύει μόνος του, που λένε...

Θέλω τώρα να παίξουμε ένα παιχνίδι. Θα μου απαντάς με μια λέξη.

Τί κόλπα είναι αυτά; (γέλια)

Θέατρο;
Δύσκολα μου βάζεις... (σκέφτεται) Μυσταγωγία.

Σπάρτη;

Μάνα γη.

Μια λέξη. Οικογένεια;

Το σανίδι.

Πολιτική;

Φάρσα.

Ελλάδα;

Έρωτας.

Έχεις παιδιά;

Έχω το γιό μου το Σωκράτη. Είναι ο φιλαράκος μου. Οι δυο μας κάνουμε την καλύτερη παρέα. Δεν ανησυχώ για αυτόν. Ο Σωκράτης μου δεν τρώει κουτόχορτο.

Φίλους;

Κοίτα γύρω σου. Χιλιάδες. Όταν έχω τις σκοτούρες μου τα λέω με τον Πλάτωνα. Τα απογεύματα παίζω μια παρτίδα τάβλι με τον Καμύ. Το πρωί πίνω τον καφέ μου με το Χριστιανόπουλο. Έχω μεγάλη παρέα εγώ.

Κι όταν νυχτώνει;

Εκεί συναντώ ξανά τον Κρίττωνα και του λέω τους καημούς μου. Διαφωνούμε καμιά φορά (γέλια), αλλά πάντα στο τέλος τα βρίσκουμε οι δυο μας...

Κρίττωνα,... Ευχαριστώ.





Τετάρτη 1 Ιουλίου 2009

ΠΡΟΣΕΧΩΣ




Μια θρυμματισμένη προσωπικότητα σε καιρούς οικονομικής κρίσης.

Ένα στέλεχος στην κόψη του ξυραφιού.

Αν σας άρεσε Το Τσεκούρι του Κώστα Γάβρα, θα λατρέψετε τη νέα ταινία της κοοπερατίβας, Η Φλογέρα του Ρούμπικαν







.

DESTROY LAMIA

μία ανταπόκριση του Ιούλιου Πτιμπέρ από τη φετινή biennale



Είναι το γεγονός της χρονιάς. Πρωτοσέλιδο στην Athens Voice και τη Lifo, ραδιοφωνικό σποτάκι στο Best, στένσιλ στα Εξάρχεια και του Ψυρρή, flyer στα hot spots της πόλης, πρώτο θέμα συζήτησης στο Γκάζι. Πρώτη μέρα Φεστιβάλ Αθηνών: DESTROY LAMIA. Η πιο creative biennale ever. Φρέσκιες ιδέες, φρέσκοι καλλιτέχνες (επιτέλους;).
Το παλιό βυρσοδεψείο στο Βοτανικό έχει μετατραπεί σε γκαλερί και φιλοξενεί έργα πρωτοποριακών νέων καλλιτεχνών. Εδώ παρουσιάζει το νέο της installation η Σώτη Κηπουργού, την «Άρπα της Εξιλέωσης». Φτιαγμένη από ελεφαντόδοντο και γαϊδουρότριχα, με φιλντισένια λαβή, η Άρπα, με Α κεφαλαίο, στέκει αρχοντική και αιθέρια καταμεσής της αίθουσας. Είναι “interactive”.

Η Σώτη προλογίζει:

«Αυτή εδώ είναι μία άρπα, είναι
η άρπα, είναι η κάθε άρπα, είναι, τέλος, η μη-άρπα. Είναι η ενοχή και ταυτόχρονα η άρνησή της. Άμμος. Σκεφτείτε το για λίγο: Είναι ένα καλειδοσκοπικό σχόλιο πάνω στον ίλιγγο της ματαιοδοξίας. Είναι όμως και κάτι περισσότερο από αυτό: Είναι ο αντεστραμμένος καθρέφτης ενός κόσμου που λοιδορεί και λοιδορείται, και μας ψιθυρίζει στ’ αυτί το βαθιά ανθρώπινο, εξαγνιστικό σκοπό της. Σαν άλλος Πετρόφσκι, μας προσκαλεί να την ακούσουμε. Να ακούσουμε προσεκτικά τη σιωπή της.»

- Είναι πραγματικά post, ακούστηκε μια φωνή από το πλήθος.
- Είναι ανώτερη και από τον Πουλαίν στις καλύτερες στιγμές του, συμπλήρωσε ένας άλλος.
- Εδώ άλλωστε ο υπαρξισμός του Ελυμάρ συναντά το λυρισμό ενός Μπρεμπώ, την παιδικότητα ενός Ντριμποκόφ, την εσωτερική ικεσία ενός Λίχμαν-Πρέσκελε, διευκρίνισε μία κυρία.
- Εδώ σμίγει το Απολλώνιο με το Διονυσιακό, η νύχτα με τη μέρα, το γιν με το γιανγκ.
- Και τόσο ανυπόκριτα!
- Ας κάνουμε όμως όλοι ησυχία, και ας ακούσουμε την πανανθρώπινη σιωπή της…



Επίπληξις

μία μικρή ιστορία του Ιούλιου Πτιμπέρ (πρώην Ζαν Λυκ Κορμοράνος)




Εκπαιδευτήρια Ι.Ν.Καραχάλιου, Γέρακας Αττικής. Το κουδούνι του σχολάσματος χτυπά και τα παιδιά απ’ όλες τις τάξεις του δημοτικού ξεχύνονται στους διαδρόμους φωνάζοντας και σπρώχνοντας το ένα το άλλο.
Όλα;
Όχι, για το Β2 η μέρα δεν έχει τελειώσει ακόμα. Η καθηγήτρια φυσικής αγωγής, ο δάσκαλος και ο διευθυντής κοιτούν με παγωμένο βλέμμα τους μαθητές, στους οποίους έχουν δώσει εντολή να παραμείνουν στα θρανία τους και να μη μιλάνε. Την αρχή κάνει η γυμνάστρια:

«Σήμερα αποδείξατε ότι δεν θέλετε να σας συμπεριφέρονται σαν σε ανθρώπους. Με απογοητεύσατε. Από εδώ λοιπόν και στο εξής, αφού έτσι το θέλετε, η ώρα της γυμναστικής θα γίνεται στην τάξη. Θεωρητικά. Δεν θα ξαναβγεί κανείς έξω.»

Συνεχίζει ο δάσκαλος:

«Εκθέσατε το τμήμα, εκθέσατε εμένα, εκθέσατε το σχολείο ολόκληρο. Μα, κυρίως, εκθέσατε τους ίδιους σας τους εαυτούς. Η συμπεριφορά σας προς την κυρία γυμνάστρια ήταν επιεικώς απαράδεκτη. Απαράδεκτη! Από σήμερα αλλάζουν πολλά. Δυστυχώς για όλους μας, εσείς το επιλέξατε.»

Και τέλος ο διευθυντής:

«Είμαι εκπαιδευτικός εδώ και τριάντα χρόνια. Τέτοια κατάντια δεν έχω ξαναντικρύσει. Γιατί περί κατάντιας πρόκειται. Λάθος τα έχετε ζυγίσει τα πράγματα. Μα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου.
Πουτανάκια…»




.