tag:blogger.com,1999:blog-28795303576287035332024-03-18T05:01:10.877+02:00"Μετέχνιο""Μετέχνιο"http://www.blogger.com/profile/12654984808735207586noreply@blogger.comBlogger95125tag:blogger.com,1999:blog-2879530357628703533.post-16209703878778809192021-12-25T16:19:00.000+02:002021-12-25T16:19:40.902+02:00Μικρή ιστορία της Πυτζάμας<p> </p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjBGtLLPQSeeXQuTHZpOaaaWoq8E2TPFayojToGV14HD-qLmbxc-wYbLE9i5Un9kZRnU0hlzZs-lqNU7UMqg2hdQqxApy7uEwBiJcp1tkq7XdQ4r17cjldwv7cF-ECAUCiANQKifft0z3EaYxtKN89ga0ugW06Uofka2QQiKDsJlXZaE-bPvEWiAF2Y=s1024" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="561" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjBGtLLPQSeeXQuTHZpOaaaWoq8E2TPFayojToGV14HD-qLmbxc-wYbLE9i5Un9kZRnU0hlzZs-lqNU7UMqg2hdQqxApy7uEwBiJcp1tkq7XdQ4r17cjldwv7cF-ECAUCiANQKifft0z3EaYxtKN89ga0ugW06Uofka2QQiKDsJlXZaE-bPvEWiAF2Y=w175-h320" width="175" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><p>Ο Ιούλιος Πτιμπέρ,
στην εισαγωγή του νέου του βιβλίου, <i>Η Ιστορία της Πυτζάμας (εκδόσεις Χατζηηλίας</i>, 2021) συνοψίζει:</p><p>
</p><p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal">Λίγα είναι γνωστά
για την πυτζάμα στην προϊστορική περίοδο. Μέχρι τη Νεολιθική εποχή δεν υπάρχει κανένα
σχετικό εύρημα, παρεκτός από τις φημισμένες σπηλαιογραφίες του Chauvet, τις παλαιότερες
γνωστές στην ευρωπαϊκή ήπειρο, που είχαν προκαλέσει το ενδιαφέρον των ερευνητών
όταν ανακαλύφθηκαν στις αρχές του 20ου αιώνα – μόνο για να αποδειχθεί, προς γενική
απογοήτευση, ότι οι πυτζάμες που (υποτίθεται ότι) απεικόνιζαν, ήταν απλώς ρούχα.
Όταν οι παλαιοντολόγοι ξαναείδαν την σπηλαιογραφία ξαπλωμένοι, συνειδητοποίησαν ότι
ο εικονιζόμενος άνθρωπος ήταν όρθιος και όχι ξαπλωμένος όπως είχε αρχικά
εκτιμηθεί∙ αντίθετα, ξαπλωμένος ήταν ο ζωγράφος/χαράκτης, απευθυνόμενος σε εξίσου
ξαπλωμένους θεατές. </p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Φτάνουμε έτσι
στην εποχή του Χαλκού μέσα σε πλήρη συσκότιση γύρω από τη χρήση πυτζάμας, ενώ
περνώντας στην Αρχαϊκή περίοδο τα ευρήματα παραμένουν εντυπωσιακά βουβά. Άραγε δεν
φόραγαν πυτζάμες; Ή δεν το κατέγραφαν; Η απάντηση μοιάζει θαμμένη στα ερείπια ενός
παντοτινά χαμένου κόσμου. </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Και αίφνης, κατά
την Κλασσική περίοδο, η ιστορική έρευνα κατακλύζεται από πληροφορίες, γραπτά
κείμενα και κειμήλια σχετικά με την πυτζάμα, με επίκεντρο -ποία άλλη;- την
αρχαία Αθήνα. Μάλιστα, φαίνεται πως οι Αθηναίοι καμάρωναν για την μαζική χρήση
πυτζάμας, η οποία, μαζί με τη Δημοκρατία, θεωρούσαν πως τους εξύψωνε και τους διαφοροποιούσε
πολιτισμικά έναντι τόσο της Σπάρτης (ολιγαρχία) όσο και, αργότερα, των Μακεδόνων
κατακτητών (βασιλεία). <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Οι Αθηναίοι φορούν
τις πυτζάμες τους παντού, βγάζοντάς τις μόνο για τον ύπνο. Οι Ρωμαίοι θα
αντιγράψουν (και) αυτή τη συνήθεια των Αθηναίων και στην προσπάθειά τους να την
παρουσιάσουν ως δική τους, θα αρχίσουν φορούν την πυτζάμα αποκλειστικά στον
ύπνο. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Καθώς η ύστερη
αρχαιότητα διαδέχεται την κλασσική, η πυτζάμα ακμάζει μαζί με τις αυτοκρατορίες
που εκείνη την εποχή γιγαντώνονται ως δομές που κυριαρχούν στην κοινωνική
οργάνωση του συνόλου του γνωστού τότε κόσμου: οι Ρωμαίοι κοιμούνται
αποκλειστικά με πυτζάμες</span><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">∙</span><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"> οι Πέρσες καυχιούνται για τα περίτεχνα νυχτικά τους</span><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">∙</span><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"> για
την πατρότητα των σχεδίων κάποιων από τα διασημότερα Πέρσικα νυχτικά ερίζουν
και οι Μογγόλοι. Οι Αξούμ στην Αιθιοπία (η ελληνική Αξώμη), κραταιά εμπορική δύναμη
και ζηλωτές της καλού ύπνου, χαράζουν τους πρώτους δρόμους της πυτζάμας,
χερσαίους και ναυτικούς. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Στον Οβελίσκο του
Αξούμ, την τεράστια αυτή μονολιθική στήλη που συμβολίζει το απόγειο της δύναμής
τους, το ζωόμορφο φιγουρίδιο του Ορ (Θεού του Ύπνου) είναι στολισμένο με μία
πυτζάμα μήκους 18 μέτρων. Κάποιος μπορεί μόνο να φανταστεί το δέος που θα ενέπνεε
μία τέτοια πυτζάμα στους υπηκόους της ευρύτερης Αραβίας. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiieG9IWgKZTpCBXzoQrlnUb-Ic0KcuqP4NsEZ89W80RZG-oNsoYsKRD2g30Bru_7tepMd5--0G5D5Vi5th6Lhl3YTUl9ni3ekTzBezGiMGKQPnJ_2DtB6eZw_9bGuj-eoFgQgUTk3q4betYnAIOPiqQuKDk08rhCncqzKVkHvhVOvESd5PYUVgWPrQ=s340" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="270" data-original-width="340" height="108" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiieG9IWgKZTpCBXzoQrlnUb-Ic0KcuqP4NsEZ89W80RZG-oNsoYsKRD2g30Bru_7tepMd5--0G5D5Vi5th6Lhl3YTUl9ni3ekTzBezGiMGKQPnJ_2DtB6eZw_9bGuj-eoFgQgUTk3q4betYnAIOPiqQuKDk08rhCncqzKVkHvhVOvESd5PYUVgWPrQ=w136-h108" width="136" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg-QveTp6zjqxeKG3UzahqS-FfoIddWT3IgnbwXNAZ-t9g6SWCU3j6RXWkIO_f5PJ62rzMGTKWjCwkDebPf64rCfoIRy5QGF3Z-oCuSLq_GNgHNsNZCvD5ee1joKOakWVBHQqGNG0Totq_XNhMiFQQKrFlD21wSa8bVBNfMtbZvnJgKCvfRXLRCIZBD=s2000" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2000" data-original-width="2000" height="138" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg-QveTp6zjqxeKG3UzahqS-FfoIddWT3IgnbwXNAZ-t9g6SWCU3j6RXWkIO_f5PJ62rzMGTKWjCwkDebPf64rCfoIRy5QGF3Z-oCuSLq_GNgHNsNZCvD5ee1joKOakWVBHQqGNG0Totq_XNhMiFQQKrFlD21wSa8bVBNfMtbZvnJgKCvfRXLRCIZBD=w138-h138" width="138" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiYVODA_2lqbHxoTgO26HkS2qpHNYIihhU7BfDKiB0RXzwEVCl6ahSo7YOHooSbXNO_sCDAZZPvs5AVhaTbqjtD9SzsCrb9WHJwdxyirmbTKGfG7u2crFg6SPABjR5kH-7LejOD6JYhAjK62adSNpPUuoOpW2XzVmcPFKrtbhcSXXSdjX8_Oamkp2xb=s500" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="500" data-original-width="500" height="153" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiYVODA_2lqbHxoTgO26HkS2qpHNYIihhU7BfDKiB0RXzwEVCl6ahSo7YOHooSbXNO_sCDAZZPvs5AVhaTbqjtD9SzsCrb9WHJwdxyirmbTKGfG7u2crFg6SPABjR5kH-7LejOD6JYhAjK62adSNpPUuoOpW2XzVmcPFKrtbhcSXXSdjX8_Oamkp2xb=w153-h153" width="153" /></a></div><br /><span style="mso-spacerun: yes;"><br /></span><p></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"><br /></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Μα και στις άλλες
μεγάλες αυτοκρατορίες, από τους Κιν και τους Χαν της Κίνας μέχρι τους Μαουρύα της
Ινδίας και τους Ταποτέκους της προ-Κολομβιανής Αμερικής, η πυτζάμα, άλλοτε ως
σύμβολο βασιλικής ελέω Θεού δύναμης και αριστοκρατικής καταγωγής και άλλοτε ως
στοιχείο μαζικής λαϊκής κουλτούρας, είναι πανταχού παρούσα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Όμως καθώς τα
δυσθεώρητα έξοδα συντήρησης των μακρόχρονων πολεμικών εκστρατειών και των
δυσκίνητων γραφειοκρατιών των αυτοκρατοριών, μαζί με τις ολοένα αυξανόμενες
βαρβαρικές πιέσεις αρχίζουν να κλονίζουν τις αυτοκρατορικές δομές, και καθώς η
ανθρωπότητα κυλά προς τον πρώιμο Μεσαίωνα, τα ίχνη της πυτζάμας αρχίζουν να
αδυνατίζουν πριν χαθούν ολότελα στο βαθύ σκοτάδι της Μεσαιωνικής περιόδου. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ξανά, η ιστορική
έρευνα προσκρούει στο γνώριμο ερώτημα: οι άνθρωποι σταματούν να φορούν πυτζάμες
ή «απλά» σταματούν οι αναφορές στη πυτζάμα (στην τέχνη, στα κείμενα, στα
διοικητικά έγγραφα); Το δεύτερο, θα αποφανθεί ο πολύς Σεμπάστιαν Ιχ, επίτιμος
κοσμήτορας του Πανεπιστημίου της Πάδοβας και αυθεντία στη μεσαιωνική ιστορία της
Ευρώπης. «Και γιατί αυτό;» τον ρωτούν εύλογα οι φοιτητές του. Ο καθηγητής παραμένει
σιωπηλός επί σειρά εβδομάδων, ώσπου προσβάλλεται από μία σπάνια ασθένεια των
μαλλιών και πεθαίνει, αφήνοντας αναπάντητο για πάντα το ερώτημα. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Σε κάθε περίπτωση,
καθώς η ανθρωπότητα εισέρχεται στην Αναγέννηση, η πυτζάμα της Κλασσικής
περιόδου σταδιακά αποκαθίσταται, παρά τη σθεναρή αντίσταση της Ρωμαιοκαθολικής
εκκλησίας, η οποία βλέπει στην πυτζάμα – όπως και στην επιστημονική σκέψη –
έναν θανάσιμο αντίπαλο. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Μα το νερό έχει
μπει στο αυλάκι και ο ιστορικός χρόνος κυλάει προς τα μπρος: ο Διαφωτισμός
καθιερώνει τον ύπνο ως ξεχωριστή, αυτοτελή δραστηριότητα με οικουμενικό μάλιστα
πρόσημο, του επιμερίζει συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο (το βράδυ) και τον ντύνει
με το αποκλειστικό, διακριτικό του ένδυμα: την πυτζάμα!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Η αποικιοκρατία (αυτή
η πρώτη παγκοσμιοποίηση του εμπορίου) θα στείλει την πυτζάμα στις τέσσερις
γωνιές του κόσμου, θα φέρει σε επαφή πυτζάμες διαφορετικών πολιτισμών και έτσι
θα οδηγήσει σε μία πρωτοφανή ανάπτυξη των διαθέσιμων τεχνοτροπιών πυτζάμας. Στο
απόγειο της δύναμής της, η Βρετανική Αυτοκρατορία καυχιέται πως είναι «η
Αυτοκρατορία όπου πάντα κάποιος φορά πυτζάμα».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ωστόσο ουδέν μονιμότερο
του προσωρινού. Οι πρωτοπορίες επαναπροσδιορίζουν την τέχνη, η φρενήρης
ανάπτυξη της τεχνολογίας μετασχηματίζει τον κόσμο, οι εθνικισμοί ξυπνούν και αυτοκρατορίες
που φάνταζαν ακλόνητες διαλύονται μέσα σε αυτό το λαμπρό σφαγείο που είναι ο 20<sup>ος</sup>
αιώνας. Μικρή η επίδραση όλων αυτών στην πυτζάμα, η οποία έχει πάρει σχεδόν την
τελική της θέση και μορφή στον κόσμο, με την οποία την γνωρίζουμε μέχρι σήμερα.
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"><br /></span></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEihbM9mdjw9QweM7e2FqTw-5bq0Umxe-W-n0OBAHLEljIQd8gUoXU5Z5lnFZuNpOcVh1pM2t4ZSNXBzncDm_0OBtndJPdhwUU6r3LAGzwPcB2KmJCAOmkGlCV3-J25-XSe2UL9Lt-DHKoC5cuI9Ec4dyAypUwMCxxZGF7HN021vPwTuiXw09QW6mQEX=s600" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="270" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEihbM9mdjw9QweM7e2FqTw-5bq0Umxe-W-n0OBAHLEljIQd8gUoXU5Z5lnFZuNpOcVh1pM2t4ZSNXBzncDm_0OBtndJPdhwUU6r3LAGzwPcB2KmJCAOmkGlCV3-J25-XSe2UL9Lt-DHKoC5cuI9Ec4dyAypUwMCxxZGF7HN021vPwTuiXw09QW6mQEX=s320" width="144" /></a></div><br /><span style="mso-spacerun: yes;"><br /></span><p></p><br /><p></p>"Μετέχνιο"http://www.blogger.com/profile/12654984808735207586noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2879530357628703533.post-25810488989126248212020-08-09T11:10:00.002+03:002020-08-24T23:25:35.679+03:00La Poule Noire<p><span face="" style="background-color: white; color: #29303b; font-family: arial, sans-serif; font-size: 15.08px;"><br /></span></p><p><span face="" style="background-color: white; color: #29303b; font-family: arial, sans-serif; font-size: 15.08px;">του Ιούλιου Πάνου Πτιμπέρ</span></p><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNRq-_e-_ZHGC7v634Pw1bf4q-zjmFgoFC85qPFFiRU6o1hq0a6mxTD7IRaKZPD225IBuoormQPd6IDYb_vluI-2CIBjhsvp375il2dF_sMTN7rRUObqryS0DPf69qFd_7_GNFD_89t0I/s1501/burns+1.jpg" style="display: block; padding: 1em 0px;"><img border="0" data-original-height="1501" data-original-width="1207" height="512" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNRq-_e-_ZHGC7v634Pw1bf4q-zjmFgoFC85qPFFiRU6o1hq0a6mxTD7IRaKZPD225IBuoormQPd6IDYb_vluI-2CIBjhsvp375il2dF_sMTN7rRUObqryS0DPf69qFd_7_GNFD_89t0I/w412-h512/burns+1.jpg" width="412" /></a></div><p></p><h1 style="margin-left: 0.5in; text-align: left; text-indent: -0.25in;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: "Calibri Light"; mso-bidi-theme-font: major-latin; mso-fareast-font-family: "Calibri Light"; mso-fareast-theme-font: major-latin;"><span style="mso-list: Ignore;">1.<span style="font: 7pt "times new roman";">
</span></span></span><!--[endif]--><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Απειλή<o:p></o:p></span></h1>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ο Ντικ κοιτούσε
για ώρα άσκοπα το πάτωμα, όταν παρατήρησε ένα κομμάτι μασημένης γαλοπούλας. Στη
γλώσσα του υπόκοσμου, η μασημένη φέτα γαλοπούλας σήμαινε μόνο ένα πράμα:
θάνατο. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ποιος όμως
βρισκόταν πίσω από αυτή την απειλή;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Μήπως αυτός που
τον ήθελε νεκρό δεν ήταν άλλος από τον Πετεινό Κροφτ; Το μοχθηρό αυτό πουλερικό
τον μισούσε θανάσιμα από την εποχή ακόμα της κοτοαπαγόρευσης, όταν ο Ντικ,
αδυνατώντας να συγκεντρώσει ικανά στοιχεία ώστε να τον προσάγει σε δίκη,
προτίμησε απεναντίας να διαλύσει το παράνομο δίκτυό του μολύνοντας τις πηγές από
τις οποίες προμηθευόταν το νερό για τον διαβόητο «ζωμό» του. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Όμως γαλοπούλα; Και
μάλιστα μασημένη; Όσο αδίστακτος και αν ήταν ο Πετεινός Κροφτ, δεν έπαυε να
είναι πουλερικό!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Κι αν πίσω από το
αλλαντικό σημείωμα θανάτου κρυβόταν το Γομάρι Τονγκ; Το Παιδοβούβαλο της Άπω
Ανατολής που κάτω από τη βιτρίνα του μεσαίου στελέχους της </span>Cosco<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"> λυμαινόταν το λαθρεμπόριο κουκουβάγιας
και μεταχρονολογημένων σιτηρών; Ο Ντικ σημείωσε τα αρχικά Γ.Τ. με ερωτηματικό
πάνω στο πακέτο των τσιγάρων του. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Καθώς όμως στο
ίδιο πακέτο είχε σημειώσει νωρίτερα τα ψώνια της εβδομάδας, το «Γ.Τ?». δεν
χωρούσε ολόκληρο και έτσι αναγκάστηκε να σβήσει τα γράμματα, κράτησε όμως το
ερωτηματικό. Κοιτώντας το ερωτηματικό λίγα λεπτά αργότερα, έπεσε σε μεγάλη
απορία.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Το ξημέρωμα της
Κυριακής 7 Μαΐου 2020 έβρισκε λοιπόν τον επιθεωρητή Ντικ Πουλ του τμήματος
ανθρωποκτονιών και υγειονομικών παραβάσεων της αστυνομικής διεύθυνσης του Πεδίου
του Άρεως στο διαμέρισμά του επί της οδού Αχαρνών, με άσχημο χανγκόβερ, να βαστά
ένα άπαχο σημείωμα θανάτου που κάποιος είχε αφήσει κατά τη διάρκεια της νύχτας σε
απόσταση αναπνοής από το αναίσθητο, μεθυσμένο κεφάλι του.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Του άρεζε (είχε
μείνει κάποτε για ένα μήνα στη Θεσσαλονίκη) να κοιμάται με τα μάτια κλειστά.
Γι’ αυτό και μπόρεσε ο δράστης να αφήσει το απειλητικό φουαντρέ στο πάτωμα του
χωρίς αυτός να αντιληφθεί τίποτα. Διάολε! Μονάχα να τον είχε δει! Τώρα θα ήξερε
ποιος ήταν.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ο χρόνος μετρούσε
αντίστροφα. Πέρα από εικασίες και ένα ταχέως αποσυντιθέμενο αλλαντικό, δεν είχε
κανένα χειροπιαστό στοιχείο. Ο χρόνος εξατμιζόταν…η ημερομηνία λήξης της
γαλοπούλας και δική του</span><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">˙ έτσι πήγαινε το πράμα
στην αποδώ μεριά της πόλης. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Έφαγε μία μικρή μπουκιά
του απειλητικού σημειώματος. Δεν ήταν χαλασμένο -γι’ αυτό ήταν ακόμα ζωντανός
άλλωστε. Θα στοιχημάτιζε ότι κόπηκε προχτές. Αυτό του έδινε άλλη μία ή δύο
μέρες ζωής, ανάλογα με τον τύπο του συγκεκριμένου αλλαντικού. Λίγα δευτερόλεπτα
όμως μετά την κατάποση, μία συνειδητοποίηση πάγωσε το αίμα στις φλέβες του.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Στη μελαγχολική επίγευση
του πουλερικού μπόρεσε να διακρίνει τη μελαγχολία που χαρακτηρίζει τις κλειστές
θάλασσες ή «λίμνες» όπως ψωνίζονται πολλοί να τις αποκαλούν. Η «λίμνη» των
Ιωαννίνων. Ήταν ξεκάθαρο ότι επρόκειτο για γαλοπούλα
Ιωαννίνων. Τη μόνη βραστή ποικιλία με διάρκεια ζωής μονάχα δύο ημερών. Το
τελεσίγραφο λήγει σήμερα!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Μόνο ο σεσημασμένος
παιδεραστής Πρωτοσύγκελος Κωλ ήταν από τα Ιωάννινα. Αυτός όμως βρισκόταν στη
φυλακή εκτίοντας ποινή μονοετούς κάθειρξης για τον βιασμό και την τελετουργική
δολοφονία των βρεφών Τομπάϊας. Το τρίτο -παραλίγο- θύμα του, το προνήπιο
Κωνσταντίνος Τόντλερ είχε γλιτώσει την τελευταία στιγμή και στη δική του
μαρτυρία βασίστηκε η σύλληψη και η καταδίκη του ανθρωπόμορφου τέρατος. Ο
επιδέξιος μεγαλοδικηγόρος του Κωλ, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Έκτορας Γογώνιας κατάφερε να τον ρίξει στα
μαλακά, προσβάλλοντας τη μοναδική μαρτυρική κατάθεση επί του εδάφους ότι ήταν
ζωγραφιά.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Δεν ήταν λοιπόν ο
Πετεινός Κροφτ, ούτε ο διαβολικός Πρωτοσύγκελος Κωλ, ούτε το ερωτηματικό. Ποιος
διάτανος λοιπόν; Η λίστα από πιθανούς εχθρούς που είχε δημιουργήσει τα
τελευταία δέκα χρόνια ως ντετέκτιβ στο αστυνομικό τμήμα Κάτω Πατησίων ήταν
μακριά, και ο χρόνος ελάχιστος. Και η φέτα γαλοπούλας ολοένα ίδρωνε…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Άξαφνα συνειδητοποίησε
ότι δεν είχε κάνει τη βασικότερη, τη νούμερο ένα, την κατεξοχήν, την πλέον
στοιχειώδη κίνηση αστυνομικής έρευνας. Ντράπηκε για λογαριασμό του και
ταυτόχρονα ένοιωσε ανακούφιση που ήταν ο μοναδικός μάρτυρας αυτής της
παιδαριώδους παράλειψης, και έτρεξε να ελέγξει την πόρτα για ίχνη παραβίασης. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ίχνη παραβίασης δεν
υπήρχαν. Μάλιστα, η πόρτα ήταν κλειδωμένη από μέσα με το κλειδί πάνω στην
κλειδαριά γυρισμένο και τις οκτώ βόλτες. Και οι τέσσερεις σύρτες ήταν
ασφαλισμένοι. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Διάολε! Αυτό σήμαινε μόνο
ένα πράγμα: το αλλαντικό σημείωμα θανάτου το είχε τοποθετήσει κάποιος που ήταν
ήδη μέσα, δηλαδή ο ίδιος! Γιατί όμως να θέλει να σκοτώσει τον εαυτό του; Αυτό
πραγματικά δεν έβγαζε κανένα νόημα. Σίγουρα η ζωή του δεν ήταν μια παρέλαση από
επιτυχίες: οι φάκελοι με τις ανεξιχνίαστες υποθέσεις καταλάμβαναν δύο μεγάλες
ντουλάπες, ενώ εκείνοι με τις υποθέσεις που είχε διαλευκάνει (συμπεριλαμβανομένης
εκείνης του τυφλού Κύπριου γέροντα παραχαράκτη </span><span style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Dominic</span><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">, διαβόητου για τα πλαστικά του τρίευρα, ο οποίος είχε προσέλθει
οικειοθελώς στις αρχές και κατόπιν αθωωθεί πανηγυρικά) ήταν δύο, όσες δηλαδή
και οι γυναίκες με τις οποίες είχε συνευρεθεί ερωτικά σε 40 χρόνια ζωής,
αδιευκρίνιστος (μα μεγαλύτερος του ενός) αριθμός εκ των οποίων επί χρήμασι. Ωστόσο
δεν ήθελε να αυτοκτονήσει. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Άρα λοιπόν ποιος; Ποιος; Το
μυαλό του πήγαινε να σπάσει! Όλες του οι εικασίες προσέκρουαν στον άλυτο γρίφο
της κλειδωμένης από μέσα πόρτας, και έτσι η επικρεμάμενη απειλή του θανάτου
έπαιρνε μία επιπλέον μεταφυσική, άρα ανείπωτα τρομακτική, διάσταση. Ήταν έργο
δαιμόνων!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Το μάτι του τότε έπεσε
στην άλλη πλευρά του σαλονιού. Εκεί έχασκε ορθάνοιχτη, όπως πάντα, η
μπαλκονόπορτα που συνέδεε το ισόγειο διαμέρισμά του με την πολύβουη λεωφόρο Αχαρνών.
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Στάθηκε στο κατώφλι˙ ο
αχός του δρόμου είχε κάτι το διαφορετικό. Μποτιλιάρισμα είχε δημιουργηθεί πίσω
από ένα σταματημένο τρόλεϊ, γύρω από την μπροστινή του ρόδα του οποίου είχε
συγκεντρωθεί ένα μικρό πλήθος˙ ανάμεσα από τα πατζάκια και τα παπούτσια των
περίεργων μπόρεσε να διακρίνει ένα ετοιμοθάνατο λευκό περιστέρι, συνθλιμμένο
κάτω από τη ρόδα, με μόνο το κεφαλάκι του να προεξέχει και το ράμφος να ανοιγοκλείνει
βουβά. Του καρφώθηκε η ιδέα ότι το περιστέρι προσπαθούσε να τον προειδοποιήσει
για κάτι, με φωνούλα που όμως δεν έβγαινε. Θέλησε τότε να αποστρέψει το βλέμμα
του από το δυσοίωνο και θλιβερό θέαμα, μα δεν μπόρεσε, και ένα συνεχόμενο ηλεκτρικό
τρίξιμο (τζζζζζζ…κρρρρρ…τζζζζζ) από το σημείο που ενωνόταν η κεραία του τρόλεϊ
με το ηλεκτροφόρο σύρμα άρχισε να βουίζει όλο και πιο δυνατά. Τα αυτιά του τώρα
δονούνταν στη συχνότητα του ηλεκτρικού ρεύματος. Ένοιωσε να ζαλίζεται και ξαφνικά
γινήκαν όλα μαύρα.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br /></span></p>
<h1 style="margin-left: 0.5in; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -0.25in;"><!--[if !supportLists]--><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: "Calibri Light"; mso-bidi-theme-font: major-latin; mso-fareast-font-family: "Calibri Light"; mso-fareast-theme-font: major-latin;"><span style="mso-list: Ignore;">2.<span style="font: 7pt "times new roman";">
</span></span></span><!--[endif]--><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Όνειρα
<o:p></o:p></span></h1>
<p class="MsoNormal"><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Σκόρδα! Σκόϊλ! Τί όμορφα
παιδάκια! Φτου να μην στα ματιάσω! Από τη μάνα τους πήρανε! Κουκλίτσα μου να
χαίρεσαι τα κουκλάκια σου!</span></i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"> <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η Ντίνα ήταν ωραία. Παρά
τα βάσανά της, το παράστημά ήταν γοητευτικό όσο ποτέ˙ ψηλή με καμπύλες,
καστανόξανθη περμανάντ, ντυμένη συνήθως με σακάκια με βάτες ή κόκκινα πλεκτά με
χριστουγεννιάτικα σχέδια, ριγέ γκοφρέ παντελόνια και μυτερές γκλίτερ γόβες,
ενσάρκωνε ιδανικά την ιδιαίτερη γυναικεία γοητεία των 80ς. Ως πρώην μις Πικέρμι
διατηρούσε ατόφιο τον αέρα του μανεκέν, και όταν κατέβαινε στην αγορά της
Παλλήνης για να ψωνίσει τσίρο έκαιγε καρδιές, προκαλώντας ατυχήματα και γενικό
κομφούζιο στη λεωφόρο Μαραθώνος. Ήταν νέα και είχε ακόμα τη δύναμη να κρύβει τον
πόνο κάτω από την ομορφιά της, ο πόνος μάλιστα την ομόρφαινε. Αυτά τα θλιμμένα
μάτια… <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Τη δεκαετία του 80, το
μεγαλύτερο μέρος της Παλλήνης ήταν χωράφια˙ το σπιτικό, ή μάλλον το παράπηγμα,
στην οποία η Ντίνα μεγάλωνε τα αγόρια, απείχε δύο χιλιόμετρα από το πλησιέστερο
σπίτι. Ο άντρας της ο Μιχάλης, με τον οποίο τα είχαν από την δευτέρα γυμνασίου,
δεν ήταν και μεγάλη βοήθεια. Ο Μιχάλης είχε υπάρξει μούρη του 2<sup>ου</sup>
Γυμνασίου Παλλήνης, πρόεδρος του δεκαπενταμελούς που είχε βγάλει μηχανάκι από
τη διοργάνωση της πενταήμερης, ο γοητευτικός κάγκουρας που τα είχε με την ωραία
του σχολείου. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Όταν παντρεύτηκαν στα 18
τους και αποφάσισαν να στήσουν το σπιτικό τους στην εξοχή, μέσα στα αμπέλια των
Μεσογείων, τα πάντα φάνταζαν ονειρεμένα στο παιδικό ακόμα μυαλό τους. Όταν
γεννήθηκαν τα δίδυμα έξι μήνες αργότερα, η ζωή φάνηκε να τους χαρίζει απλόχερα
όλα της τα δώρα. Πόσο λίγο έμελλε να κρατήσει το όνειρο…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Όπως μαθαίνουν όλοι, το
πάθος γρήγορα ξεφτίζει και οι σχέσεις ξεπέφτουν. Αν σε αυτό προσθέσουμε τα βάρη
που η ζωή φορτώνει στους αισιόδοξους και τους ανίδεους, όπως τις δόσεις από ένα
στεγαστικό-επισκευαστικό δάνειο σε ελβετικό φράγκο (το οποίο έμελλε να
ανατιμηθεί ραγδαία έναντι της δραχμής) και τα χρέη του Μιχάλη από τις
κοκορομαχίες (όπου είχε επανηλλειμένα ποντάρει στη λάθος κότα ακολουθώντας
κακόβουλες συμβουλές αντιζήλων του), το όνειρο του νέου ζευγαριού άρχισε γρήγορα
να μεταμορφώνεται σε εφιάλτη. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Το δεξί μέρος του σπιτιού
είχε μείνει στα τούβλα. Όταν έβρεχε πολύ, ο δρόμος γινόταν λάσπη αδιαπέραστη
για την </span><span style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Dacia</span><span style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"> <span lang="EL">τους. Ο Μιχάλης απολύθηκε, ξαναβρήκε
ευτυχώς αμέσως δουλειά, αλλά δυστυχώς απολύθηκε πάλι την ίδια μέρα. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η φτώχεια έφερε γκρίνια.
Ο Μιχάλης άρχισε να λείπει όλο και συχνότερα από το σπίτι, στην αρχή προσπαθώντας
να κερδίσει τα προς το ζην για την οικογένειά του ως πλασιέ εγκυκλοπαιδειών για
βότανα (είχε πουλήσει μόνο μία σε έναν αναρχικό) και στη συνέχεια πίνοντας
ρετσίνα και μπύρα (ταυτόχρονα) στο καφενείο της πλατείας. Οι τσακωμοί του
ζευγαριού γίνονταν όλο και πιο συχνοί, όλο και πιο άγριοι˙ το πρώτο
μελανιασμένο μάτι δεν άργησε να φανεί. Μέσα σε αυτή την απομονωμένη φυλακή που έγινε
τώρα για τη Ντίνα η μικρή τους Εδέμ, τα δίδυμα ήταν η μόνη αχτίδα φωτός, η μοναδική
της παρηγοριά. Όλη της η ζωή κρεμάστηκε από αυτά. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Από αυτά και το μικρό
κοτέτσι που είχαν στήσει στον κήπο τους. Για να έχουν αυγά και το δικό τους
κοτόπουλο στο τραπέζι, για να συμπληρώνουν το πενιχρό τους εισόδημα (πουλώντας
κάθε Τετάρτη αυγά σέ έναν παράδρομο της λαϊκής της Παλλήνης), αλλά και για παρέα,
είχαν αναπτύξει ένα μικρό παράπηγμα με κότες δίπλα στη βρύση. Τα δίδυμα τις
λάτρευαν και παίζανε όλη τη μέρα μαζί τους. Σύντομα αναπτύχθηκαν ιδιαίτερες
συμπάθειες.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Οι βόλτες στην παιδική
χαρά, όπου μαμά και γιοι δέχονταν τις φιλοφρονήσεις του κόσμου, αποτελούσαν
μικρές νησίδες ομορφιάς και ψυχικής ανάτασης σε μια ζωή που κατά τα άλλα βυθιζόταν
μέσα στη φτώχεια, την απομόνωση και τη βίαιη συμπεριφορά ενός όλο και πιο
αξιοθρήνητου αλκοολικού πατέρα. Έτσι, όταν ο γοητευτικός διαφημιστής που πήγαινε
τα Σάββατα την κορούλα του στην ίδια παιδική χαρά με τα δίδυμα είπε στη Ντίνα,
την οποία κόρταρε καιρό, ότι οι γιοι της είχαν την εμφάνιση και την «ενέργεια»
για να γίνουν ηθοποιοί, εκείνη ερωτεύτηκε αμέσως την ιδέα, στην οποία προσέδωσε
διαστάσεις ενός οράματος ικανού να αλλάξει τη ζωή τους. Το ραντεβού στην
διαφημιστική εταιρία κλείστηκε για μία εβδομάδα αργότερα. </span><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"><br /></span></span></p>
<h1 style="margin-left: 0.5in; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -0.25in;"><!--[if !supportLists]--><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: "Calibri Light"; mso-bidi-theme-font: major-latin; mso-fareast-font-family: "Calibri Light"; mso-fareast-theme-font: major-latin;"><span style="mso-list: Ignore;">3.<span style="font: 7pt "times new roman";">
</span></span></span><!--[endif]--><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Καλημέρα
και καληνύχτα Ντικ<o:p></o:p></span></h1>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Το μαύρο πέπλο άρχισε να
διαλύεται και το πρώτο πράγμα που ένοιωσε ο Ντικ ξυπνώντας ήταν το μάγουλό του
να πιέζεται έχοντας πάρει σχήμα από τη συρμάτινη πόρτα ενός κλουβιού. </span><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Τον έλουζε ένα ψεύτικο, αρρωστημένο φως
που απλωνόταν ομοιόμορφα σε όλο το κλουβί και δημιουργούσε την αίσθηση ότι είχε
ξημερώσει. Το κεφάλι του βούιζε. Έμεινε με το πρόσωπό του κολλημένο στο σύρμα,
προσπαθώντας να δει που βρισκόταν. Όσο έφτανε το βλέμμα του, και από τις δύο
πλευρές εκτεινόταν ένας μακρύς διάδρομος, κατά μήκος του οποίου υπήρχαν
εκατοντάδες πόρτες μικρότερων κλουβιών, άλλες ανοιχτές και άλλες κλειστές, ενώ
ένας ιμάντας περνούσε τρίζοντας από μπροστά τους. Από ένα αθέατο ηχείο στην
οροφή, μέσα από παράσιτα και παραμορφώσεις, ηχούσε μία παράξενα οικεία μελωδία που
πολλαπλασιαζόταν μέσω αντίλαλων στον μεγάλο, άδειο χώρο. Ασυναίσθητα μουρμούρισε
τις επόμενες νότες.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Μόνο αφού
τέλειωσε το ακούσιο τραγούδι του, με όση δύναμη είχε στα πνευμόνια του, ύστερα
από 25 χρόνια με τέσσερα πακέτα Άσσο σκέτο τη μέρα, φώναξε: «Ποιος είσαι; Τί
θες;». <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Σιωπή. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Από την ακουστική
του χώρου συνειδητοποίησε ότι το κλουβί του βρισκόταν ανάμεσα σε δεκάδες,
πιθανόν χιλιάδες άλλους άδειους κοτο-κλωβούς παραταγμένους σε παρόμοιους, αθέατους
διαδρόμους. Φως φανάρι, κάποιο εγκαταλελειμμένο βιομηχανικό πτηνοτροφείο.
Ξανατσίριξε, αλλά απάντηση καμία. Μετά από λίγο το αρρωστημένο φως της λάμπας
άρχισε να εξασθενεί, και μέσα σε πέντε λεπτά είχε επικρατήσει το απόλυτο
σκοτάδι. Διάολε! Δεν είχε περάσει πάνω από μία ώρα από τότε που είχε «ξημερώσει»,
και είχε κιόλας «βραδιάσει»! Οι λάμπες ήταν ρυθμισμένες ώστε να δημιουργούν την
ψευδαίσθηση μίας ολόκληρης ημέρας στη διάρκεια μίας μόνο ώρας. Για μισό λεπτό!
Αυτό δεν γίνεται, δεν επιτρέπεται πια…ο επιθεωρητής μέσα του θυμήθηκε πως η
πρακτική αυτή είχε απαγορευτεί πριν από 30 χρόνια, στον απόηχο των γεγονότων
που είχαν σημαδέψει το κλείσιμο του διαβόητου Πτηνοτροφείου Κωσταρέλλου. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Το σβήσιμο των φώτων
τον βύθισε αυτόματα σε έναν ανήσυχο ύπνο. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Κωσταρέλλος κι
η χαρά δεν έχει τέλος<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal"><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Κωσταρέλλος είναι
υγιεινή τροφή<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal"><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Κωσταρέλλος
κότα πρώτη, τρομερή<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal"><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Κότα κότα κότα
ελληνική<o:p></o:p></span></i></p><p class="MsoNormal"><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><br /></span></i></p>
<h1><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">4. Η αρχή<o:p></o:p></span></h1>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">- Έλα, φτάνει το
παιχνίδι με τις κότες! Άσε την Ορνέλα κάτω, θα την ξεπουπουλιάσεις! Το ξέρει
ότι την αγαπάς, εδώ θα είναι και θα σε περιμένει όταν γυρίσουμε. Άντε πάμε τώρα
να ετοιμαστούμε, ο αδερφός σου είναι σχεδόν έτοιμος. Σήμερα είναι η μεγάλη
μέρα!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Η Ντίνα πήρε τον
μικρό αγκαλιά, τον έβγαλε από το κοτέτσι, τον έγδυσε και άρχισε να τον πλένει
με την μάνικα του κήπου. <i>Μια μέρα θα έχουμε μπάνιο μέσα στο σπίτι </i>ονειροπόλησε
καθώς τον έτριβε με την ειδική βούρτσα για τις κοτόψειρες. Έπειτα του φόρεσε
ένα μικρό κουστουμάκι με γαλάζιο γιακαδάκι που είχε ράψει ειδικά για το </span>casting<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">, πήρε και τον αδερφό του από το σπίτι και
μπήκαν στη </span>Dacia<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">. Καθώς το
αυτοκίνητο ξεκινούσε, ο Μιχάλης βγήκε τρεκλίζοντας από το σπίτι, κρατώντας ένα
μπουκάλι ρετσίνα στο ένα χέρι και μία μπύρα στο άλλο. Πήγε να πιει ταυτόχρονα
και με τα δύο χέρια, όμως τα μπουκάλια τσούγκρισαν μπροστά στο στόμα του και
έπεσαν κάτω. Καθώς έσκυψε να τα μαζέψει, έχασε την ισορροπία του και σωριάστηκε
στο πλατύσκαλο. Έτσι ξαπλωμένος, τους φώναξε: <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">«Καλή επιτυχία
παιδάκια μου! Να θυμάστε τον γέρο σας όταν γίνετε μεγάλοι και σπουδαίοι
ηθοποιοί! Να έρχεστε να με βλέπετε! Να μου φέρνετε χρήματα...μου χρωστάτε…μη
μου κάνετε εμένα τους καμπόσους!» Και με αυτά τα θλιβερά λόγια του 23χρονου
μέθυσου προς τα 6χρονα παιδιά του, η </span>Dacia<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">ξεκίνησε. Καθώς το αυτοκίνητο απομακρυνόταν, η Ντίνα κοίταξε
μέσα από το καθρεφτάκι και είδε το Μιχάλη να προσπαθεί πάλι να φέρει τα δύο
μπουκάλια στο στόμα του, δίχως αποτέλεσμα. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Στο δρόμο προς τα
γραφεία της διαφημιστικής, η Ντίνα βούρκωσε. Αγαπούσε τον Μιχάλη και δεν άντεχε
να τον βλέπει έτσι. Δεν άντεχε πια ούτε τη μιζέρια της αγροικίας. Δεν τον
κατηγορούσε για τίποτα όμως</span><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">˙</span><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"> πίστευε πως η ζωή του είχε φερθεί άσχημα,
και πως αυτός ήταν καλός και πλασμένος για μεγάλα και όμορφα πράγματα. Παρηγορήθηκε
στη σκέψη πως σύντομα, μόλις τα δίδυμα γίνονταν διάσημοι ηθοποιοί, ο Μιχάλης
και όλη η οικογένεια θα είχαν τη δεύτερη ευκαιρία που τόσο άξιζαν. Και τότε η
σημερινή μιζέρια θα φάνταζε σαν άσχημο όνειρο. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Διέσχισαν τις
ερημιές του Γέρακα, και μόλις φάνηκαν οι πρώτοι οργανωμένοι οικισμοί κατάλαβαν
ότι πλησιάζουν την Αγία Παρασκευή. Έπειτα στρίψανε προς Χαλάνδρι, όπου γίνονταν
σχεδόν παντού έργα</span><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">˙</span><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"> το Χαλάνδρι του 1986 ήταν ένα περίεργο κράμα από
μονοκατοικίες, κοτέτσια, κάποιες οικοδομές και μερικές πολυκατοικίες. Τελικά
βγήκαν στην λεωφόρο Κηφισίας και άρχισαν να ανηφορίζουν προς Μαρούσι. Το
Μαρούσι είχε και αυτό πολλά κοτέτσια. Από τους γυάλινους ουρανοξύστες, ο
Μπάμπης Βωβός είχε προλάβει να κτίσει μόνο το </span>Atrina<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>Center<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">. Όταν η </span>Dacia<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"> σταμάτησε
στο φανάρι, η Ντίνα και τα δίδυμα σάστισαν μαγεμένοι μπροστά στο γυάλινο κτίριο
και μόνο μετά από επίμονα παρατεταμένα κορναρίσματα και κραυγές οργής των πίσω
οδηγών ξύπνησαν και ξεκινήσαν - σχεδόν ένα λεπτό μετά το άναμμα του πράσινου. Στρίψανε
δεξιά στο πρώτο στενό, στάθμευσαν στο πάρκινγκ και μπήκαν στο </span>Atrina<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">, όπου στον όγδοο όροφο στεγάζονταν τα
γραφεία της διαφημιστικής εταιρίας </span>Stephen<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"> & </span>Geffen<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"> & </span>Stephen<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"> Νικολής. Η Ντίνα έτρεμε από ενθουσιασμό καθώς αφράτευε
την περμανάντ της, συμπλήρωνε τις τελευταίες λεπτομέρειες του μακιγιάζ της στον
καθρέφτη του ασανσέρ και ίσιωνε τα κουστουμάκια των διδύμων.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><br /></span></p>
<h1><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">5. Ζωή και κότα<o:p></o:p></span></h1>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">20 λεπτά αργότερα
ο Ντικ ξύπνησε φρικτά πιασμένος. Το μέγεθος του κλουβιού του επέτρεπε να
στέκεται όρθιος με λίγο σκυμμένο το κεφάλι, ή να κάθεται έχοντας μαζεμένα σφιχτά
τα πόδια του, και σε αυτή τη στάση είχε κοιμηθεί. Πείναγε πολύ. Κόλλησε το
πρόσωπό του στην άκρη του κλουβιού, και είδε ένα μικρό δοχείο να πλησιάζει πάνω
στον κυλιόμενο ιμάντα. Το δοχείο σταμάτησε ακριβώς μπροστά από το κλουβί και ένα
πορτίδιο άνοιξε στο κάτω μέρος της πόρτας του. Στριμώχτηκε και στάθηκε στα
τέσσερα, ώστε να μπορέσει να βγάλει το κεφάλι του από την υπό-πόρτα και να
μηρυκάσει. Μόλις έφερε τη μουσούδα του κοντά στην ταΐστρα, συνειδητοποίησε ότι
περιείχε πίτουρο. Άρχισε να τσιμπολογάει. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Το πίτουρο,
εμπλουτισμένο με κάποιο βελτιωτικό, μύριζε απαίσια. Ίσως για τις κότες αυτή τη
μυρωδιά να ήταν θελκτική, για τους ανθρώπους όμως ήταν φρικτή. Στον χώρο επίσης
αιωρούταν μία ξινή και πνιγηρή αποφορά που του θύμιζε τον ακάλυπτο της
πολυκατοικίας του, με τις αλλεπάλληλες ιζηματοειδείς στρώσεις από τις
κουτσουλιές των περιστεριών. Του ήρθε αναγούλα έτσι όπως έτρωγε στα τέσσερα,
όμως η πείνα και κάποια ανεξήγητη δύναμη, που ενστικτωδώς απέδιδε στις εκπομπές
της θερμομητέρας, τον έσπρωχναν να τρώει με μανία. Όταν τσίμπησε και τους
τελευταίους σπόρους, ο ιμάντας ξεκίνησε να κυλάει απομακρύνοντας την ταΐστρα,
ενώ μία πτυσσόμενη ποτίστρα αναπτύχθηκε τρίζοντας μπροστά του, ρίχνοντας με
χαμηλή πίεση νερό ακριβώς στο ανοιχτό στόμα του. Το νερό περιείχε το ίδιο βρωμερό
βελτιωτικό.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ήπιε λαίμαργα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Αηδιασμένος και
με δάκρυα στα μάτια, έφερε το κεφάλι του πάλι μέσα στο κλουβί και με δύσκολες,
αργές κινήσεις γύρισε και κάθισε στη μόνη στάση που χωρούσε, αγκαλιάζοντας τα
γόνατά του. Μάζεψε όλη του τη δύναμη και φώναξε πάλι: «Ποιος είσαι; Τί θες από
μένα;» Όμως ούτε αυτή τη φορά πήρε απάντηση. Αποφάσισε να συγκεντρωθεί και να προσπαθήσει
να βρει κάποιο τρόπο εξόδου, παρατηρώντας σχολαστικά κάθε γωνιά του κλουβιού. Πριν
προλάβει να ανακαλύψει κάτι χρήσιμο, το φως της λάμπας άρχισε να χαμηλώνει και
μία νύστα που υπερέβαινε τις δυνάμεις του τον κύκλωσε, μπλέκοντας τις σκέψεις
του με ασυναρτησίες και άτοπους συνειρμούς. Ακριβώς μία ώρα από τη στιγμή που ξύπνησε,
τον πήρε πάλι ο ύπνος.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ένα ανήσυχο
όνειρο με μία ιπτάμενη κότα που τον εκλιπαρούσε για βοήθεια τάραξε τον
εικοσάλεπτο ύπνο του. Δίχως λόγια, η κότα του έλεγε να μην το κάνει</span><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">∙</span><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"> αυτός
το έκανε και η ενοχή τον έκαιε. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><o:p> </o:p></span></p>
<h1><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">6. Νικολής<o:p></o:p></span></h1>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">«Η κυρία Κωνσταντίνα
Τρύφωνα; Ακολουθήστε με σας παρακαλώ. Ο κύριος Νικολής σας περιμένει.»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Η Νένα, η
εντυπωσιακή ιδιαιτέρα του Νικολή, συνόδευσε τη Ντίνα και τα δίδυμα ως μία
κίτρινη γυαλιστερή πόρτα με την επιγραφή «Δημιουργικό», την χτύπησε δύο και μία
φορές, έπειτα άλλη μία σκέτη, μετά δύο σκέτες, άφησε ένα λεπτό να περάσει και έπειτα
με μία επιτηδευμένη στροφή 180 μοιρών τίναξε την δεξιά πλευρά της περμανάντ της
πίσω από τη βάτα της και επέστρεψε με </span>catwalk<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">στο γραφείο της, για να συνεχίσει επιδεικτικά το λιμάρισμα
των μακριών μοβ νυχιών της με φόντο το αβυσσαλέο μπούστο της. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Η πόρτα άνοιξε
και ένα κίτρινο μακρύ μυτερό πρόσωπο ξεπρόβαλλε και αμέσως ζάρωσε από ένα λάγνο
χαμόγελο μόλις αντίκρυσε τη Ντίνα και τα δίδυμα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">«Καλημέρα κύριε Νικολή»
είπε η Ντίνα. «…παιδιά πείτε καλημέρα στον κύριο Νικολή»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">«Ορέστης. Σας
παρακαλώ, για εσάς, <i>για</i> <i>εσένα Ντίνα</i>, σκέτο Ορέστης» είπε ο
Ορέστης Νικολής. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">«Εντάξει κύριε
Ορέστη»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">«Ντίνα χαίρομαι
πολύ που ήρθες. Να σου βάλω ένα ουίσκι;»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">«Είναι δέκα το
πρωί, κύριε Νικολή»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">«Είπαμε Ορέστης,
θα σε μαλώσω» είπε με ένα γλοιώδες νάζι ο Ορέστης Νικολής, καθώς έχυνε μία
γενναία ποσότητα </span>Vat<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">69 από
ένα μπουκάλι χωρίς μπίλια σε δύο ποτήρια, προσφέροντας το ένα στη Ντίνα. «Οι
συνεργάτες μου είδαν τις φωτογραφίες των παιδιών, και συμφώνησαν ότι είναι
ιδανικά για τη νέα καμπάνια ενός πολύ σημαντικού μας πελάτη. Ντίνα, αν τα πάνε
καλά, πράγμα για το οποίο είμαι σίγουρος, τότε είναι βέβαιο ότι θα ακολουθήσουν
βροχή οι προτάσεις για τηλεόραση και κινηματογράφο».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">«Αλήθεια λέτε
κύριε Ν…αλήθεια κύριε Ορέστη;»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">«Θα έλεγα πότε
ψέματα σε δύο τόσο γοητευτικά ματάκια; Παιδιά, ακολουθήστε τον συνεργάτη μου,
τον κύριο Νίνο στο στούντιο για να σας βγάλει μερικές φωτογραφίες ακόμα. Η μαμά
σας θα σας περιμένει εδώ με μένα» είπε ο Ορέστης Νικολής πατώντας ένα κουμπί
κάτω από το γραφείο του και κάνοντας νόημα στη Ντίνα να αφήσει τα παιδιά, που κρατιόνταν
σφιχτά από το πόδι της, έκλαιγαν και κοιτούσαν φοβισμένα τον ψηλό άντρα με τις
ανταύγειες και το τεχνητό μαύρισμα που εκείνη τη στιγμή έμπαινε στο γραφείο. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><o:p> </o:p></span></p>
<h1><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">7. Ορνέλα<o:p></o:p></span></h1>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Έπειτα από 20
λεπτά ξύπνησε από το ίδιο αρρωστημένο φως. Πεινασμένος για πίτουρο, κόλλησε το
πρόσωπο που στο σύρμα και κοίταξε τον ιμάντα, ο οποίος ήταν σταματημένος.
«Σήμερα» δεν έχει πίτουρο, σκέφτηκε…ίσως με ταΐσουν πάλι «αύριο». Και τότε, από
τα ηχεία της οροφής, ακούστηκε μία απόκοσμη ψηφιακή φωνή, που θύμιζε προσομοίωση
από πρόγραμμα κάρτας </span>SoundBlaster<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">των 90ς:<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">«Ντικ Πουλ.
Επιθεωρητή Ντικ Πουλ. Έχει έρθει η ώρα να πληρώσεις για το έγκλημα που έγινε σε
βάρος μας εδώ, στο Πτηνοτροφείο Κωσταρέλλου. Θα σου δοθεί μία τελευταία
ευκαιρία πριν σφαγείς τελετουργικά.» <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Μετά από «μέρες»
κάποιος, ή μάλλον <i>κάτι</i>, του μίλαγε. Μέσα στην έκπληξη και τον τρόμο του,
τραύλισε: «Π…π…ποιος ήτανε;» <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">«Περνιέσαι για
έξυπνος. Ντικ Πουλ ο έξυπνος. Αναρωτιόμαστε όμως…» συνέχισε η συνθετική φωνή, «…μήπως
μέρος αυτής της εξυπνάδας σου δεν το χρωστάς σε μία παιδική σου φίλη, που ο
πατέρας σου τόσο βάναυσα δολοφόνησε»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">«…τί…εννοείς;….ποιος
είσαι; <i>Τί</i> είσαι; Για ποιο πράμα μιλάς;!»<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">«Ώστε λοιπόν
ξέχασες την Ορνέλα!»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Πόσα χρόνια είχε
να ακούσει αυτό το όνομα! Η αγαπημένη κότα των παιδικών του χρόνων, η κότα που
μαζί της είχε περάσει τόσες ευτυχισμένες ώρες! Οι θύμησες εισέβαλαν σαν να ήταν
χτες και ένας χείμαρρος συναισθημάτων τον κατέκλυσε. «Μα εγώ την αγαπούσα την Ορνέλα!
Εγώ διακινδύνευα κάθε νύχτα την οργή του πατέρα μου ώστε να την βάζω κάτω από
τα σκεπάσματα! Εγώ θα έδινα τα πάντα για αυτή, την είχα σαν αδερφή μου! Δεν
είχα καμία σχέση με το θάνατό της!»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">«Αυτό το
γνωρίζουμε, όπως άλλωστε γνωρίζουμε τα πάντα» είπε η φωνή. <o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><br /></span></p>
<h1><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">8. Τα μιλήσαμε τα συμφωνήσαμε<o:p></o:p></span></h1>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Όταν κατέβηκαν
στο παρκινγκ του </span>Atrina<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>Center<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"> και μπήκαν στο αυτοκίνητο, η Ντίνα κοιτάχτηκε
στον καθρέφτη και σουλούπωσε την περμανάντ της, σκούπισε το κραγιόν που είχε
πασαλειφτεί γύρω από το στόμα, κάλυψε με </span>make<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">-</span>up<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">ένα νεοαποκτηθέν σημάδι στο λαιμό, ίσιωσε τις βάτες της που είχαν μετατοπιστεί,
μάσησε τσίχλα και είπε στα δίδυμα: <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">«Αγάπες μου, η
μανούλα άργησε λίγο γιατί έπρεπε να συμπληρώσει κάτι επίσημα χαρτιά που της
έδωσε ο κύριος Νικολής. Κάποια πολύ σημαντικά χαρτιά, που λένε πως θα γίνουμε
διάσημοι και πλούσιοι. Ας μείνει αυτό σαν μυστικό μεταξύ μας….εννοώ για να
κάνουμε έκπληξη στον μπαμπάκο όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή. Πείτε μου όμως αγαπούλες
μου εσείς, πώς πήγε η φωτογράφηση;»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Τα δίδυμα
ψέλλισαν «καλά», κρατώντας σφιχτά το ένα το χέρι του άλλου. Άλλη κουβέντα δεν
ειπώθηκε μέσα στο αμάξι στο δρόμο της επιστροφής από το Μαρούσι στην Παλλήνη. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Μόλις πήρανε την
τελευταία στροφή στο λασπόδρομο και εμφανίστηκε το σπιτικό τους, αντίκρυσαν μία
εικόνα που θα σημάδευε για πάντα τις ψυχές τους:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ο Μιχάλης, σε
έξαλλη κατάσταση, βαστούσε την Ορνέλα από το λαιμό και την γρονθοκοπούσε. Το
πουλερικό ξέφυγε προς στιγμήν πεταρίζοντας, όμως ο μέθυσος το πρόλαβε με ένα
άλμα, το αγκάλιασε και πέσανε μαζί στη λάσπη. Της κατάφερε δύο γροθιές, κι
έπειτα άλλες έντεκα. Έπειτα με ένα δυνατό σουτ-μύτο, που γκρέμισε και τον ίδιο,
την έστειλε 30 μέτρα μακριά. Η Ορνέλα σταμάτησε να πεταρίζει. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><o:p> </o:p></span></p>
<h1><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">9. </span>Back<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>to<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>the<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>future<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></h1>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">«Η Ορνέλα
στάλθηκε για να σας προειδοποιήσει» συνέχισε η συνθετική φωνή. «Ένας συνδυασμός
των φρικτών πειραμάτων στα οποία μας υπέβαλλε ο Κωσταρέλλος και των τεχνικών
απόδρασης στις οποίες παράλληλα εξασκούμασταν, έκανε την Ορνέλα την πρώτη κότα
που μπορούσε να πετάξει μεγάλες αποστάσεις. Η αποστολή της ήταν να σας
σταματήσει, εσένα και τον αδερφό σου, από το να συμμετέχετε σε μία διαφημιστική
καμπάνια δημοσίων σχέσεων και </span>branding<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"> η οποία θα επέτρεπε στον Κωσταρέλλο να συνεχίζει ανεμπόδιστος για μήνες
τις θηριωδίες του εναντίον μας, καλυπτόμενος πίσω από την ειδυλλιακή εικόνα της
χαρούμενης οικολογικής φάρμας» <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">«Συγνώμη μισό
λεπτό, αν κατάλαβα καλά, μιλάω αυτή τη στιγμή με κάποια συλλογική κότα, με πολλές
κότες μαζί δηλαδή;»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">«Α-χα» αποκρίθηκε
η συνθετική φωνή, και συνέχισε:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">«Όμως, παρά τα
μη-λεκτικά μηνύματα τα οποία κατάφερε να σας εμφυσήσει η Ορνέλα, η ηλίθια η μάνα
σου, που είχε φάει τα φούμαρα ενός γλοιώδους διαφημιστή εν ονόματι Ορέστη Νικολή
του οποίου το μόνο μέλημα ήταν να την βάλει στο κρεβάτι του - πράγμα το οποίο
κατάφερε να κάνει αμέσως και επανηλλειμένα- ήταν τόσο προσκολλημένη στην φαιδρή
ιδέα περί της λαμπρής σας καριέρας ως ηθοποιοί, που σας έσυρε σε εκείνο το
διαφημιστικό. Και έπειτα, ο θλιβερός πατέρας σας, σε μία έκρηξη κόμπλεξ
κατωτερότητας, δολοφόνησε την Ορνέλα»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">«Για μισό λεπτό
πάλι» διέκοψε ο Ντικ, ο οποίος άκουγε αποσβολωμένος. Παρά την έκπληξή του,
κατάφερε να μαζέψει κάπως τις σκέψεις του και να ρωτήσει: «Η Ορνέλα είχε όντως
φτάσει πετώντας μία μέρα στο σπίτι μας. Το θυμάμαι σαν τώρα. Το ηλιοβασίλεμα
έβαφε κόκκινο των ορίζοντα των Μεσογείων, όταν την είδαμε να έρχεται από τα
δυτικά, πετώντας ψηλότερα και πιο περήφανα από κάθε άλλο πουλί… Όμως αυτό συνέβη
σχεδόν ένα χρόνο πριν το διαφημιστικό. Πώς ήταν δυνατό να ξέρετε από πριν ότι
θα πρωταγωνιστήσουμε εμείς ώστε να τη στείλετε να μας σταματήσει;»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Η συνθετική φωνή
γέλασε. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">«Εμείς οι κότες
είμαστε πολύ πιο έξυπνες απ’ ότι νομίζετε εσείς οι άνθρωποι, μέσα στην
αλαζονεία σας. Αυτή τη στιγμή σου μιλάμε, συλλογικά, μέσω μιας υπολογιστικά
συντιθέμενης φωνής, όλες οι κότες-απόγονοι εκείνων των ελάχιστων κοτών που
κατάφεραν να επιζήσουν από το κολαστήριο του Κωσταρέλλου. Εκτός του ότι
μπορούμε να μετράμε, εμείς οι κότες κατέχουμε πλήρη συνείδηση και ενσυναίσθηση
– κάτι που λίγοι από το βάρβαρο είδος σου μπορούν να ισχυριστούν. Επιπλέον, τα
φρικτά πειράματα στα οποία μας υπέβαλλε ο γέρος Κωσταρέλλος, είχαν και κάποιες απρόσμενες
παρενέργειες που μας έδωσαν νέες, μοναδικές δυνάμεις.»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Δηλαδή, αν πάλι κατάλαβα καλά, αυτά τα
πειράματα στα οποία αναφερθήκατε…» είπε ο Ντικ, μη γνωρίζοντας αν
χρησιμοποιούσε τον πληθυντικό για ευγένεια ή επειδή μιλούσε σε πολλές κότες
μαζί, «…σας έδωσαν τη δύναμη να γνωρίζετε ότι εμείς θα παίζαμε σε ένα
διαφημιστικό, πριν ακόμα αυτό γίνει, και για το σκοπό αυτό εκπαιδεύσατε μία
κότα να πετάει και την στείλατε στο παρελθόν ώστε να μας βρει και να γίνουμε
φίλοι και να υποσυνείδητα να μας πείσει να μην παίξουμε»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">«Ε αυτό δε λέμε
τόση ώρα;» απάντησε βαριεστημένα η συνθετική φωνή. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">«Τί συνέβη όμως
στο Πτηνοτροφείο Κωσταρέλλου; Ήμουν πολύ μικρός τότε και δε θυμάμαι τίποτα…»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><o:p> </o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"></span></p><div class="separator" style="clear: both;"><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMusl_3FoRyozzQMMy-_9nXFkLoII5a-RrSruQ8CkD3WnwmSX-jckD1HmfSD-rwtF93WupnK1wuOGg1Z-AimnjWuoK_Gz9yhu_AVqmFwD-PODM67TbaZnJeUj5tRTLv4DCwUpHOQZdtCY/s1080/638bc67e614d2197e08388fae7df7704.jpg" style="display: block; padding: 1em 0px;"><img border="0" data-original-height="998" data-original-width="1080" height="473" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMusl_3FoRyozzQMMy-_9nXFkLoII5a-RrSruQ8CkD3WnwmSX-jckD1HmfSD-rwtF93WupnK1wuOGg1Z-AimnjWuoK_Gz9yhu_AVqmFwD-PODM67TbaZnJeUj5tRTLv4DCwUpHOQZdtCY/w512-h473/638bc67e614d2197e08388fae7df7704.jpg" width="512" /></a></div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwjDxwSf7RcAcl-c8PjsjDxeJmoGuTJCSxVt6a2jmrQDM92LzJKQGu_jXUIH-veH2i9oC4SBNmRdH5uwt_4e3sgQb-mM6mMeb5zOb356O4yZqHTi6IPDpRJUfzKtPu6dPJf86PrjqN7UY/s1080/638bc67e614d2197e08388fae7df7704.jpg" style="display: block; padding: 1em 0px;"><br /></a></div><p></p>
<h1><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">10. Γεύση και ποιότητα
Κωσταρέλλος<o:p></o:p></span></h1>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">«Είσαι ηλίθιος. Ωστόσο
δεν λες ψέματα. Ώρα για μία μικρή ιστορική αναδρομή λοιπόν. Ο Διονύσης
Κωσταρέλλος, πτηνοτρόφος από τα Μέγαρα, χοντράνθρωπος αποφασισμένος να πετύχει
με όλα και κάθε μέσο, κατάφερε να επεκτείνει μία μικρή οικογενειακή
πτηνοτροφική μονάδα τη δεκαετία του 1960, μη δεχόμενος πιστώσεις, κλέβοντας στο
ζύγι, κάνοντας δολιοφθορές σε ανταγωνιστές και χρησιμοποιώντας τις διασυνδέσεις
του μέσα στη δικτατορία των συνταγματαρχών. Για χρόνια οι αρμόδιες υγειονομικές
υπηρεσίες κάνουν τα στραβά στα μάτια στις άθλιες συνθήκες που επικρατούν στα
κοτέτσια του, ενώ αντίθετα είναι αμείλικτες με τους ανταγωνιστές του.
Χαρακτηριστικό ήταν το σφράγισμα της Φάρμας Ζουγανέλη, μίας πρότυπης φάρμας <i>εθελοντικής</i>
βοσκής και βασικού τότε ανταγωνιστή του Κωσταρέλλου, για υποτιθέμενες
παρατυπίες στον τρόπο παραγωγής του χάρτινων αυγοθηκών τους. Ο μπάρμπα-Ζουγανέλης,
προοδευτικό μυαλό και δημοκράτης, πέθανε λίγο αργότερα από τη στενοχώρια του – τον
είχαν καταστρέψει οικονομικά τα δύο χιλιοστά χαρτοπολτού που αρνήθηκε να του
πιστοποιήσει ο χουντικός ΕΛΚΟΤ. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Το 1972,
λαμβάνοντας με χαριστικούς όρους δάνειο 30 εκατομμυρίων δραχμών, εξαιτίας των
φιλικών σχέσεων που διατηρούσε με στελέχη της Εθνικής Τράπεζας και του
Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης της χούντας, ο Κωσταρέλλος κατασκευάζει το
Βιομηχανικό Πτηνοτροφείο Κωσταρέλλου</span><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">˙</span><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"> η εκμετάλλευση και ο βασανισμός της κότας
παίρνει πλέον μαζική, κτηνώδη μορφή. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Η δεκαετία του
1970 κυλάει με υπερκέρδη για τον Κωσταρέλλο, ο οποίος, όπως κάθε καλός
καπιταλιστής, διατηρεί καλές σχέσεις και με την μεταπολιτευτική κυβέρνηση
Καραμανλή, ενώ ούτε ο εκλογικός θρίαμβος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. το 1981 θα κλονίσει τις
δραστηριότητές του. Το χρήμα, βλέπεις, δεν έχει ιδεολογία. Εμείς οι κότες το
γνωρίζουμε καλά αυτό. Αυτό όμως που δεν προέβλεψε ο Κωσταρέλλος, ήταν μία
ξαφνική αλλαγή στις συνήθειες του καταναλωτικού κοινού, που θα εξελισσόταν σε
υπαρξιακή απειλή για την επιχείρησή του: το 1986, η μόδα της γαλοπούλας
εισήχθη, όπως τόσες άλλες, από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Τα χαμηλά
λιπαρά που υποσχόταν το νέο προϊόν, σε συνδυασμό με την αναδυόμενη τάση
υγιεινισμού εντός της διευρυνόμενης τότε μεσαίας τάξης, θα εκτοξεύσουν τις
πωλήσεις γαλοπούλας, σε ζημία φυσικά της κότας. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Βρισκόμαστε στη
δεύτερη κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, και ο Υπουργός Γεωργίας Γιάννης
Ποττάκης, που έχει αντικαταστήσει τον Κωνσταντίνο Σημίτη με τον ανασχηματισμό
του Ιουλίου του 1985, δεχόμενος πιέσεις από ισχυρά συμφέροντα από την άλλη
πλευρά του Ατλαντικού (η «ρεαλπολιτίκ» έχει πια αντικαταστήσει τη
συνθηματολογία εναντίον των Αμερικανών και το «έξω οι βάσεις του θανάτου» ηχεί
σαν γραφικός αναχρονισμός), απαγορεύει με έκτακτη φωτογραφική τροπολογία στον
Κωσταρέλλο να αναμειχθεί στο εμπόριο γαλοπούλας. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Τότε ο
Κωσταρέλλος αποφασίζει, κατόπιν εισηγήσεως του Δόκτορος Μαύρου, μιας σκιώδους
προσωπικότητας αγνώστου προελεύσεως, να αναπτύξει εργαστηριακά ένα νέο προϊόν,
που θα είναι ελαφρύτερο σε λιπαρά, ανώτερο γευστικά και σημαντικά φτηνότερο από
τη γαλοπούλα. Υπό συνθήκες άκρας μυστικότητας διαμορφώνεται ειδικά και ασφαλίζεται
η δυτική πτέρυγα του Πτηνοτροφείου, που περιλαμβάνει το Εκκολαπτήριο. Το σχέδιο
«Μαύρη Κότα» τίθεται σε εφαρμογή. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Τα όσα ακολουθούν
θα στιγματίσουν για πάντα το ανθρώπινο είδος. Χιλιάδες αυγά εκτίθενται σε
εξωφρενικές δόσεις ακτινοβολίας</span><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">˙</span><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"> οι περισσότεροι νεοσσοί πεθαίνουν, με
φρικτούς πόνους, παραμορφωμένοι και σε παραλήρημα, πριν καν σπάσει το τσόφλι, κοπανώντας
το κεφάλι τους σε αυτό</span><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">˙</span><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"> στους πιο τυχερούς, που καταφέρνουν να βγουν
ζωντανοί από το αυγό, ο Δόκτωρ Μαύρος και το επιτελείο του επιφυλάσσουν μία
σειρά από αδιανόητα πειράματα που περιλαμβάνουν βιοχημικές, ακτινολογικές και
μηχανικές επεμβάσεις, όπως υδραυλική χονδροαναρρόφηση, πετροχημική εκμαύρυνση, ραδιοκοτολόγηση,
συντονισμό λειριού με διεγέρτη μέσω παροχής εναλλασσόμενου ρεύματος,
χειροπρακτική απόξεση λεπιών των ποδιών, χημείο-αποκόλληση ράμφους και άλλα πολλά,
τόσο φρικτά που δεν τολμούμε να αναφέρουμε. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ωστόσο τα
πειράματα συναντούν δυσκολίες και η περίφημη Μαύρη Κότα παραμένει απλώς μία
υπόθεση εργασίας στο διαταραγμένο μυαλό του Δόκτορος Μαύρου και του επιτελείου
του, που όσο τα πειράματα τραβούν σε μάκρος, γίνονται όλο και πιο αποτρόπαιοι
στις μεθόδους τους, υπό την αυξανόμενη ασφυκτική πίεση του Κωσταρέλλου ο οποίος
βλέπει το μερίδιό του στην αγορά να υποχωρεί καθημερινά προς όφελος της
εισαγόμενης γαλοπούλας. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ταυτόχρονα, η
εφημερίδα «Πρώτη» δημοσιεύει μία ανώνυμη καταγγελία (στη διάθεση της εφημερίδας
τα στοιχεία του καταγγέλλοντος), που κάνει λόγο για σκληρά πειράματα και
κακομεταχείριση των κοτών στο Πτηνοτροφείο Κωσταρέλλου. Δύο μέρες αργότερα, ο
δημοσιογράφος της «Πρώτης» Σέργιος Λέπουρας και ο 29χρονος τεχνολόγος τροφίμων Τέλης
Γλιέπης, εργαζόμενος στο Πτηνοτροφείο Κωσταρέλλου και πηγή της καταγγελίας, βρίσκονται
δολοφονημένοι στο καρναβάλι της Πάτρας. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Τότε ο
Κωσταρέλλος, για να αντικρούσει τις φήμες που πλέον πυκνώνουν, αλλά και για να
ανακόψει την πτώση των πωλήσεών του και να κερδίσει χρόνο μέχρι την επιτυχή
ανάπτυξη και το εμπορικό λανσάρισμα της Μαύρης Κότας, στην οποία πιστεύει
ακράδαντα, αναθέτει στην διαφημιστική εταιρία </span>Stephen<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"> & </span>Geffen<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"> & </span>Stephen<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">Νικολής τη δημιουργία μίας καμπάνιας-αγιογραφίας για το
Πτηνοτροφείο του: πράσινα λιβάδια, ξύλινα σπιτάκια, χαρούμενες κότες, όμορφα
παιδάκια και τα σχετικά…μήπως αρχίζουν και σου θυμίζουν κάτι όλα αυτά τώρα Ντικ»;<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><o:p> </o:p></span></p>
<h1><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">11. Πρεμιέρα<o:p></o:p></span></h1>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ήρθε η μεγάλη
μέρα! Θα δουν τον εαυτό τους στην τηλεόραση! Ο Ορέστης Νικολής ενημέρωσε την
Ντίνα ότι η διαφήμιση θα παίξει στην ΕΡΤ2 σήμερα, αμέσως μετά το βραδινό δελτίο
ειδήσεων.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Από νωρίς η Ντίνα
προσπαθεί να ξεμεθύσει τον Μιχάλη. Του φτιάχνει ελληνικό καφέ, του βρέχει πετσέτες,
αυτός όμως αντιστέκεται, σπάει τα φλυτζάνια, την σπρώχνει μακριά και ρίχνεται
στον αγαπημένο του συνδυασμό ρετσίνας και μπύρας, τσουγκρίζοντας όπως πάντα τα
μπουκάλια, επιτυγχάνοντας μία γουλιά ανά τρεις προσπάθειες. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">«Πουτάνα! Σε
κανόνισε ο φλώρος από τη διαφημιστική και πούλησες τα παιδιά μας! Αυτή είναι η
καριέρα των ηθοποιών που σας έταξε; Που τα βάλανε να χορεύουν με τις κότες;»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">«Αρκετά!» του
φωνάζει η Ντίνα, που είναι αποφασισμένη να μην αφήσει τίποτα να χαλάσει τη
μεγάλη βραδιά. Του ρίχνει ένα χαστούκι και του αρπάζει τα μπουκάλια από τα
χέρια. Του δίνει με το ζόρι να πιει λίγο καφέ ενώ αυτός μονολογεί «κότες είχαμε
και δω…» και φτύνει, τον αγκαλιάζει, του ψιθυρίζει κάτι στο αυτί, άγνωστο τι, και
προσωρινά τον ηρεμεί. Έπειτα ανοίγει την τηλεόραση που είναι πάνω στο πλυντήριο
και φωνάζει τα δίδυμα που παίζουν έξω. Αυτά σταματούν να βασανίζουν τον ημιθανή
Ντορή –έναν προσωρινά φιλοξενούμενο ηλικιωμένο γαϊδαράκο- και τρέχουν μέσα στο
σπίτι, πάνω στην ώρα που τελειώνει ο καιρός για τους αγρότες…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Το σποτ αρχινά με<i>
εκείνη </i>τη μελωδία</span><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">˙ ένας κίτρινος χάρτινος
ήλιος ανατέλλει πίσω από έναν καταπράσινο στρογγυλό λόφο από τσόχα˙ διάσπαρτες μηχανικές
κότες τσιμπολογούν τη χλόη χαμογελώντας γύρω από ένα εμφανώς ψεύτικο, δισδιάστατο
ξύλινο σπιτάκι με καρό κουρτίνες˙ τα δίδυμα, ντυμένα με πράσινα κολλάν και
τσαμπιά μοβ σταφύλια που κρέμονται από τα αυτιά τους μπλεγμένα στις καστανόξανθες
μπουκλίτσες τους, μπαίνουν στη σκηνή χορεύοντας˙ κοντινό στα ποδαράκια τους που
χορεύουν φορώντας μυτερά ξωτικοπάπουτσα, έπειτα κοντινό στα κεφαλάκια τους που
κουνιούνται στο ρυθμό της μουσικής, πάλι κοντινό στα ποδαράκια που χορεύουν∙ η
κάμερα ταξιδεύει δεξιά όπου ξαφνικά εμφανίζεται μία μεγάλη κότα, καταφανώς
άνθρωπος σε στολή κότας, που αγκαλιάζει με τις φτερούγες του τα δίδυμα και
χορεύουν όλοι μαζί τραγουδώντας τους στίχους του τραγουδιού που μέχρι σήμερα στοιχειώνει
το υποσυνείδητο του Ντικ˙ η μελωδία παίρνει ακόμα πιο σπιρτόζικη, κεφάτη τροπή,
μα έπειτα σταδιακά γλυκοκυλά σε λυπημένο ακορντεόν˙ τότε η μεγάλη κότα βγάζει την
κοτοκεφαλή- σκάφανδρο που φορεί και αποκαλύπτεται ο ίδιος ο Κωσταρέλλος, που
σαν καλός πατέρας κοιτάζει στοργικά τα δίδυμα και στη συνέχεια κατάματα την
κάμερα, και ξαφνικά αρχίζει να γελά δυνατά καθώς η εικόνα σιγά-σιγά σβήνει και
αντικαθίσταται από το λογότυπο του Πτηνοτροφείου: μία δαφνοστεφανωμένη κότα
πλαισιωμένη από το εθνόσημο. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Δύσκολο να καταλάβει
κανείς πώς συνέλαβε αυτή την αισθητική ο σκηνοθέτης Τέλλος Αγρίππας˙ όμως το
σποτ αυτό, μαζί με τα επόμενα, αποτέλεσαν την πιο επιτυχημένη διαφημιστική
καμπάνια της δεκαετίας του ΄80˙ στον ντόρο βέβαια συνέβαλλαν και τα όσα
επρόκειτο να ακολουθήσουν…<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br /></span></p>
<h1><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">12. </span>La<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>Resistance<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></h1>
<p class="MsoNormal"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Η συνθετική συλλογική κοτοφωνή συνέχισε: <o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Όμως κι εμείς δεν
κάτσαμε με σταυρωμένα τα «χέρια». Καθώς τα πειράματα-βασανιστήρια σκότωναν και
έριχναν στην τρέλα και την αναπηρία τους καλύτερους του σμήνους μας, ένας
αποφασισμένος πυρήνας πήρε την απόφαση να αντισταθεί. Δημιουργήσαμε λοιπόν την
Πτέρυγα Μάχης Φλοκ, υπαγόμενη απευθείας στη Σμηναρχία Πάπερτον – όνομα που
δώσαμε προς τιμήν του Βρετανού Πτέραρχου Τομπάϊας Πάπερτον, μίας ηρωικής κότας
που είχε οδηγήσει στην ελευθερία δεκάδες σμήνη από τα βασιλικά κοτέτσια της
Φρειδερίκης τη δεκαετία του 1950. Για έμβλημά μας είχαμε την άγρια κόκκινη κότα
της ζούγκλας Φλοκ– τον ελεύθερο πρόγονο της σημερινής εξημερωμένης κότας. Η
Πτέρυγα Μάχης Φλοκ, αποτελούμενη από επιζώντες του πρώτου κύματος πειραμάτων
που είχαν αναπτύξει υπερφυσικές δυνάμεις, έγινε ο φόβος και ο τρόμος των ανθρώπων
του Κωσταρέλλου. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Μια χούφτα
αποφασισμένες κότες έσπειραν τον τρόμο στις τάξεις του εχθρού. Κινούμασταν γρήγορα,
αθόρυβα. Τσιμπήσαμε μέχρι θανάτου δύο τσιράκια του Δόκτορα Μαύρου, δύο
ειδικευόμενους πτηνίατρους Δαπίτες, τους πιο βάναυσους και μπουνταλάδες.
Θελήσαμε έτσι να στείλουμε ένα μήνυμα στους υπόλοιπους. Η απάντηση του
Κωσταρέλλου ήταν αποσιώπηση του περιστατικού, περισσότερη καταστολή και εντατικοποίηση
των πειραμάτων. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Καταφέραμε να
εισέλθουμε στη βάση δεδομένων του προγράμματος «Μαύρη Κότα»<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και να την αλλοιώσουμε σβήνοντας,
παραποιώντας και αντικαθιστώντας βιοχημικές μετρήσεις και πειραματικά
αποτελέσματα, ώστε να δημιουργήσουμε σύγχυση και την εντύπωση ότι τα πειράματα
δεν οδηγούσαν πουθενά και ότι το πρόγραμμα έπρεπε να εγκαταλειφθεί. Και πάλι
τζίφος: ο Δόκτωρ Μαύρος διπλασίασε τη συχνότητα των πειραμάτων, εισήγαγε ακόμα
πιο σκληρές τεχνικές, και εγκατέστησε νέο, αδιαπέραστο λογισμικό στους
υπολογιστές του προγράμματος «Μαύρη Κότα».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Δεν ήμασταν όμως
διατεθειμένες να εγκαταλείψουμε τον αγώνα έτσι εύκολα. Αναπτύσσοντας μία
περίπλοκη τεχνική βίο-τήλε-χειρισμού, κατορθώσαμε να μπούμε στο μυαλό ενός λακέ
του Δόκτορα Μαύρου, του Τέλη Γλιέπη, και να τον πείσουμε να διαρρεύσει στον
Τύπο λεπτομέρειες για τις συνθήκες στο Πτηνοτροφείο Κωσταρέλλου. Ελπίζαμε έτσι
στην αφύπνιση της κοινωνίας των πολιτών και στην ενεργοποίηση των ελεγκτικών
μηχανισμών του κράτους. Πόσο αφελείς ήμασταν! Ο ζάμπλουτος, διαπλεκόμενος Κωσταρέλλος
είχε στο τσεπάκι του τους πάντες. Το θέμα κουκουλώθηκε και καμία άλλη εφημερίδα
πλην της «Πρώτης» δεν το δημοσίευσε, ενώ μέρες αργότερα ο λακές Τέλης Γλιέπης
και ο δημοσιογράφος Σέργιος Λέπουρας βρέθηκαν νεκροί μέσα σε στολές γαλοπούλας
στα σκαλιά της Γεροκωστοπούλου. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ταυτόχρονα, η
κρατική τηλεόραση, το ραδιόφωνο, οι εφημερίδες και τα περιοδικά κατακλύζονταν
από την διαφημιστική καμπάνια του Πτηνοτροφείου Κωσταρέλλου. Ασύλληπτο το
μέγεθος της εξαπάτησης και της υποκρισίας: μία ειδυλλιακή, βουκολική εικόνα ενώ
πίσω από κλειστές πόρτες το αίμα κότας πότιζε τη γης.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Μέσα στην
απελπισία μας, αποφασίσαμε να σκληρύνουμε τη στάση μας. Δεν είχαμε άλλη
επιλογή…Τους επόμενους μήνες θα δινόταν μία γενναία και άνιση μάχη. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><o:p> </o:p></span></p>
<h1><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">13. </span>Golden<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>Years<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></h1>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ξαστεριά και
σιγαλιά, κεντημένη γλυκά με τον ήχο των τριζονιών. Από κάπου μακριά, ένα σκυλί
γαβγίζει. Τα αμπέλια και οι ελιές λικνίζονται στο απαλό βραδινό αεράκι. Είναι
δύο το βράδυ όταν η κόκκινη Άλφα Ρομέο, με σβηστά τα φώτα, σταματά πενήντα
μέτρα έξω από την αγροικία</span><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">˙ η Ντίνα
αναμαλλιασμένη βγαίνει από την πόρτα του συνοδηγού, ένα χέρι την ξανατραβά
μέσα, μετά από λίγο ξαναβγαίνει χαχανίζοντας, σουλουπώνεται λίγο, περπατά προς
το σπίτι και ανοίγει την πόρτα όσο πιο σιγά μπορεί. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Μέσα στο σαλόνι ο Μιχάλης
προσπαθεί να πιει ρετσίνα και μπύρα ταυτόχρονα, κλαίγοντας, ενώ κοιμάται. Στις
μύτες των ποδιών, η Ντίνα γλιστρά στο υπνοδωμάτιο και χώνεται κάτω από τα
σκεπάσματα. Αντικρυστά, στο διώροφο κρεβάτι των διδύμων, ένα ζευγάρι μικρά,
υγρά ματάκια παρακολουθεί τα τεκταινόμενα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Το επόμενο πρωί, η Ντίνα
είναι ευδιάθετη καθώς σερβίρει έναν τριπλό σκέτο ελληνικό καφέ στον Μιχάλη και </span><span style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Hemo</span><span style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"> <span lang="EL">στα παιδιά. «Παιδιά! Μιχάλη! Κοιτάτε! Θα μας δείξει τώρα!»
λέει καθώς ανοίγει την τηλεόραση πάνω στην ώρα.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Αιγαιοπελαγίτικη
θάλασσα και μία απέραντη χρυσαφένια παραλία. Στην άκρη της, ένα άσπρο ξωκλήσι
πάνω στο βράχο με τη γαλανόλευκη να κυματίζει στο μελτέμι. Κότες κολυμπούν σε
σχηματισμό σταυρού στα γαλαζοπράσινα νερά και έπειτα βγαίνουν όλες μαζί στην αμμουδιά…κοντινό
σε δύο-τρεις από αυτές που σε αργή κίνηση τινάζουν τα νερά από τα φτερά τους,
οι σταγόνες ταξιδεύουν αργά προς όλες τις κατευθύνσεις</span><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">˙ η κάμερα στρέφεται λίγο δεξιά για να αποκαλύψει τα δίδυμα, ηλιοκαμένα μέσα
στα μαγιουδάκια τους, να κυλιούνται στην άμμο παίζοντας με τα κουβαδάκια τους
και να δέχονται με γέλια και ενθουσιασμό τις σταγόνες˙ λίγο πιο κει, ξαπλωμένη
στην πετσέτα με το φιδίσιο κορμί της να λάμπει από το λάδι μαυρίσματος, η μητέρα
τους, παιγμένη από την πραγματική μητέρα τους, βλέπει τους γιους της να
διασκεδάζουν με τις κότες, σηκώνεται αποκαλύπτοντας το υπέροχο σώμα της, και
πάει δίπλα τους ώστε να διασκεδάσουν όλοι μαζί˙ μία ανάλαφρη ρέγγε μουσική
τύπου </span><span style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">UB</span><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">40, στιγμές οικογενειακής
ξεγνοιασιάς και χορού μέσω κοντινών πλάνων με αργή κίνηση˙ τότε στη σκηνή εισβάλλει
ο Κωσταρέλλος, με ανοιχτό γαλάζιο πουκάμισο και ένα χρυσό σταυρό να λαμπυρίζει αντανακλώντας
τον ήλιο στο δασύτριχο στήθος του˙ η καλλονή πέφτει στην αγκαλιά του και τον
φιλάει με πάθος στο στόμα και το λαιμό, ενώ τα δίδυμα εξακολουθούν να χορεύουν
δίπλα τους και ενθουσιάζονται ακόμα περισσότερο βλέποντας την ευτυχία των
«γονιών» τους˙ </span><span style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">cut</span><span style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"> <span lang="EL">και στο επόμενο πλάνο όλη μαζί
η οικογένεια κάθεται σε ταβερνάκι πάνω στο κύμα, τρώγοντας κοτόπουλο˙ κοντινό
στον Κωσταρέλλο, που καταβροχθίζει ένα μπούτι με λουκούλλεια ασυδοσία, γελώντας
δυνατά με ανοιχτό το στόμα (σειρά από γερά δόντια με κοτόπουλο σφηνωμένο
ανάμεσα τους) και κοιτάζοντας κατάματα την κάμερα˙ η εικόνα σιγά-σιγά σβήνει
και αντικαθίσταται από το λογότυπο του Πτηνοτροφείου: μία δαφνοστεφανωμένη κότα
πλαισιωμένη από το εθνόσημο.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><o:p> </o:p></span></p>
<h1><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">14. Ο αγώνας συνεχίζεται<o:p></o:p></span></h1>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Τα πράγματα έχουν
ζορίσει στο Πτηνοτροφείο. Οι σπιούνοι και οι κάμερες του Κωσταρέλλου δουλεύουν
νυχθημερόν. Η παράνοια κερδίζει έδαφος μέσα στο σμήνος καθώς πολλαπλασιάζονται
οι φήμες ότι ο Κωσταρέλλος έχει στρατολογήσει για ρουφιάνους κότες υπεράνω
υποψίας. Η παραμικρή υποψία συμμετοχής στην Αντίσταση οδηγεί σε άμεση υποβολή
στα φρικτά πειράματα που πλέον έχουν ποσοστό θνησιμότητας 100%. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Και, το χειρότερο
απ’ όλα, ο Δόκτωρ Μαύρος παρουσιάζει στον Κωσταρέλλο τα πρώτα θετικά
αποτελέσματα: ένα μαύρο κλωσόπουλο που καταφέρνει να επιβιώσει για 2 μέρες.
Αμέσως μετά το θάνατό του, ελέγχεται εργαστηριακά και τα αποτελέσματα είναι
πολλά υποσχόμενα: το μαύρο κρέας είναι πεντανόστιμο και τα λιπαρά του κάτω από
0.6%...<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ο Κωσταρέλλος
τρίβει τα χέρια του και διατάζει την εντατικοποίηση των πειραμάτων. Απελπισία. Ακολουθεί
ο σκληρός Απρίλης του 1986: τα υπολείμματα του πυρήνα Φλοκ πυκνώνουν τις
επιθέσεις τους στα τσιράκια του Κωσταρέλλου, σκοτώνοντας άλλα δύο και
τραυματίζοντας πάνω από δέκα. Σε αντίποινα ο Κωσταρέλλος διαλέγει τυχαία 30
κότες και τις αποκεφαλίζει, ενώ ταυτόχρονα μαθαίνουμε ότι ο Δόκτορας Μαύρος
έχει καταφέρει να δημιουργήσει με επιτυχία άλλα δύο μαύρα κλωσόπουλα, ακόμα πιο
νόστιμα και με ακόμα λιγότερα λιπαρά. Το κομάντο «Αλέκτωρ» συλλαμβάνει,
ανακρίνει ανεπιτυχώς και τελικά τυφλώνει τσιμπώντας το νούμερο δύο του
επιτελείου του Δόκτορος Μαύρου, τον Νοτιοαφρικάνο Δρ. </span>N<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">’ Γκουκλ Κ’ Νααα. Ο Κωσταρέλλος απαντά με
τρομακτικά αντίποινα: Παρατάσσει 200 κότες στην αυλή του Πτηνοτροφείου και τις
πατά με οδοστρωτήρα. </span><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ό</span><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">λα φαίνονται χαμένα…<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Και τότε
συντελείται κάτι που θα αλλάξει τον ρου της ιστορίας. Το ημερολόγιο γράφει 26 Απριλίου
1986. 1.577 χιλιόμετρα από το Πτηνοτροφείου Κωσταρέλλου, εκρήγνυται ο
αντιδραστήρας ν.4 του Πυρηνικού Σταθμού Παραγωγής Ενέργειας του Τσερνόμπιλ της
Σοβιετικής Ένωσης. Μία εβδομάδα αργότερα, στις 2 Μαΐου, οι άνεμοι φέρνουν το
ραδιενεργό νέφος πάνω από τα Μέγαρα… <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"><br /></span></span></p>
<h1><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">15. Λεβάντε<o:p></o:p></span></h1>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ο Μααρούφ ελ Εσκάφι
ανοίγει την τηλεόραση:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ένα βαρυφορτωμένο
καραβάνι διασχίζει την έρημο κάτω από τον καυτό ήλιο</span><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">˙ οι καμήλες ρουθουνίζουν ανήσυχα˙ η άμμος απλώνεται ατελείωτη για
χιλιόμετρα μπροστά τους˙ κοντινό στον οδηγό του καραβανιού: τα μάτια και τα αυλακωμένα
ζυγωματικά του βεδουίνου ίσα που φαίνονται πίσω από μπλε τουρμπάνι που τον
προστατεύει από την αμμοβολή. Το βλέμμα της κακουχίας άξαφνα αλλάζει σε εκείνο
της ελπίδας και γυρνώντας σε υποκειμενικό πλάνο βλέπουμε από τα μάτια του να
αχνοφαίνεται στο βάθος μία όαση, τρεμουλιαστή από τη ζέστη. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Το καραβάνι
μπαίνει στην όαση</span><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">˙ οι κουρασμένοι
ταξιδιώτες βρίσκονται ανάμεσα σε χουρμαδιές, φοινικιές, κέδρους και πολύχρωμα αναρριχόμενα
λουλούδια˙ ξεπεζεύουν από τις καμήλες και πλησιάζουν τη λιμνούλα στο κέντρο της
όασης για να δροσιστούν˙ πίνουν νερό λαίμαργα και μόλις ξεδιψούν, σηκώνουν το
βλέμμα και βλέπουν πως δίπλα τους κολυμπούν εφτά κότες.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ένα νεαρό αγόρι τυλιγμένο
με πέπλα τότε ξεπροβάλλει πίσω από μία χουρμαδιά λικνιζόμενο και παίζοντας
φλογέρα˙ οι κότες κολυμπούν σε σχηματισμό ακολουθώντας το ρυθμό της μουσικής
και στη συνέχεια η χορογραφία συνεχίζεται έξω από το νερό. Η μελωδία και ο
χορός μαγεύουν τους ταξιδιώτες: στα βλέμματά τους τώρα καθρεφτίζονται υψηλές σκέψεις
και ελπιδοφόρες αναμνήσεις, αισθήματα καλύτερων καιρών. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Στο επόμενο πλάνο, η
συντροφιά είναι καθισμένη οκλαδόν, ενώ ανάμεσά τους κάθεται και ο Κωσταρέλλος,
ντυμένος τσολιάς, με το χέρι του περασμένο στον ώμο του αγοριού˙ απολαμβάνουν
φρεσκοψημένα ζουμερά μπούτια από κοτόπουλο˙ κοντινό στα πασπαλισμένα με γκλίτερ
μάτια του αγοριού με τα πέπλα˙ κοντινό στον ντυμένο καραγκούνικα Κωσταρέλλο που
καταβροχθίζει ένα μπούτι˙ γενικό πλάνο της όασης απ’ έξω˙ η εικόνα σιγά-σιγά
σβήνει και αντικαθίσταται από το λογότυπο του Πτηνοτροφείου: μία
δαφνοστεφανωμένη κότα πλαισιωμένη από το εθνόσημο, ενώ μία γυναικεία φωνή λέει
στα αραβικά: Κοτόπουλα Κωσταρέλλος -<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η
ελληνική όαση. </span><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br /></span></p>
<h1><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">16. Άρχισε <o:p></o:p></span></h1>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Τα ξημερώματα της
3<sup>ης</sup> Μαΐου 1986 το ραδιενεργό νέφος εισέρχεται μέσω του συστήματος
εξαερισμού στην ειδική Πτέρυγα ΚΜ του Εκκολαπτηρίου, όπου ο Δόκτωρ Μαύρος
διενεργεί τα τελικά πειράματα ακτινοβόλησης αυγών. Κάμποσα κιλομπεκερέλ
ραδιενεργού καισίου 137 επικάθονται στους κλωβούς, επιταχύνοντας το μαρτυρικό θάνατο
των νεοσσών. Όχι όμως όλων! Από κάποια διαβολική συμπαιγνία της μοριακής
βιοχημείας, στον Κλωβό 2, ένα κλωσόπουλο επιζεί. Θα μείνει γνωστό στην ιστορία
ως η Μαύρη Κότα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Μέσα σε μία ώρα,
φτάνει το 1 μέτρο ύψος και τα 35 κιλά βάρος. Μπορεί να εκτελεί διηπειρωτικές
πτήσεις με ταχύτητα επί του εδάφους 100 χιλιόμετρα την ώρα, με μία απίστευτη
επιτάχυνση 0-100 χλμ. σε 2 δευτερόλεπτα – ένα εκρηκτικό πετάρισμα που όμοιό του
δεν απαντάται πουθενά στη φύση. Καταλαβαίνει ελληνικά, αγγλικά και ρωσικά, ενώ
αντί για νύχια έχει λεπίδες από τιτάνιο. Αντί για ράμφος, έχει πάλι λεπίδες από
τιτάνιο. Πρόκειται να σπείρει τον όλεθρο σε εχθρούς και φίλους παρόμοια.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ξεκινά
κανιβαλίζοντας τα διπλανά αυγά. Το πρώτο άτυχο τσιράκι του Κωσταρέλλου που
αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά και μπαίνει στο Εκκολαπτήριο για να
ελέγξει, είναι μία 34χρονη πτηνίατρος, η χυμώδης Ασπασία Νομικού, κρυφή ερωμένη
του Δόκτορος Μαύρου. Με αστραπιαία χειρουργικά τσιμπήματα της αφαιρεί το δέρμα
και την αφήνει να τρεκλίσει για κάποια δευτερόλεπτα με εκτεθειμένους τους
τένοντες και τα νεύρα εν πλήρη πανικό ουρλιάζοντας, πριν τελικά την
αποτελειώσει τεμαχίζοντάς τη σε λωρίδες. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Βγαίνει έπειτα
από το δωμάτιο των Κλωβών και κατευθύνεται στην αίθουσα ελέγχου του
Εκκολαπτηρίου, όπου βρίσκεται η βάρδια υπηρεσίας, αποτελούμενη από 3 υπαλλήλους
του Κωσταρέλλου, τους οποίους και τσιμπά πέραν αναγνωρισιμότητας. Μέσα σε
δευτερόλεπτα έχει μπει στους κυρίως χώρους του Πτηνοτροφείου, και αναπτύσσοντας
πλήρη ταχύτητα, με τα μεταλλικά του νύχια και το ράμφος να δουλεύουν
ασταμάτητα, περνά μέσα από τα σμήνη πετσοκόβοντας αναρίθμητες κότες και
διαλύοντας κλουβιά, επιτρέποντας σε κάποιες λίγες τυχερές κότες να
δραπετεύσουν. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Στη συνέχεια
κατευθύνεται στο Κτίριο Διοικήσεως, απ’ όπου για καλή τους τύχη ο ίδιος ο
Κωσταρέλλος και ο Δόκτωρ Μαύρος απουσιάζουν. Δεν μοιράζονται ωστόσο την ίδια
τύχη πενήντα περίπου εργαζόμενοι όλων των βαθμίδων που εκείνη την ώρα έχουν
συγκεντρωθεί στο Αμφιθέατρο «Διονύσιος Κωσταρέλλος» για να παρακολουθήσουν τη
διάλεξη που έχει οργανώσει το τμήμα </span>HR<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">με θέμα: «Σύσφιξη Σχέσεων Ομάδας – Εθνικό Όραμα – Διαχείριση
Πουλερικού την Εποχή των Προκλήσεων». Θα ακολουθήσει μακελειό. Η Μαύρη Κότα θα
αφήσει μόνο έναν υπάλληλο ζωντανό, ο οποίος μετά τη νοσηλεία του, έξι μήνες
αργότερα, θα διηγηθεί την ιστορία με τα εξής λόγια:<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin: 0in 22.7pt 8pt;"><span lang="EL" style="font-size: 10pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">«Είχαμε μαζευτεί στο αμφιθέατρο και σπάγαμε πλάκα. Ευκαιρία
να χάσουμε δουλειά και έτσι όπως ήμασταν μαζεμένοι όλοι μαζί, το κάζο, το
καλαμπούρι και το χιούμορ πήγαιναν σύννεφο. Τότε ανέβηκε στο βήμα η κυρία
Τσιόδρα και ζήτησε ευγενικά την προσοχή μας. Κάτι στο ηχόχρωμα της φωνής της
επίδρασε αμέσως σε όλους μας, και επικράτησε σιωπή. Ακόμα και ο Σκαρλάτος, το
πιο μεγάλο πειραχτήρι, ζιζάνιο σωστό, σοβάρεψε. Η μειλίχια κυρία Τσιόδρα πάτησε
ένα κουμπί στο τηλεχειριστήριο που κρατούσε και στο πανί πάνω από το βήμα προβλήθηκε
η πρώτη διαφάνεια, τα «σλάϊτ» που τα λέγαμε τότε. Νομίζω έδειχνε μία κότα που
περίστρεφε με το δάχτυλο της μία υδρόγειο σφαίρα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin: 0in 22.7pt 8pt;"><span lang="EL" style="font-size: 10pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Απ’ έξω αρχίσαμε να ακούμε ήχους από πράγματα που
σπάζουν, και πριν καλά-καλά προλάβουμε να αρχίσουμε να μουρμουρίζουμε μεταξύ
μας, οι ήχοι είχαν φτάσει ακριβώς έξω από την πόρτα του αμφιθεάτρου. Η κυρία
Τσιόδρα μας είπε ότι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας και έβαλε το δάχτυλο στα χείλη
της κάνοντας «σσσςςςςς». Τότε…δε θα ξεχάσω ποτέ αυτό που είδα τότε…Δώστε μου
λίγο νερό. Ακόμα λίγο. Και ένα πανάκι. Αχ ναι. Νεράκι το καλύτερο πράμα. Δροσούλα.
Καλύτερα τώρα. Που ήμασταν; Α, ναι, συγνώμη. Κάτι εκσφενδόνισε με απίστευτη
ταχύτητα την πόρτα, η οποία εξαφάνισε το κρανίο της συμπαθέστατης κυρίας
Τσιόδρα. Πριν καταρρεύσει το ακέφαλο σώμα της, η κυρία Τσιόδρα απέμεινε για
ένα-δύο δευτερόλεπτα με το δεξί της χέρι να κάνει «σσσςςςς» στον αέρα. Οι
γυναίκες και ο Κωνσταντίνος Τάπερ ούρλιαξαν. Μα πριν προλάβουμε να
συνειδητοποιήσουμε τι είχαμε δει, το βλέμμα όλων καρφώθηκε σε ένα μαύρο πλάσμα
που έστεκε κάτω από την άδεια κάσα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin: 0in 22.7pt 8pt;"><span lang="EL" style="font-size: 10pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL;">Πριν τα μάτια μας καταφέρουν να εστιάσουν στο μαύρο
πλάσμα (αν έπρεπε οπωσδήποτε να πω κάτι θα έλεγα ότι έμοιαζε με κότα σε ύψος πολύ
κοντού άντρα), εκείνο άρχισε να χοροπηδά πάνω στα θρανία του αμφιθεάτρου, και
με κάθε τσίμπημα έπαιρνε και από ένα κεφάλι. Ο πανικός ήταν απερίγραπτος, όλοι
προσπαθούσαν να καλυφθούν για να σωθούν, στιγμές μικρότητας και ακραίου
φιλοτομαρισμού αλλά και αυτοθυσίας και ανθρώπινου μεγαλείου, πάντως μέσα σε λιγότερο
από ένα λεπτό όλα είχαν τελειώσει. Βαριά τραυματισμένος, κρύφτηκα κάτω από το
πτώμα του Σκαρλάτου, και ίσα που πρόλαβα να δω το μαύρο πουλερικό να διαλύει
ένα παράθυρο και να εξαφανίζεται στον ουρανό»</span><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"> <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Η συνέχεια είναι
γνωστή. Αστυνομία, δημοσιογράφοι, έκτακτα δελτία ειδήσεων, πρωτοσέλιδα-σοκ,
εικασίες και καταγγελίες μέχρι που μια καινούρια είδηση έρχεται να θάψει τις
παλιές και η ζωή συνεχίζεται…Μετά από παρέμβαση της ΠΕ.ΚΟΤ, το Πτηνοτροφείο
Κωσταρέλλου θα κλείσει με κοινή απόφαση των Υπουργών Δημόσιας Τάξης Αγαμέμνονα
Κουτσόγιωργα και Υγείας Γεωργίου Γεννηματά. Ο Κωσταρέλλος θα δώσει μία τυπική
κατάθεση στην αστυνομία, οι νομικές πλευρές του θέματος θα ταχτοποιηθούν από
τους μεγαλοδικηγόρους του και ο ίδιος θα αποτραβηχτεί στη βίλα του στη Βάρκιζα.
Ελάχιστα θα ακουστούν για αυτόν έκτοτε, και ακόμα λιγότερα –βασικά τίποτα- για
τον Δόκτορα Μαύρο… <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><o:p> </o:p></span></p>
<h1><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">17. Κωσταρέλλος<o:p></o:p></span></h1>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">«Διάολε, αυτές οι
κότες μιλούν καλά!» σκέφτηκε ο Ντικ, που τόση ώρα άκουγε την ιστορία στα
τέσσερα. Η όλη ιστορία του φαινόταν κάπως υπερβολική. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">«Και…τί θέλετε
από μένα;»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">«Η αλήθεια είναι
ότι δεν θέλουμε τίποτα από σένα. Δεν θέλαμε καν εσένα» απάντησε η κοτοφωνή. «Αλλά
μερικές κότες είναι ηλίθιες».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">«..;»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">«Θέλαμε τον
αδερφό σου, τον Νικ. Και καταλήξαμε με σένα Ντικ, τον αποτυχημένο ντετέκτιβ
δίδυμο αδερφό του»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">«Τον…αδερφό μου; Έχω
να δω τον αδερφό μου πάνω από τριάντα χρόνια» ψέλλισε ο Ντικ, ξύνοντας μία
κοτόψειρα από την καράφλα του.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Από τα βάθη του
μυαλού του ανασύρθηκαν τραυματικές αναμνήσεις που έμοιαζαν να ανήκουν σε άλλον:
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Λίγο καιρό μετά από εκείνα τα
διαφημιστικά, η Ντίνα ξαφνικά ανακοίνωσε στον Μιχάλη ότι τον εγκαταλείπει,
παίρνοντας μαζί της μόνο τον Νικ, στον οποίο είχε αδυναμία, και αφήνοντάς του τον
Ντικ. Τα δίδυμα έκλαιγαν και δεν ήθελαν με τίποτα να χωριστούν. Μα η μητέρα
τους τα διαβεβαίωσε ότι θα μίλαγαν στο τηλέφωνο κάθε μέρα και θα συναντιόντουσαν
κάθε σαββατοκύριακο</i></span><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">˙ και πράγματι έτσι συνέβη την πρώτη εβδομάδα. Έπειτα η
Ντίνα και ο Νικ εξαφανίστηκαν...<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Μιχάλης, ήδη καταβεβλημένος, δεν άντεξε και ένα πρωινό ήπιε μέχρι
θανάτου. Ήπιε σκέτη ρετσίνα και λένε πως αυτό τον σκότωσε. Άλλοι είπαν πως
μοιραίος στάθηκε ο συνδυασμός μπακαλιάρου και φέτας. Ήταν μόνο 27 χρονών. Καθώς
ούτε η Ντίνα ούτε κάποιος άλλος αναζήτησε τον μικρό Ντικ, αυτός κατέληξε στην Πρόνοια˙
μα η τύχη του χαμογέλασε, και σύντομα υιοθετήθηκε από το καλόκαρδο ζεύγος Πουλ
(τον στείρο Γάλλο Αλπινιστή Υβ Πουλ και την Ελληνίδα σύζυγό του, Ελένη Τόλια),
οι οποίοι τον μεγάλωσαν σαν δικό τους παιδί στο διαμέρισμά τους στον Χολαργό.
Είχε λοιπόν έτσι μία φυσιολογική, χαρούμενη ίσως, παιδική ηλικία και</span></i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"> <i style="mso-bidi-font-style: normal;">η ανάμνηση των αληθινών
γονιών και του αδερφού του ολοένα</i> <i style="mso-bidi-font-style: normal;">ξέφτιζε
μέχρι που εσβήσθη.</i><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η κοτοφωνή συνέχισε: «Μετά
το χωρισμό, η μητέρα σου πήρε τον αδερφό σου και εγκαταστάθηκαν στη βίλα του
Κωσταρέλλου στη Βάρκιζα. Μετά τα γεγονότα, ο Κωσταρέλλος τους μετέφερε, μαζί με
την επιχείρησή του, στη Μέση Ανατολή. Εγκατέλειψε τις προσπάθειες για τη Μαύρη
Κότα, καθώς εν τω μεταξύ και εξαιτίας του μακελειού είχαν θεσπιστεί αυστηροί,
διεθνείς κανόνες από το </span><span style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">IPC</span><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"> (</span><span style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">International</span><span style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"> </span><span style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Poultry</span><span style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"> </span><span style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Council</span><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">). Οι συνθήκες όμως στα πτηνοτροφεία του παρέμεναν
άθλιες, και ο αδερφός σου συνέχισε να πρωταγωνιστεί σε διαφημίσεις που
εξωράιζαν την εικόνα του Πτηνοτροφείου. Για μία ολόκληρη γενιά Ανατολιτών, από
το Χαλέπι μέχρι το Σινά, το πρόσωπό του αδερφού σου – και κατά συνέπεια το δικό
σου- ταυτίστηκε με την κότα. Και για την κότα με την υποκρισία, την δυστυχία
και την εκμετάλλευση που δεν έλεγε να πάρει τέλος. Αποφασίσαμε λοιπόν να τον απαγάγουμε,
ώστε να αναγκαστεί να βγει από την τρύπα του ο Κωσταρέλλος και να πληρώσουν
επιτέλους και οι δύο για τα εγκλήματά τους εδώ, στον τόπο του εγκλήματος»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">«Όμως, επειδή δεν είστε
παρά ηλίθιες κότες, απαγάγατε τον λάθος αδερφό!» ακούστηκε τότε μία ύπουλη
γεροντική φωνή. Ήταν ο ίδιος ο Κωσταρέλλος, που είχε τρυπώσει αθόρυβα σαν το ποντίκι.
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Είχε πατημένα τα 85
όμως τα πονηρά, δεξιά του μάτια γυάλιζαν με εύστροφη, διαπεραστική κακία. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">«Κωσταρέλλο! Δεν
γνωρίζουμε πως βρέθηκες εδώ, όμως χαιρόμαστε που θα έχουμε την ευκαιρία να
λογαριαστούμε μαζί σου για τελευταία φορά!» ακούστηκε από τα μεγάφωνα η
συνθετική κοτοφωνή, για πρώτη όμως φορά χρωματισμένη με έναν τόνο ανησυχίας.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">«Ηλίθιες κότες!
Γελοία πουλερικά! Πιστέψατε πραγματικά ότι είχατε ελπίδες εναντίον μου;» είπε ο
Κωσταρέλλος. «Γνώριζα ότι κάποτε θα επιχειρούσατε να πάρετε την εκδίκησή σας.
Γι’ αυτό και οι άνθρωποί μου δεν σταμάτησαν ποτέ να παρακολουθούν το
Πτηνοτροφείο. Και τώρα, αντί να πέσω εγώ στην παγίδα σας, πέσατε εσείς στην
δική μου! Το Πτηνοτροφείο είναι παγιδευμένο με τέσσερις τόνους </span>TNT<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">. Ηλίθιες κότες!»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Η κοτοφωνή άρχισε
να αποσυντίθεται σε αλληλεπικαλυπτόμενα κακαρίσματα, παράσιτα, λευκό θόρυβο και
κοτοκαυγά.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ο Ντικ
παρακολουθούσε αποσβολωμένος. Με κόπο και τρεμάμενη φωνή κατάφερε να ψελλίσει:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">«Ο αδερφός μου; Η
μητέρα μου; Που είναι; Γιατί δεν με αναζήτησαν ποτέ;»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Το πρόσωπο του
Κωσταρέλλου έλαμψε με κακία:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">«Είναι νεκροί.
Μετά τα καταστροφικά γεγονότα του Μάϊου του 1986, τα πράγματα τέλειωσαν για
εμένα στην Ελλάδα. Έπρεπε να μεταφέρω τις δραστηριότητές μου αλλού. Το Τμήμα
Ερεύνης Αγοράς της επιχειρήσεώς μου υπέδειξε ότι υπήρχε σημαντικό κενό στην
οργανωμένη πτηνοτροφία στη Μέση Ανατολή. Οι άνθρωποι εκεί ήταν –και είναι- πολύ
πίσω. Ήμουν ερωτευμένος με τη μητέρα σου -που μου την πάσαρε ο Ορέστης Νικολής
με αντάλλαγμα δωρεάν δια βίου κότα - και</span><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"> την πήρα μαζί
μου με το ζόρι. Εκείνη δεν ήθελε να εγκαταλείψει τον θλιβερό πατέρα σας, ούτε
εσάς. Την απείλησα πως αν δεν ερχόταν μαζί μου θα σκότωνα όλη την οικογένεια.
Δεν είχε άλλη επιλογή˙ με ικέτευσε να την αφήσω να σας πάρει μαζί της˙ δέχτηκα
να πάρει μόνο τον Νικ και να αφήσει εσένα με τον πατέρα σου. Ίσως μέσα της πίστευε
ότι μια μέρα θα ξανασμίγατε…»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">«Κάθαρμα! Που είναι; Τί
τους έκανες;»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">«Τη μητέρα σου τη
γλέντησα για κάμποσο ακόμα. Τον αδερφό σου, για κάποια χρόνια, τον έκανα το
πρόσωπο του Πτηνοτροφείου Κωσταρέλλου για τον Άραβα καταναλωτή. Το εξωτικό
καστανόξανθο αγόρι συνεπήρε τους μωαμεθανούς και έγινε συνώνυμο της νόστιμης,
θρεπτικής και οικονομικής κότας. Όταν όμως έκλεισε τα 12, η εφηβεία άρχισε να
χαλάει το γλυκό αγορίστικο μουτράκι του και μου ήταν πια άχρηστος, όπως και η
μάνα σου με την οποία είχα πια ξεκαυλώσει για τα καλά. Όπως καταλαβαίνεις, αν
τους άφηνα να φύγουν, θα με κατέστρεφαν˙ στην πραγματικότητα δεν είχα άλλη
επιλογή…»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">«Κάθαρμα! Θα το
πληρώσεις!» είπε άνευρα ο Ντικ, ταρακουνώντας με προσποιητή μανία τα σίδερα του
κλουβιού του.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η συλλογική κοτοφωνή κατάφερε
να ανασυντεθεί στιγμιαία, γεμάτη διακοπές και παράσιτα: «Ζζζζζττρρρρ…εμείς
γιατί δεν ξέραμε ότι ο Νικ…νεκρός τόσα χρόνια..;…μπεκλόριτ κλόκετ..κττττ»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">«Γιατί, εμπλουτισμένες με
υπερφυσικές δυνάμεις ή μη, παραμένετε κότες! Ηλίθιες, αξιοθρήνητες κότες!
Χα-χα-χα» άστραψε ο Κωσταρέλλος. «Και τώρα, ήρθε η ώρα να εξαϋλωθείτε! Και μαζί
τους και εσύ θλιβερέ κοκορόμυαλε επιθεωρητή, παιδί-θαύμα του κώλου, ώρα να
συναντήσεις την υπόλοιπη οικογένειά σου» είπε και πάτησε το κουμπί στο
τηλεχειριστήριο που κρατούσε και από τα μεγάφωνα η συλλογική κότα άρχισε να
μετρά αντίστροφα: «20, 19, 18…» Ο διαβολικός γέρος είχε καταφέρει να κάνει τις
κότες να μετρούν αντίστροφα για τον ίδιο τους το θάνατο. «Ώρα να την κάνω τώρα»
είπε και κινήθηκε προς την έξοδο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Όμως ο Ντικ, έχει
καταφέρει, άγνωστο πως, να ξεκλειδώσει το κλουβί του. Ανοίγει την πόρτα και
επιχειρεί με ένα σάλτο να πιάσει τον Κωσταρέλλο˙ όμως, καθώς τα πόδια του έχουν
ατροφήσει από την πολύ«ήμερη» ακινησία, δεν υπακούν στην εντολή του με
αποτέλεσμα να σωριαστεί δύο εκατοστά παραπέρα, χτυπώντας άσχημα τα δόντια του
σε μία ταΐστρα˙ καταφέρνει ωστόσο, μαζεύοντας όλη τη δύναμη της ψυχής, σκεπτόμενος
όλα τα χαστούκια της ζωής, όλες τις ματαιώσεις και όλες τις ελπίδες του, κοντολογίς
συγκεντρώνοντας με υπερπροσπάθεια όλο του το είναι στα ατροφικά ποδαράκια του,
καταφέρνει να σηκωθεί!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">12…11…10<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Ντικ χοροπηδά μερικά
μέτρα και προλαβαίνει τον Κωσταρέλλο και του καταφέρνει μία πισώπλατη φάπα στον
χοντρό ζαρωμένο σβέρκο του˙ ο Κωσταρέλλος γυρίζει έκπληκτος<i style="mso-bidi-font-style: normal;"> </i>˙ τα μάτια του γυαλίζουν και ο Ντικ νομίζει πως βλέπει τη φιδίσια
γλώσσα του να συρίζει…9…8...προσπαθεί να του πάρει το τηλεχειριστήριο από τα
χέρια, όμως ο γέρος του μπήγει τα νύχια στο μάγουλο, τον φτύνει στο πρόσωπο και
τον σπρώχνει μακριά...7…6…ταυτόχρονα με την αντίστροφη μέτρηση, από τα μεγάφωνα
ακούγεται και ένα πανδαιμόνιο από παράσιτα και κακαρίσματα˙ ο Ντικ σκουπίζει
την χλέπα από τα μάτια και τα ούλα του και ξαναρίχνεται στη μάχη˙ αρπάζει το
δεξί χέρι του Κωσταρέλλου που κρατά το τηλεχειριστήριο και ο γέρος του δαγκώνει
τον καρπό με τα πανίσχυρα ψεύτικα δόντια του...5…4…όμως ο Ντικ του καταφέρνει με
το άλλο χέρι ένα δυνατό μπουκέτο στη ρυτιδιασμένη χουντόφατσά του και το
τηλεχειριστήριο εκτινάσσεται και προσγειώνεται στο τσιμεντένιο πάτωμα...3…2…ορμούν
και οι δύο, όμως ο Ντικ είναι πιο γρήγορος και καταφέρνει να πατήσει το μεγάλο
κόκκινο κουμπί και να σταματήσει την αντίστροφη μέτρηση κυριολεκτικά μεταξύ 1
και 0!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Έπειτα γυρνά και σπρώχνει
τον αφρίζοντα Κωσταρέλλο, ο οποίος παραπατά, χάνει την ισορροπία του και πέφτει
με ορμή με και αυτός με τα δόντια σε ένα τσιμεντένιο σκαλοπάτι…με το στόμα
γεμάτο αίμα, ο χουντόγερος σηκώνεται και βγάζει από το εσωτερικό της
καπαρντίνας του ένα περίστροφο και σημαδεύει τον Ντικ. Εμφανίζονται τότε πεταρίζοντας
40 κότες˙ ο Κωσταρέλλος για μία στιγμή τα χάνει, ξαναγυρνά όμως προς τον Ντικ
και πυροβολεί πετυχαίνοντας τον στο ατροφικό του ποδαράκι˙ ένα σύντομο τσίριγμα
σκίζει τον μεγάλο άδειο χώρο˙ ο Κωσταρέλλος αμέσως σημαδεύει ψηλότερα, μα πριν
προλάβει να ξαναπατήσει τη σκανδάλη οι κότες εφορμούν συντονισμένα, ρίχνοντάς
του το όπλο από το χέρι˙ με εκδικητική μανία που μόνο χρόνια αδικίας μπορούν να
συσσωρεύσουν, οι κότες τσιμπούν τον Κωσταρέλλο σε κάθε εκατοστό του σώματός του˙
σε δευτερόλεπτα ο Κωσταρέλλος θυμίζει μισοτελειωμένο πίνακα αφηρημένου
εξπρεσιονισμού. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<h1><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">18. Πούλοκ<o:p></o:p></span></h1>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Αποκαμωμένος αλλά
ανακουφισμένος, ο Ντικ κάθεται ανακούρκουδα στο πάτωμα και ανάβει ένα τσιγάρο.
Γύρω του οι κότες, που χωρίς τον ειδικό υπολογιστή-συνθεσάιζερ μοιάζουν σαν
οποιεσδήποτε κότες, κακαρίζουν τσιμπολογώντας τα απομεινάρια του Κωσταρέλλου. Ο
Ντικ θυμάται τη μάνα και τον αδερφό του, τον άμοιρο πατέρα του, το όμορφο
παιδικό όνειρο των γονιών του, τη μικρή Εδέμ που θέλησαν για την οικογένειά
τους˙ και την φρικτή κατάληξη που είχαν όλα. Βουρκώνει και ένα δάκρυ μουσκεύει
και σβήνει το τσιγάρο του.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Θυμάται τη γιαγιά ενός
συμμαθητή του να διηγείται πως δεν ξανάφαγε κοτόπουλο από τότε που είδε να
κόβουν το λαρύγγι μιας κότας στο χωριό˙ σκέφτεται πως και αυτός πλέον έχει
αρκετούς λόγους για να μην ξαναφάει κοτόπουλο˙ κοιτάζει τις κότες γύρω του με
νεογέννητη, βαθιά συμπάθεια, νοιώθοντας πως τον έχουν συγχωρήσει˙ τις συγχωρεί
και αυτός. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Σιγά σιγά να
την κάνουμε από εδώ</span></i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"> λέει
από μέσα του, καθώς σκέφτεται με λαχτάρα το διαμέρισμά του στην πολύβουη
Αχαρνών. Είναι άνοιξη˙ σκέφτεται τις παρέες στους δρόμους και τις άγνωστες
ιστορίες των ανθρώπων, τις νέον επιγραφές που φωσφορίζουν το σούρουπο, την κρύα
μπύρα, τα κορίτσια με τα κοντά και τις νεραντζιές που ανθίζουν χαρίζοντας το
μαγικό τους άρωμα στην Αθήνα. Συνειδητοποιεί πως η ζωή τελικά δεν είναι τόσο
χάλια, και πως στο χέρι του είναι να…μα πριν ολοκληρώσει αυτή τη σκέψη, η
περιφερειακή του όραση πιάνει φευγαλέα ένα μαύρο πλάσμα, σαν κότα στο ύψος
τρομερά κοντού άντρα, να έρχεται κατά πάνω του περνώντας καταστροφικά μέσα από
τις υπόλοιπες κότες˙ εφτά δευτερόλεπτα αργότερα, ο πίνακας αφηρημένου
εξπρεσιονισμού είναι πια ολοκληρωμένος και μία μαύρη σκιά χάνεται με ταχύτητα
στο γαλανό ουρανό της Αττικής. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><o:p> </o:p></span></p>"Μετέχνιο"http://www.blogger.com/profile/12654984808735207586noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2879530357628703533.post-82573900980995775142020-04-12T12:54:00.000+03:002020-04-12T13:09:54.862+03:00Οι διακοπές του Νίκου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
του Ιούλιου Πάνου Πτιμπέρ<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1N8lK08ibVdt108TfyJPqIRBfdq0zoX3-85hmPVXL8oTMbg-k-gvsUwCRorNySyQAN20G4nKjbb8gibJ5deDLwKau9bUu6IwgfZAI4-_TDiRx_MZwrZeNeKKP6LKWDRV-Jefg9HwKPzY/s1600/camper.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="637" data-original-width="960" height="265" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1N8lK08ibVdt108TfyJPqIRBfdq0zoX3-85hmPVXL8oTMbg-k-gvsUwCRorNySyQAN20G4nKjbb8gibJ5deDLwKau9bUu6IwgfZAI4-_TDiRx_MZwrZeNeKKP6LKWDRV-Jefg9HwKPzY/s400/camper.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<h2>
Αρχές Αυγούστη<o:p></o:p></h2>
<div class="MsoNormal">
Ο Νίκος ανάρρωνε από μία ακόμα αποτυχημένη εμφύτευση
μαλλιών. Δύο εβδομάδες βαριάς αντιβίωσης είχαν εξασθενήσει τις ήδη ετοιμόρροπες
αντοχές του˙ κι αν η τακτική κατάποση διαγούρτης έσωνε όπως-όπως τη χλωρίδα του
εντέρου του, το θρυμμάτισμα της ψυχής προχωρούσε ακάθεκτο. Χτες σαραντάρισε μα
μόνο η μητέρα του θυμήθηκε τα γενέθλιά του.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Κρίμα. Και τρίμμα. Τρίμμα ψυχής, μα κυρίως τρίμμα από
νέο-εγκατεστημένες μα ήδη νεκρές τρίχες. Αποκόλληση κόμης˙ σβόλοι μαλλιού στο
πάτωμα˙ επιπλέον αραίωση. Μια πληγωμένη φαλάκρα και κανένα πλάνο για διακοπές.
Έτσι έμπαινε ο Αυγούστης.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
«Θα <span style="mso-bidi-font-style: italic;">πάω</span>
διακοπές, έστω και μόνος μου!» ανακοίνωσε με τόλμη στον εαυτό του. «Κάπου θα χωθώ,
καλά θα τα περάσω. Από το να κάτσω Αθήνα, καλύτερα θα΄ ναι».<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<h2>
Γκαράζ ν. 5<o:p></o:p></h2>
<div class="MsoNormal">
Έξι του Αυγούστη επιβιβαζόταν εποχούμενος στο <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Blue</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Star</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Patmos</span><span lang="EN-US"> </span>με
προορισμό την Ανάφη. Η Ανάφη επιλέχτηκε ως <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">fun</span><span lang="EN-US"> </span>προορισμός, με πιθανότητες εύρεσης
γνωστών και, ο θεός αν το ήθελε, κάποιας κοπέλας. Και νάτος τώρα που εισέρχεται
με το βαρυφορτωμένο <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Yaris</span><span lang="EN-US"> </span>του στο αποπνικτικό αμπάρι. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Ούτε λίγο δεν περίμενε η κακή του τύχη. Τον έπιασε λάστιχο
καθώς ανέβαινε την εσωτερική ράμπα προς το γκαράζ νούμερο 5. Αγχωμένος, τράβηξε
χειρόφρενο, αφήνοντας τον Ασπρή (έτσι έλεγε το αμάξι του επειδή ήταν άσπρο) να
φράζει τη διέλευση των υπόλοιπων οχημάτων την ώρα της πλέον πυρετώδους φόρτωσης
του πλοίου.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Με τρεμάμενα χέρια άνοιξε το πορτ-μπαγκάζ για να βγάλει τη
ρεζέρβα, η οποία ήταν κάτω απ’ όλα τα πράγματα, σε ένα πορτ-μπαγκάζ εμμονικά
τακτοποιημένο ως πάνω με προμήθειες και εξοπλισμό για ένα μήνα ελεύθερου
κάμπινγκ. Μάλιστα, πολλά πράγματα, όπως μαξιλάρια, σερβίτσια, στρώματα, κτλ. τα
είχε πάρει διπλά για την περίπτωση που ζευγάρωνε. Με σπασμωδικές κινήσεις όλα
πετάχτηκαν έξω, πάνω στη λιγδερή ράμπα. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Η ζέστη ήταν αποπνικτική, το καυσαέριο από τα δεκάδες
αυτοκίνητα που πλέον κάνανε ουρά έφραζε τους πόρους του. Αρκετοί κόρναραν, ένας
φώναξε: «Γιατί τον παίζεις έτσι ρε μαλάκα; Κούνα!», ένας άλλος: «Γαμήσου!
Προχώρα!»<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Ο πανικός του Νίκου εντάθηκε και με μία αδέξια κίνηση γύρισε
ανάποδα αδειάζοντας στην κατηφορική ράμπα την μπλε τσάντα ΙΚΕΑ που περιείχε
ανοιχτό το νεσεσέρ του, πετσετάκια προσώπου (δεν τα αποχωριζόταν ούτε στο
κάμπινγκ) τα κουζινικά και ένα επίσης ανοιχτό τάπερ με κεφτέδες της μάνας του.
Οι κεφτέδες τσούλησαν στην κατηφόρα, προς την κατεύθυνση των υβριστών του, οι
οποίοι εν τω μεταξύ είχαν πληθύνει. Ξεσπώντας απότομα, ο Νίκος ούρλιαξε: «Σκάστε
επιτέλους!» <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Δύο δεκαεννιάχρονοι Κρητικοί πετάχτηκαν από το πρώτο αμάξι,
που πρωτοστατούσε στα κορναρίσματα. Ξυρισμένοι γουλί και με μουστάκι και οι δύο,
με προορισμό την Πάρο, όπως έγραφε το χαρτάκι στους υαλοκαθαριστήρες,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>του ζήτησαν αγριεμένα το λόγο. Ο Νίκος
λούφαξε. Με τρεμάμενο φυλλοκάρδι και νεύρα, ιδρώνοντας μες το καυσαέριο, τα
κορναρίσματα και τις προσβολές που δεν σταματούσαν, άλλαξε το λάστιχο όσο πιο
γρήγορα μπορούσε. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Όταν τέλειωσε και έβαλε όπως-όπως τα πράγματα πίσω στο πορτ-μπαγκάζ,
είδε ότι η μπλούζα του ήταν λερωμένη με γράσο. Στο καράβι φορούσε πάντα την
αγαπημένη του μπλούζα καθώς θεωρούσε καθοριστική την πρώτη εντύπωση που θα
έκανε σε μία υποθετική συνταξιδιώτισσα. Τώρα θα έπρεπε να βάλει τη δεύτερη
αγαπημένη του μπλούζα, μα αυτή βρισκόταν στον πάτο της βαλίτσας η οποία
βρισκόταν τώρα κάτω από όλα τα υπόλοιπα πράγματα. Καθώς τα κορναρίσματα
πύκνωναν, ένα μισογεμάτο μπουκαλάκι νερό εκσφενδονίστηκε πετυχαίνοντας τον στο
στόμα και τα δόντια. Έπνιξε ένα λυγμό, μπήκε στο αμάξι και προχώρησε. Ο
μάγκικος, κοφτός τόνος του παρκαδόρου ναυτικού που έδινε οδηγίες εξάλειψε τα όσα
ψήγματα αξιοπρέπειας είχαν επιζήσει μέσα του. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<h2>
Το ταξίδι ξεκινά<o:p></o:p></h2>
<div class="MsoNormal">
Στο σαλόνι του καραβιού όλες οι διαθέσιμες θέσεις ήταν
φυσικά πιασμένες, δεν ήταν δηλαδή διαθέσιμες. Επίσης έκανε πολύ κρύο λόγω του υπερβολικού
κλιματισμού και αυτός φορούσε μόνο το μουτζουρωμένο κοντομάνικό του. Δεν
γινόταν και να πάει πίσω στο αμπάρι και να ανοίξει το πορτ-μπαγκάζ για να πάρει
το φούτερ του, έτσι που είχε κολλήσει το αμάξι του στο πίσω αμάξι υπό τις
πιεστικές οδηγίες του μαγκίτη παρκαδόρου. Στο μυαλό του τώρα δικαιολογούσε την
κατάστασή του, κάπως αδύναμα, λέγοντας ότι η μουτζουρωμένη μπλούζα είναι λίγο
μαγκιά, ίσως και <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">sexy</span>. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Η ψευδαίσθηση όμως αυτή διαλύθηκε μονομιάς καθώς ένοιωσε
αμέσως τα υποτιμητικά βλέμματα των επιβατών, που δεν προσπαθούσαν να κρύψουν
την αποδοκιμασία τους, και έκανε τρεις φορές το γύρο του καραβιού, την κάθε
φορά νοιώθοντας μεγαλύτερο κόμπλεξ από την προηγούμενη. Για μία στιγμή, η τύχη
φάνηκε να του χαμογελά. Ένα άδειο τραπεζάκι στα <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Goody</span>’<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">s</span>! Έτρεξε αναξιοπρεπώς, σπρώχνοντας ένα μικρό παιδί, και το
πρόλαβε. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Καθήμενος ηρέμησε λίγο, μα σύντομα πείνασε. Άφησε λοιπόν τα
πράγματά του σε μία από τις τέσσερεις καρέκλες του τραπεζιού και πήγε στο
ταμείο. Επιστρέφοντας με το δισκάκι του (το οποίο περιείχε ένα <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">golden</span><span lang="EN-US"> </span>και
ένα <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">green</span> - ό, τι
θυμόταν δηλαδή από τα νεανικά του χρόνια<span style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">∙</span> το <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">club</span><span lang="EN-US"> </span>ήταν κάποτε το αγαπημένο του, μα δεν
είχε ξαναπάρει από τότε που ο Κάλλιος, ο μάγκας του γυμνασίου, τον είχε βάλει
να φάει το κάθε τεταρτημόριο με μία μπουκιά, ενόσω οι συμμαθητές του, με πρώτη και
καλύτερη την Πέπη με την οποία ήταν τρελά ερωτευμένος, γέλαγαν και του πέταγαν
πατάτες, κατά τη σαββατοβραδιάτικη τους έξοδο στα <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Goody</span>’<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">s</span> Χολαργού, που είχαν μόλις ανοίξει στη θέση του συνοικιακού
μπεργκεράδικου <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Beef</span>,
πεσμένο οχυρό μιας αθώας και ασφαλούς εποχής, όταν έβγαινε με τους γονείς του),
επιστρέφοντας λοιπόν με το δισκάκι του, βρήκε τους δύο δεκαννιάχρονους τραμπούκους
απ’ το γκαράζ να κάθονται στο τραπέζι του.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Προς στιγμή σάστισε και αμφιταλαντεύτηκε, μην ξέροντας τι να
κάνει. Θεωρώντας όμως την παραίτηση απ’ το τραπέζι του πράξη ατιμωτική ακόμα
και για αυτόν τον ίδιο, και βλέποντας πως δεν υπήρχε άλλο ελεύθερο τραπέζι,
αποφάσισε να αντιμετωπίσει τον εφιάλτη κατά μέτωπο. Κάθισε λοιπόν στη θέση του.
Εκείνοι σταμάτησαν την κουβέντα τους και άρχισαν να χασκογελάνε.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
«Γεια σας παίδες, κομπλέ, χωράμε όλοι» είπε ο Νίκος. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Εκείνοι γέλασαν. «Τι λέει;» κατάφερε να αρθρώσει μέσα από τα
γέλια του ο ένας.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Πικρά κατέβαιναν οι πατάτες, πικρό και το μπέργκερ˙ κάθε
μπουκιά ένας μικρός αγώνας. Ένοιωθε πως απ’ τα διπλανά τραπέζια τον κοιτούσαν,
τον λυπούνταν και τον κορόιδευαν. Το καλαμάκι του είχε μια μικρή τρύπα,
αναγκάζοντάς τον να καταβάλει μεγάλη προσπάθεια για να καταφέρνει παρατεταμένες,
ηχηρές μα αναποτελεσματικές ρουφηξιές. Ωστόσο πάλι καλά σκεφτόταν, όσο έτρωγε
είχε κάτι να κάνει. Είχε κάπου να κοιτάει. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Όταν κατάπιε και την τελευταία μαρτυρική μπουκιά,
συνειδητοποίησε ότι και οι δύο είχαν σταματήσει να γελάνε και είχαν τα μάτια
τους καρφωμένα πάνω του. «Φίλε εντάξει με το λάστιχο;» είπε ο ένας και
ξανασκάσανε αμέσως στα γέλια. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
«Ναι, μια χαρά, εγώ θα πάω τώρα να την πέσω» είπε ο Νίκος,
αν και δεν ακούστηκε μέσα στα γέλια.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
«Φίλε σε ποιο νησί κατεβαίνεις;» ρώτησε ο πιο ψηλός από
αυτούς. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
«Ε…στην Ανάφη» είπε ο Νίκος που είχε κιόλας μισοσηκωθεί.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
«Μην αγχώνεσαι, κάτσε να μας πεις για την Ανάφη» είπε ένας
άλλος. «Ωραία μπλούζα».<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
«Ευχαριστώ» ψέλλισε ο Νίκος και αμήχανα ξανακάθισε, για να
τον διακόψουν πάλι αμέσως:<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
«Ανάφη είναι που είναι όλοι με τις μαλαπέρδες έξω ρε! Ψηλέ
την πετάς και συ έξω τη μαλαπέρδα σου;»<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
«Τα λέμε μάγκες» είπε μαζεύοντας τις δυνάμεις του ο Νίκος.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
«Τα λέμε βλάκα» είπε ο ψηλός και του πέταξε μια πατάτα. Και
αυτή, τον βρήκε στο στόμα. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Κατακόκκινος, πετάχτηκε τρέμοντας από την καρέκλα του,
χτυπώντας άσχημα το μπούτι του στη γωνία του τραπεζιού. Κατάπιε όμως τον πόνο
του και απομακρύνθηκε, σφίγγοντας τα δόντια και κουτσαίνοντας όσο το δυνατόν
λιγότερο.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Είχε ήδη μπει στην αίθουσα με τις αεροπορικές θέσεις, όταν
άξαφνα διασταυρώθηκε με μία απίστευτα <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">sexy</span><span lang="EN-US"> </span>κοπέλα. Τόσο ξαφνική και απρόσμενη
ήταν η εμφάνισή της, που ο Νίκος για μια στιγμή ξέχασε όλες τις ταπεινώσεις,
καθώς για μια στιγμή ξέχασε τα πάντα. Γύρισε να την δει και από πίσω. Η θέα του
φανταστικού πεταχτού κώλου της τον αποτελείωσε. Στοιχειωμένος, ένοιωσε το
αγκάλιασμα της Στενοχώριας, εκείνης της μέγγενης της ψυχής, της μητέρας τόσης
μέτριας τέχνης. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Σκέφτηκε να την ακολουθήσει, όμως το πόδι του τον πέθαινε
και έπρεπε λίγο να κάτσει. «Θα την βρω σε λίγο» σκέφτηκε καθώς σωριαζόταν σε
μία τριάδα άδειων καθισμάτων. Μην έχοντας όμως πανωφόρι, δεν άντεξε για πολύ το
κρύο από τον κλιματισμό. Με το που υποχώρησε η μεγάλη σουβλιά, ξεδίπλωσε το
γύρισμα της βερμούδας για να κρύψει την μελανιά και σηκώθηκε.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Περιπλανήθηκε στους εσωτερικούς χώρους του καραβιού. Η
κοπέλα πουθενά. Απεναντίας άλλαξε δυο φορές δρόμο για να μην πέσει πάνω στους δύο
νταήδες που όλο μπροστά του βρίσκονταν. Εκείνοι από μακριά αντιλαμβάνονταν την
κοτιά του και το διασκέδαζαν με σφυρίγματα και χειρονομίες. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Ούτε έξω την πέτυχε πουθενά. Έκανε δύο φορές τον γύρο των
εξωτερικών καταστρωμάτων δίχως αποτέλεσμα - την δεύτερη φορά ένοιωθε πώς όλοι
τον είχαν δει να περνάει την πρώτη και τώρα λέγανε: «ρε τον γελοίο, να’ τος
πάλι». Ένα σκυλί του γάβγισε˙ άνοιξε βήμα τρομαγμένος, και συνειδητοποίησε ότι
χέζεται.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<h2>
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">WC</span><o:p></o:p></h2>
<div class="MsoNormal">
Του πήρε κάμποση ώρα, ώρα που δεν είχε, να βρει την
τουαλέτα. Όταν τα κατάφερε, ακολουθώντας τις οδηγίες ενός μούτσου, και πήγε να
ανοίξει την πολυπόθητη πόρτα, του τη βγήκε ξαφνικά μπροστά ένας εύσωμος χίπης
με <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">man</span>-<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">bun</span> και τραγίσιο γενάκι, που
σκουντώντας τον και μιλώντας δυνατά στο κινητό του μπήκε πρώτος στην τουαλέτα,
προσποιούμενος ότι δεν τον είχε δει - πράγμα αδύνατο.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Πρόλαβε έτσι και τη μοναδική διαθέσιμη τουαλέτα (η δεύτερη
ήταν εκτός λειτουργίας), αναγκάζοντας το Νίκο να περιμένει διπλωμένος, δίπλα
στους νιπτήρες, ακούγοντάς τον να καθυστερεί χαρακτηριστικά την έναρξη της
ούρησης καθώς φλυαρούσε με επηρμένη φωνή για ζητήματα μηδέν και ψυχογραφήματα
της πεντάρας στο τηλέφωνο: «…φίλε θεωρητικά δίκιο έχει η γκόμενα. Στην πράξη
όμως στον πούτσο σου. Ανασφάλειες είναι αυτά ρε φίλε, και προβολές. Η γκόμενα μαν
δεν έχει βρει το κέντρο της…». <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Τέσσερα λεπτά -που μοιάσανε με τέσσερεις ώρες- αργότερα, το
παιδοβούβαλο βγήκε από την τουαλέτα, δίχως να τραβήξει καζανάκι, ακόμα μιλώντας
στο τηλέφωνο. Το βλέμμα του διασταυρώθηκε με αυτό του Νίκου, και καθώς έλεγε τη
φράση «πούτσο και ξύλο» στο τηλέφωνο, του έκλεισε το μάτι. Μπαίνοντας τελικά
στην τουαλέτα ο Νίκος αντίκρυσε μία κατακατουρημένη κουλούρα και την πλήρη
έλλειψη χαρτιού υγείας. Οργή και αηδία τον κυρίευσαν. Ωστόσο το πράγμα δεν
έπαιρνε αναβολή, «έχει ο θεός» σκέφτηκε και ενεργήθηκε σαν σε τούρκικη.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Όταν τέλειωσε, άκουσε το χώρο και είχε την εντύπωση πως δεν
υπήρχε κανείς άλλος έξω στους νιπτήρες˙ έτσι, με κατεβασμένα τα παντελόνια, ασκούπιστος,
άνοιξε δειλά την πόρτα και αποτόλμησε με ένα σάλτο, που λίγο έλειψε να τον
γκρεμίσει, να προσεγγίσει το νιπτήρα για να πλύνει όρθιος τον κώλο του. Έπεσε
όμως πάνω σε ένα δωδεκάχρονο αγόρι, το οποίο ούρλιαξε ξαφνιασμένο και βγήκε
τρέχοντας. «Μαλακία παίχτηκε» σκέφτηκε ο Νίκος, όμως το πλύσιμο έπρεπε να
γίνει. Η βρύση άνοιξε και οι χούφτες του κατηύθυναν με αστραπιαία ταχύτητα αλλά
περιορισμένη ακρίβεια το νερό στην επίμαχη περιοχή<span style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">∙</span> το πάτωμα και το κατεβασμένο
παντελόνι μουσκεύτηκαν, η καρδιά χτυπούσε γρήγορα, και πάνω που νόμισε πως τα
κατάφερε, τη στιγμή που έτριβε για τελευταία φορά τον κώλο του, η πόρτα ανοίγει
και...<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Είναι ένας από τους δεκαννιάχρονους Κρητικούς! Ο νταής
κοκκάλωσε, πέταξε ένα «ω να σου γαμήσω» και βγήκε βροντώντας την πόρτα.
Γελώντας, άρχισε αμέσως να διηγείται φωνάζοντας τι είχε συμβεί σε άγνωστους που
σταματούσε απ’ έξω. Ο Νίκος ανέβασε τα παντελόνια του και έπλυνε βιαστικά τα
χέρια του. Δεν είχε κουράγιο να αντικρύσει τον όχλο και το μόνο που μπορούσε να
κάνει ήταν να περιμένει μέσα στην τουαλέτα. Δέκα λεπτά αργότερα, όταν πήρε
θάρρος ότι δεν ήταν κανείς πια απ’ έξω, ξεμύτισε. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<h2>
Ένα πολλά υποσχόμενο δείπνο<o:p></o:p></h2>
<div class="MsoNormal">
Έπειτα από αυτή τη δοκιμασία, η τύχη φάνηκε να του χαμογελά.
Μόλις το μάτι του πήρε μια ηλικιωμένη Γαλλίδα τουρίστρια να σηκώνεται από έναν
καναπέ, έτρεξε αναξιοπρεπώς, σπρώχνοντας την αγουροξυπνημένη γριά, και ξάπλωσε.
Κοιμήθηκε έτσι μερικές ώρες. Σαν σε καλό όνειρο, τον ξύπνησε μία όμορφη γυναικεία
φωνή, που από τα μεγάφωνα ανακοίνωνε ότι το εστιατόριο <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">self</span>-<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">service</span><span lang="EN-US"> </span>ήταν τώρα ανοιχτό. Δείπνησε
γιουβέτσι με γλυκό τυρί πλάι στο φινιστρίνι.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Προσωρινά η καρδιά του ευφράνθηκε. Απέκτησε έτσι εκείνο το
ύφος που όσοι τον ήξεραν έλεγαν ότι είναι το γοητευτικό του˙ φαινόταν να
ονειροπολεί, παρ’ ότι στην πραγματικότητα δεν σκεφτόταν απολύτως τίποτα (ή
σκεφτόταν πόση ώρα μένει μέχρι να ξαναφάει για βράδυ), κι ο ρεμβασμός χάριζε
μια γλυκύτητα στο πρόσωπό του, που υπό συγκεκριμένη γωνία και φωτισμό θα
μπορούσε να θεωρηθεί έως και όμορφο.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Κοιτούσε λοιπόν συγκεχυμένα προς μία κατεύθυνση, χωρίς να
βλέπει τίποτα. Όταν η συνείδηση του επανήλθε στο τώρα και το βλέμμα εστίασε,
κατάλαβε ότι είχε απέναντί του μία πανέμορφη κοπέλα, σίγουρα ξένη και
πιθανότατα Σκανδιναβή, η οποία μάλιστα του ανταπέδιδε το βλέμμα χαμογελώντας. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Ω θεοί της ανατροπής, απέραντη η δύναμή σας για ευτυχία καταμεσής
της συμφοράς! Ένα παραδεισένιο σφίξιμο του έζωσε το στομάχι, ένα φωτεινό
χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του, ομορφαίνοντάς το περισσότερο. Δεν ήταν
ιδέα του˙ η κοπέλα όντως του χαμογελούσε!<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Το δέντρο του μέλλοντος άνθισε μονομιάς με τα εξαίσια άνθη
πολύχρωμων πιθανοτήτων. Ταξίδευε μόνη. Του έγνευσε ένα γλυκό και ντροπαλό
«γεια» με ένα βλέμμα μέσα στο οποίο ο Νίκος, εν ριπή οφθαλμού, διάβασε: σεξ
αμέσως˙ ολονύχτιες αγκαλιές και χαχανητά κάτω από έναστρους ουρανούς σε
παραλίες και <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">beach</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">bar</span>˙
νυχτερινά πλατσουρίσματα σε μαγικά μαύρα νερά˙ αδέλφωμα ψυχών, κατανόηση και
παντοτινή αγάπη˙ μία ευτυχισμένη πολυμελή οικογένεια˙ και, γιατί όχι, αθανασία.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Όμως εκείνη ακριβώς τη στιγμή από τα μεγάφωνα μία φρικτή
πρίμα γυναικεία φωνή ανακοίνωσε, εν μέσω παρασίτων, την άφιξη στο λιμάνι της
Νάξου. Μόλις η ανακοίνωση επαναλήφθηκε στα αγγλικά, η κοπέλα έπιασε την βαλίτσα
της, σηκώθηκε και έφυγε. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<h2>
Το αναλογούν επιδόρπιο<o:p></o:p></h2>
<div class="MsoNormal">
Και καθώς σηκώθηκε, φανερώθηκε το ζευγάρι που καθόταν στο
πίσω τραπέζι. Ήταν η <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">sexy</span><span lang="EN-US"> </span>κοπέλα, ο αρχικός του έρωτας! Αυτό το μελαχρινό αθλητικό
κορίτσι με τα γατίσια μάτια, αυτή η γυναίκα-Θεριστής. Χασκογελούσε και πείραζε
τα μαλλιά της συνεπαρμένη από τα λόγια του συνομιλητή της, ο οποίος ήταν…για να
δω καλύτερα…έ όχι…ο μαλάκας ο χίπης από την τουαλέτα!<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Ω θεοί της απελπισίας! Απέραντη η δύναμή σας για σκληρότητα!
Στην άδεια του καρδιά ήρθε τώρα και εγκαταστάθηκε ένα σκατένιο σφίξιμο που
έφτανε μέχρι το στομάχι. Την ήξερε άραγε από πριν; Ή έκανε το γλοιώδες του κονέ
στο πλοίο; Τι σημασία έχει…αίσχος και θλίψη. Ας τους παρατηρήσω καλύτερα… <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<h2>
Μαρκ<o:p></o:p></h2>
<div class="MsoNormal">
Μα ένας ψηλέας ήρθε και στάθηκε ακριβώς μπροστά του,
κόβοντάς του ολότελα τη θέα προς το ανίερο ζευγάρι. Κρατούσε ένα δίσκο με μουσακά
και πατάτες τηγανιτές και έψαχνε κάπου να καθίσει.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ήταν πραγματικά ψηλός, κοντά δύο μέτρα,
κοκκινοτρίχης με φακίδες και ολόλευκο δέρμα, γυμνασμένος και ντυμένος με
καινούρια ακριβά αθλητικά ρούχα, σαν περήφανος εκπρόσωπος ενός παντελώς αδιάφορου
ανθρωπότυπου. Παρατηρώντας τον, θέλοντας και μη, το μάτι του Νίκου έπεσε πάνω στο
φουτουριστικό προσθετικό του πόδι, έναν εξεζητημένο μεταλλικό ρομποτικό
μηχανισμό, ο οποίος κατέληγε σε ένα φωσφορίζον υπέρ-τεχνικό <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Nike</span><span lang="EN-US"> </span>για τρέξιμο
στο βουνό, νούμερο 49. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Διαγώνια στο θώρακά του είχε περασμένο ένα υβριδικό σακίδιο,
στο οποίο δέσποζε μία κονκάρδα με την επιγραφή <i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">US</span><span lang="EN-US"> </span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Army</span><span lang="EN-US"> </span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Veteran</span></i>. Έτσι είναι λοιπόν σήμερα οι βετεράνοι, συλλογίστηκε
ο Νίκος.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Ο γίγαντας γύρισε το φαρδύ του μέτωπο που το σκίαζε ένα
τζόκεϋ, κοίταξε το Νίκο στα μάτια και τον ρώτησε: “<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">May</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">I</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">sit</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">here</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">please</span>?”, ερώτημα στο οποίο ο
Νίκος δε μπόρεσε παρά να ψευδίσει αιφνιδιασμένος “<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">yes</span>”. Ο γίγαντας κάθισε αντικριστά του,
κρύβοντάς του ολότελα την κοπέλα. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Έτσι που το κάδρο του Νίκου τώρα αποτελούταν από: τη φάτσα
του υπερφυσικού βετεράνου σε πρώτο πλάνο, να μασουλάει και να του ρίχνει
κλεφτές ματιές που επιζητούσαν γνωριμία˙ και στο βάθος, τον χίπη να θριαμβεύει,
διηγούμενος ένας-θεός-ξέρει-τι αηδίες στην αόρατη κοπέλα.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Δέκα δευτερόλεπτα αργότερα, ο Αμερικανός του έπιασε την
κουβέντα.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">”Hello, are
you from Greece?”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">“Yes,
Athens”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">“Oh very
nice, the Pantheon…”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">“Yes, it’s
good, and you?”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
“<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">The</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">States</span>”<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Η συζήτηση κάπου εκεί έκανε την πρώτη της κοιλιά, και ο
Νίκος προσπάθησε να επικεντρωθεί στα τεκταινόμενα στο πίσω τραπέζι, μονάχα για
να τον διακόψει αμέσως ο Αμερικανός.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">“So, what’s
your name? I’m Marc”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
“<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">I</span>’<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">m</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Nikolaos</span>” απάντησε κοφτά ο
Νίκος, που διέκρινε κινητικότητα στο επίμαχο τραπέζι.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">“So, where
are you off to?” </span>συνέχισε<span style="mso-ansi-language: EN-US;"> </span>αλύπητα<span style="mso-ansi-language: EN-US;"> </span>ο<span style="mso-ansi-language: EN-US;">
</span>Μαρκ<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">“Anafi”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">“Oh, that’s
great, that’s where I’m headed too! Do</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">you</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">have</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">a</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">car</span>?” είπε με την ευθύτητα
που χαρακτηρίζει το λαό του. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Ο Νίκος ζορίστηκε, βλέποντας προς τα που πάει η δουλειά. Πώς
όμως να πει ψέματα σε έναν ανάπηρο; Επιπλέον θα ήταν χειρότερο να έλεγε όχι,
και μετά να τον<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πετύχαινε συνέχεια με το
αμάξι του στην Ανάφη. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Εξαναγκάστηκε λοιπόν σε ένα άπνοο “<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Yes</span>” .<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">“So, you’re
headed to the hippie beach, Rokonos?” </span>συνέχισε<span style="mso-ansi-language: EN-US;"> </span>αμείλικτα<span style="mso-ansi-language: EN-US;"> </span>ο<span style="mso-ansi-language: EN-US;"> </span>ψηλός<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
Με τη φωνή μετά βίας να βγαίνει απ’ το στόμα του, ο Νίκος
εξέπνευσε ένα ακόμα “<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">yes</span>”.
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">“Cool! So
you can give me a ride” </span>συμπέρανε<span style="mso-ansi-language: EN-US;"> </span>χαρούμενα<span style="mso-ansi-language: EN-US;"> </span>ο<span style="mso-ansi-language: EN-US;">
</span>βετεράνος<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
Ο Νίκος έγνευσε καταφατικά (φωνή πια δεν έβγαινε). Εκείνη τη
στιγμή το ζεύγος σηκώθηκε, εκείνη επιτέλους φανερώθηκε μαζί με τον απίστευτο
κώλο της, και βγήκε αγκαζέ με το χίπη από το <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">self</span>-<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">service</span><span lang="EN-US"> </span>χαχανίζοντας.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<h2>
Νυχτερινό ταξίδι<o:p></o:p></h2>
<div class="MsoNormal">
Ο Νίκος πετάχτηκε για να τους ακολουθήσει, κοντοστάθηκε όμως
γιατί έπρεπε να κανονίσει με τον Μαρκ που και πώς θα τον μαζέψει, έξω από το
καράβι, μόλις φτάσουνε. Εξαιτίας αυτής της μικρής καθυστέρησης, έχασε το ζεύγος
από τα μάτια του.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Έτσι περιπλανήθηκε άλλα είκοσι λεπτά, για να τους εντοπίσει
τελικά καθισμένους σε μία έρημη γωνία του ανώτερου καταστρώματος, να πίνουν ένα
μπάφο ατενίζοντας τις ασημένιες ανταύγειες του φεγγαριού πάνω στη μαύρη θάλασσα.
Σε όλο το πάνω το κατάστρωμα δεν υπήρχε άλλος άνθρωπος. Μουδιασμένος, περπάτησε
στις μύτες των ποδιών και στάθηκε αθόρυβα από πίσω τους. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
«…και κάθονται όλοι στα κουτάκια τους, και πάνε στις
δουλίτσες τους, και μετά πεθαίνουν! Κοιτάτε ρε ζώα το φεγγάρι, μυρίστε ένα
λουλούδι, μιλήστε σε ένα παιδί, ίσως μάθετε κάτι!»…άκουσε το χίπη να λέει. «Ισχύει»
συμφώνησε η κοπέλα. «Αυτό δεν την τιμάει» σκέφτηκε ο Νίκος, «δεν πειράζει
όμως». Προσπάθησε να κάνει απόλυτη ησυχία, και σχεδόν κράτησε την αναπνοή του
για να μπορέσει να ακούσει κι άλλα.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Όμως αυτοί γύρισαν και τον είδαν, κι ο Νίκος αμέσως σκέφτηκε
ότι θα τον νομίζουν για ασφαλίτη («προβολή» δικών του κολλημάτων από την εποχή
που έπινε μπάφους σε παρκάκια ως μαθητής λυκείου) και έτσι, για ακόμη μία φορά ντροπιασμένος
και ηττημένος, γύρισε γρήγορα και άρχισε να περπατάει, απαντώντας τάχα σε μία
κλήση στο κινητό του: «Έλα ρε, τι λέει…» είπε στον φανταστικό συνομιλητή του. Για
κακή του όμως τύχη, εκείνη την ώρα ήρθε ένα μήνυμα (από την <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Cosmote</span>), το διαπεραστικό κουδούνισμα
του οποίου σχεδόν του τρύπησε το τύμπανο. Κατέβηκε τα σκαλιά όπως όπως, έχοντας
ακόμα το τηλέφωνο στο αυτί του και κάνοντας γκριμάτσες συνομιλίας. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Εν τέλει το «έκλεισε», περιπλανήθηκε, και τελικά σταμάτησε
στο κυλικείο. Ήπιε ένα Μίλκο καθώς του γυάλισε η νέα συσκευασία (είχε να πιει
Μίλκο από 20 χρονών) και αποκοιμήθηκε εξαιρετικά άβολα σε μία πλαστική καρέκλα.
Στις 3.30 το πρωί πετάχτηκε, πιασμένος, από τη φρικτή πρίμα γυναικεία φωνή που
ανακοίνωνε την άφιξη στην Ανάφη. Κατέβηκε τρέχοντας στο αμπάρι ν. 5, μπήκε στο
αμάξι του από τους πρώτους, και βγήκε στο νησί τελευταίος, πίσω από δύο
βυτιοφόρα.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<h2>
Ανάφη<o:p></o:p></h2>
<div class="MsoNormal">
Παρά το κομφούζιο της αποβίβασης, ξεχώρισε αμέσως τον Μαρκ.
Πανύψηλος μέσα στη φωσφορίζουσα ζακέτα του, συνομιλούσε με έναν μαύρο νάνο που
καθόταν πάνω σε μία τεράστια, σκληρή καρό βαλίτσα. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Μόλις ο Νίκος σταμάτησε με αλάρμ δίπλα τους, ο Αμερικανός είπε:
“<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Hey</span>, <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">that</span>’<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">s</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Gordon</span>, <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">my</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">new</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">boat</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">pal</span>.
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">He’s from London. Can we give him
a ride to Rokonas?” <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
Έρμαιο ξανά των εξελίξεων (<i style="mso-bidi-font-style: normal;">πώς να αρνηθώ σε έναν…είναι και…</i>), βρέθηκε να τακτοποιεί τα μπαγκάζια
των τουριστών στα πίσω καθίσματα του Ασπρή, μιας και το πορτ-μπαγκάζ ήταν ήδη γεμάτο
με τα δικά του πράγματα, τα οποία καταλάμβαναν και σημαντικό μέρος των πίσω
καθισμάτων, έτσι που με τους δύο τουρίστες και τα πράματά τους όλο το αυτοκίνητο
γέμισε πλέον ασφυκτικά. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Δεν είχαν προλάβει να προχωρήσουν δεκαπέντε μέτρα, όταν στην
άκρη του δρόμου, αντίκρυσε <i style="mso-bidi-font-style: normal;">εκείνη</i>, <i>μόνη</i>,
να κάνει οτοστόπ (<i>τέτοια γκόμενα και ο χίπης την άφησε να πάει μόνη της.
Έτσι όμως θέλουν αυτές. Ξέρουν αυτοί. Αλίμονο σε μας. Σε μένα</i>). Τα γατίσια
μάτια της διασταυρώθηκαν με τα δικά του. Αυτός μόρφασε, σχηματίζοντας στη φάτσα
του τη λέξη «δυστυχώς…», και σε αυτό το «δυστυχώς» χώρεσε όλη η πίκρα του
κόσμου, αφού δεν χωρούσε εκείνη. Μέσα του λύσσαγε<span style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">∙</span> τόσα διπλά σετ είχε προνοήσει
να πάρει για ένα ενδεχόμενο ζευγάρωμα και τώρα που παρουσιαζόταν η μητέρα των ευκαιριών,
δύο τυχαίοι θλιβεροί τύποι του έκλειναν το δρόμο. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
“<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Wow</span>,
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">that</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">girl</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">was</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">hot</span>!” ακούστηκε πνιχτά μέσα
από τα μπαγκάζια στο πίσω κάθισμα η φωνή του <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Gordon</span>, σε άψογη Λονδρέζικη προφορά. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
“<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">You</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">fuckin</span>’
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">bet</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">she</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">was</span>!” συμπλήρωσε
ενθουσιασμένος στα αμερικανικά ο Μαρκ. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
“<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Are</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">you</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">crying</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">mate</span>?”
είπε ο <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Gordon</span>, που διέκρινε
μέσα από τον καθρέφτη ένα δάκρυ στο μάγουλο του Νίκου.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Εκείνος δεν απάντησε και άρχισε να οδηγεί σαν τρελός. Πέντε
λεπτά φρενήρους οδήγησης στις στροφές και τρεις τυφλές προσπεράσεις αργότερα,
το αμάξι έστριβε στο χωματόδρομο του Ρούκουνα. Σταμάτησε μέσα σε ένα σύννεφο
σκόνης στο πάρκινγκ πίσω από την ταβέρνα. Η νύχτα ήταν αφέγγαρη, η ώρα 4.10,
σκοτάδι πίσσα. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Οι τουρίστες βγήκαν από το αμάξι χλωμοί, αμίλητοι και
τρομαγμένοι˙ ευχαρίστησαν αμήχανα το Νίκο, φορτώθηκαν τις τσάντες τους, άναψαν
τους φακούς τους και άρχισαν να κατηφορίζουν προς την παραλία. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Ο Νίκος ένοιωσε άσχημα. Δεν φταίγανε αυτοί για τη μόνιμη
ατυχία και δυστυχία του. Πλημμύρισε με ενοχές. Τους πρόλαβε και τους πρότεινε
να αράξουν όλοι μαζί στα τραπέζια της κλειστής ταβέρνας και να μοιραστούν ένα
μπουκάλι τσίπουρο που είχε μαζί του. Έτσι κι αλλιώς, τους εξήγησε, δεν
μπορούσαν να στήσουν μέσα στο σκοτάδι, και επιπλέον τους άξιζε ένα καλωσόρισμα.
Διάολε, πρώτη μέρα διακοπών!<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Το μποστάνι μπροστά από την ταβέρνα μύριζε όμορφα μες τη
σιγαλιά της θερινής νύχτας, και ένα απαλό αεράκι μετέφερε τη γλυκιά αίσθηση πώς
όλα είναι θέση τους και όλα είναι καλά. Ήχος από γρύλλους, και πιο μακριά, πέρα
από τα ηλιοτρόπια που λικνίζονταν στο νυχτερινό αεράκι, τα κύματα της θάλασσας.
Μία αγνή αισιοδοξία γέμισε τα πνευμόνια: αγαλλίαση. Οι κακοτοπιές της
καθημερινότητας φάνταζαν μακρινές και ανεξήγητες. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Ήπιαν το τσίπουρο και μέχρι να χαράξει είχαν μιλήσει και οι
τρεις για τις ζωές τους.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<h2>
Συστάσεις<o:p></o:p></h2>
<div class="MsoNormal">
Ο <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Gordon</span><span lang="EN-US"> </span>μίλησε για το πώς ήταν να μεγαλώνει στη Τζαμαϊκανή κοινότητα
του ανατολικού Λονδίνου στα 80ς˙ για τους γονείς του, μετανάστες πρώτης γενιάς˙
για το ξύλο που έτρωγε από τον πατέρα του˙ για τις κοροϊδίες και το ξύλο που
έτρωγε από τα παιδιά της γειτονιάς˙ για το ξύλο που τρώγανε όλοι μαζί από την
αστυνομία˙ για την αγάπη του για τους <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Specials</span><span lang="EN-US"> </span>και τον <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Benny</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Hill</span>˙ και για τον αγώνα του,
μέσω επίπονης μελέτης, ν’ αφήσει πίσω του το γκέτο και να περάσει στο τμήμα <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Media</span><span lang="EN-US"> </span>του
πανεπιστημίου για να σπουδάσει δημοσιογραφία που ήταν το όνειρό του˙ για το
επίτευγμά του να αλλάξει την προφορά του από Τζαμαϊκανή σε Λονδρέζικη και μαζί
με αυτήν, τη ζωή του. Κατάφερε έτσι να γίνει ο κύριος του εαυτού του στο
δωμάτιό του, καθώς συνέχιζε να ζει στο πατρικό του, μιας και η περιστασιακή
αρθρογραφία στην τοπική εφημερίδα δεν του εξασφάλιζε τα προς το ζην. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Ο Μαρκ μίλησε για τη ζωή στο τροχόσπιτο στην Πενσυλβάνια˙
για την αγάπη του για τον <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Doc</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Watson</span>
και την μπέρμπον˙ για την παρακμή της βιοτεχνίας που δούλευε ο πατριός του και
οι έξι μεγάλοι του αδερφοί˙ για τον αλκοολισμό του πατριού του και το φευγιό
της μάνας του˙ για την ευκαιρία μιας νέας ζωής που ήταν για αυτόν η ένταξη στο
στρατό˙ για την πρώτη εκστρατεία στο Αφγανιστάν˙ για την δεύτερη στο Ιράκ και
την πολιορκία της Φαλούτζα˙ για τον αυτοσχέδιο εκρηκτικό μηχανισμό που θέρισε
δύο συναδέλφους και το δεξί του πόδι˙ για τον μακρύ αγώνα της αποκατάστασης και
τα άλματα της ιατρικής προσθετικής τεχνολογίας. Τέλος μίλησε για την
κατεστραμμένη προσωπική του ζωή και το μεγάλο μοναχικό του ταξίδι στην Ευρώπη,
τελευταίος σταθμός του οποίου ήταν η Ελλάδα. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Ο Νίκος μίλησε για τα παιδικά του χρόνια στο Χολαργό˙ για τα
ανέμελα πρώτα έτη της φοιτητικής ζωής στην ΑΣΟΕΕ˙ για την αγάπη του για το
Σαββόπουλο και το Μίκη Θεοδωράκη, και την εξέλιξη που είχαν σαν χαρακτήρες (ή
ήταν πάντα έτσι;). Ακούγοντας τον εαυτό του να μιλάει για όλα αυτά, συνειδητοποίησε
πόσο μηδέν και πόσο εύκολη ήταν η ζωή του σε σχέση με τους άλλους. Μόνο χάρη
στο τσίπουρο κατάφερε να συνεχίσει να μιλάει για τη δουλειά του στα κεντρικά
του Πλαισίου στη Μαγούλα Αττικής. Για τα προσωπικά του δε μίλησε καθόλου. Το
τσίπουρο τέλειωσε και είχε ξημερώσει˙ αποφάσισαν να κατέβουν στην παραλία για
να βρουν κάπου να κοιμηθούν.<o:p></o:p></div>
<h2>
Ελεύθερο κάμπινγκ<o:p></o:p></h2>
<div class="MsoNormal">
Το ξημέρωμα σε αυτά τα μέρη είναι πάντα μαγικό. Τα χρώματα
είναι ωραιότερα από ποτέ, η αρμονία της πλάσης αποτυπώνεται στην ευκρίνεια των
μορφών και η ησυχία αγκαλιάζει προσεκτικά τα πάντα. Ο κόσμος είναι νεογέννητος
και γεμάτος υποσχέσεις μες τη βρεφική του κουβερτούλα. Τα πάντα εν σοφία…Αντικρύζοντας
όμως ο Νίκος την παραλία του Ρούκουνα, τα μάγια λύθηκαν˙ τρεις σειρές σκηνές
πάνω στην παραλία η μία κολλητά πάνω στην άλλη, καβάτζες, πανιά και κατασκευές
όλων των σχημάτων και χρωμάτων, περιστασιακές γιρλάντες από κωλόχαρτα και ο
ήλιος αμείλικτος να πλησιάζει πίσω από τα βουνά την αιγαιοπελαγίτικη αυτή
τενεκεδούπολη. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Ήσαν όμως πολύ κουρασμένοι και μεθυσμένοι και λύση άλλη δεν
υπήρχε. Και έτσι η παρέα πήρε να βαδίζει προς το αλλοπρόσαλλο δυστοπικό σύμπλεγμα
τσαντιριών. Ο Νίκος με το <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">sleeping</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">bag</span><span lang="EN-US"> </span>του παραμάσχαλα, ο Μαρκ με τον παραφουσκωμένο εργονομικό
σάκο πλάτης του και ο <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Gordon</span><span lang="EN-US"> </span>σέρνοντας την τεράστια βαλίτσα του, κίνησαν προς ένα μικρό
άνοιγμα ανάμεσα σε τρεις σκηνές και μία αιώρα. Μόλις έφτασαν σωριάστηκαν στην
άμμο ανάμεσα σε άπλυτα κατσαρολικά με υπολείμματα φακόρυζου, κονσέρβες τόνου,
αυτοσχέδια τασάκια με τζιβάνες και μισοφαγωμένα ροδάκινα, πετσέτες ξεραμένες
κόκκαλο, αταίριαστες παντόφλες και μία πρόσφατα σβησμένη εστία φωτιάς. Επίμονες
μύγες, πολλά κουνούπια και γοργοπόδαρα σκαθάρια της άμμου συμπλήρωναν το
σκηνικό.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Μιάμιση ώρα αργότερα ο Νίκος ξυπνούσε από μία αχτίνα ήλιου
που σούβλιζε κατακόκκινη το μάτι του. Ο Μαρκ και ο <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Gordon</span> κοιμούνταν ακόμα˙ ο Μαρκ χωμένος
ολόκληρος στο τεχνικό <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">sleeping</span>-<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">bag</span><span lang="EN-US"> </span>του
και ο <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Gordon</span><span lang="EN-US"> </span>ανάσκελα, με δύο μύγες να εναλλάσσονται στο ανοιχτό του
στόμα. Γύρω τους απλωνόταν απέραντος ο καταυλισμός από σκηνές και καβάτζες κάθε
είδους. Στην άκρη της παραλίας ένας παχύς μεσήλικας με κοψιά φοροτεχνικού έκανε
τον «χαιρετισμό στον ήλιο». Προς τα πίσω, ένας τουρίστας με ξανθιές τζίβες
ξεμάκραινε κρατώντας ένα ρολό κωλόχαρτο. Η κοπέλα του τον ακολουθούσε
κουτσαίνοντας και τρώγοντας ένα ζουμερό ροδάκινο˙ του το πρότεινε και αυτός το
αρνήθηκε με μια χειρονομία αγανάκτησης˙ έπειτα χάθηκαν πίσω από τα
αρμυρίκια.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Μέσα στην απαλεψιά της νύστας, ο Νίκος συνειδητοποίησε με
φρίκη που βρισκόταν. Οι άνθρωποι, αυτοί που είχε δει και όσοι φανταζόταν να
κοιμούνται στις σκηνές, του φαίνονταν ξένοι και αποκρουστικοί. Χώρια που ήταν
όλοι τουλάχιστον μια δεκαετία μικρότεροί του. Σκιά και μέρος για καβάτζα
πουθενά. Μόνη του παρέα δύο άγνωστοι τουρίστες. Το τραύμα από την εμφύτευση άρχιζε
να τσούζει καθώς ανέβαινε ο ήλιος. Τον έπιασε βαθιά απελπισία. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<h2>
Μπάτσοι<o:p></o:p></h2>
<div class="MsoNormal">
Στην αρχή δεν κατάλαβε τι γινόταν. Γρήγορες ανάσες, σάλια
και μια μουσούδα να τραβολογά την τσάντα του. Το λυκόσκυλο φορούσε γιλέκο.
Γύρισε και έντρομος είδε τρεις αστυνομικούς. Το μυαλό του πήγε αμέσως στο χόρτο
που είχε στην τσάντα του. Ο σκύλος γάβγισε και η ψυχή του πάγωσε. Εν τω μεταξύ
ο <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Gordon</span><span lang="EN-US"> </span>και ο Μαρκ είχαν ξυπνήσει και προσπαθούσαν να καταλάβουν τι
συνέβαινε. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Ο ένας μπάτσος τράβηξε με το λουρί το σκύλο και ο άλλος
ζήτησε από το Νίκο να ανοίξει την τσάντα.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">“Oh my God
Nikos, what on earth is going on?” </span>είπε<span style="mso-ansi-language: EN-US;"> </span>ο<span style="mso-ansi-language: EN-US;"> <span lang="EN-US">Gordon.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
“<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">I</span>…<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">don</span>’<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">t</span>…” πήγε να πει ο Νίκος, αλλά εκείνη τη
στιγμή ο τρίτος μπάτσος έχωσε το χέρι του μέσα στην τσάντα, για να το βγάλει
δύο δευτερόλεπτα αργότερα, σαν την τυχερή δαγκάνα που έπιασε με την πρώτη το
λούτρινο αρκουδάκι. Το τρόπαιο ήταν μια ζελατίνα με τριάντα ευρώ χόρτο που είχε
ο Νίκος για τις διακοπές του.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">“Holy shit
man!” </span>είπε<span style="mso-ansi-language: EN-US;"> </span>ο<span style="mso-ansi-language: EN-US;"> </span>Μαρκ<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">“Sure
didn’t show it to us” </span>είπε<span style="mso-ansi-language: EN-US;"> </span>φλεγματικά<span style="mso-ansi-language: EN-US;"> </span>ο<span style="mso-ansi-language: EN-US;">
<span lang="EN-US">Gordon.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
“Συλλαμβάνεστε” είπε ο μπάτσος.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Εκείνη τη στιγμή ένα φερμουάρ ακούστηκε να ξεκουμπώνει από
τη διπλανή σκηνή και ξεπρόβαλε το κεφάλι <i style="mso-bidi-font-style: normal;">εκείνης</i>,
και ακολούθως, αγκαλιάζοντάς την, ο χίπης, που μόλις είδε τους μπάτσους
πετάχτηκε έξω γυμνός.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
«Τι έγινε ρε μάγκες;» είπε στερεώνοντας στα γρήγορα ένα
παρεό γύρω από τη μέση του (ο Νίκος όμως πρόλαβε να δει το ωραίο, μεγάλο πουλί
του).<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
«Ήρθατε να πιάσετε τον Εσκόμπαρ;» (ο τονισμός δικός του)<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
«Σας παρακαλώ κύριε, μην επεμβαίνετε» είπε ένας μπάτσος.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
«Χούντα έχουμε;» πήρε φόρα ο χίπης. «Αφήστε τα παιδιά!»<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
«Σας παρακαλώ πολύ κύριε, κοιτάτε τη δουλειά σας!» είπε ο
άλλος μπάτσος κραδαίνοντας το σακουλάκι με τους τρεις παπάδες.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
«Γιατί θα μας…πυροβολήσεις;» είπε ο χίπης αναπτύσσοντας μία
αντιπαθητική γκριμάτσα και κάνοντας μια αργή θεατρική μίμηση ότι τινάζει τα
μυαλά του στον αέρα με ένα πυροβολισμό στον κρόταφο.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
«Και θα εξοστρακιστεί και η σφαίρα;» συνέχισε, κάνοντας μία
σπειροειδή κίνηση με το «περίστροφο».<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Εκείνη</i>, η υπέροχη
αυτή γυναίκα, τον κοιτούσε με έκπληξη και θαυμασμό. Οι ξένοι δεν καταλάβαιναν
τι συνέβαινε. Ο Νίκος, και κάποιοι άλλοι γείτονες που στο μεταξύ είχαν
ξεμυτίσει από τις σκηνές τους, ντρέπονταν. Και ο μπάτσος, που ξαφνικά έγινε
λίγο πιο συμπαθητικός στα μάτια όλων, αγνοώντας τον χίπη είπε στο Νίκο και τους
άλλους: «Ελάτε μαζί μας κύριε. <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">And</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">you</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">sirs</span>,
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">also</span>, <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">come</span>”.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Βρέθηκαν λοιπόν στριμωγμένοι στο πίσω κάθισμα ενός
μπατσικού, οι τρεις τους, να μοιράζονται δύο ζευγάρια χειροπέδες. Το πλοίο για
Νάξο, όπου και το αρμόδιο Πρωτοδικείο, δεν έφευγε παρά σε εφτάμιση ώρες, τουτέστιν
στις 3.30 το μεσημέρι. Τους πήγαν και τους έβαλαν να περιμένουν μέσα σε ένα αλουμινένιο
φυλάκιο του λιμενικού καταμεσής του τσιμεντένιου λιμανιού, μεγέθους ευρύχωρης
σκοπιάς ή μικρού κοντέινερ. Κατά τις 12 το μεσημέρι οι μπάτσοι τους λυπήθηκαν (ή
φοβήθηκαν για κάποιο θάνατο) και τους μετέφεραν με το τζιπ κάτω από ένα
υπόστεγο, όπου ήταν ανεπαίσθητα καλύτερα. Τους έδωσαν χυμό Λακωνία -μα που
βρέθηκε στην Ανάφη, σκέφτηκε θλιμμένα ο Νίκος- και κρουασάν <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Champelon</span>.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Κράτηση<o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal">
Ο Νίκος εξήγησε στους άλλους πως θα τα πάρει όλα πάνω του
και πως αυτοί δεν έχουν κανένα λόγο να ανησυχούν. Τραύλιζε. Ο <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Gordon</span><span lang="EN-US"> </span>και ο
Μαρκ το είχαν πάρει ήρεμα και προσπαθούσαν να τον καθησυχάσουν, του ανέφεραν όμως
ευγενικά ότι βεβαίως και θα το πάρει πάνω του μιας και εκείνοι ούτε χόρτο
είχαν, ούτε για χόρτο ξέρανε. Ούτε και έβγαλε ποτέ να τους κεράσει κάνα
τσιγάρο, έβαλε για δεύτερη φορά το λογάκι του ο <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Gordon</span>. Ακολούθησε σιωπή, και μετά από
λίγο οι δύο ξένοι γλίστρησαν σε έναν ελαφρύ ύπνο. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Και τότε ο Νίκος έκλαψε.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Έκλαψε με αναφιλητά καθώς σκεφτόταν την κατάστασή του˙ μόνιμα
μόνος και πάντα πληγωμένος από το ένα ή το άλλο˙ βαριόταν τη δουλειά του˙ τόσα
χρήματα πεταμένα σε αποτυχημένες εμφυτεύσεις με υποτίθεται εγγυημένο αποτέλεσμα
και η καράφλα απτόητη να κερδίζει έδαφος˙ το κρανίο του μονίμως κόκκινο και
ερεθισμένο˙ άλλο ένα καλοκαίρι διακοπές μόνος του˙ και σύλληψη για 4 γραμμάρια
χασίς, στα σαράντα του. Άκου σαράντα!<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Το κλάμα σύριζε στα ρουθούνια του, η γλώσσα του πλατάγιζε. Κοφτά,
ακανόνιστα σφυρίγματα ακροαστικών εναλλάσσονταν με έναν φλεγματώδη ρόγχο, τα
μάγουλα καίανε και το πρόσωπο είχε συσπαστεί σε βαθμό μη αναγνωρισιμότητας. Μία
στριγκλιά ξέφυγε σαν να δραπέτευσε μέσα από στενή χαραμάδα η πεπιεσμένη αγωνία
της ψυχής του. Ο θλιβερός της ήχος της ήταν τόσο διαπεραστικός...και ξύπνησε αμέσως
τους συγκρατούμενούς του.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο Μαρκ του χάιδεψε τα
μαλλιά με το ελεύθερο χέρι του. <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">O</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Gordon</span><span lang="EN-US"> </span>του σκούπισε τα δάκρυα και του έφραξε τρυφερά τα χείλη με το
δάχτυλο: “<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Shhhhh</span>…”<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">“It’s
alright man” </span>είπε<span style="mso-ansi-language: EN-US;"> </span>ο<span style="mso-ansi-language: EN-US;"> </span>Μαρκ<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">“Not a
worry in the world, mate” </span>συμπλήρωσε<span style="mso-ansi-language: EN-US;">
</span>στοργικά<span style="mso-ansi-language: EN-US;"> </span>ο<span style="mso-ansi-language: EN-US;"> <span lang="EN-US">Gordon.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
«Πάρτε νερό, μαζευτείτε, φεύγουμε» είπε απότομα ένας μπάτσος
που εμφανίστηκε ξαφνικά στο παράθυρο. «Βάλτε καπέλο κύριε» είπε προτείνοντας
ένα τζόκεϋ στο Νίκο. «Φορέστε το αμέσως παρακαλώ. Το κεφάλι σας είναι χάλια». <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Μαρμαρωμένος από το ψυχικό άλγος, ο Νίκος κοιτούσε στο
τίποτα και τίποτα δεν καταλάβαινε. Έτσι που στον <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Gordon</span><span lang="EN-US"> </span>φάνηκε
αστεία και θλιβερή η προσπάθεια του Μαρκ που πήρε το καπέλο από το χέρι του
μπάτσου και επιχείρησε να το στερεώσει πάνω από την ανέκφραστη φάτσα του Νίκου
- μα το καπέλο δεν έμπαινε, ήταν πολύ μικρό. ‘Έτσι ο Μαρκ απλά το εναπόθεσε
στην καράφλα. Με την πρώτη κίνηση του τζιπ, που ξεκίνησε για να πάρει θέση στην
ουρά της επιβίβασης, το καπέλο έπεσε. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Ο Νίκος ούτε που το κατάλαβε. Το θολωμένο βλέμμα του προσκολλήθηκε
στο καράβι που έδενε. Μόλις ο καταπέλτης έπεσε, το τσούρμο των νεοαφιχθέντων
τουριστών ξεχύθηκε αλέγρο στην προβλήτα, ελισσόμενο ανάμεσα σε παραφορτωμένα οχήματα,
φορτικούς ξενοδόχους και έναν λιμενικό με σφυρίχτρα. Οι διακοπές τους μόλις
άρχιζαν!<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μες τη συγκεχυμένη εικόνα του
κινούμενου πλήθους, το αποβλακωμένο βλέμμα του άξαφνα εστίασε σε ένα οικείο
πρόσωπο. Ολοζώντανη μες στο πλήθος ήταν η χαμένη, σαν όνειρο θερινής νυκτός, αγάπη
του από την Σκανδιναβία, που τα βλέμματά τους μόλις χτες είχαν ανταλλάξει τόσες
υποσχέσεις! <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Εξακολουθούσε να είναι μόνη, εξακολουθούσε να είναι
πανέμορφη˙ και, ιδέα του ή όχι, τα μελαγχολικά της μάτια έμοιαζαν κάτι να
αναζητούν˙ κάτι για το οποίο έφτασαν μέχρι την Ανάφη. Κι αυτός τώρα
σιδηροδέσμιος μέσα σε ένα περιπολικό καθοδόν για το Πρωτοδικείο της Νάξου.
Ανεξάντλητα τα αποθέματα σκληρότητας αυτού του μοχθηρού θεού, σκέφτηκε. <i>Μα
αν χάσω και αυτή την ευκαιρία, από εδώ και μπρος θα είναι μόνο κατηφόρα</i>. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Μόλις λοιπόν εκείνη πλησίασε προς το τζιπ, αποφάσισε να
παίξει το τελευταίο, το μοναδικό του χαρτί. Με όση δύναμη είχε μέσα στα
πλεμόνια του, φώναξε: “<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Hello</span>!
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Hello</span>! <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Here</span>! <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Excuse</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">me</span>! <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Here</span>! <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Here</span>!” <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και άρχισε να
χοροπηδά πάνω-κάτω στο κάθισμά του, χτυπώντας κεφάλι του στην οροφή ισάριθμες
φορές. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Μα οι κραυγές δεν έφεραν αποτέλεσμα. Εκείνη δεν τον άκουσε
μήτε τον είδε, και χάθηκε πίσω από ένα πολυμελές γκρουπ - οικογένεια ή παρέα,
δύσκολο να πεις με σιγουριά. Αντιθέτως, ο Μαρκ πετάχτηκε έντρομος από τον ύπνο
του και ο <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Gordon</span><span lang="EN-US"> </span>κόντεψε να πάθει συγκοπή. Οι μπάτσοι αιφνιδιάστηκαν, ο
συνοδηγός ενστικτωδώς γύρισε και του έριξε ένα άτσαλο ανάποδο χαστούκι που τον πέτυχε
στα χείλια και τα δόντια, ματώνοντας τον. Μάτωσε και το χέρι του μπάτσου, ο
οποίος εξαγριώθηκε και τεντώθηκε για ένα πιο δυνατό μπουκέτο. Ευτυχώς επενέβη ο
ψυχραιμότερος μπάτσος-οδηγός, και το πράγμα έληξε εκεί. Άγνωστο από πού, ο <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Gordon</span><span lang="EN-US"> </span>έβγαλε
ένα διακριτικά αρωματισμένο μεταξωτό μαντήλι και σκούπισε το αίμα από το στόμα
του Νίκου. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
«Ένας πραγματικός τζέντλεμαν» σκέφτηκε συγκινημένος ο Νίκος
και γύρισε μπας και προλάβει να τη δει από το πίσω τζάμι˙ μα εκείνη είχε πια
χαθεί, μαζί με την όποια ελπίδα για κάποια ανατροπή σε αυτό το φριχτό δράμα που
ήταν η ζωή του. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Αν θα μπορούσε κανείς να δει κάτι καλό μέσα σε όλα αυτά,
ήταν ότι το μπατσικό στάθμευσε στο πρώτο γκαράζ, δίπλα ακριβώς στην πόρτα
εισόδου των επιβατών. «Γλιτώσαμε την αμπάρη, κάτι είναι και αυτό» μονολόγησε
στον αέρα ο Νίκος. Οι μπάτσοι τους έβγαλαν από το περιπολικό και τους περίφεραν
μέσα από το πλήθος των τουριστών, δεμένους με τις κοινές τους χειροπέδες, μέσα
από σαλόνια και κυλιόμενες σκάλες, μέσα από κι άλλες ωραίες κοπέλες, για να
καταλήξουν τελικά στο κλειστό εστιατόριο <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">self</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">service</span>, όπου και τους κάθισαν σε ένα τραπεζάκι σε μία σκοτεινή
γωνία στο βάθος.<o:p></o:p></div>
<h2>
Πάλι στο πλοίο<o:p></o:p></h2>
<div class="MsoNormal">
Στη γωνία αυτή, προορισμένη φαίνεται για υπηρεσιακή χρήση, ήρθε
μετά από δύο λεπτά και έκατσε με πολύ σαματά μία ομάδα έξι ορεσίβιων φαντάρων
με φύλλο πορείας για Νάξο. 18χρονοι, οι περισσότεροι παχουλοί, ροδομάγουλοι και
με μουστάκι, κουβαλώντας τεράστιους σάκους-«λουκάνικα», απλώθηκαν στο απέναντι
τραπέζι, και κάρφωσαν το βλέμμα τους στο προσθετικό πόδι του Μαρκ και την
ομολογουμένως αξιοπρόσεκτη φιγούρα του <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Gordon</span>. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
“<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">So</span>,
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">you</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">guys</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">are</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">going</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">to</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">war</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">or</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">something</span>?” είπε ο ευπροσήγορος
Αμερικανός για να σπάσει τον πάγο. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
«Ίντα λέει;» είπε ένας φαντάρος.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
«Όχι πάλι Κρητικοί» σκέφτηκε ο Νίκος.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
«Είναι Αμερικανός το κοπέλι» είπε ένας άλλος φαντάρος, «τσε
ρωτεί αν πάμε για πολεμάκι».<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
«Πολεμάκι με τη μάνα του» πετάχτηκε ένας κοντός σπίνος με
πεταχτή καρύδα που ξεχώριζε από την υπόλοιπη παρέα, και σκάσανε όλοι στα γέλια,
και ο πιο ροδομάγουλος, γελώντας, του γύρισε μια δυνατή φιλική φάπα.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">“What did
he just say? Why are they all laughing?” </span>ρώτησε<span style="mso-ansi-language: EN-US;"> </span>ο<span style="mso-ansi-language: EN-US;"> <span lang="EN-US">Gordon.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">“Oh,
nothing, they’re just joking around” </span>είπε<span style="mso-ansi-language: EN-US;"> </span>ο<span style="mso-ansi-language: EN-US;"> </span>Νίκος<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">“No,
really, what did he say?” </span>επέμεινε<span style="mso-ansi-language: EN-US;">
</span>ο<span style="mso-ansi-language: EN-US;"> </span>Μαρκ<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
Ο Νίκος του εξήγησε το αστείο. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Ο Μαρκ τον άκουσε ανέκφραστος. Ο <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Gordon</span><span lang="EN-US"> </span>έπνιξε
ένα χαχανητό. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Ο Μαρκ γύρισε προς του Κρητικούς, τους κοίταξε καλά-καλά
έναν-έναν και αφήνοντας ένα βασανιστικό λεπτό σιωπής να περάσει, άρχισε δείχνοντας
το ρομποτικό του πόδι:<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">“See this? This
is war. This is the price of freedom. Global freedom. I’ve seen so many good
men, the best among us, losing their lives in the line of duty, so that you can
all joke around here, care-free. But I am not judging you. No. That’s the
Lord’s business. You didn’t know better. It’s the society… the media…the values
we stand for…”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
Όσο συνέχιζε το λογύδριό του, οι Κρητικοί τον κοιτούσαν
απορημένοι, μιας και δεν γνώριζαν αγγλικά. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Δέκα λεπτά αργότερα, ο συναισθηματικά φορτισμένος λόγος του
Μαρκ έκλεισε με τα παρακάτω λόγια:<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">“…so that
freedom is never given, and that we should always fight for it, regardless of
the cost.”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
Ακολούθησαν μερικά δευτερόλεπτα σιωπής και παγωμάρας, την
οποία διεμβόλισε στιγμιαία ένας πνιχτός ρόγχος γέλιου, σα φύσημα βουλωμένης
μύτης, που ξέφυγε από τον κοντοπίθαρο σπίνο κερδίζοντάς του άλλη μία φάπα από
τον παιδοβούβαλο αρχηγό της παρέας. Ανεπηρέαστος, και φανερά συγκινημένος, ο
Μαρκ γύρισε προς τους συγκρατούμενούς του. Ο <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Gordon</span><span lang="EN-US"> </span>του πρόσφερε το μαντήλι του<span style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">∙</span>
παρά τη φόρτιση της στιγμής, ο Μαρκ θυμήθηκε ότι με αυτό είχε σκουπίσει νωρίτερα
τον Νίκο, και με ένα νεύμα αρνήθηκε ευγενικά. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<h2>
Νάξος<o:p></o:p></h2>
<div class="MsoNormal">
Το ταξίδι κύλησε δίχως άλλα παρατράγουδα και το καράβι μπήκε
στο λιμάνι της Νάξου καθώς σουρούπωνε. Ο ναός του Απόλλωνα, στη θέση του. Τα
φώτα της Χώρας και των αυτοκινήτων που πηγαινοέρχονταν στο λιμάνι και τους γύρω
λόφους φαίνονταν όμορφα με φόντο το βαθυκόκκινο του ουρανού, που σε άλλα σημεία
ήταν ήδη σκούρο μωβ και μαύρο. Τα μαγαζιά γεμάτα, κίνηση στους δρόμους, φρεσκομπανιαρισμένοι
τουρίστες με λευκές ζακέτες στους ώμους άρχιζαν τη βραδινή τους βόλτα, ντόπιοι
με παπιά, κρέπες, τα πρώτα αστέρια εμφανίζονταν στον ουρανό.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Τίποτα από όλα αυτά δεν μπορούσαν να δουν οι τρεις κρατούμενοι,
μέχρι που το τζιπ βγήκε από τον καταπέλτη του πλοίου, και κόλλησε στην κίνηση
του λιμανιού. Ο <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Gordon</span><span lang="EN-US"> </span>κοιτούσε μελαγχολικά έξω από το παράθυρο. Οι χειροπέδες, η
υπηρεσιακή ατμόσφαιρα και η προοπτική μίας βραδιάς στο τμήμα μέχρι το πρωινό
δικαστήριο έρχονταν σε χτυπητή και θλιβερή αντίθεση με την εύθυμη, ζωντανή
καλοκαιρινή ατμόσφαιρα της βραδιάς που μόλις ξεκινούσε. Κι έτσι όπως το βλέμμα
του γλάρωνε σε μία όμορφη τουρίστρια με λευκό φόρεμα που έκανε ποδήλατο, το
μυαλό του <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Gordon</span>
ταξίδεψε σε ένα μικρό τούβλινο σπίτι στις εργατικές κατοικίες του <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Dalston</span> το 1988. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Το τραγούδι που ακούγεται είναι το “<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Riding</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">for</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">a</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">fall</span>” από τον <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Horace</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Andy</span>. Το σαλόνι με τις
ξεφτισμένες ταπετσαρίες είναι ποτισμένο από τη μυρωδιά φτηνού χόρτου με σπόρια.
Βυθισμένος στην πολυθρόνα ο πατέρας του, ο <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Earl</span>, πίνει ένα ακόμα τσιγάρο. Μέσα στην κουζίνα, η μητέρα του τηγανίζει
μπακαλιάρο. Τα δίδυμα μωρά αδερφάκια του κλαίνε στο πάτωμα. Η δεκαεξάχρονη
αδερφή του, η <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Millie</span>,
κατεβαίνει τις σκάλες. Τα κοτσιδάκια της είναι πιασμένα κοτσίδα, φοράει ένα
κολλητό λευκό φόρεμα κάτω από το οποίο εξεγείρεται το σφρίγος των δεκαέξι
χρόνων της και στα χείλη της έχει βάλει λίγο κόκκινο κραγιόν, που φαίνεται
παράταιρο στο παιδικό της πρόσωπο. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
“<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Where</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">da</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">fuck</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">you</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">tink</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">you</span>’<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">re</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">goin</span>’ <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">like</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">dat</span>?” φωνάζει ο πατέρας μόλις
την αντικρύζει. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
“<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Out</span>”
απαντά η <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Millie</span>.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
“<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">You</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">goin</span>΄
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">nowhere</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">like</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">dat</span>”
της αντιγυρίζει, και εκείνη επιταχύνει προς την πόρτα. Παρά τη μαστούρα του, ο μπαμπά-<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Earl</span> πετάγεται από τη θέση
του και την προλαβαίνει. Την πιάνει από την κοτσίδα και τη σέρνει μέσα από το
σαλόνι, πίσω στις σκάλες. Αυτή στριγγλίζει και η μητέρα του, η κυρία <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Cleopatra</span>, παρατάει τον
μπακαλιάρο και έρχεται τρέχοντας να την ελευθερώσει από τα χέρια του. Αυτό της εξασφαλίζει
μία σφαλιάρα, και τα δίδυμα αρχίζουν να κλαίνε και να φωνάζουν. Στη γωνία του,
ο 8χρονος <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Gordon</span><span lang="EN-US"> </span>με τα χοντρά γυαλιά του κολλημένα με μονωτική ταινία, αφήνει
τους μαρκαδόρους και τον λιονταρίνο που μπογιάτιζε στο βιβλίο του και σηκώνεται
και φωνάζει, ψευδίζοντας από την ταραχή του: <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">“Stop this
daddy, oh please stop daddy!”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
Ο πατέρας του αφήνει την <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Millie</span>, σπρώχνει στην άκρη τη μάνα του που προσπαθεί πάλι να τον
σταματήσει, και δίνει μία μπουνιά στο μουτράκι του <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Gordon</span>. Τα χοντρά γυαλιά του φεύγουν από
το πρόσωπό του, η μύτη του ανοίγει, και όπως παραπατά, πατάει πάνω τους και τα
σπάει σε ένα καινούριο σημείο. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
“<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">You</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">need</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">to</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">teach</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">your</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">midget</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">son</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">some</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">bloody</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">manners</span>”
ακούγεται η φωνή του πατέρα η οποία όμως, καθώς συνεχίζει να βρίζει, γίνεται
όλο και πιο ακατάληπτη, πλέον μιλά σε μια ξένη γλώσσα καθώς τον τραβολογά από
το μανίκι, ώσπου ο <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Gordon</span><span lang="EN-US"> </span>καταλαβαίνει ότι κοιτάζει έναν Έλληνα μπάτσο, μια πραγματικά
γελοία φάτσα, που προσπαθεί να τον βγάλει από το τζιπ. Έχουν φτάσει στο
αστυνομικό τμήμα της Νάξου.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Τους έβαλαν στο κρατητήριο του τμήματος, ένα θλιβερό κελί δύο
επί δύο. Ο αξιωματικός υπηρεσίας τους πέρασε μέσα από τα κάγκελα μία σακούλα με
κρουασάν <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Champelon</span><span lang="EN-US"> </span>και χυμούς Λακωνία. Μετά από κακό καθιστό ψευτο-ύπνο λίγων
ωρών ακολούθησε μεταγωγή στο δικαστικό μέγαρο Νάξου, διορισμός συνηγόρου από το
δικαστήριο, ένας γλοιώδης Αγγλο-Αξιώτης σε ρόλο διερμηνέα, και η ετυμηγορία
είναι: <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Gordon</span><span lang="EN-US"> </span>και Μαρκ αθώοι, Νίκος δύο μήνες με αναστολή. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Γύρω στις δώδεκα το μεσημέρι αφέθηκαν ελεύθεροι στη χώρα της
Νάξου. Ταλαιπωρημένοι σωματικά και ψυχικά, με τον ήλιο να καίει πάνω στα
κεφάλια τους και τη διάθεση διακοπών μακρινό κακό ανέκδοτο, οι τρεις φίλοι –
γιατί πλέον λογαριάζονταν για φίλοι- ένοιωθαν ωστόσο ένα ξαλάφρωμα, κυρίως όμως
πείναγαν. Τί καλύτερο λοιπόν, που πήγανε για σουβλάκια.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Όσο όμορφα και αν είναι τα κυκλαδονήσια,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>η βόλτα στη χώρα τους ντάλα μεσημέρι, άυπνος
και απότομα βαρυστομαχιασμένος, είναι μία δυσάρεστη εμπειρία. Το λιοπύρι και οι
38 βαθμοί Κελσίου δεν τους σταμάτησαν ωστόσο από το να επισκεφτούν -όπως
επίμονα αιτούταν ο Μαρκ – τον πλήρως ασκίαστο ναό του Απόλλωνα αμέσως μετά το
σουβλατζίδικο. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Να σημειώσουμε ότι η καράφλα του Νίκου ήταν πάλι εκτεθειμένη
τον ήλιο, αφού κάπου μέσα στη νύχτα στο κρατητήριο είχε χάσει το μικροσκοπικό
του καπέλο. Μετά τη βόλτα, πήγανε σε ένα μαγαζί με τουριστικά για να αγοράσει
ένα καινούριο, το οποίο λόγω κακής κρίσης ήταν και πάλι μικρό. Κάπως μεγαλύτερο
από το προηγούμενο, αλλά και πάλι μικρό. Με τη βοήθεια του Μαρκ και του <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Gordon</span><span lang="EN-US"> </span>(που
τον κράταγε), κατάφερε να το φορέσει.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Έπειτα, ημιλιπόθυμοι, φυγαδεύτηκαν στη σκιά μίας καφετέριας.
Καθώς χύνονταν στις καρέκλες, η γάμπα του Νίκου ακούμπησε το ρομποτικό πόδι του
Μαρκ, τα μέρη τιτανίου του οποίου είχαν πυρακτωθεί από τον ήλιο, προκαλώντας
του αυτοστιγμεί ένα τσουχτερό έγκαυμα. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Το καυτό μέταλλο σύρισε πάνω στην ιδρωμένη σάρκα του Νίκου,
εγγράφοντας ένα ανάγλυφο πυρογράφημα με τα γράμματα “<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">lit</span>” από το λογότυπο “<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Armalite</span>” της εταιρίας. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
«Ας είναι και αυτό» ξεφύσησε ο Νίκος, που η ψυχή του είχε
μάθει πια να υπομένει τα πάντα. «Να δεις ο άλλος πως έφυγε» φαντασιώθηκε να
λέει σε μία υποθετική κοπέλα, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσε να κρατήσει ίσιο το
στόμα του από τους μορφασμούς του πόνου, και παρά το διαπεραστικό τσούξιμο επιχείρησε
τραυλίζοντας να καθησυχάσει τον Μαρκ, που πολύ είχε στενοχωρηθεί για τον
τραυματισμό που άθελα του προκάλεσε στον φίλο του.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Εκείνη τη στιγμή κατέφτασε η σερβιτόρα. Πρέπει να ήταν
δεκαεφτά χρονών. Οι δύο σχισμές που ήταν τα μάτια του Νίκου καρφώθηκαν πάνω
της. Περιττεύει να την περιγράψουμε, ήταν όπως την φαντάζεστε, στην πιο καλή
εκδοχή. Πήρε γρήγορα και αδιάφορα (δηλαδή κανονικά) την παραγγελία και χάθηκε,
σαν το απαγορευμένο, φευγαλέο όνειρο ενός τρελού. Και όντως σαν τρελοί
φαίνονταν και οι τρεις, άυπνοι και στα πρόθυρα ηλίασης.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Και τότε κάτι γύρισε στο κεφάλι του Νίκου.<o:p></o:p></div>
<h2>
Νίκος<o:p></o:p></h2>
<div class="MsoNormal">
Πόσο πια να πολεμήσει ο άνθρωπος; Και πόσο πια να πει
«έτυχε» ή «έφταιγα», μα «αύριο ίσως είναι καλύτερα»; Σίγουρα, η ζωή θέλει να
ζήσει. Μα πόσες φορές να βαρέσει στον ίδιο τοίχο; Αυτό το πανηγύρι γίνεται πιο
κουραστικό στην κάθε στροφή του. Και πάντα οι άλλοι χορεύουν. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Έπειτα είναι και το πέρασμα του χρόνου, που κάνει κάθε καινούρια
απόπειρα όλο και πιο δύσκολη, κάθε νέα αποτυχία όλο και πιο αξιοθρήνητη. Άραγε
οι άλλοι το προσέχουν; Βλέπουν την αγωνία μου; Ποιον κοροϊδεύω…είναι ζωγραφισμένο
στο πρόσωπό μου. Εδώ και πόσο καιρό άραγε όταν μπαίνω σε ένα μπαρ οι
παρατηρητικοί κάνουν «ωχ»; Από πότε καταλαμβάνω αρνητικό χώρο; Όσοι κόβει το μάτι
τους σίγουρα με παίρνουν χαμπάρι κατευθείαν και με σχολιάζουν. Ή μπορεί και να
μην δίνει κανείς δεκάρα, να είμαι απλά αόρατος. Δεν ξέρω. Αφήστε με.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Εγώ εδώ κατεβαίνω. Σταματάω την προσπάθεια. Κουράστηκα και
δίχως αποτέλεσμα. Είναι πια γελοίο, έφτασα να το καταλαβαίνω και εγώ ο ίδιος. Ήρθε
το τέλος.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Δε μιλώ φυσικά για αυτοκτονία. Αφενός φοβάμαι το θάνατο σα
το διάολο, αφετέρου δε θέλω ούτε να φανταστώ τη μάνα μου – τη μανούλα μου –
όταν το μάθει. Είπαμε…<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Τέλος η αναζήτηση της ευτυχίας, αυτό το τέλος εννοώ. Οριστική
ρήξη με εκείνη την εντύπωση που είχα κάποτε για τη ζωή μου, μια αδιάβατη τάφρος
με χωρίζει από όσα ήλπιζα ότι θα γινόμουν, από αυτή τη χίμαιρα που μέχρι σήμερα
κυνηγούσα…<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Ας διαβάζω ειδήσεις και ασημαντότητες στο <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">facebook</span>, ας δω <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Netflix</span>, ας παχύνω, ας γίνει ό,τι
γίνεται πιο εύκολα και από μόνο του. Εγκατάλειψη θέσης, άτακτη οπισθοχώρηση. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Διάσωση τελευταίων υπολειμμάτων του εαυτού<span style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">∙</span> ενός
εαυτού που κάποτε υπήρξε λίγο καλύτερος, που κάποτε ίσως δικαίως ήλπιζε. Κι αν
αύριο, τρελαμένος από κάποιες γάμπες, ξαναβγώ στο μάταιο κυνήγι; Ε ας είναι, τώρα
όμως απόκαμα.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Ωραία και όμορφα ας γυρίσω στην Αθήνα μου. Μαρκ, <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Gordon</span>, σας ευχαριστώ για όλα.
Εσείς γυρίστε στην Ανάφη, το δικό μου όμως εισιτήριο γράφει Πειραιάς. Ορίστε
και τα κλειδιά του αυτοκινήτου μου. Βρείτε ένα τρόπο να το οδηγείτε, περάστε
καλά και μετά φέρτε το πίσω. Ήδη νοιώθω καλύτερα. Πώς το λέει εκείνο το <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">t</span>-<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">shirt</span><span lang="EN-US"> </span>με τα
λόγια του Καζαντζάκη; Αυτό. Ή όπως το λέει ο Λειβαδίτης: ίσως τα δέντρα να
στάθηκαν μαντεύοντας το μάταιο του δρόμου. Αυτά είναι εμένα τα ποιήματά μου,
και όχι η Ιθάκη. Όχι μόνο γιατί δεν υπάρχει Ιθάκη για μένα, μα κυρίως επειδή το
ταξίδι κατάντησε πια ανυπόφορο. Ορίστε κάποια χρήματα για τα έξοδα του
αυτοκινήτου. Και πάλι σας ευχαριστώ. Αντίο.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Και με αυτά τα λόγια ο Νίκος σηκώθηκε από το τραπέζι, τη
στιγμή ακριβώς που στο δίπλα τραπέζι ήρθε και κάθισε μια παρέα όμορφων, εύθυμων
και πρόθυμων τουριστριών<span style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">∙</span> τη στιγμή ακριβώς που ερχόταν στο τραπέζι τους η
σερβιτόρα με μια κανάτα δροσερό νερό. Ο Νίκος χαμογέλασε σφιγμένα κοιτώντας το
πάτωμα, την προσπέρασε και έφυγε, ξεκινώντας τον μοναχικό του δρόμο για την
Αθήνα. Στην τηλεόραση της καφετέριας ένας μετεωρολόγος με μπούκλες
προειδοποιούσε για το επερχόμενο κύμα καύσωνα. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></div>
<br /></div>
"Μετέχνιο"http://www.blogger.com/profile/12654984808735207586noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2879530357628703533.post-14311204082152696972019-07-22T21:41:00.001+03:002020-11-07T02:31:01.666+02:00Ο Αντζουλάτος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZHFOW9WFw6oA_2aYNC-OOAu5JoTI4B5-Zog2APjmmDXM6n1WfI3DDtyQi_l2vaVDJ2AuJ4PZqcfOv4_BJcZ8oowjP8X-c452lXfQYpOLzwof13hZw0xkILppIsixuIQUw2Y7pMY1ix_Y/s1600/antz.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="1001" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZHFOW9WFw6oA_2aYNC-OOAu5JoTI4B5-Zog2APjmmDXM6n1WfI3DDtyQi_l2vaVDJ2AuJ4PZqcfOv4_BJcZ8oowjP8X-c452lXfQYpOLzwof13hZw0xkILppIsixuIQUw2Y7pMY1ix_Y/s320/antz.jpg" width="312" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<div class="MsoNormal">
Το ζευγάρι αντιμετώπιζε πάλι μεγάλα προβλήματα, που εκείνο
το πρωί της Κυριακής είχαν πάρει πλέον τη μορφή μεγάλης και βαριάς στενοχώριας.
Οι προοπτικές της σχέσης τους ήταν πάλι συννεφιασμένες, η καρδιά βαριά και το
δάκρυ παραμόνευε στις κόγχες των ματιών. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Τότε εκείνος είχε μία ιδέα για να ξαλαφρώσουν. Θα καλούσαν
κλόουν. Έψαξαν λίγο στο ίντερνετ, είδαν αποτελέσματα αναζήτησης και πληρωμένες
καταχωρήσεις, τηλεφώνησαν και περίμεναν.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Δύο ώρες και 45 λεπτά αργότερα, διάστημα κατά το οποίο
περιφέρονταν σιωπηλοί στο σπίτι αποφεύγοντας ο ένας τη ματιά του άλλου, το
κουδούνι χτύπησε. Ο άντρας πάτησε το κουδούνι της κάτω πόρτας, άνοιξε λίγο την
πόρτα του διαμερίσματος και κάθισε στον καναπέ μαζί με τη γυναίκα (η οποία στο
μεταξύ είχε φέρει ένα μπολ σνακ), σφίγγοντάς της το χέρι.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Το ασανσέρ ακούστηκε να φτάνει και να σταματά στον όροφό
τους, βήματα κλόουν πλησίασαν, και τρία χτυπήματα ακούστηκαν στην πόρτα. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
«Μπείτε, ανοιχτά είναι» φώναξε ο άντρας.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Πάλι δύο χτυπήματα.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
«Ανοιχτά είναι, ανοίξτε!» φώναξε λίγο πιο δυνατά και
εκνευρισμένη η γυναίκα.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Πίσω από την πόρτα ακούστηκε μια φωνή «Ο Αντζουλάτος είμαι,
ο κλόουν που παραγγείλατε, ανοίξτε μου σας παρακαλώ».<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i>Τί διάολο </i>σκέφτηκε
ο άντρας, <i>κουφός είναι;</i> και πήγε να
ανοίξει την ήδη μισάνοιχτη πόρτα. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoListParagraphCxSpFirst" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;">
<!--[if !supportLists]-->-<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;"> - </span><!--[endif]-->Περάστε σας παρακαλώ, ανοιχτά είναι, σας φώναζα.</div>
<div class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;">
<!--[if !supportLists]-->-<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;"> - </span><!--[endif]-->Συγγνώμη κύριε, δεν σας άκουγα. Ο Αντζουλάτος
είμαι.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;">
<!--[if !supportLists]-->-<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;"> - </span><!--[endif]-->Αντζολέτος ή Αντζουλάτος<span lang="EN-US">;</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoListParagraphCxSpLast" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;">
<!--[if !supportLists]-->-<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;"> - </span>Ο Αντζουλάτος είμαι.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoListParagraphCxSpLast" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
φώναξε ο Αντζουλάτος, και τότε ο άντρας παρατήρησε, μέσα από
τις πράσινες μπούκλες, ένα μπεζ ακουστικό βαρηκοΐας στο δεξί αυτί του κλόουν.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoListParagraphCxSpFirst" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;">
<!--[if !supportLists]-->-<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span><!--[endif]-->Θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω το μπάνιο σας;
ρώτησε ο κλόουν.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoListParagraphCxSpFirst" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;">
<br /></div>
<div class="MsoListParagraphCxSpLast" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;">
<!--[if !supportLists]-->-<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;"> - </span><!--[endif]-->Πρώτη πόρτα αριστερά, είπε ο άντρας και γύρισε
στον καναπέ.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoListParagraphCxSpLast" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Είκοσι λεπτά πέρασαν. Το ζευγάρι περίμενε στον καναπέ.
Είκοσι ατελείωτα λεπτά απόλυτης και αμήχανης σιωπής, που διακόπηκαν από τον ήχο
το καζανάκι.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ο Αντζουλάτος βγήκε με βρεγμένο πρόσωπο, χαλασμένο μακιγιάζ
και μουσκεμένα μαλλιά. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoListParagraphCxSpFirst" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;">
<!--[if !supportLists]-->-<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;"> - </span><!--[endif]-->Ζητώ ειλικρινά συγγνώμη.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoListParagraphCxSpLast" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;">
<!--[if !supportLists]-->-<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;"> - </span><!--[endif]-->Δεν πειράζει, είστε καλά<span lang="EN-US">;</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoListParagraphCxSpLast" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;">
<span lang="EN-US"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
Ο Αντζουλάτος έκανε ένα μικρό μειδίαμα και αποκρίθηκε: «Θα
ήθελα να ποτήρι νερό και να καθίσουμε λίγο. Θέλω να σας βάλω ένα τραγούδι. Σας
ευχαριστώ πολύ. Συγγνώμη. Συγγνώμη και πάλι»<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Κάθισαν στο καθιστικό, το ζευγάρι απ’ τη μία
μεριά και αντικρυστά ο Αντζουλάτος, και άκουσαν ολόκληρο το “<span lang="EN-US">I</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">started</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">a</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">joke</span>” των <span lang="EN-US">Faith</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">No</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">More</span> από το πλαστικό
κασετοφωνάκι του κλόουν. Κανείς δεν μίλησε τα τρία λεπτά που διήρκησε το
κομμάτι. Μόνο μία στιγμή ο άντρας θέλησε να πει κάτι, μα συνέπεσε με μία
συγκινητική λυρική κορύφωση του <span lang="EN-US">Mike</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Patton</span>,
και έτσι αποφάσισε να κρατήσει το στόμα του κλειστό. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Όταν το κομμάτι τέλειωσε, το πρόσωπο του Αντζουλάτου ήταν
υγρό και συντετριμμένο, θαρρούσες όμως ταυτόχρονα ότι το φώτιζε δειλά μια
νεοαποκτηθείσα, φευγαλέα νότα αισιοδοξίας. Με την υποψία λύτρωσης να αχνοφέγγει στα
μάτια του, ο Αντζουλάτος πάτησε το χοντρό κόκκινο κουμπί <span lang="EN-US">STOP</span><span lang="EN-US"> </span>του
παιδικού κασετόφωνου και τινάχτηκε πάνω για να αρχινήσει το ρεπερτόριό του.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
«Ας γελάσουμε λοιπόν!» φώναξε -υπερβολικά δυνατά- και πάτησε
το μεγάλο πράσινο κουμπί <span lang="EN-US">PLAY</span>.
Μουσική <span lang="EN-US">Benny</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Hill</span>
πλημμύρισε το χώρο και ο Αντζουλάτος άρχισε να πηγαίνει πέρα δώθε στο δωμάτιο
χορεύοντας. Σε μία απότομη χορευτική στροφή, παρέσυρε με το πλουμιστό μανίκι
του ένα μικρό κρυστάλλινο άλογο μπιμπελό, το οποίο έπεσε στο μαρμάρινο πάτωμα
και θρυμματίστηκε σε μυριάδες κομμάτια. Ο Αντζουλάτος δεν φάνηκε να
αντιλαμβάνεται τη ζημιά, την οποία δεν μπορούσε κιόλας να ακούσει λόγω της
βαρηκοΐας του και του γεγονότος ότι ξέφρενες καραμούζες παιάνιζαν τη γρήγορη
μουσική των <span lang="EN-US">show</span> του <span lang="EN-US">Benny</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Hill</span>.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Το ζευγάρι είδε φυσικά τη ζημιά (το μπιμπελό ανήκε στον
μικρό αδερφό της γυναίκας, που είχε πεθάνει πριν από 10 χρόνια από παιδική
λευχαιμία), όμως σαστισμένο από την ένταση και την αλλοπροσαλοσύνη της σκηνής,
δεν είπε τίποτα, μα συνέχισε να κοιτάει τον κλόουν να χορεύει. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Φάνηκε να περνούν αιώνες, μα κάποια στιγμή ο χορός
σταμάτησε. Μόνο τότε ο Αντζουλάτος είδε το διαλυμένο άλογο, και έπεσε αμέσως
στα τέσσερα σε μία καταδικασμένη προσπάθεια να ενώσει τα εκατοντάδες
διάσπαρτα γυαλιά. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
«Αφήστε το, θα κοπείτε!» φώναξε η γυναίκα, μα ο Αντζουλάτος
δεν άκουγε και συνέχιζε τη θλιβερή προσπάθειά του, μέχρι που η γυναίκα
αναγκάστηκε να σηκωθεί και να τον πιάσει απαλά από την πλάτη. Ο κλόουν
τινάχτηκε, γύρισε και κοιτώντας την στα μάτια είπε: «Συγγνώμη μπαμπάκο. Είμαι ο
χειρότερος άνθρωπος μπαμπάκο»<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Έπειτα έβγαλε ένα πολύχρωμο μαντήλι από το πέτο του, το
έβαλε τάχα στο αυτί του και άρχισε να βγάζει. Το αστείο εδώ κανονικά θα ήταν το
πόσο μακρύ είναι το μαντήλι και πόση πολλή ώρα θα έβγαινε από το αυτί του, όμως
το μαντήλι δεν ήταν πολύ μακρύ και βγήκε σχεδόν αμέσως. Επιπλέον, το ζεύγος
παρατήρησε ότι ο Αντζουλάτος αιμορραγούσε από το αυτί. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Πριν προλάβουν όμως να του το πουν, αυτός ήδη χοροπηδούσε
προς το βαλιτσάκι του, μέσα από το οποίο έβγαλε, άγνωστο πως, μία μεγάλη λευκή
τούρτα και την κόλλησε με δύναμη πλαγιομετωπικά στο κρανίο του, με αποτέλεσμα το
αίμα να αναμιχθεί με τη σαντιγύ. Έπειτα ο Αντζουλάτος κατέρρευσε, και ήταν
αμέσως φανερό πως ήταν νεκρός. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Το σκεπασμένο με λευκό σεντόνι φορείο έβγαινε – όχι χωρίς
κάποια δυσκολία και εκδορές στα κουφώματα – από την πόρτα του διαμερίσματος
καθώς ο άντρας υπέγραφε τα απαραίτητα χαρτιά για τον αστυνομικό. «Θα σας
ειδοποιήσουμε αν χρειαστεί να έρθετε στο τμήμα για συμπληρωματική κατάθεση, αν
και δε νομίζω να χρειαστεί. Από τα μέχρι τώρα δεδομένα και το ιστορικό του
θύματος, που ήταν γνώριμο στην υπηρεσία μας, είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο θάνατος
επήλθε από τη συνδυασμένη χρήση αλκοόλ, αναλγητικών και βαρβιτουρικών. Καλό σας
απόγευμα»<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Η πόρτα έκλεισε και το ζευγάρι απέμεινε μόνο στο διαμέρισμα.
Αγκαλιάστηκαν σφιχτά και ο άντρας είπε: «Πριν από δύο ώρες το μέλλον σε αυτή τη
σχέση – σε κάθε σχέση- μου φαινόταν πνιγηρό, και φαντασιωνόμουν τον εαυτό μου
ελεύθερο να εξερευνά τις μυριάδες προοπτικές μίας άγνωστης ζωής. Όμως μάλλον
την τύχη του Αντζουλάτου θα έχω εάν μείνω μόνος μου. Τώρα συνειδητοποιώ πόσο σε
χρειάζομαι. Αγκάλιασε με, έλα να παραγγείλουμε <span lang="EN-US">e</span>-<span lang="EN-US">food</span><span lang="EN-US"> </span>και να συνεχίσουμε το <span lang="EN-US">Mad</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Men</span><span lang="EN-US"> </span>στο
<span lang="EN-US">Netflix</span>».<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
Μία βδομάδα αργότερα, το ζευγάρι αντιμετώπιζε πάλι μεγάλα
προβλήματα που είχαν πάρει ξανά τη μορφή μεγάλης και βαριάς στενοχώριας. Οι
προοπτικές της σχέσης τους ήταν συννεφιασμένες, η καρδιά βαριά και το δάκρυ
παραμόνευε στις κόγχες των ματιών. <o:p></o:p></div>
<br /></div>
"Μετέχνιο"http://www.blogger.com/profile/12654984808735207586noreply@blogger.com34tag:blogger.com,1999:blog-2879530357628703533.post-52288836113539053762019-05-17T10:20:00.000+03:002019-05-17T10:20:58.025+03:00Έθιμα του Λεπούρ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3RAqp4KA944wWNTavGzioCDiwn0mgN9PMdLMCO19spU3NuK4Mus0vi6dI3ysHajYCFNtDoSuIdZQBw_OOTQTlOXXVFOVbJw8N-3WxfF4-yqLgfp1vfs3MmVLm_H2dZ4CShkUiC0yhXnU/s1600/image2.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="621" data-original-width="705" height="351" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3RAqp4KA944wWNTavGzioCDiwn0mgN9PMdLMCO19spU3NuK4Mus0vi6dI3ysHajYCFNtDoSuIdZQBw_OOTQTlOXXVFOVbJw8N-3WxfF4-yqLgfp1vfs3MmVLm_H2dZ4CShkUiC0yhXnU/s400/image2.jpeg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Κλιμάκιο του Μετεχνίου επισκέφτηκε την βασιλική
καστροπολιτεία του Λεπούρ, στην επαρχία Λεπούρ, του κρατιδίου Λεπούρ της
Ινδίας. Το «παγώνι της ερήμου» όπως ονομάζεται για την ομορφιά του καταμεσής
άνυδρων και αφιλόξενων εκτάσεων, το Λεπούρ ιδρύθηκε από τους πρώτους Λεπούρ μετά
την εκδίωξή τους από το Λεπούρ (συνωνυμία) της βόρειας Ινδίας από τους Λεπούρ
(συνωνυμία πάλι), και δημιούργησε έναν μοναδικό πολιτισμό, κράμα ινδουιστικής
πνευματικότητας, κοσμοπολίτικων αντιλήψεων και προ-βραχμανικών παραδόσεων.<br />
<br />
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Είναι αξιοσημείωτο ότι αυτές οι τελευταίες παράμειναν
αναλλοίωτες από τη βρετανική κατάκτηση και μάλιστα επηρέασαν, διατρέχουν και
συνομιλούν με εμβληματικά βρετανικά έργα που δεν το περιμένεις, όπως το Μπητλ, το
Τόμσον και το Μπεν. <o:p></o:p><br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Όπως και προηγούμενα με το δικό μας, μαγευτικό <a href="http://metexnio.blogspot.com/2015/06/blog-post.html" target="_blank">Σχίνο </a>στους πρόποδες του όρους Λέπουρα, σταχυολογήσαμε κάποια χαρακτηριστικά έθιμα
και συνήθειες της βασιλικής αυλής των Λεπούρ, καθώς ο ελλιπής εμβολιασμός του κλιμακίου μας δεν επέτρεψε το συγχρωτισμό με τις κατώτερες
κάστες, όσο γοητευτικός και αν φαντάζει αυτός στον δυτικό παρατηρητή.<o:p></o:p><br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<u><span style="font-size: large;">Η κούνια του Λεπούρ</span></u><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<u><span style="font-size: large;"><br /></span></u></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhL72Dzo9TmVKHSZ1NrvzXZEEEuvEgbUzG5lYNzJSz8IhSbY5eKtuEuMiv4GT0CxfFYSA1o8mG0pHGRRMGSWNScyoDIFbthSDc29nGLNqlyPf53e0sqgau9Kt-3R-7S4KQa8D2Y0aVdybc/s1600/image2.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1210" data-original-width="1600" height="483" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhL72Dzo9TmVKHSZ1NrvzXZEEEuvEgbUzG5lYNzJSz8IhSbY5eKtuEuMiv4GT0CxfFYSA1o8mG0pHGRRMGSWNScyoDIFbthSDc29nGLNqlyPf53e0sqgau9Kt-3R-7S4KQa8D2Y0aVdybc/s640/image2.jpeg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ο μαχαραγιάς Λεπούρ προσφέρει ένα βαρύ τοξικό ποτό με εκφυλιστικές
ιδιότητες στις γυναίκες και τους τραυματιοφορείς του παλατιού, και όλοι, μουδιασμένοι,
αναγκάζονται να τον παρακολουθήσουν να κάνει κούνια μέχρι να κουραστεί. Η κούνια απαντάται στην εικονογραφία του Λεπούρ ως σύμβολο ερωτισμού και
γονιμότητας, παραπέμποντας στον ερχομό (ή στο τέλος) των μουσώνων.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br />
<br />
<u style="font-family: calibri, sans-serif;"><span style="font-size: large;">Το ανδρείκελο διηγείται</span></u><br />
<u style="font-family: calibri, sans-serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></u>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFEFBwhl4Ri2UFzMpvRml5qo_j7cprfvHVssZ-HI0tmB-F9DmX3TEPAB7INvI4vOhtcFKO-ChKNvlAA3vH-3GKPdUNvW8RJJuR2T5YLCF5PDnOdDO2xClNZNnEZryM80z6ReVFuLrx9Xs/s1600/IMG_6837.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFEFBwhl4Ri2UFzMpvRml5qo_j7cprfvHVssZ-HI0tmB-F9DmX3TEPAB7INvI4vOhtcFKO-ChKNvlAA3vH-3GKPdUNvW8RJJuR2T5YLCF5PDnOdDO2xClNZNnEZryM80z6ReVFuLrx9Xs/s640/IMG_6837.jpg" width="480" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif;">Ένα ανδρείκελο-ανθρώπινο μπονζάϊ με τρία χέρια, διηγείται με την αστεία ψιλή φωνή του ιστορίες που έζησε, και άλλες ψέματα. Το ανδρείκελο ψευδίζει όταν λέει ψέματα, αλλά ψευδίζει και όταν λέει την αλήθεια. Ο μαχαραγιάς ακούει τις ιστορίες του, λογαριασμός δικός του ποιες πιστεύει.</span><br />
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<u><span style="font-size: large;">Η αργυρή πανσέληνος του Σεπτέμβρη</span></u><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<u><span style="font-size: large;"><br /></span></u></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEii3gKi5vQiDU_oMb0-WCv7tGf724w9LfVf1jl66U6GIDAQxj5ZOTh_9oI_jbJkKY2TsPfcpbYCwet-IVFlRp3AoFMW9hQ48IReNj1s-igJoYb5bfu-nwPbBzWFbbi8SXG2uu_sVsNiZ0g/s1600/image4.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="995" data-original-width="1600" height="398" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEii3gKi5vQiDU_oMb0-WCv7tGf724w9LfVf1jl66U6GIDAQxj5ZOTh_9oI_jbJkKY2TsPfcpbYCwet-IVFlRp3AoFMW9hQ48IReNj1s-igJoYb5bfu-nwPbBzWFbbi8SXG2uu_sVsNiZ0g/s640/image4.jpeg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<u><span style="font-size: large;"><br /></span></u></div>
<div class="MsoNormal">
Καθήμενος στην ταράτσα του παλατιού, ο μαχαραγιάς Λεπούρ κοιτάζει
στα μάτια ταυτόχρονα όλες τις γυναίκες της βασιλικής αυλής, οι οποίες
τον χειροκροτούν και του παίζουν μαράκες. Η ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα παίρνει μια ξεχωριστή σπίθα υπό την μαγνητική επίδραση της αργυρής
πανσελήνου του Σεπτέμβρη, η οποία κατά τους Λεπούρ χαρίζει ήρεμο, δροσερό και
καθαρό μυαλό, με αποτέλεσμα να περνούν όλοι ευχάριστα.<o:p></o:p><br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<u><span style="font-size: large;">Κρυφτό με τον Λεπούρ</span></u></div>
<div style="text-align: left;">
<u><span style="font-size: large;"><br /></span></u></div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4y0mMgitLpOv1m2nC2YSAyJftMXdERPtGV9cFSFbH1WIX38QV2LgDmN-Afz8PBB5GJbu_iwPR6ZSq-wVqgyxKD24ytGg2aYcH6YdWVp2dDu3fJwgKyrdysQXOzgYxQ9H29QUWSE2hutw/s1600/image3.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="926" data-original-width="949" height="624" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4y0mMgitLpOv1m2nC2YSAyJftMXdERPtGV9cFSFbH1WIX38QV2LgDmN-Afz8PBB5GJbu_iwPR6ZSq-wVqgyxKD24ytGg2aYcH6YdWVp2dDu3fJwgKyrdysQXOzgYxQ9H29QUWSE2hutw/s640/image3.jpeg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Η τίγρη Λεπούρ είναι το ιερό ζώο του μαχαραγιά καθώς συμβολίζει
την τόλμη, την δύναμη και την πολεμική δεινότητα. Έτσι, στην κουλτούρα των
Λεπούρ, η τίγρη θεωρείται προέκταση του πνεύματος του μαχαραγιά – το καρμικό
του είδωλο αν προτιμάτε. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Όσο ο μαχαραγιάς τα φυλάει, κάποιο μέλος της βασιλικής
οικογένειας που έχει πέσει σε δυσμένεια προσπαθεί να κρυφτεί στη ζούγκλα, ουσιαστικά σε
ένα μικρό αίθριο μέσα στο παλάτι. Όταν ο μαχαραγιάς μετρήσει είκοσι, αντί να
βγει ο ίδιος, βγαίνει το καρμικό του είδωλο, δηλαδή η τίγρη. Η ιερή τίγρη
Λεπούρ βρίσκει αμέσως το κρυμμένο μέλος της βασιλικής οικογένειας, γεγονός που
καθιστά το παιχνίδι σύντομο και την έκβασή του προβλέψιμη. Είναι όμως διασκεδαστικό
και αποτελεσματικό, κάποιος που πρότεινε κάποτε τη διακοπή του έπεσε σε δυσμένεια, και έτσι παίζεται αδιαλείπτως τους 6 αιώνες της δυναστείας
των Λεπούρ. <o:p></o:p><br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><u>Αποκριά</u></span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><u><br /></u></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAGIxEfbT5AW5X-RlaTVzysr1NCUZ4EvDR4PtqlNx-u9YQFTsdQtHuRAoYnS12I2IMz7eP7vfpJ0LGOKI8dGzavXR8b8ebDjnhuNkLWeO7Kc24KlJwkwEUrjrQAuqYSdma-wc6oxRW9hQ/s1600/image6.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1054" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAGIxEfbT5AW5X-RlaTVzysr1NCUZ4EvDR4PtqlNx-u9YQFTsdQtHuRAoYnS12I2IMz7eP7vfpJ0LGOKI8dGzavXR8b8ebDjnhuNkLWeO7Kc24KlJwkwEUrjrQAuqYSdma-wc6oxRW9hQ/s640/image6.jpeg" width="420" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><u><br /></u></span></div>
<div class="MsoNormal">
Στην Αποκριά ο μαχαραγιάς διασκεδάζει πολύ να ντύνεται
γυναίκα.<o:p></o:p><br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><u>Ο γεροντής και η ρουμπίνη</u></span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><u><br /></u></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZJ7ZkND7hkkgPsptM9cCpypk6391ZK_WciWf_gM7youoorJl_IWJ1LOEEb7Zue2uDRGTUTwDHjn54pSST6Q97i7bAjsHv0v-gkbX8k09LKHFNWWnoM_5dbafd37NITJJBaVc60uj09n0/s1600/image7.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1565" data-original-width="1121" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZJ7ZkND7hkkgPsptM9cCpypk6391ZK_WciWf_gM7youoorJl_IWJ1LOEEb7Zue2uDRGTUTwDHjn54pSST6Q97i7bAjsHv0v-gkbX8k09LKHFNWWnoM_5dbafd37NITJJBaVc60uj09n0/s640/image7.jpeg" width="458" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><u><br /></u></span></div>
<div class="MsoNormal">
Στο κοσμοπολίτικο βασίλειο των Λεπούρ, ο μαχαραγιάς είναι
άριστος γνώστης των κρασιών, των αρωμάτων, της μουσικής, των πολύτιμων λίθων
και των κοσμημάτων. Ένας ηλικιωμένος υπηρέτης (gerontije) του παρουσιάζει
διάφορα κοσμήματα και ο μαχαραγιάς συζητά για αυτά με δύο πάρεδρους και έναν
ευνούχο (αποδίδεται εδώ με περιορισμένη τριχοφυΐα στο πρόσωπο). Ταυτόχρονα
προσπαθεί να μαντέψει ποια φωνή ανήκει σε ποιον και ποιος είπε τι, καθώς οι
συνομιλητές του είναι από πίσω του. Αν μαντέψουν όλοι ταυτόχρονα το όνομα της ρουμπίνης, ο γεροντής χορεύει. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p><br />
<span style="mso-spacerun: yes;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<u><span style="font-size: large;">Μουσική από γυναίκες</span></u><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<u><span style="font-size: large;"><br /></span></u></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiwXxlTk7SD2zwj-J6xNH2rNs9XU4nWeV4FOWtkhaU_nsPTexA5j0Yfig2w2gMb8EYr4YBXvYuTAXe5Rk3xU6HCc5eh6Ntxoj2lD4PpfaZJ0cB32zJHRyLPvOJUfxaUismJVRYdpU6I5Y/s1600/image5.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1251" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiwXxlTk7SD2zwj-J6xNH2rNs9XU4nWeV4FOWtkhaU_nsPTexA5j0Yfig2w2gMb8EYr4YBXvYuTAXe5Rk3xU6HCc5eh6Ntxoj2lD4PpfaZJ0cB32zJHRyLPvOJUfxaUismJVRYdpU6I5Y/s640/image5.jpeg" width="500" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<u><span style="font-size: large;"><br /></span></u></div>
<div class="MsoNormal">
Γυναίκες παίζουν μουσική στον βασιλικό ευνούχο. Ο βασιλικός ευνούχος τις ακούει
με ευχαρίστηση.<o:p></o:p><br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<u><span style="font-size: large;">Ο μαγικός πολλαπλασιασμός του Κρίσνα</span></u><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<u><span style="font-size: large;"><br /></span></u></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-4jnwhLZlg9Zhhsn75QGQUyUB9ZBGsTv9I9qvRjF0ZXgSvArlRET6wnb9OhTsXs4AHdXlZN76OzBirVADziZV-dsbTy4DAet8RXGRn2DAWHNs2QeO9fflr7B1UzxXmcHs92aZTgPh5No/s1600/image9.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="815" data-original-width="1600" height="326" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-4jnwhLZlg9Zhhsn75QGQUyUB9ZBGsTv9I9qvRjF0ZXgSvArlRET6wnb9OhTsXs4AHdXlZN76OzBirVADziZV-dsbTy4DAet8RXGRn2DAWHNs2QeO9fflr7B1UzxXmcHs92aZTgPh5No/s640/image9.jpeg" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="MsoNormal">
<u><span style="font-size: large;"><br /></span></u></div>
<div class="MsoNormal">
Ο Κρίσνα, μία από τις πιο λατρεμένες ινδουιστικές θεότητες
της βασιλικής αυλής των Λεπούρ, πολλαπλασιάζεται για να μπορέσει να χορέψει
ταυτόχρονα με όλες τις γυναίκες της αυλής τον εκστατικό κυκλικό χορό Λεπούρ. Για να' ναι πιο καλά για αυτόν, αντιστοιχούν δύο γυναίκες σε κάθε μαγικό του είδωλο. <o:p></o:p><br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<u><span style="font-size: large;">Μια παρτίδα chaupar</span></u><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<u><span style="font-size: large;"><br /></span></u></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhv8Tonlsaj1n31RvgIWfyR2a2-cCgUN1h6mJh1X0AnjqxVuWhkMcg9EAAhp_H4AJedPpXJZb5-PF5LyYjOZPsCxTium9qsyyMywIIRYfhDg9tK67pgAHxitW8Fx4kZiD77ktPU4MCP01M/s1600/lepous+dice+game.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1280" data-original-width="960" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhv8Tonlsaj1n31RvgIWfyR2a2-cCgUN1h6mJh1X0AnjqxVuWhkMcg9EAAhp_H4AJedPpXJZb5-PF5LyYjOZPsCxTium9qsyyMywIIRYfhDg9tK67pgAHxitW8Fx4kZiD77ktPU4MCP01M/s640/lepous+dice+game.jpg" width="480" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<u><span style="font-size: large;"><br /></span></u></div>
<div class="MsoNormal">
Πάλι περικυκλωμένος από όλες τις γυναίκες της αυλής, ο
μαχαραγιάς Λεπούρ παίζει με μία από αυτές το παιχνίδι ζαριών chaupar (κάτι σαν το δικό
μας πλακωτό). Στον μαχαραγιά επιτρέπεται να μην ρίχνει τα ζάρια αλλά να τα
τοποθετεί όπως θέλει ή απλά να λέει τι θεωρεί ότι έφερε. <o:p></o:p><br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<u><span style="font-size: large;">Σφηνάκια</span></u><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<u><span style="font-size: large;"><br /></span></u></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4I5ngKiwgojNI8X3zuzt7gu6iJV2MWM3537LWm83PiTsGCF0OrTL0c_Ll1VptH-YxY64Eu2DHigh_DZU80YDGnhjDs0xKOz2LvaVrrwX4no8frR6BzPAi_pZTquJhNjseuzbn9-gzqLs/s1600/image1.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1137" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4I5ngKiwgojNI8X3zuzt7gu6iJV2MWM3537LWm83PiTsGCF0OrTL0c_Ll1VptH-YxY64Eu2DHigh_DZU80YDGnhjDs0xKOz2LvaVrrwX4no8frR6BzPAi_pZTquJhNjseuzbn9-gzqLs/s640/image1.jpeg" width="454" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<u><span style="font-size: large;"><br /></span></u></div>
<div class="MsoNormal">
Για ακόμα μία φορά περικυκλωμένος από όλες τις γυναίκες της αυλής,
οι οποίες είναι ντυμένες με το ιερό πράσινο χρώμα (συμβολίζει τη φύση, πως
είναι δηλαδή πράσινα τα δέντρα), ο μαχαραγιάς δέχεται διαδοχικά κεράσματα-σφηνάκι
από όλες, με αποτέλεσμα να περνάει πολύ όμορφα. <o:p></o:p><br />
<br />
<br />
<u><span style="font-size: large;">Ιπποδρομία</span></u><br />
<u><span style="font-size: large;"><br /></span></u>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrwDlkXAl4TMKYWg-IWN4HAQafnmmUaFWSneh1ceqn9QL0HJm2E3vnElrY4iRgurBqyZSOYCYUCZWyr7SWn2JT5zsIDn-_nHZQ252HVxpGn__vKmDROFJ_GUY_IViF84KfWIQsT3IE_Jc/s1600/IMG_6811.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1100" data-original-width="1600" height="440" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrwDlkXAl4TMKYWg-IWN4HAQafnmmUaFWSneh1ceqn9QL0HJm2E3vnElrY4iRgurBqyZSOYCYUCZWyr7SWn2JT5zsIDn-_nHZQ252HVxpGn__vKmDROFJ_GUY_IViF84KfWIQsT3IE_Jc/s640/IMG_6811.jpg" width="640" /></a></div>
<u><span style="font-size: large;"><br /></span></u></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; line-height: 107%;">Τα
άλογα ταΐζονται πολύ και βάφονται μαύρα, στολίζονται χρυσά κοσμήματα και
τρέχουν, καθώς λακέδες τα κεντρίζουν με μακριά σουβλιά, άλλοι λακέδες τα
καβαλούν και επιπλέον λακέδες πηδούν τελευταία στιγμή στη ράχη τους.</span><br />
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 107%;"><br /></span>
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 107%;"><br /></span>
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 107%;"><br /></span>
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; line-height: 107%;"><u><span style="font-size: large;">Πες
μου το μυστικό σου</span></u></span><br />
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; line-height: 107%;"><u><span style="font-size: large;"><br /></span></u></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimV-jxPXMr6RaoWWR52Ky3zovUQL97nwEUdZ3CNWY1MYE1K8JeHer2_EnROcR81d8g4DQX5o3_aNsJluhyphenhyphenzWDbwryy6ypEbG0pwght3f85MKFYlORa8a7XXc4WmMwYKuXuKr_g5tUIaZc/s1600/IMG_6813.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1234" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimV-jxPXMr6RaoWWR52Ky3zovUQL97nwEUdZ3CNWY1MYE1K8JeHer2_EnROcR81d8g4DQX5o3_aNsJluhyphenhyphenzWDbwryy6ypEbG0pwght3f85MKFYlORa8a7XXc4WmMwYKuXuKr_g5tUIaZc/s640/IMG_6813.jpg" width="492" /></a></div>
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; line-height: 107%;">Ο
πρόξενος ακούει το μυστικό του επιμελητή, υπό το αδιάκριτο βλέμμα του αράπη.</span><br />
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; line-height: 107%;"><br /></span>
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 107%;"><br /></span>
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; line-height: 107%;"><u><span style="font-size: large;">Αποκριά
(2)</span></u></span><br />
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; line-height: 107%;"><u><span style="font-size: large;"><br /></span></u></span>
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; line-height: 107%;"><u><span style="font-size: large;"><br /></span></u></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFPX0koTvcJScfVnkjmmrxyVORhZmFAPY4PX_ThjG7sNSQK8U47vnGjCQir5QStnY1UYqiw0FjBV4sittfSBW9JDQOTGKl-T3J9Z6AxMGTEvAimqKrQWg97yFsF0zkcjVNKoM0XL-7NpQ/s1600/IMG_6814.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="904" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFPX0koTvcJScfVnkjmmrxyVORhZmFAPY4PX_ThjG7sNSQK8U47vnGjCQir5QStnY1UYqiw0FjBV4sittfSBW9JDQOTGKl-T3J9Z6AxMGTEvAimqKrQWg97yFsF0zkcjVNKoM0XL-7NpQ/s640/IMG_6814.jpg" width="360" /></a></div>
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; line-height: 107%;"><u><span style="font-size: large;"><br /></span></u></span>
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; line-height: 107%;"><span style="line-height: 107%;">Χαμηλόβαθμος
ευγενής διασκεδάζει να ντύνεται κοπέλα.</span></span><br />
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; line-height: 107%;"><span style="line-height: 107%;"><br /></span></span>
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; line-height: 107%;"><span style="font-size: 11pt; line-height: 107%;"><br /></span></span>
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; line-height: 107%;"><span style="line-height: 107%;"><u><span style="font-size: large;">Στολίζοντας
το δέντρο</span></u></span></span><br />
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; line-height: 107%;"><span style="line-height: 107%;"><u><span style="font-size: large;"><br /></span></u></span></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiM1QhJ4rZjfs8Gm82s_fZpjocfzIAVF4-l5eQmA8cqBv60H4PRYyaPGK9ERUCw5u9yMsEugDWFdh4ipQ8ZO6_nO_qzhrTvJELKypMi8Bk7Guk1XNh73kysB_uh2fJ52LONaFrZaf0irO4/s1600/IMG_6836.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiM1QhJ4rZjfs8Gm82s_fZpjocfzIAVF4-l5eQmA8cqBv60H4PRYyaPGK9ERUCw5u9yMsEugDWFdh4ipQ8ZO6_nO_qzhrTvJELKypMi8Bk7Guk1XNh73kysB_uh2fJ52LONaFrZaf0irO4/s640/IMG_6836.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; line-height: 107%;"><span style="line-height: 107%;"><u><span style="font-size: large;"><br /></span></u></span></span></div>
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; line-height: 107%;">Ο θεός
Κρίσνα βοηθά μια κοινή γυναίκα να στολίσει το χριστουγεννιάτικο δέντρο, είναι
όμως Πρωτομαγιά και το πράμα μπλέκεται. Μέσα στην ασάφεια του εθίμου, ο Κρίσνα αιωρείται ώστε να ξεπεράσει σε ύψος τη γυναίκα και να αντικρύσει το ροζ φρούτο, το οποίο συμβολίζει κάποιο άλλο φρούτο.</span><br />
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 107%;"><br /></span>
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; line-height: 107%;"><span style="font-size: 11pt; line-height: 107%;"><br /></span></span>
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; line-height: 107%;"><span style="line-height: 107%;"><u><span style="font-size: large;">Μικρό
μαύρο μωρό</span></u></span></span><br />
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; line-height: 107%;"><span style="line-height: 107%;"><u><span style="font-size: large;"><br /></span></u></span></span>
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; line-height: 107%;"><span style="line-height: 107%;"><u><span style="font-size: large;"><br /></span></u></span></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEMSldLdOCxTDkX2wb67YlMFcWzpkk2dhVmQ2V6M41Z_XnnEgnI3IxF2hNvCllvlWRhLzMbwgQJ14PUiA-m5ClQGaF3Y-GkDpriYI0GUD4ppkzpJ4LGS1G0mN3H54vChPEclof_BxM8lo/s1600/IMG_6817.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="999" data-original-width="1600" height="398" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEMSldLdOCxTDkX2wb67YlMFcWzpkk2dhVmQ2V6M41Z_XnnEgnI3IxF2hNvCllvlWRhLzMbwgQJ14PUiA-m5ClQGaF3Y-GkDpriYI0GUD4ppkzpJ4LGS1G0mN3H54vChPEclof_BxM8lo/s640/IMG_6817.jpg" width="640" /></a></div>
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; line-height: 107%;"><span style="line-height: 107%;"><u><span style="font-size: large;"><br /></span></u></span></span>
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; line-height: 107%;"><span style="line-height: 107%;"><span style="line-height: 107%;">Χορός
από πάρεδρους με </span><span lang="EN-US" style="line-height: 107%;">man</span><span style="line-height: 107%;">-</span><span lang="EN-US" style="line-height: 107%;">bun</span><span lang="EN-US" style="line-height: 107%;"> </span><span style="line-height: 107%;">ψέλνουν,
κάμουν προσφορές και αερίζουν το μαύρο μωρό, ενώ ο μαχαραγιάς παρακολουθεί
ντυμένος γυναίκα. Έφοροι και επιμελητές χειροκροτούν, άλλοτε ρυθμικά, άλλοτε αργά
και ειρωνικά. </span></span></span><br />
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; line-height: 107%;"><span style="line-height: 107%;"><span style="line-height: 107%;"><br /></span></span></span>
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; line-height: 107%;"><span style="line-height: 107%;"><span style="line-height: 107%;"><br /></span></span></span></div>
"Μετέχνιο"http://www.blogger.com/profile/12654984808735207586noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-2879530357628703533.post-78455610404217598732019-03-12T10:40:00.000+02:002019-03-12T10:40:02.709+02:00Για μία μπαστούνη τυρί<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPwdC55Y8p6a8nKDfjFfmmjEkzhYqmq7Fw-oGlgribnSn2DUL052WDRf0f0dNKWlh_GAisFH8eIxo4wjHTs10evXr-hv6p_ZaGRoi0Wzavg7gUIXCQNRVenD_nfe_kr3JYwjBz4PipyMs/s1600/virgilio-marchi-building-seen-from-a-veering-airplane-edificio-visto-da-un-aeroplano-virante-1919e2809320-tempera-on-canvased-paper-130-x-145-cm-private-collection-switzerland.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="962" data-original-width="996" height="308" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPwdC55Y8p6a8nKDfjFfmmjEkzhYqmq7Fw-oGlgribnSn2DUL052WDRf0f0dNKWlh_GAisFH8eIxo4wjHTs10evXr-hv6p_ZaGRoi0Wzavg7gUIXCQNRVenD_nfe_kr3JYwjBz4PipyMs/s320/virgilio-marchi-building-seen-from-a-veering-airplane-edificio-visto-da-un-aeroplano-virante-1919e2809320-tempera-on-canvased-paper-130-x-145-cm-private-collection-switzerland.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<div class="MsoNormal">
Η πορδή ήταν τόσο δυνατή που το σπίτι έπρεπε να βαφτεί από
την αρχή. Δεκάδες -αν όχι χιλιάδες- κειμήλια από τις 4 γωνιές του πλανήτη,
μαζεμένα μέσα από δεκαετίες περιπλανήσεων και επαφών με τους πιο απίθανους
ανθρώπους, ήταν όλα τώρα άχρηστα.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Θα μπορούσαν βέβαια να καθαριστούν. Αστειεύομαι φυσικά. Ο
θησαυρός του Παναγή ήταν όλος για πέταμα και το ήξερε από την πρώτη στιγμή. Μία
αμφιλεγόμενη μπαστούνη τυρί διέγραφε την μέχρι σήμερα ζωή του και τον ανάγκαζε
να ριχτεί άγραφο χαρτί σ’ ένα θαμπό, τρομακτικό μέλλον.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Όμως…από πού να πρωτοξεκινήσει; Τι να πρωτοκάνει; Πώς θα
προκάνει; Τέτοια ερωτήματα εκφωνούνταν μέσα το κεφάλι του από έναν άγνωστο
Πατρινό, και φοβήθηκε πως άρχισε να τρελαίνεται. «Τι θα κάν(ι)εις τώρα;», «Τι
λ(ι)ύση θα δώκεις;» επαναλάμβανε μονότονα η φωνή, μέχρι που όλα γύρω του
σκοτείνιασαν.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Κότες…κοτονερό...αχνιστό κοτονερό…βραστό πουλερικό. Η
μυρωδιά της αραιωμένης κοτόσουπας ήταν η πρώτη αίσθηση που είχε ξυπνώντας. Η
όραση επανήλθε λίγα δευτερόλεπτα αργότερα. Βρίσκεται στο Αγλαΐα Κυριακού. Μα
γιατί τον φέραν σε παιδικό νοσοκομείο; Μεγάλος σαματάς έξω στο διάδρομο,
θόρυβοι από τρομερό φτερούγισμα, φιαλίδια που σπάνε και μεταλλικοί δίσκοι που κλαγκίζουν
στο πάτωμα. Η πόρτα του θαλάμου ανοίγει βίαια, και μία κότα ντυμένη γιατρός
συνοδευόμενη από δύο κότες νοσοκόμους πεταρίζουν ορμητικά κατά πάνω του. «Αυτό
δεν μπορεί να είναι καλό» προλαβαίνει να σκεφτεί πριν ξανασκοτεινιάσουν
όλα.</div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Αυτή τη φορά ξύπνησε τρομερά εκνευρισμένος, καθώς μία μύγα
περπατούσε στο κάτω χείλος του. Μόλις όμως άνοιξε τα μάτια του, ο εκνευρισμός
του μεταμορφώθηκε σε αγαλλίαση, σε απόλυτη και ζεστή ευδαιμονία καθώς
αναγνώριζε το τοπίο γύρω του. Είναι το πάνω μέρος του ποταμού Να στην Ικαρία,
με τα πλατάνια και τα μικρά παραλιάκια του, τους στρογγυλούς βράχους και τις
βάθρες του. Δίπλα του κοιμάται μία όμορφη κοπέλα με τατουάζ, είναι καλοκαίρι
και ξέρει –νοιώθει- ότι είναι μέσα Ιούνη και θα περάσει άλλους δύο μήνες εκεί,
μαζί της. Γυρνά να τη φιλήσει, όμως η κοπέλα είναι παγωμένη…όταν την πιάνει από
τα μπράτσα της αυτά λεπταίνουν μέχρι που γίνονται λεπτά σα μακαρόνια, ένα
εφιαλτικό τουμπερλέκι αρχίζει να παίζει πολύ γρήγορα κάπου πολύ κοντά, αρχίζει
να κάνει κρύο και ξαφνικά καταλαβαίνει ότι τίποτα από όλα αυτά δε μπορεί να
είναι αλήθεια, γιατί το <span lang="EN-US">happy</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">place</span><span lang="EN-US"> </span>του, το πάνω μέρος του ποταμού Να, έχει καταστραφεί πριν
χρόνια, δεν έχει μείνει πια ούτε ένα πλατάνι…στεναχώρια και ανησυχία σφίγγουν
την καρδιά του, το κρύο δυναμώνει και τα πάντα σκοτεινιάζουν ξανά.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
«Ελπίζω αυτή τη φορά να ξύπνησα στ’ αλήθεια» είναι η πρώτη
του σκέψη ανοίγοντας τα μάτια του, καθώς ελευθερωνόταν από έναν εφιάλτη που διέστρεφε
την πραγματικότητα υπό την μαγνητική επίδραση του δυστοπικού κτιρίου του
Πνευματικού Κέντρου Ρουμελιωτών στην οδό Δαφνομήλη. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Πράγματι, μία πρώτη ματιά γύρω δείχνει να συνηγορεί σε αυτό.
Είναι νύχτα, το μέρος φαίνεται γνωστό, αν και όχι απολύτως. Μοιάζει πάντως
φοβερά με την πλατεία Αργεντινής Δημοκρατίας και βρίσκεται φαινομενικά έτοιμος
να διασχίσει τη λεωφόρο Αλεξάνδρας, από τα Εξάρχεια προς το Γκύζη. Περιμένει να
ανάψει το φανάρι για τους πεζούς, και βλέποντας τα αυτοκίνητα να περνούν με
ταχύτητα δεν είναι σίγουρος αν όλα αυτά είναι αλήθεια, καλύτερα όμως να
περιμένει το πράσινο. Μέσα στα στενά του Γκύζη, οι πολυκατοικίες και τα
μικρομάγαζα θυμίζουν έντονα την πραγματικότητα, αυτός όμως διατηρεί τις
αμφιβολίες του. Στρίβοντας στο δρόμο του, πιάνει τις τσέπες του και βρίσκει
–χωρίς να το περιμένει ή να το πιστεύει – τα κλειδιά του. Ανοίγει την πόρτα της
πολυκατοικίας, και ανεβαίνει τις σκάλες προς τον τέταρτο (να μπει στο ασανσέρ
ούτε λόγος). Οι τοίχοι όμως είναι κάπως γυρτοί και ο φωτισμός αφύσικος, και
όταν έφτασε στον πρώτο όροφο και έριξε μια ματιά, ο διάδρομος ήταν σαν από
εικονογράφηση τρομακτικού παραμυθιού, οι τοίχοι στένευαν προς το ταβάνι, οι
πόρτες των διαμερισμάτων ήταν παλαιικές και στη θέση των φώτων κρέμονταν κεριά.
«Μάλιστα» σκέφτηκε («ελπίζω να μην πετύχω κανένα γείτονα») και συνέχισε
γρήγορα, χωρίς να πολυκοιτάει, ως τον τέταρτο. Τα ίδια και εδώ, ακολούθησε τον
διάδρομο-κατακόμβη και έβαλε, χωρίς καμία εμπιστοσύνη, το κλειδί στην πόρτα του,
αυτή άνοιξε, και μέσα αντίκρυσε κάτι που έμοιαζε τρομερά με το σπίτι του. Του
έκανε φοβερή εντύπωση πως όλα τα πράματά του ήταν όπως ακριβώς ήταν στην
αλήθεια, κάθε μικρό αντικείμενο, τα πεταμένα ρούχα, όλα ήταν χειροπιαστά - παρότι αυτός σίγουρα ονειρεύεται. Παρά την
προφανή παραδοξότητα, έχει μια κάποια αίσθηση του εαυτού του και μπορεί να
τσιμπήσει ή να κοιτάξει το χέρι του. Ένα-δυο αγαπημένα κομμάτια στο <span lang="EN-US">YouTube</span><span lang="EN-US"> </span>βοηθάν
να ξεκαθαρίσουν κάπως τα πράματα. Μα μισό λεπτό! Ο θησαυρός του μοιάζει
άθικτος!<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Το πέπλο εφιαλτικής παρωδίας που αγκάλιαζε το κάθε τι κάνει
ένα κοφ! και εξαφανίζεται, καθώς εξανεμίζεται η επίδραση της βασκόνδης τυρί ή
ό,τι διάτανος ήταν αυτό που έφαγε. Σε μία ξαφνική έκλαμψη συνειδητοποίησης βλέπει
καθαρά πως δεν έχει χάσει τίποτα, καμία πορδή δεν έχει καταστρέψει τίποτα (πώς
θα μπορούσε άλλωστε) και όλα είναι εκεί, τακτοποιημένα στο παρελθόν.</div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<span style="font-family: "Calibri",sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Τώρα χρειάζεται μια βόλτα στον καλοκαιρινό βραδινό
αέρα. Τον παίρνει ένας φίλος του με μηχανάκι. Τί τύχη και αυτή η συνεννόηση. Η
καρδιά χτυπάει πάλι δυνατά, αέρας γεμίζει τα πνευμόνια και ο κόσμος κυλάει μαζί
με την άσφαλτο, μαύρος, σιωπηλός και ωραίος. Τώρα δεν υπάρχει χρόνος για
χάσιμο, η ονειροπόληση πυροδοτεί το βίωμα, καθ’ υπερβολή ενδεχομένως «ένα λευκό
ιστιοφόρο εισέρχεται σε πρωτοϊδωμένους λιμένας ένα λαμπρό πρωινό» όπως λένε οι
ποιητές, άγνωστα πολύβουα μαγαζιά σερβίρουν δυνατά ποτά, η μουσική σε ξεσηκώνει
και τα «μάτια» των κοριτσιών τρυπάνε την καρδιά σου. </span><br />
<span style="font-family: "Calibri",sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><br /></span>
<span style="font-family: "Calibri",sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><br /></span></div>
"Μετέχνιο"http://www.blogger.com/profile/12654984808735207586noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2879530357628703533.post-26954462671864297232018-12-31T14:43:00.000+02:002020-02-22T20:30:52.359+02:00Πρωτοχρονιάτικη ιστορία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUYM6TsyhB5b8P0CDx3KhDLiy2wEqJuswpaQxDvzYJtkar7qGzhqZmVolbpKstFOvFVLiEkbOsAJlom-PXdUn5rGmvJpnb0QlJx1sOz-6toU52A8xu0Bl0lQEPHtmy7jP04v7OpQX0I1w/s1600/kalanta+kar.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="277" data-original-width="350" height="253" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUYM6TsyhB5b8P0CDx3KhDLiy2wEqJuswpaQxDvzYJtkar7qGzhqZmVolbpKstFOvFVLiEkbOsAJlom-PXdUn5rGmvJpnb0QlJx1sOz-6toU52A8xu0Bl0lQEPHtmy7jP04v7OpQX0I1w/s320/kalanta+kar.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
Το χιόνι έχει σκεπάσει το Χολαργό. Η εκχιονισμένη Μεσογείων
γυαλίζει μαύρη και παγωμένη και μέσα στις γειτονιές τα δέντρα είναι λευκά στις
πυλωτές των πολυκατοικιών. Λαμπάκια φωτίζουν και αναβοσβήνουν και Αϊ-Βασίληδες
διαρρήκτες κρέμονται από τα μπαλκόνια των διαμερισμάτων.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Μετά από λίγες ώρες, τα δύο δίδυμα, ο Γιάννης και ο Ιάνης,
έχουν ήδη πει τα κάλαντα στις περισσότερες πολυκατοικίες της γειτονιάς και να΄ τα
τώρα που πλησιάζουν την παλιά μονοκατοικία, τη μόνη που έχει απομείνει ανάμεσα στις πολυκατοικίες της οδού Παναγή Τσαλδάρη.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Η σιδερένια εξωτερική πόρτα ανοίγει τρίζοντας, παγωμένο
μέταλλο στα χεράκια τους. Προσπερνούν την κουκουλωμένη <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Alfa</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Romeo</span> και το νάνο κήπου, και
χτυπούν το κουδούνι.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Μία γερασμένη κοπέλα ανοίγει την πόρτα, μοιάζει να την έχουν
βάψει για κάποια φτηνή κινηματογραφική παραγωγή ώστε να φαίνεται μεγαλύτερη. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
«Να τα πούμε;»<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
«Γεια σας παιδάκια μου» απαντά θλιμμένα. «Παρακαλώ περάστε
μέσα να τα πείτε στον παππού».<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Τα παίρνει απαλά από τα σβερκάκια τους και τα οδηγεί μέσα.
Το χωλ μυρίζει βαριά, ο αέρας και το φως έχουν καιρό να περάσουν από εδώ.
Μερικά έπιπλα είναι σκεπασμένα με λευκό σεντόνι, ενώ υπάρχουν κορνίζες με
παλιές φωτογραφίες που δείχνουν έναν νεαρό σε διαφορετικά μέρη και με
διαφορετικές παρέες.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
«Ακολουθήστε με» λέει η ηλικιωμένη κοπελίτσα καθώς τα οδηγεί
σε ένα υποφωτισμένο σαλόνι όπου βιβλία καλύπτουν τους τοίχους ως το ταβάνι. Η
λάμψη από την τηλεόραση, συντονισμένη στο <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">STAR</span>, σβήνει καθώς πλησιάζουν, και μία φιγούρα πίσω από την πλάτη
της πολυθρόνας αφήνει το τηλεκοντρόλ να πέσει μαλακά πάνω στο πέρσικο χαλί. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Η φιγούρα είναι ένας τσακισμένος γεράκος, με υγρά και
ευσυγκίνητα μάτια σε ένα κάποτε όμορφο πρόσωπο, και μία καρό <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Burberry</span><span lang="EN-US"> </span>κουβερτούλα
σκεπάζει τα πόδια του. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Αμηχανία ανάμεικτη με μία ελαφριά αλλά αυξανόμενη ανησυχία
κυριεύει τον Γιάννη και τον Ιάνη. Η σιωπή αρχίζει και γίνεται ντροπιαστική
καθώς στέκουν αντίκρυ στον γεροντή. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
«Πείτε τα παιδιά, πείτε τα κάλαντα στον παππού» λέει η
μαραμένη κοπέλα.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Δειλά-δειλά ξεκινούν να χτυπούν τα τρίγωνά τους και οι
παιδικές τους φωνούλες ξεκινούν: «Τρίγωνα-κάλαντα…»<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ο γέρος τα κοιτά στα μάτια και τα δίδυμα συνειδητοποιούν το
λάθος τους, και ξαναρχίζουν:<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
«Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά…»<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Όσο τραγουδούν ο γέρος τραγουδά κι αυτός βουβά μαζί τους,
συγκινείται, βήχει και δακρύζει μέχρι που τα διακόπτει απότομα:<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
«Φτάνει!»<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ο Γιάννης και ο Ιάνης σταματούν. Ο γέρος λέει<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">:</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
«Έλεγα και εγώ τα κάλαντα στην ηλικία σας. Πολλά τραγούδια
έλεγα. Πολλά περισσότερα είχα μέσα μου, και φανταζόμουν μια ζωή όμορφη και
γεμάτη, με αναρίθμητες περιστάσεις για να τα τραγουδήσω. Δεν έγινε έτσι. Δεν
πειράζει. Η ζωή γλίστρησε μέρα με τη μέρα, τα περισσότερα τραγούδια δεν τα
τραγούδησα ποτέ, και ξέχασα και πως κάποτε υπήρξαν. Δεν πειράζει πια, τίποτα
πια δεν πειράζει».<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Τα δίδυμα τον κοιτούν φοβισμένα. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
«Συνεχίστε το γλυκό τραγούδι σας» προστάζει ο γέρος.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
Τα τρίγωνα και οι ψιλές φωνούλες ξαναγεμίζουν την σκοτεινή
κάμαρα. Ο γέρος αναλύεται σε λυγμούς. Ο βήχας του δυναμώνει.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Η ηλικιωμένη κοπέλα σταματά τα παιδιά, τα παίρνει από το
χέρι και οδηγεί προς τα έξω. Πίσω τους ο γέρος φωνάζει: «Φύγετε! Φύγετε!»<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Μόλις η πόρτα κλείσει πίσω τους, τα παιδιά διασχίζουν
τρέχοντας τον κήπο και βγαίνουν στο δρόμο. Δεν τους έδωσαν ούτε ένα ευρώ όμως
δεν πειράζει, αρκεί που αναπνέουν ανακουφισμένα τον καθαρό αέρα. Οι δρόμοι
είναι γεμάτοι κόσμο, όπως πάντα.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></div>
<br /></div>
"Μετέχνιο"http://www.blogger.com/profile/12654984808735207586noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2879530357628703533.post-30557628501596617912018-10-01T20:38:00.000+03:002018-10-01T20:38:21.071+03:00''LEÇON D' ANGLAIS''<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/fwpsRcK9Oew/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/fwpsRcK9Oew?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<br /></div>
"Μετέχνιο"http://www.blogger.com/profile/12654984808735207586noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-2879530357628703533.post-54214414292387821002018-07-05T18:23:00.002+03:002018-07-05T18:26:19.592+03:00ΝΕΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟΣΤ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Στην αγαπημένη σελίδα "Ας Γελάσουμε Λοιπόν!"<br />
<br />
<a href="https://metexnio.blogspot.com/2009/11/blog-post.html">https://metexnio.blogspot.com/2009/11/blog-post.html</a></div>
"Μετέχνιο"http://www.blogger.com/profile/12654984808735207586noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2879530357628703533.post-51637245325344033172018-04-24T10:49:00.000+03:002018-04-24T10:49:20.210+03:00La baquette <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2JqcX8PjTwgM2eSHmaPJFR6nNLtw3ByQBfXv6rNWKAkKryLG8P6AM3moqvofPo92UcwXHH3KhCIgXPWME-npDn_Bs6lfTcM4Y4SVTVegbSJa5e213Gkhda-S74ikGkiVuUKpAss_f044/s1600/lost+girl.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1159" data-original-width="1001" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2JqcX8PjTwgM2eSHmaPJFR6nNLtw3ByQBfXv6rNWKAkKryLG8P6AM3moqvofPo92UcwXHH3KhCIgXPWME-npDn_Bs6lfTcM4Y4SVTVegbSJa5e213Gkhda-S74ikGkiVuUKpAss_f044/s320/lost+girl.jpg" width="276" /></a></div>
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<b>Έρωτας<o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
Συνήθως δεν βγαίνουμε το μεσημέρι για καφέ, αλλά εκείνη τη
μέρα βγήκαμε. Συνήθως βγαίνουμε το βράδυ, περνάμε από διάφορα μπαρ, και
επιλέγουμε σε ποιο θα κάτσουμε με αποκλειστικό κριτήριο αν έχει “κοπέλες”. Με
τον φίλο μου τον Ιππόλυτο, τα γούστα μας συμπίπτουν. Έτσι λοιπόν μπαίνοντας σε
ένα μπαρ ή θα μας αρέσει και στους δύο (=θα παίζουν “κοπέλες”) ή θα
κοντοσταθούμε για μισό λεπτό, κάνοντας ότι ψάχνουμε για κάποιον που –γαμώτι-
δεν είναι εκεί, και θα φύγουμε. Ή θα “χτυπήσει” το κινητό και πάλι θα πρέπει να
φύγουμε.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
Βγήκαμε για καφέ λοιπόν το μεσημέρι στα Εξάρχεια, χειμώνας με
ψιλόβροχο, και αφού περάσαμε από διάφορα καφέ όπου δεν κάτσαμε (ισχύει ό, τι
και για τα μπαρ), αρχίσαμε να πεινάμε. Το φαί είναι πάντα το καταφύγιο μιας
αποτυχημένης γκομενο-βόλτας. Και συγκεκριμένα τα άγραφα. Περνάμε από ένα μαγαζί
που δεν είχαμε ξανακάτσει ποτέ, από αυτά που έχουν μπαγκέτες και προσούτο και
φρέσκα υλικά και ‘<span lang="EN-US">pasta</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">of</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">the</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">day</span>’
και <span lang="EN-US">espresso</span>, και
τσακ!...αποφασίζουμε να κάτσουμε. Ένα ωραίο φρέσκο σαντουιτσάκι κερδίζει αμέσως
τη σύγκριση με τη λαδίλα των αγράφων, και επίσης εκεί πίνεις και καφέ. Α, και
ξέχασα να πω ότι φαινόταν από αυτά τα μαγαζιά όπου νέες κοπέλες που δουλεύουν
σε κάποιο κοντινό γραφείο θα περάσουν να πάρουν μια υγιεινή σαλάτα ή μια
μπαγκέτα ολικής άλεσης. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
Την ερωτευτήκαμε σχεδόν αμέσως. Αλήθεια δεν θυμάμαι αν την
είχαμε δει πριν μπούμε (και για αυτό μπήκαμε) ή είχαμε δει κάποια άλλη. Ήταν η
σερβιτόρα του μαγαζιού, ήταν ξανθιά, όμορφη, και επίσης φαινόταν καλό και γλυκό
κορίτσι, ενώ ήταν και σέξυ: άγγελος. Πάθαμε ζημιά και οι δύο. Κοιταζόμασταν,
χαμογελούσαμε και ξεφυσούσαμε. Ήταν έρωτας, και αυτό το καταλαβαίνεις όταν δεν
θέλεις να τον παίξεις, ή, άμα τον παίξεις μαζί της, στο μυαλό σου σκέφτεσαι να
της χαμογελάς, να λέτε μια τσαχπινιά και να σε αγκαλιάζει.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
Πηγαινοερχόταν με την ποδιά της, και σε κάποιο σημείο –το
είδαμε και οι δύο ξεκάθαρα- σιγοτραγούδησε το κομμάτι που έπαιζαν τα ηχεία του
μαγαζιού. Ήταν το ‘<span lang="EN-US">cause</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">everybody</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">hurt</span>…<span lang="EN-US">sometimes</span>’. Δεν κάνω πλάκα.
Εκεί μας τελείωσε.<span lang="EN-US"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
Το πρόβλημα είναι ότι αυτή δούλευε, οπότε τι μπορείς να
κάνεις, ούτε να πολυκοιτάς πρέπει, ούτε να πιάσεις κουβέντα γίνεται – και δεν
είμαστε από αυτούς τους αξιοθαύμαστους τύπους που φλερτάρουν υπό οποιεσδήποτε
συνθήκες. Έτσι λοιπόν απλά ξεφυσούσαμε, και ο καθένας είχε στο μυαλό του την
επόμενη φορά (αύριο) που θα ξαναπήγαινε εκεί μόνος του. Κάθε φορά που μας
γέμιζε το νερό, ή μας άδειαζε το τασάκι, εγώ χαμογέλαγα μέχρι τα αυτιά και της
έλεγα ευχαριστούμε πολύ. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
Όπως συμβαίνει πάντα όταν είσαι μαζί με ένα φίλο σου στον
ίδιο χώρο που βρίσκεται και ο έρωτας που σου μαγκώνει το στομάχι, έτσι και τότε
συνέχεια λέγαμε αστεία και γελάγαμε περισσότερο από το κανονικό. Ήμασταν
συμπαθέστατοι, και αυτό πιστεύω νόμιζε και αυτή. Όταν αποδεχτήκαμε ότι δουλειά
τώρα δε θα γίνει, αποφασίσαμε να πληρώσουμε. Ενώ είχαμε τα λεφτά ακριβώς, είπα
να δώσω 50ρικο, για να μας φέρει και ρέστα και να την απολαύσουμε σε ένα ακόμα
πέρα-δώθε. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
Όμως στη σκέψη ότι θα συμβούν όλα αυτά (θα τη φωνάξω να πληρώσω
– θα έρθει – θα πω τι χρωστάμε – θα πάρει από το τραπέζι την απόδειξη και θα τη
διαβάσει – θα δώσω τα λεφτά – θα πάει στο ταμείο – θα φέρει ρέστα – θα πω
ευχαριστώ) άρχισα να ιδρώνω. Ασυναίσθητα είχα τσαλακώσει σα μυξομάντιλο το
50ευρω μέσα στο χέρι μου. <span lang="EN-US">“</span>Ιππόλυτε,
δεν μπορώ να το κάνω<span lang="EN-US">”</span>
είπα. Η πλάκα είναι ότι καθώς το έλεγα αυτό, ένιωσα σαν να βγαίνω από το σώμα
μου, να υπερίπταμαι και να με κοιτάω από ψηλά να το λέω αυτό. Επίσης παρατήρησα
ότι ο υπάλληλος που έφτιαχνε τα σάντουιτς πίσω από τον πάγκο είχε κεφάλι σκίουρου
και με κοιτούσε επίμονα – το ίδιο επίμονα είχε σταματήσει και με κοιτούσε από
το δρόμο μία ομάδα καθυστερημένων παιδιών με κουστούμια, και η μουσική είχε
δυναμώσει πολύ, και έπαιζε τον Ρωμαίο και Ιουλιέτα του Προκόφιεφ. Όταν είπα στον
Ιππόλυτο “ας αφήσουμε τα λεφτά στο τραπέζι και ας φύγουμε, σε παρακαλώ” η φωνή
μου ακούστηκε ψιθυριστή, και ο Ιππόλυτος σύρισε σα φίδι. Τότε κατάλαβα ότι ο
φίλος μου δεν είχε αυτιά, αλλά δέρμα και μαλλιά στη θέση τους. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
Πετάχτηκα από το τραπέζι για να βγω έξω, αλλά με σταμάτησε ο
πλαστικός μουσαμάς που είχε το μαγαζί για να κλείνει τον εξωτερικό χώρο με τα
τραπεζάκια. Κλαίγοντας, προσπάθησα να σκίσω το μουσαμά, αγνοώντας επίμονα την
πόρτα που ήταν ακριβώς δίπλα. Κατάφερα να ανοίξω μία τρύπα και να πεταχτώ έξω, και
έπεσα πάνω σε ένα αυτοκίνητο που περνούσε. Αυτό φρέναρε, και στο πίσω μέρος του
καρφώθηκε ένα μηχανάκι, ο αναβάτης του οποίου εκσφενδονίστηκε και πέρασε μέσα
από τη βιτρίνα ενός μαγαζιού. Παίρνω όρκο ότι ο άτυχος μοτοσικλετιστής ήταν ο
Κάσπαρ Χάουζερ.</div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt; text-align: left;">Ο
έρωτάς μου στο μεταξύ είχε βγει έξω. Ήταν γυμνή, τα καταγάλανα υγρά της μάτια
με κοιτούσαν με λατρεία, τραγουδούσε έναν ύμνο στην αγάπη, με συγκαλυμμένες
αναφορές για το πώς της αρέσει να την παίρνουν πολλοί άντρες μαζί, και το
τραγούδι της ήταν αληθινό. Φύσηξε τότε ένας γλυκός νοτιάς, που κουβαλούσε
ιστορίες ανθρώπων της ανατολής, και μελαγχολικά τσιγγάνικα βιολιά μπλέχτηκαν με
μια βροχή από γιασεμί και ανθούς πορτοκαλιάς.</span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt; text-align: left;"> </span></div>
<span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: SimSun; mso-fareast-language: ZH-CN;"><br /></span>
<span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: SimSun; mso-fareast-language: ZH-CN;"><br /></span></div>
"Μετέχνιο"http://www.blogger.com/profile/12654984808735207586noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2879530357628703533.post-81290462318070932912018-04-01T09:26:00.000+03:002018-04-01T09:26:23.477+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="first" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1a2e3b; font-family: "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 0.875rem; letter-spacing: 0.01rem; line-height: 1.42857; margin-bottom: 1.25rem; max-width: 29.25rem;">
<a href="https://vimeo.com/262595043" target="_blank"><img border="0" data-original-height="768" data-original-width="1366" height="356" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8_tIC6wGdakURiKoTv6c6CEjfiVf7n2CitGyqxStLkDYx7nMXPdPvFs_5nm3WwRSsX1kyLSdYnTM9ytlC6bZwJ6B5NP38B2KfTmiGXGlUVjRLi4A33cE_prFQd44kOSuXGYWT-1VcKbA/s640/Untitled-1.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="first" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1a2e3b; font-family: "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 0.875rem; letter-spacing: 0.01rem; line-height: 1.42857; margin-bottom: 1.25rem; max-width: 29.25rem;">
Με όχημα μα και με σκοπό τον έρωτα, ο Τάσσος Σώντερς μας παίρνει από το χέρι στην άνιση μάχη ενάντια στη λήθη για να μας οδηγήσει στην ευδαιμονία.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1a2e3b; font-family: "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 0.875rem; letter-spacing: 0.01rem; line-height: 1.42857; margin-bottom: 1.25rem; max-width: 29.25rem;">
Δύο φαινομενικά ίδιοι μονόλογοι και μια κοινή αλήθεια σκιαγραφούν δύο διαφορετικούς κόσμους με ερμηνείες που καθηλώνουν κατά την ύπατη στιγμή του τραγικού βιώματος.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
</div>
"Μετέχνιο"http://www.blogger.com/profile/12654984808735207586noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2879530357628703533.post-51303020923533694522017-12-09T20:15:00.000+02:002017-12-09T20:15:27.221+02:00Παναγιώτης Λύτρας, η επιστροφή.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmVbVXXPsvjlVa3nW-1L40y3UjRh5afaWWkgRS945ly5jaXpp3mbOFoeHwKb-ejMw1ZCEcTU7cqP12U242fsSBfvyXbNw9-r-5QNLVsJ0NxrRvWQXk0ltM8o_t5yPlSgcqUfflAHbKwIM/s1600/thub.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="910" data-original-width="1600" height="361" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmVbVXXPsvjlVa3nW-1L40y3UjRh5afaWWkgRS945ly5jaXpp3mbOFoeHwKb-ejMw1ZCEcTU7cqP12U242fsSBfvyXbNw9-r-5QNLVsJ0NxrRvWQXk0ltM8o_t5yPlSgcqUfflAHbKwIM/s640/thub.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span class="_5yl5"><span>Με μεγάλη χαρά το <i>Μετέχνιο</i> παρουσιάζει την ταινία <b>"Παναγιώτης Λύτρας, η επιστροφή"</b>. </span></span></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span class="_5yl5"><span>Άλλοι, μέσα σε μία χρονιά βγάζουν πολλά 45-λεπτα επεισόδια και εμείς πανηγυρίσαμε που καταφέραμε να βγάλουμε μία μεγάλη, μικρού μήκους ταινία. Τι να κάνεις;</span></span></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span class="_5yl5"><span>Ο Λύτρας, ως ιδέα, προέκυψε πριν από αρκετά χρόνια όταν μία φίλη φαντασιώθηκε το πόσο γελοία μορφή θα ήταν ο Τάσσος Σώντερς πολεμικός ανταποκριτής. Μέσα στους μήνες που γράφτηκε και γυρίστηκε η ταινία προφανώς αγαπήσαμε τον ξεπλυμένο ήρωα μας, τον οποίο η πραγματικότητα του τον εκμηδενίζει και τον μετατρέπει σε αυτό που με σθένος αντιμάχονταν και έθαβε. </span></span></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span class="_5yl5"><span><span class="_5yl5"><span>Με "αφηγητή" </span></span>μία τηλεοπτική συνέντευξη του Παναγιώτη Λύτρα, στο περιθώριο της βράβευσης του για την προσφορά του στη δημοσιογραφία, θα τον παρακολουθήσουμε σε στιγμές μάχιμης δημοσιογραφίας και άβολων ερωτικών αγκομαχητών.</span></span></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /><iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/H_MBDYnYm9A/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/H_MBDYnYm9A?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
</div>
"Μετέχνιο"http://www.blogger.com/profile/12654984808735207586noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-2879530357628703533.post-22890612954955209962017-11-23T17:08:00.001+02:002017-12-09T20:16:29.160+02:00Παναγιώτης Λύτρας - Η επιστροφή (Κινηματογράφος Μικρόκοσμος)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgydd0UYrU9VUH-jvoSgnhzmdSf7WHXbZK2Y1tkIYhQ2UDfDcUVaQVxSdR0MU1oT-ypa_lsfSMdYi8_36IwotDw0jtw5_VQdoTEMmLpVZrXmVg9cxRs97xMtOQoogFlrQ9cRMX6WXEFJt4/s1600/23718043_1644371008960597_244940426_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="679" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgydd0UYrU9VUH-jvoSgnhzmdSf7WHXbZK2Y1tkIYhQ2UDfDcUVaQVxSdR0MU1oT-ypa_lsfSMdYi8_36IwotDw0jtw5_VQdoTEMmLpVZrXmVg9cxRs97xMtOQoogFlrQ9cRMX6WXEFJt4/s640/23718043_1644371008960597_244940426_n.jpg" width="451" /></a></div>
<br /></div>
"Μετέχνιο"http://www.blogger.com/profile/12654984808735207586noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2879530357628703533.post-17532226393761769062016-09-05T17:07:00.001+03:002017-11-16T16:46:25.843+02:00Ιπποκράτης Πλέριος - Ο Μεγάλος Λαϊκός Σατιρικός<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt;"><br /></span>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdE2NWTWJDvyDHNwvIDf_BEehRAXJEBkyRHsDB69KBTuacVhQlvTHHcJLpg0sHzSZuE_HbrTIHQuaAaLjocSYkI2ZBJtGZs6ow__pGj5K1ZiAMrmzqfKg35JaeZ1FLP3J4-B0lSApkano/s1600/4d2b5b1534b3d.image.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="307" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdE2NWTWJDvyDHNwvIDf_BEehRAXJEBkyRHsDB69KBTuacVhQlvTHHcJLpg0sHzSZuE_HbrTIHQuaAaLjocSYkI2ZBJtGZs6ow__pGj5K1ZiAMrmzqfKg35JaeZ1FLP3J4-B0lSApkano/s320/4d2b5b1534b3d.image.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ιπποκράτης Πλέριος</td></tr>
</tbody></table>
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt;"><br /></span>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><span style="font-size: 12pt;"><br /></span>
</span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><span style="font-size: 12.0pt;">Η είδηση πως ο Ιούλιος Πτιμπέρ 'τοιμάζει καινούριο </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt;">CD</span><span style="font-size: 12.0pt;">-</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt;">ROM</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt;"> </span><span style="font-size: 12.0pt;">με ολοκαίνουρια τραγούδια
ενθουσίασε κοινό και κριτικούς, όπως άλλωστε περιμέναμε. Δεν είναι εκεί το
θέμα. Ο Πτιμπέρ, στη συνέντευξη τύπου που ακολούθησε, δήλωσε πως στην καινούρια
συλλογή τραγουδιών του θα συγκαταλέγεται και ένα μελοποιημένο ποίημα του
Ιπποκράτη Πλέριου, το καλύτερο του ίσως, το σκωπτικό “<b>Η γριά παντρολογιέται (χιούμορ)</b>”.</span></span></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><span style="font-size: 12.0pt;"><br /></span>
<span style="font-size: 12.0pt;"><br /></span>
</span><br />
<div style="text-align: center;">
<b><u><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; line-height: 107%;">Η γριά παντρολογιέται (χιούμορ)</span></u></b></div>
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 12.0pt;"><br /></span>
</span><br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Η γριά παντρολογιέται<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">με έναν νεαρό<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">δεν έχει πολλά τα χρόνια της<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">μονάχα…εκατό!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Φτου της να μην εβασκαθεί<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">θέλει λέει να…αποκατασταθεί<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">βαρέθηκε η καημένη στο σπίτι μοναχή<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Ε μωρέ γριά! Τρελάθηκες για παριστάνεις την τρελή; <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Μνηστήρες λες σε θέλουνε πολλοί˙<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">που τους βρήκες μωρή γριά; <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Σκάβοντας τη γη; <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Ε, με το συμπάθιο δηλαδή!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Και τι σεντόνι θ’ απλώσεις <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">την πρώτη τη νυχτιά; <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Ποια απόδειξη αγνότητας <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">για το χωριό, τη γειτονιά; <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Αίμα θα ‘χει άραγε το άσπρο το λινό<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">ή μαύρο θα’ ναι <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">βουτηγμένο μέσα στο…<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">…βρε αι στο καλό! <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Τρελόγρια σύνελθε <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">ξέχνα την παντρειά<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">όπως το πας θα ντύνεσαι<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">σε λίγο με…φασκιά!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Γελάει το χωριό<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">κοροϊδεύει η γειτονιά<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">με τη γεροξεκούτω την παστρικιά<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">βοήθα μας Χριστέ, βοήθα Παναγιά!</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ποιος είναι όμως ο Ιπποκράτης
Πλέριος (πραγματικό όνομα: Γόγος Μποσκορνιός), που αν και μετράει ήδη 78 χρόνια
ζωής, το όνομά του μόλις τώρα αρχίζει να ακούγεται στα γράμματα, παρόλο που η
πρώτη του ποιητική συλλογή εκδόθηκε το 2001;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Γεννημένος το 1938 στο Μικροχέστι
Βοιωτίας από γονείς χαζούς, ο μικρός Ιπποκράτης θα αποτελέσει σύντομα ένα παιδί
που ξεχωρίζει στο χωριό, κυρίως με το πόσο Καραγκιόζη παρακολουθεί.
Παρακολουθεί Καραγκιόζη συνέχεια. Τα πρώτα δέκα χρόνια της ζωής του η
οικογένειά του τρώει μόνο τυρί, και έτσι ο Ιπποκράτης αναγκάζεται να
εγκαταλείψει το χωριό για την πρωτεύουσα. Ένα βράδυ, παίρνοντας μαζί του τα
μοναδικά του υπάρχοντα (λίγο γάλα στη χούφτα και ένα ταψί), ξεκινά με τα πόδια
το μεγάλο ταξίδι. Ύστερα από 15 βασανιστικά μερόνυχτα τα φώτα της πόλης
αρχίζουν να αχνοφαίνονται και ο Ιπποκράτης, παλληκαράκι πια, εγκαθίσταται στα
βόρεια προάστια, σε ένα συμπαθητικό σπιτάκι που χτίζει μόνος του. Θα χρειαστεί
να περάσουν 20 χρόνια ακόμα για να συνειδητοποιήσει πως στην πραγματικότητα δεν
έχει εγκατασταθεί στην Αθήνα αλλά στο Καπανδρίτι Αττικής. “Εσύ θα το
καταλάβαινες;” συνήθιζε να αντιλέγει στους συγχωριανούς του που τον κορόιδευαν
σαν τρελλοί.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Πολιτικά, έχει οργανωθεί ήδη από
το 1963 στην 'Ενωση Κέντρου, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει τίποτα. Στη χούντα,
εκδίδει για πρώτη φορά τοπική εφημερίδα, μέσα από την οποία στηλιτεύει τα πάθη
του ελληνικού λαού. Είναι αυτή ακριβώς η ταραγμένη περίοδος όπου, μέσα από τα
πύρινα άρθρα του, δεν σταματά να κάνει έκκληση σε όλες τις πλευρές να
συνεννοηθούν πάνω στο κοινό καλό. Μέσα στο 1972, θα ιδρύσει άλλη μία τοπική
εφημερίδα, στην οποία θα αρθρογραφεί συστηματικά. Μεγάλη επιτυχία γνωρίζει η
στήλη του “<b>Γιατί... έτσι τα βλέπω εγώ!</b>”,
όπου κάθε μέρα, βάζει στόχο κάποιον μεγαλόσχημο της πολιτικής ζωής και του τα
χώνει κανονικά. Η μεγάλη επιτυχία της στήλης οφειλόταν στον τρόπο που τελείωνε
τα κείμενά του. Έλεγε ας πούμε κάτι, ό,τι να 'ναι, και στο τέλος έλεγε
“Γιατί... έτσι τα βλέπω εγώ!”. Τέλος πάντων, άμα το διάβαζες ήταν πιο αστείο. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Στη μεταπολίτευση, θα μετακομίσει
στη Νέα Πεντέλη και θα παντρευτεί, ενώ παράλληλα θα αρχίσει και μαθήματα
μπουζουκιού, χωρίς αποτέλεσμα. Στην καινούρια του αυτή φάση, θα προχωρήσει στην
έκδοση τοπικής εφημερίδας (“Ο Πεντελεύς”) στην οποία θα αρθρογραφεί
συστηματικά. Είναι αυτή η περίοδος που ξεκινά τη στήλη “<b>Κύριε Πρωθυπουργέ!</b>”, όπου κάθε μήνα θέτει από ένα καυτό ερώτημα
στον εκάστοτε πρωθυπουργό, κυρίως σχετικό με την κατάντια του κράτους και την
παιδεία. Όσοι έτυχε να διαβάσουν αυτές τις επιστολές έχουν να λένε ότι ήταν
επιστολές – γροθιά στις αποχαυνωμένες συνειδήσεις. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Το 1981 το ΠαΣοΚ κερδίζει τις
εκλογές και ο Πλέριος εκδίδει άλλη μια τοπική εφημερίδα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Το 1984, μέσα από μιά ακόμα
εκδοτική του προσπάθεια, κάνει αίσθηση με τη στήλη του “<b>Ενώσω ο λαός εκοιμώτο...</b>” όπου τα κείμενά του αρχίζουν πλέον να
αποκτούν το χαρακτήρα χρονογραφήματος, χωρίς φυσικά να στερούνται
κοινωνικοπολιτικής κριτικής. Είναι η περίοδος που αρχίζει και λέει στους φίλους
του ότι έχει γίνει επικίνδυνος για το αριστερό σύστημα διακυβέρνησης. “Θα
φταίει”, λέει, “που δεν τους αφήνω σε χλωρό κλαρί. Κι εσείς, φευγάτε από κοντά
μου, μη σας βάλουν και σας στο μάτι”. Θορυβημένοι οι συντοπίτες του, πείθουν τη
γυναίκα του να τον πάει στον ψυχίατρο. Δεν θα χρειαστεί όμως, γιατί την άνοιξη
του 1988, γεννιέται η κόρη του, Αντινόη. Ο Ιπποκράτης γνωρίζει για πρώτη ίσως
φορά στη ζωή του ευτυχία και γαλήνη και σκαρώνει το πρώτο του ποίημα, που αλλοίμονο,
δεν θα διαβάσει ποτέ κανείς, καθώς ακόμα και τώρα δεν μπορεί να θυμηθεί πού το
έχει βάλει. Μέχρι το τέλος του '88 θα εκδώσει δύο ακόμα τοπικές εφημερίδες.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Στα μέσα της δεκαετίας του '90,
τα λεφτά είναι παντού, “αρκεί να είσαι ξύπνιος”, όπως λέει χαρακτηριστικά στους
φίλους του, ενώ την ίδια στιγμή χάνει όλη την περιουσία του στο χρηματιστήριο.
Αυτό όμως δεν τον σταματά από το να παρέχει καλλιτεχνική εκπαίδευση στην
Αντινόη, την οποία γράφει στο τοπικό Ωδείο, αρμόνιο (μένουν Παλλήνη πλέον, αφού
το σπίτι τους στην Πεντέλη, αν και στη βουνοπλαγιά, μυστηριωδώς πλημμύρισε
ανεπανόρθωτα). Εδώ στην καινούρια πόλη, ο Ιπποκράτης Πλέριος συνειδητοποιεί το
μέγεθος της ευθύνης που είναι η πατρότητα. Μετά από μια ντροπιαστική
τελετουργική βραδιά, που η οικογένειά του ακόμα κάνει πως δεν θυμάται,
αποφασίζει ότι θα αφιερωθεί ψυχή τε και σώματι σ' αυτό το παιδί, αυτό το
κορίτσι, αυτή τη γυναίκα. Έτσι, από εκείνη τη στιγμή αρχίζει να φορά επί
μονίμου βάσεως δημοσιογραφικό γιλέκο και να κάνει τον έξυπνο στο φουαγιέ του
ωδείου, δεύτερο σπίτι του από κείνη τη μέρα,
φιλοσοφώντας σε ένα κοινό από βαριεστημένους γονείς. Εξάλλου, φροντίζει να
παίρνουν όλοι τους τεύχη της καινούριας του τοπικής εφημερίδας “<b>Ο Παλληνίτης</b>”, ενώ και τα σταντ μέσα
στους χώρους του ωδείου βοηθούν.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: 12pt; text-align: left;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><span style="font-size: 12pt; text-align: left;">Τότε είναι που αρχίζει την λεγόμενη Τριπλή Πρόκλησή του. Για τα επόμενα
15 χρόνια, έως δηλαδή και σήμερα γράφει μανιωδώς ποίηση. Τα ποιήματά του θίγουν
ζητήματα που άλλοι καλλιτέχνες κάνουν πως δεν τα βλέπουν, από συμφέρον δηλαδή.
Όπως: ομοφυλοφιλία, κρατικοδίαιτοι, ο καθηγητής Λιαντίνης, το ποδόσφαιρο,
αεροψεκασμός, οι Τούρκοι κ.α. Το 2001 εκδίδεται η πρώτη του ποιητική συλλογή με
τίτλο: “Για ένα κομμάτι συκώτι”. Τα ποιήματα του είναι σατιρικά, όπως φαίνεται
και από τον τίτλο, την ίδια στιγμή όμως αφήνουν μια πικρή γεύση αυτοκριτικής
στον αναγνώστη. Ακολουθεί το 2009 η συλλογή “Για δύο κομμάτια συκώτι”. Εδώ
πλέον, “τον τόνο δίνει ο εσωτερικός ψίθυρος”, σύμφωνα με δήλωση του ίδιου,
δήλωση που σαν αποτέλεσμα έχει τρεις μήνες στο Δαφνί μετά από εισαγγελική παραγγελία.
Εφέτος επανήλθε με ένα ποίημα για τον Αλέξη Τσίπρα, ποίημα που δημοσιεύθηκε
στην τοπική εφημερίδα του, φυσικά.</span>.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: 12.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<b><u><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Αλεξάκο Τσίπρα μου<o:p></o:p></span></u></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Αλεξάκο Τσίπρα μου<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">μ ’ακούς μωρέ λιγάκι; <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Για έλα να στα πω ένα χεράκι!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Όπως Ρωμιός τα λέει σε Ρωμιό.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Σε πίστεψα σε ψήφισα<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">να αλλάξεις την κοινωνία<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">μα εσύ κολεγιά έπιασες<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">με του Ράιχ τα θηρία, μασκαρά.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Θα σκίσεις είπες τα μνημόνια<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">να πάρει μπρος η οικονομία<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">μα συ χαλκά μας πέρασες<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">και στεναχώρεσες και την Εκκλησία, τί σου φταιξε;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Μαζέφτε τους μωρέ παιδιά<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">κάνουνε διπλά σαγόνια<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">τον Έλληνα σταυρώνουνε<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">στου Μαξίμου τα σαλόνια, αλλά έννοια τους.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Αλεξάκο Τσίπρα μου<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">έλα και λογικέψου<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">είσαι κι απ’ την Άρτα τρομάρα σου<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">τη νόννα και το πάππο σκέψου<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Και το μικρό κοπέλι σου<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">τον Τσίπρα τον Ερνέστο<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">στα μάτια κοίτα το, και πες το:<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">«Θα πάψω να’ μαι μασκαράς<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">άθεος και αληταράς<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">και στο εφεξής το πιο καλύτερο<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">θα κάνω για την Ελλάς<span style="font-size: 14.6667px; line-height: 15.6933px;">».</span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHfERmvD3zAzBrWUWIbNovtFa1tUF9NOMrbt1mGiM4slG9ji-5DeVtTAMyjSpLIiZvgRgGfJAELmgIB-33wxVpsSP5U2KwQEnFJCI_hcf2Xv5Cg9Ei9Uz1exJ_5sbAMnREtFUqTKcH4co/s1600/obama-barack-painting.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHfERmvD3zAzBrWUWIbNovtFa1tUF9NOMrbt1mGiM4slG9ji-5DeVtTAMyjSpLIiZvgRgGfJAELmgIB-33wxVpsSP5U2KwQEnFJCI_hcf2Xv5Cg9Ei9Uz1exJ_5sbAMnREtFUqTKcH4co/s200/obama-barack-painting.jpg" width="197" /></span></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ο Ομπάμα</span></td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Παράλληλα, αρχίζει να
καταπιάνεται με τη ζωγραφική. “Παλιά αγαπημένη από τα χρόνια στο Καπανδρίτι”
είπε και άρχισε να κουνάει το χαρτί πάνω σε ένα ειδικά στερεωμένο πινέλο χωρίς
χρώμα, ενώ σύζυγος και κόρη εγκατέλειπαν το δωμάτιο για να μη βλέπουν. Τα έργα
του παρουσιάστηκαν στο δεύτερο συμπόσιο τέχνης και πολιτισμού της κοινότητας
Πουλής, στα Μεσόγεια, αλλά και στο ειδικό λεύκωμα του συλλόγου “Ο Κόρνος”, στο
Κορωπί. Ειδικά για το έργο του “Ο Ομπάμα”, έχει αποστείλει ειδική πρόσκληση
στον Αμερικανό πρόεδρο να έρθει να το παραλάβει, αν και μέχρι στιγμής κάτι
τέτοιο δεν έχει ακουστεί να έγινε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEil-uJwqY_OaGjC_vphRhHNvthu-iu8E1bRkNn0Jd4j_t0rDAiIUZrOndcMSb7ry8yZipsS_6usgzT3mLKaLS77BySbTASQqRt1_gwzt8dz_ixGmPnJVJtbhJIBYS-MwQSwaTOI_wc_P5U/s1600/jenney.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><img border="0" height="197" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEil-uJwqY_OaGjC_vphRhHNvthu-iu8E1bRkNn0Jd4j_t0rDAiIUZrOndcMSb7ry8yZipsS_6usgzT3mLKaLS77BySbTASQqRt1_gwzt8dz_ixGmPnJVJtbhJIBYS-MwQSwaTOI_wc_P5U/s200/jenney.jpg" width="200" /></span></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Μυστικό</span></td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQSu2wHSRJ_-XCFjFEfpAAjZoQYiUoJQh_ufJI0n4OZ2thDXQlpZustlzKOQrvVTRlizUXyRi5FwqC4iZs0RUTn7Lcp-RJ_p6n9mDpi3WYwJqmqLO2ipY1d7ou2Sw6kylpEpew0sxs1S8/s1600/img_0440.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQSu2wHSRJ_-XCFjFEfpAAjZoQYiUoJQh_ufJI0n4OZ2thDXQlpZustlzKOQrvVTRlizUXyRi5FwqC4iZs0RUTn7Lcp-RJ_p6n9mDpi3WYwJqmqLO2ipY1d7ou2Sw6kylpEpew0sxs1S8/s200/img_0440.jpg" width="157" /></span></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Λιονταρίνος</span></td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: 12pt;">Επίσης, στο ίδιο διάστημα
θα εκδώσει άλλες 12 τοπικές εφημερίδες, παραμένοντας σημαίνων παράγοντας της
πόλης. Θα ευτυχήσει σε όλα αυτά τα χρόνια να γνωρίσει την αληθινή επικοινωνία
με τους συμπολίτες του, τόσο στο δρόμο όσο και στο Ωδείο, όπου δυστυχώς ακόμα
σπουδάζει η κόρη του αρμόνιο. Εδώ και τρία χρόνια πεθαίνει από καρκίνο στο
σπίτι του στην Παλλήνη, χωρίς φυσικά να εγκαταλείπει την οξυδερκή ματιά στα
πράγματα.</span><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt;"></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt;"></span><br />
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt;"></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt;"></span><br />
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt;"></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt;"></span><br />
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt;"></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
</div>
"Μετέχνιο"http://www.blogger.com/profile/12654984808735207586noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-2879530357628703533.post-56607542308492447822016-08-26T17:53:00.000+03:002016-08-29T12:31:22.817+03:00Πρώτη μέρα διακοπών<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<i>“Κόβουμε τα νύχια μας ή πλενόμαστε<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<i>νομίζοντας πως κερδάμε το θάνατο<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<i>μα είν’ η παρτίδα μισερή˙<o:p></o:p></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>είν’ η παρτίδα μισερή</i><span style="font-family: "calibri" , sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 107%;"><i>”</i></span></div>
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1as6z0GYUzNLwO53jwUU01eSa2gFvjO4lmCQQvOp0lyh3gMeJ-Cio9AYrpfaEgeUIbJETVGz_wm9PnsdJ-sR1oWzf7XsYVE0Z7Z2cdbW91E2lSWNjF855c2J19s9UJ-UstgPSxKnKpPo/s1600/IMG_6866.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1as6z0GYUzNLwO53jwUU01eSa2gFvjO4lmCQQvOp0lyh3gMeJ-Cio9AYrpfaEgeUIbJETVGz_wm9PnsdJ-sR1oWzf7XsYVE0Z7Z2cdbW91E2lSWNjF855c2J19s9UJ-UstgPSxKnKpPo/s320/IMG_6866.JPG" width="240" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<div class="MsoNormal">
Είμαι ένας άνδρας μόνος. Τόσο μόνος. Κάθομαι μόνος σε μια
ξαπλώστρα κάτω από μια ομπρέλα στην παραλία. Έπρεπε να πληρώσω και για τις δύο
ξαπλώστρες της ομπρέλας και έτσι πλήρωσα, σύνολο 5 ευρώ, για να κάθομαι μόνος.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Κοιτάζω τον κόσμο γύρω και μόνο εγώ είμαι μόνος. Κάνω μια
γύρα και λέω σε όποιον περνώ μπροστά του: “Περιμένω ένα φίλο”. Εντάξει, δε το
λέω.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Η ελαττωματική ξαπλώστρα μου έκλεισε το μικρό δαχτυλάκι του
χεριού. Το τράβηξα αμέσως, το ακούμπησα στην κρύα μπύρα που μόλις είχε έρθει
και γλίτωσα τα χειρότερα. Σκέφτηκα να ζήταγα και πάγο αλλά δε ζητώ, και
καλύτερα δηλαδή, δεν χρειαζόταν. Ούτε που με πονάει τώρα, 20 λεπτά μετά. Το
νυχάκι φοβήθηκα, μη μαυρίσει ή –Χριστουλάκο μου- βγει. Αλλά αρκετά με αυτό – όπως είπα,
είμαι μια χαρά. Είχα άγιο. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Για τη θάλασσα σας είπα; Έχει πολύ αέρα, μεγάλα συνεχόμενα
κύματα και πολύ φύκι στα ρηχά. Ακόμα δεν έχω μπει. Δεν κολυμπάει και κανένας
εδώ που τα λέμε. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Σχετικά με την ιστορία με το δαχτυλάκι που λέγαμε πριν, όταν
ακόμα αμφιταλαντευόμουν σχετικά με το ζήτημα του πάγου, πήγα να το βουτήξω στα
ρηχά. Σκύβοντας, η μέση μου έκανε ένα γελοίο, πρωτοφανές πετάρισμα που ευτυχώς
δεν εξελίχθηκε σε λουμπάγκο. Ο φύλακας άγγελός μου ήταν και πάλι εκεί. Κι άσε τους άλλους να γελάνε επειδή έπεσα. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Το μεγάλο μπουκάλι Άλφα τελειώνει και σύντομα το
κατούρημα – δεδομένου ότι δεν είναι για κολύμπι- θα αποτελέσει πρόκληση. Δεν
πειράζει, μου αρέσουν οι προκλήσεις. Μιας και περιμένω εδώ το Γιάννη (αλήθεια) που
θα με φιλοξενήσει και θα έρθει σε 4 ώρες, στις 19.30, έχω έρθει στην παραλία
κατευθείαν από το καράβι με όλα μου τα πράγματα. Κάτω από την ομπρέλα, που
πλέον ρίχνει τη σκιά της αλλού για αλλού, είναι και το βαλιτσάκι μου, με τα
ροδάκια του βυθισμένα στην άμμο. Από το κακά κλεισμένο φερμουάρ ο αέρας βάζει
άμμο στα πλυμένα και διπλωμένα ρούχα.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Αμ το άλλο; Τί συνέβη στο ταξί που με έφερε από τον Εύδηλο
στη Μεσακτή; Άλλο πάλι και τούτο! Το πήρα μαζί με δύο κοπέλες με τατουάζ που
είχα δει και πέρσι εδώ, με γυναίκα οδηγό, που ξηγήθηκε καλά με την τιμή στο τέλος.
Δε μίλησα σχεδόν καθόλου και η απόπειρά μου για ένα μικρό χιουμοράκι επιδείνωσε
την αμηχανία. Περνώντας λοιπόν από μια επιγραφή που έλεγε “Ικαρία Ελευθέρα
Πολιτεία 1912-2012” είπα στην ταξιτζή, με αχνή, ουδέτερη φωνή: “Εσείς τελικά
δεν κάνατε το δημοψήφισμα…μετά το <span lang="EN-GB">Brexit</span>, να είχαμε και την Ικαρία”. Η ταξιτζής είπε ένα ξερό “όχι”
και άλλη κουβέντα πάνω στο ζήτημα, ή σε οποιοδήποτε άλλο, δεν ειπώθηκε για τα
επόμενα 10 ντροπιαστικά λεπτά. Οι κοπέλες που κάθονταν πίσω ψιθύριζαν κεφάτα,
ενώ εγώ συγκέντρωνα τις δυνάμεις μου στο να μην έχω γελοίο ύφος καθώς κοίταζα
έξω απ’ το παράθυρο. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Μου φαίνεται θα πάω να βουτήξω, να κατουρήσω κιόλας. Κι
άλλωστε, πότε κανένας δε μετάνιωσε μια βουτιά.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Μέσα στη θάλασσα ήπια νερό και έσκισα το δάχτυλο του ποδιού.
Βγαίνοντας μια ριπή ανέμου γέμισε με άμμο την πλάτη και το πρόσωπό μου. Μόλις
βολεύτηκα -με χίλιες δυσκολίες- στην ξαπλώστρα κατάλαβα ότι ο ήλιος με χτυπά
κατευθείαν στο πρόσωπο, όμως εγώ δεν είχα πια τη δύναμη να μετακινηθώ προς τη
σκιά. Όπως στην αρχή του <i><span lang="EN-GB">Stardust</span><span lang="EN-GB"> </span></i><i><span lang="EN-GB">Memories</span></i>, όπου ο <span lang="EN-GB">Woody</span><span lang="EN-GB"> </span><span lang="EN-GB">Allen</span> βρίσκεται στο λάθος, ζοφερό βαγόνι ενώ στο διπλανό διασκεδάζουν
και η Σάρον Στόουν πίνει σαμπάνια, έτσι κάθονται στις διπλανές ξαπλώστρες ένα
ηλικιωμένο ζευγάρι Βέλγων και μια παρέα από χοντρές 40άρες Ελληνίδες, η αρχηγός
των οποίων λέει με αδικαιολόγητη ένταση και έμφαση μηδέν ιστορίες, όπως πόσο
κίνηση είχε κάπου το Πάσχα. Στις ξαπλώστρες του επόμενου <span lang="EN-GB">beach</span><span lang="EN-GB"> </span><span lang="EN-GB">bar</span>, που βρίσκεται κάπου 140
μέτρα μακριά, είναι όλο κοριτσάκια.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
Δε βαριέσαι, το ίδιο κάνει, αρκεί να μη με πιάσει πάλι
κατούρημα. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
</div>
"Μετέχνιο"http://www.blogger.com/profile/12654984808735207586noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2879530357628703533.post-23505540897342678432016-02-14T11:22:00.001+02:002021-02-14T20:42:54.840+02:00Ο άγνωστος 20ός αιώνας του John Conrat<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<i><span face=""calibri" , sans-serif" style="font-size: 11pt; line-height: 107%;">Γιορτάζουμε σήμερα την συμπλήρωση 115 χρόνων από την
γέννηση του μεγάλου ευπατρίδη, φιλέλληνα και αστυνομικού John Conrat (1901-2000).
Γεννημένος από διαφορετικούς γονείς στο borough του Staten Island της Νέας Υόρκης, με καταγωγή από τα Χανιά της Κρήτης, ο Conrat υπήρξε από τα επιδραστικότερα, αν και παραγνωρισμένα, πνεύματα του 20ου αιώνα,
αφήνοντας τη σφραγίδα του σε όλες σχεδόν τις γνωστές τέχνες – αλλά και σε
μερικές άγνωστες. Σε αυτό το μίνι αφιέρωμα θα αναφερθούμε σε κάποιες από τις στιγμές που καταδεικνύουν το μέγεθος
της συμβολής του σε μια σειρά από πρακτικές που σήμερα θεωρούμε δεδομένες.</span></i><br />
<i><span face=""calibri" , sans-serif" style="font-size: 11pt; line-height: 107%;"><br /></span></i>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjp9EsKQVQNpIuyWMjiPAwJ_2sTsaNcaCWDPgQ0aaa0E8d8rwMD51oIMALJxEGQucvWDbo-SBTRqPLFqautaJ2wH5LwLYpdJ5pajEEwKv9f_7evRnlSRbINWhjmZxFH0USsJjc4SuTj65Y/s1600/12620844_10207309425926569_166375904_o.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjp9EsKQVQNpIuyWMjiPAwJ_2sTsaNcaCWDPgQ0aaa0E8d8rwMD51oIMALJxEGQucvWDbo-SBTRqPLFqautaJ2wH5LwLYpdJ5pajEEwKv9f_7evRnlSRbINWhjmZxFH0USsJjc4SuTj65Y/s400/12620844_10207309425926569_166375904_o.jpg" width="265" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">John Conrat, Αθήνα 1935</td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Γεννιέται κουφός, ωστόσο η ακοή του σταδιακά αποκαθίσταται. Σε βρεφική ακόμα ηλικία κατακτά
την τέχνη της παντομίμας και από την κούνια διασκεδάζει οικογένεια και φίλο του παππού με νούμερα όπως <i>«ο τροχονόμος», «μαέστρος»</i>, <i>«τρεις φίλοι»,</i> <i>«εμμονές» </i>και <i>«Βηρυτός»</i> (ας προσέξουμε
εδώ την κλιμακωτή εξέλιξη των έργων σε πολυπλοκότητα). Σε ηλικία
δύο ετών απορρίπτει την παντομίμα και σταματά τις παραστάσεις - για να
επανέλθει σε αυτή στα μέσα της ζωής του.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Σε ηλικία τεσσάρων ετών
εντυπωσιάζει τους πάντες στο νηπιαγωγείο εισάγοντας μία μεικτή τεχνική που
συνδυάζει τέμπερα, μαρκαδόρο, μολύβι, τροφή και απορρίμματα. Τα έργα του, αν
και στερούνται άμεσα αντιληπτού νοήματος, έχουν αδιαμφισβήτητη αισθητική
δύναμη, νεύουν προς μιαν άλλη ποιότητα, ταράζουν βεβαιότητες και εν τέλει
συγκροτούν το «<span lang="EN-GB">Fr</span>ü<span lang="EN-GB">hkunst</span>» όπως θα ονομαστεί αργότερα το νέο αυτό ρεύμα. Δυστυχώς δε σώζεται κάποιο έργο. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzGMrv4BBAsiev9RH9pieeG8MDwvLk-9gZUjxFrw7dblotDrqOZ-ecGXAHJ9jtcN6nVmkfrlbME0U31GkzddcJCkSORE_Hwj_KnqmZiIjV_5irw8ldY83PePG20l23UGZBLjkVxRep8mg/s1600/IMG_8117.jpg" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzGMrv4BBAsiev9RH9pieeG8MDwvLk-9gZUjxFrw7dblotDrqOZ-ecGXAHJ9jtcN6nVmkfrlbME0U31GkzddcJCkSORE_Hwj_KnqmZiIjV_5irw8ldY83PePG20l23UGZBLjkVxRep8mg/s320/IMG_8117.jpg" width="207" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Κυψέλη, 1933</td></tr>
</tbody></table>
Παρ’ ότι η φωτογραφία είχε
εφευρεθεί σχεδόν έναν αιώνα πριν, ο 20χρονος <span lang="EN-GB">Conrat</span><span lang="EN-GB"> </span>παρατηρεί το 1921 ότι όλες οι
φωτογραφίες δείχνουν είτε ανθρώπους, είτε ζώα, είτε έπιπλα, είτε τοπία. Πουθενά
γιαούρτη! Τόνοι γιαούρτης παράγονται και καταναλώνονται κάθε χρόνο (όχι ακόμα
τυποποιημένης), αλλά τη <i>φωτογραφημένη
διαούρτη</i> λες και την απαγορεύει κάποιο αόρατο χέρι. Μοιράζεται την παρατήρησή
του με τον φίλο της μητέρας του <span lang="EN-GB">Brassai</span>,
ο οποίος και του υπόσχεται να φωτογραφήσει γιαούρτη το συντομότερο δυνατό. Σήμερα
οι φωτογραφίες γιαούρτης θεωρούνται δεδομένες. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br />
Η ανάπτυξη
της φωτογραφίας στις αρχές του 20<sup>ου</sup> αιώνα έχει στρέψει τη ζωγραφική
από τον νατουραλισμό σε άλλα ρεύματα, ενώ οι πρωτοπορίες, αρνούμενες το παλιό
ανοίγουν συνεχώς νέους ρηξικέλευθους δρόμους. Ωστόσο κανείς δε ζωγραφίζει
γιαούρτη, παρατηρεί ο 21χρονος <span lang="EN-GB">John</span><span lang="EN-GB"> </span><span lang="EN-GB">Conrat</span>
και βάζει την πρώτη πινελιά. Σήμερα ποιος θα έπαιρνε στα σοβαρά κάποιον (άλλο) αν
έλεγε ότι «ζωγραφισμένη γιαούρτη δεν υπάρχει»;<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiE_YuvhoKeI73iFUShOzfJAfcL_cTc9rWYXthcej-MeWUy96be9mQWhn5qYT_jSFOKSLn_bSYhklCsDgukTbgl5_BpoozfJ8EwXA4VoVoK4GvWiWNm7UA3SgfWFTHLS6bQ0vS1LixllY/s1600/IMG_7970.jpg" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiE_YuvhoKeI73iFUShOzfJAfcL_cTc9rWYXthcej-MeWUy96be9mQWhn5qYT_jSFOKSLn_bSYhklCsDgukTbgl5_BpoozfJ8EwXA4VoVoK4GvWiWNm7UA3SgfWFTHLS6bQ0vS1LixllY/s320/IMG_7970.jpg" width="213" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><div style="font-size: 12.8px;">
Φωτογραφημένος από το νάνο Σόλωνα,</div>
<div style="font-size: 12.8px;">
Ακροπόλ Παλάς, 1936</div>
</td></tr>
</tbody></table>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br />
Οι καινοτόμες ιδέες του <span lang="EN-GB">Conrat</span><span lang="EN-GB"> </span>για την
φωτογραφία δεν σταματούν εδώ. «Θα με γελούν τα μάτια μου» αναφωνεί έκπληκτος
στις 12 Φεβρουαρίου του 1936 κοιτάζοντας μία φωτογραφία που είναι αυτός και
μερικά ξαδέρφια του. «Λάθος! Όλες οι φωτογραφίες είναι λάθος! Μόνο εγώ το βλέπω;
Δείχνουν τα πάντα ασπρόμαυρα, ενώ ο πραγματικός κόσμος, τα άλογα, τα τραπέζια,
κ.ο.κ. έχουν χρώματα». Ο ίδιος θα φωτογραφηθεί έγχρωμα από το νάνο Σόλωνα. Η ιδέα βρίσκει δραματική απήχηση, με τις επόμενες
δεκαετίες να ανήκουν στην έγχρωμη φωτογραφία. Σήμερα, η ασπρόμαυρη φωτογραφία
χρησιμοποιείται μόνο για «καλλιτεχνικούς λόγους», από «άποψη». Το 1937 ο Conrat ανακοινώνει με ένα μεγάλο λυρικό ποίημα την απόφασή του να μην ξαναφωγραφηθεί.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τρεις και πλέον αιώνες έχουν
συμπληρωθεί από την πρεμιέρα της πρώτης όπερας στην Ιταλία των τελών του 16<sup>ου</sup>
αιώνα. Η όπερα αποτελεί το διαμάντι στο στέμμα της Δυτικής μουσικής παράδοσης,
το οποίο έχουν υπηρετήσει δημιουργοί όπως ο Μότσαρτ, ο Βάγκνερ και ο Πουτσίνι, όμως
το κοινό είναι αναγκασμένο να παρακολουθεί τις –συχνά πολύωρες- παραστάσεις
όρθιο. «Αυτό μπορεί να λυθεί με την τοποθέτηση καθισμάτων στα θέατρα» σκέφτεται
ο <span lang="EN-GB">Conrat</span> ένα ζεστό
απόγευμα του 1927˙ σήμερα σε όλες σχεδόν τις όπερες κάθονται˙ η «όπερα για
όρθιους» φαντάζει ένας αλλόκοτος αναχρονισμός.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο <span lang="EN-GB">Conrat</span><span lang="EN-GB"> </span>θεωρούσε
ότι η κλασσική θεατρική σκηνή περιορίζει κατά πολύ τις αφηγηματικές δυνατότητες
των έργων – δεν μπορούσε π.χ. να χωρέσει δύο στρατούς που μάχονται στις
κυματιστές πεδιάδες της Αγγλίας. Μόνο πολύ αργότερα, και μετά την μεγάλη
εισπρακτική επιτυχία του <i>Λίλου </i>του,
θα συλλάβει και θα μπορέσει να κατασκευάσει τη «Νέα Σκηνή», μία μακρόστενη θεατρική
σκηνή με το διπλάσιο σχεδόν εμβαδό. Η επαναστατική για την εποχή καινοτομία θα μεταμορφώσει την θεατρική τέχνη, η οποία ελεύθερη πλέον από τους παλιούς χωρικούς
περιορισμούς μπορεί να χρησιμοποιεί περισσότερους ηθοποιούς και σκηνικά
και κατ’ επέκταση να εκφράσει ανώτερες και ευγενέστερες ιδέες.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilhQNgypSc2sOJcN18CtyjcVS_HY_MDokzSl6x1Zi4q5F8t2caK3fiGQnULx-RWpCsJKEEF-YeVxeF36lI8097WlSKNTQiO4F8DJv33ZkBGkkIrZ17HkPyS65O_46NtYmHzv2FkX7xWME/s1600/12591784_10207333990500668_1016353368_o.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilhQNgypSc2sOJcN18CtyjcVS_HY_MDokzSl6x1Zi4q5F8t2caK3fiGQnULx-RWpCsJKEEF-YeVxeF36lI8097WlSKNTQiO4F8DJv33ZkBGkkIrZ17HkPyS65O_46NtYmHzv2FkX7xWME/s320/12591784_10207333990500668_1016353368_o.jpg" width="213" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ο Conrat 17 χρονών στην οδό 3ης Σεπτεμβρίου</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Θεωρείται ο πατέρας της
μικρογλυπτικής. Έβρισκε άχαρα και ογκώδη τα γλυπτά που κοσμούσαν τα σαλόνια και τα
μουσεία σύγχρονης τέχνης των ημερών του. Στην αρχή στράφηκε για έμπνευση προς την
κλασσική αρχαιότητα, μόνο για να ανακαλύψει εκεί μεγαλύτερα, και όχι μικρότερα -όπως
ήλπιζε- γλυπτά. Δεν το έβαλε κάτω, και παρά τη γενική δυσπιστία (που έφτανε στα
όρια της ανοιχτής χλεύης - χαρακτηριστικός είναι ο λίβελος του Aristide Maillol), κατασκεύασε το πρώτο <i>πολύ μικρό γλυπτό</i>. Έπειτα, ένα ακόμα μικρότερο. Έπειτα άλλο ένα,
πιο μικρό ακόμα! Σύντομα τα γλυπτά του έγιναν τόσο μικρά που δεν φαίνονταν με
γυμνό μάτι˙ μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, μια νέα τέχνη είχε γεννηθεί.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Δύο χρόνια αργότερα, ο <span lang="EN-GB">Conrat</span><span lang="EN-GB"> </span>εφαρμόζει
τις αρχές τη νέας αυτής τέχνης στον πάγο, κατασκευάζοντας το πρώτο <i>πολύ μικρό γλυπτό από πάγο</i>, το οποίο,
σπάζοντας άλλο ένα ρεκόρ για την εποχή του, έγινε και το γλυπτό πάγου που
έλιωσε γρηγορότερα. Το πολύ μικρό του μέγεθος (ας μην ξεχνάμε: αόρατο στο γυμνό
μάτι), σε συνδυασμό με την ελάχιστη διάρκεια ζωής του, προσέδωσαν στους <i>Διόσκουρους</i> του <span lang="EN-GB">Conrat</span>
μυθικές διαστάσεις. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<blockquote class="tr_bq">
"Στον <span lang="EN-GB">Conrat</span><span lang="EN-GB"> </span>αποδίδεται
και το ποίημα χωρίς ομοιοκαταληξία. Μία απλή ιδέα, που όμως δεν είχε σκεφτεί κανείς πριν από τον πάντα αντισυμβατικό <span lang="EN-GB">Conrat".</span></blockquote>
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEx7IMxqjw_pcnjJctLv2LGc7NZqtBFouiabF08gIlnzMQvPNoIgKx_cl9miUrPelzJrz7CyoOAOh3Doa7FyI_rH9Yb6Rhe8hJ8561Qy3OuMWQlNv9WSpv_owApI6-TFwrzp5qxVMZddY/s1600/12591987_10207335471097682_2053929525_o.jpg" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEx7IMxqjw_pcnjJctLv2LGc7NZqtBFouiabF08gIlnzMQvPNoIgKx_cl9miUrPelzJrz7CyoOAOh3Doa7FyI_rH9Yb6Rhe8hJ8561Qy3OuMWQlNv9WSpv_owApI6-TFwrzp5qxVMZddY/s320/12591987_10207335471097682_2053929525_o.jpg" width="211" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Εθνική Βιβλιοθήκη, 1935</td></tr>
</tbody></table>
Δε θεωρούσε ασύμβατη την ιδιότητα
του αστυνομικού με αυτή του καλλιτέχνη – και συχνά έφερε τον εαυτό του ως
παράδειγμα<span face=""calibri" , sans-serif"><span style="font-size: 14.6667px; line-height: 15.6933px;"> (</span></span>«να, εγώ» έλεγε).
Πηγαίνοντας μάλιστα ένα βήμα παραπέρα, διατύπωσε τη θέση ότι «αν και κάθε
αστυνομικός δεν είναι καλλιτέχνης, και ούτε κάθε καλλιτέχνης είναι αστυνομικός,
αυτά τα δύο είναι φορές που έχουν σχέση, ωραιότατα». Ο Conrat, όπως τόσο τυπικά
συμβαίνει σε ανθρώπους που υπερβαίνουν τις νόρμες της εποχής τους, βρέθηκε ανάμεσα
σε διασταυρούμενα πυρά: Οι μεν συνάδελφοί του από το Σώμα τον κορόιδευαν για
τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες, οι δε φίλοι του από τους καλλιτεχνικούς
κύκλους ντρέπονταν για το αστυνομικό του επάγγελμα («λειτούργημα» τους διόρθωνε). Το έργο του υπήρξε η
καλύτερη απάντηση απέναντι σε αυτές τις προκαταλήψεις (τα «κουτάκια»
όπως τις αποκαλούσε) και μιλάει μόνο του: <i>Υπηρεσία</i> (συλλογή ποιημάτων, 1952), <i>Αισθητική του εγκλήματος</i> (μονογραφία, 1955), <i>Πάρε το εκατό καημένη</i> (επιθεώρηση, 1987), <i>Κλέφτες και αστυνόμοι</i> (μικρογλυπτό, 1947), <i>Ένοχη μικρή αγάπη</i> (μικρογλυπτό σε πάγο, 1949), <i>Βραδινή περίπολος/Διακρίβωση στοιχείων</i> (θεατρικός
μονόλογος, 1970), <i>Σεσημασμένες</i> (χορός,
1991), <i>Έγκλημα και Τιμωρία</i>
(μεταφορά του κλασσικού μυθιστορήματος σε παντομίμα, 1951), <i>Γόμωση και Αναγόμωση</i> (παντομίμα, 1952). <br />
<br />
Ο <span lang="EN-GB">Conrat</span><span lang="EN-GB"> </span>μας άφησε
και έναν μεγάλο αριθμό από ευρεσιτεχνίες, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται το αστείο που γελάει, το
διπλό βιβλίο (δύο βιβλία, το ένα μετά το άλλο, με κοινό δέσιμο στην πλάτη), το τριπλό
βιβλίο, ο καθρέφτης Ντόναλντ (σε δείχνει Ντόναλντ), το τυροκομικό κιτ
τσέπης και δύο πρωτότυπα μοντέρνα νεανικά χτενίσματα (τα «σπορτ» και «μάβερικ»).</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br />
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXc6JOw1IYKPiN1JBqpm-OkoefDfhyphenhyphenqS2jEhxbM4H0uCxDD4AkS22F_OlHHlgVRP3l94Se9RuAXFGcVNRBt9HMfL6doRFTvaadnPPb3dT2N9pqGmT1YXOt-p6u_5KeUie2CwN9K4O2Ie8/s1600/12631038_10207333990700673_1966443273_o.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXc6JOw1IYKPiN1JBqpm-OkoefDfhyphenhyphenqS2jEhxbM4H0uCxDD4AkS22F_OlHHlgVRP3l94Se9RuAXFGcVNRBt9HMfL6doRFTvaadnPPb3dT2N9pqGmT1YXOt-p6u_5KeUie2CwN9K4O2Ie8/s320/12631038_10207333990700673_1966443273_o.jpg" width="203" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Νέα Υόρκη, άγνωστη χρονολογία</td></tr>
</tbody></table>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjC92dVOMjmj_GbU65XexB_JrfFzu38DI5XXSJSA6gB_ZVJZ-j6Z-pxKMSR5M12mUHKIIi13LhjLabwcFE5V0MRekuESqSpJNricAXNEA0PxG32Ae80M6C6ypGTtvhHAH3Kd42VwqSM1E0/s1600/IMG_8164.jpg" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjC92dVOMjmj_GbU65XexB_JrfFzu38DI5XXSJSA6gB_ZVJZ-j6Z-pxKMSR5M12mUHKIIi13LhjLabwcFE5V0MRekuESqSpJNricAXNEA0PxG32Ae80M6C6ypGTtvhHAH3Kd42VwqSM1E0/s320/IMG_8164.jpg" width="209" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Στου Χάγιου, 1932-33</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ένα μυστήριο που βασάνισε τον <span lang="EN-GB">Conrat</span><span lang="EN-GB"> </span>σε
όλη τη ζωή του, χωρίς τελικά να καταφέρει να το διαλευκάνει (κάτι που τον πλήγωνε
και ως αστυνομικό) ήταν το γιατί το κοινό του κινηματογράφου γελούσε σε σημεία
όπου δεν υπήρχε κάποιο αστείο. Λάτρης του κινηματογράφου ο ίδιος, δυσφορούσε
και απορούσε για τον Άνθρωπο, όταν άκουγε σημαντικό μέρος του κοινού
να ξεσπά σε γέλια σε σκηνές όπως αυτή: <i>Στον
επάνω όροφο του σπιτιού, ένα ζευγάρι τσακώνεται, αλλά η θυελλώδης ορμή
μπλέκεται με το πάθος και το ζευγάρι ταυτόχρονα παλεύει και φιλιέται παράφορα.
Μία ηλικιωμένη κυρία μπαίνει από την είσοδο στο ισόγειο, κοντοστέκεται και φωνάζει στις
σκάλες με απορημένη φωνή «Είναι κανείς εδώ;». </i>(γέλια)</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όταν ο <span lang="EN-GB">Conrat</span><span lang="EN-GB"> </span>μαθαίνει
ότι του μένουν λιγότερες από δύο μέρες ζωής, βάζει στόχο να γράψει τα
απομνημονεύματά του. «Φιλόδοξο» χαρακτηρίζεται το σχέδιο από τους επιβλέποντες ιατρούς,
οι οποίοι και τον ρωτούν αν σίγουρα άκουσε καλά τι του είπαν. Αντί για
απάντηση, ο <span lang="EN-GB">Conrat</span><span lang="EN-GB"> </span>κάνει ότι τον παίρνουν τηλέφωνο και βγαίνει βιαστικά από το θάλαμο, και κατόπιν από το νοσοκομείο. Θα κλειστεί στο δωμάτιό του (μέρος απαγορευμένο για τους γονείς του) με την
αγαπημένη του γραφομηχανή για τις τελευταίες 48 πυρετικές του ώρες˙ σχολαστικός
και τελειομανής, θα σπαταλήσει τις περισσότερες από αυτές στην
οργάνωση του χώρου, τη ταξινόμηση των γραφικών υλών και τη δημιουργία ενός
προσχέδιου-σκελετού. Συνειδητοποιώντας την ύστατη στιγμή ότι δεν προλαβαίνει να
γράψει τα απομνημονεύματα του πολυκύμαντου βίου του όπως τα ήθελε, αποφασίζει στη
θέση τους να γράψει ένα ποίημα. Παρατίθεται το κύκνειο άσμα του:<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: 10pt; line-height: 107%;">Πάει ο καιρός του τραγουδιού</span><span style="font-size: 13.3333px; line-height: 14.2667px;">˙</span><br />
<span style="font-size: 10pt; line-height: 107%;">και ο ήλιος στο πέλαγο λαμπυρίζει.<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: 10pt; line-height: 107%;">Όλα της ζήσης αγαπημένα<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: 10pt; line-height: 107%;">-όσα χάρηκα κι όσα μόνο ονειρεύτηκα-<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: 10pt; line-height: 107%;">μα κι όσα που ποτέ δεν άκουσα<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: 10pt; line-height: 107%;">με ζεσταίνετε, σας αγαπώ<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: 10pt; line-height: 107%;">και λύνω-<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: 10pt; line-height: 107%;">τους κάβους για ταξίδι στο άγνωστο˙<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: 10pt; line-height: 107%;">μα μάλλον στο τίποτα</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span face=""calibri" , sans-serif" style="font-size: 10pt; line-height: 107%; text-align: justify;">-λέω κι ας μη συμφέρει.</span><br />
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhscy0Fz1gAUSTllyPsN7hdlyywZcut0g0xTbECTLUiZ_iLklSr8TtzRWMVzPXCnJgK-cbzJqLSirSgRwVO9LwSYthuEFLYjFY6pViVEvl0x2PlhTg3rdddwwREXjd6dvTrLdSCzi4KlnM/s1600/12596964_10207335510538668_719706852_o.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhscy0Fz1gAUSTllyPsN7hdlyywZcut0g0xTbECTLUiZ_iLklSr8TtzRWMVzPXCnJgK-cbzJqLSirSgRwVO9LwSYthuEFLYjFY6pViVEvl0x2PlhTg3rdddwwREXjd6dvTrLdSCzi4KlnM/s200/12596964_10207335510538668_719706852_o.jpg" width="131" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Η τελευταία φωτογραφία του Conrat, 1937.</td></tr>
</tbody></table>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
</div>
"Μετέχνιο"http://www.blogger.com/profile/12654984808735207586noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-2879530357628703533.post-36786215859758859492015-12-31T01:42:00.001+02:002015-12-31T01:42:49.825+02:00Mary Christman 3<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br />
<br /></div>
</div>
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="281" mozallowfullscreen="" src="https://player.vimeo.com/video/150380272" webkitallowfullscreen="" width="500"></iframe> <br />
<div style="text-align: center;">
<a href="https://vimeo.com/150380272">Mary Christman 3</a> from <a href="https://vimeo.com/metexnio">metexnio</a> on <a href="https://vimeo.com/">Vimeo</a>.</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
"Μετέχνιο"http://www.blogger.com/profile/12654984808735207586noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2879530357628703533.post-73756541973901251242015-12-31T01:27:00.000+02:002016-01-17T18:10:17.136+02:00Νέο CD-ROM <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
<div class="MsoNormal">
Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν! Τι πιο καλλίτερο δώρο λοιπόν από
ένα <span lang="EN-GB">CD</span>-<span lang="EN-GB">ROM</span>! Και όχι όποιο και όποιο <span lang="EN-GB">CD</span>-<span lang="EN-GB">ROM</span>, αλλά το νέο <span lang="EN-GB">CD</span>-<span lang="EN-GB">ROM</span><span lang="EN-GB"> </span>του Ιούλιου Πτιμπέρ με λίγο
συνεργασία του Ρόμπερτ Κολοβός. Το διπλό, και δεύτερο κατά σειρά <span lang="EN-GB">CD</span>-<span lang="EN-GB">ROM</span><span lang="EN-GB"> </span>του Πτιμπέρ
(και τρίτο ταυτόχρονα που είναι διπλό) θα σας κάνει να εμπνευστείτε, να
σιγοτραγουδήσετε, να γελάσετε, να θυμηθείτε, και, γιατί όχι, να κοινωνήσετε
μεράκια ελληνικά, ανάλογα με το τι θα κάνετε τελικά εσείς. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<span style="font-family: "Calibri",sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Δεχτή και με παραγγελίες μέσω τηλέφωνο, όποιος πάρει,
ανάλογα.</span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOXWKJtEK9tdwKtpHRc06VzjO3djJ2svEEVKZdgy1_W2MauUNEU72noyylbrK0PccgpOd-YfZTbuQHdMmcBRKBTOInUmoU0WLNqfOyF6FYRpqJMaG9vukzfnrR71csNeDey_qdbb43tn8/s1600/IMG_3216.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="341" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOXWKJtEK9tdwKtpHRc06VzjO3djJ2svEEVKZdgy1_W2MauUNEU72noyylbrK0PccgpOd-YfZTbuQHdMmcBRKBTOInUmoU0WLNqfOyF6FYRpqJMaG9vukzfnrR71csNeDey_qdbb43tn8/s400/IMG_3216.JPG" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US">CD</span>-<span lang="EN-US">ROM</span><span lang="EN-US"> </span>α’
πλευρά (εμπρός)</div>
<ol style="text-align: left;">
<li><span style="text-indent: -18pt;">Αργυρώνητη και κλαίουσα</span></li>
<li><span style="text-indent: -18pt;">Κομπορρημονείς
και ασχημονείς</span></li>
<li><span style="text-indent: -18pt;">Λίγο
τυρί</span></li>
<li><span style="text-indent: -18pt;">Χόϊ και γουοχοχόϊ (μελοποίηση Αργύρη Καρβέλη)</span></li>
<li><span style="text-indent: -18pt;">Θλίβομαι</span></li>
<li><span style="text-indent: -18pt;">Η
ζωή δεν είναι </span><span lang="EN-US" style="text-indent: -18pt;">iPod</span></li>
<li><span style="text-indent: -18pt;">Πέρκα
και σαντούρι</span></li>
<li><span style="text-indent: -18pt;">Βαίνεις
μειούμενη</span></li>
<li><span style="text-indent: -18pt;">Εγώ, άλλο είναι που δεν καταλαβαίνω</span></li>
<li><span style="text-indent: -18pt;">Κίμωλος,
της Παναγιάς το χάρμα</span></li>
<li><span style="text-indent: -18pt;">Άνθρωπος,
ο μικρός, ο μέγας</span></li>
<li><span style="text-indent: -18pt;">Το ύφος του μ’ ενόχλησε</span></li>
<li><span style="text-indent: -18pt;">Νιόπαντρη Γερόντισσα</span></li>
<li><span style="text-indent: -18pt;">Γλυκός ερωτάκος</span></li>
</ol>
<div class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoListParagraphCxSpLast">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US">CD</span>-<span lang="EN-US">ROM</span><span lang="EN-US"> </span>β’
πλευρά (δεύτερη)<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoListParagraphCxSpFirst" style="mso-list: l0 level1 lfo2; text-indent: -18.0pt;">
</div>
<ol style="text-align: left;">
<li><span style="text-indent: -18pt;">Παγωτό για τον Πέτρο</span></li>
<li><span style="text-indent: -18pt;">Μα
εσύ τρέμεις ολόκληρη</span></li>
<li><span style="text-indent: -18pt;">Αχλάδη
και ουρά</span></li>
<li><span style="text-indent: -18pt;">Φαιοκίτρινο κοτονερό (στίχοι: Ρόμπερτ Κολοβός)</span></li>
<li><span style="text-indent: -18pt;">Να’
μαστε πάλι εδώ Αντώνη</span></li>
<li><span style="text-indent: -18pt;">Ονείρεμα
μακεδονίτικο</span></li>
<li><span style="text-indent: -18pt;">Με πανάκι και νερό (στίχοι: Ρόμπερτ Κολοβός)</span></li>
<li><span style="text-indent: -18pt;">Μια γουλιά, μια μπουκιά, μια πιρουνιά</span></li>
<li><span style="text-indent: -18pt;">Γουλίτσα
το νερό σου</span></li>
<li><span style="text-indent: -18pt;">Γατή
γουλή</span></li>
<li><span style="text-indent: -18pt;">Δέξου
τις περιποιήσεις μου</span></li>
<li><span style="text-indent: -18pt;">Τρελάθηκα
και σώθηκα</span></li>
<li><span style="text-indent: -18pt;">(για τον Φάνη) Που μας κοιτά απ’ την γειτονιά
των αγγέλων</span></li>
<li><span style="text-indent: -18pt;">Γυφτοπούλι</span></li>
</ol>
<!--[if !supportLists]--><o:p></o:p><br />
<div class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="mso-list: l0 level1 lfo2; text-indent: -18.0pt;">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="mso-list: l0 level1 lfo2; text-indent: -18.0pt;">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="mso-list: l0 level1 lfo2; text-indent: -18.0pt;">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoListParagraphCxSpLast" style="mso-list: l0 level1 lfo2; text-indent: -18.0pt;">
<o:p></o:p></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<br /></div>
"Μετέχνιο"http://www.blogger.com/profile/12654984808735207586noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-2879530357628703533.post-75081475649035557152015-12-27T18:27:00.000+02:002015-12-27T18:27:32.781+02:00Έξαλλοι οι οδηγοί ταξί με την 3ήμερη αργία.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiOur6io7BoezdiDYNqwHldsmcV0Z4L5rTif5ic6ZPjiAn1QM9EmaxVLpzy6oGxVojEHguHaTpZJjJK41436DN5cuw71eYY5HREUvZOOZgauClX4VT4Ingx6Cqu51IVqXeDp7l6692IkU/s1600/Tarif.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="380" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiOur6io7BoezdiDYNqwHldsmcV0Z4L5rTif5ic6ZPjiAn1QM9EmaxVLpzy6oGxVojEHguHaTpZJjJK41436DN5cuw71eYY5HREUvZOOZgauClX4VT4Ingx6Cqu51IVqXeDp7l6692IkU/s640/Tarif.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div>
Έξαλλοι οι οδηγοί ταξί με την 3ήμερη αργία (25-26/12 σε συνδυασμό
με την Κυριακάτικη αργία 27/12) που είχε σαν αποτέλεσμα να μπαίνουν
όλοι στις λεωφορειολωρίδες για 3 ημέρες. </div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
Σε επίσημη
ανακοίνωση που εξέδωσε το σωματείο των οδηγών ταξί Αττικής αναφέρουν πως
η ατυχής αυτή ημερολογιακή συγκυρία δημιούργησε τεράστιο πρόβλημα στις
μετακινήσεις τους. Δηλώνουν ρητά πως δεν θα επιτρέψουν σε καμία
περίπτωση να επαναληφθεί σαν φάρσα η ιστορία και την επόμενη βδομάδα
σημειώνοντας πως η 2 Ιανουαρίου δεν είναι επίσημη αργία και η αστυνομία
θα πρέπει να κάνει την δουλειά της. Σημειώνουν πως το σωματείο δεν
μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνο για τις τυχόν αυθόρμητες αντιδράσεις κάποιων
οδηγών ταξί. <br /><br />Τέλος ειδική αναφορά γίνεται για την
λεωφορειολωρίδα της Λ. Αλεξάνδρας η οποία μέσα στο 2015 βάφτηκε πράσινη
για να ταιριάζει με το κίτρινο των ταξί και η οποία χαρακτηρίζεται από
το σωματείο ως κόκκινη γραμμή απέναντι στις παραβιάσεις των
λεωφορειολωρίδων από τους οδηγούς Ι.Χ.<br /> </div>
<br /></div>
"Μετέχνιο"http://www.blogger.com/profile/12654984808735207586noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-2879530357628703533.post-11274336054137456262015-12-23T13:10:00.001+02:002015-12-23T13:20:06.790+02:00Στα στενά...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRMV74SgyH0zlQhO8dNkgpFzkX3E4LBTNJMrwZbGE9Y08AK9_tr-sJsQL20uy58RsLi5E1iM24a5CLEYeovKkX0aEapTXoFk5RuiVN-p8TZBp31Ie1ekl1XeBBr128_bkpK1GGDIEHRG0/s1600/IMG_1143.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRMV74SgyH0zlQhO8dNkgpFzkX3E4LBTNJMrwZbGE9Y08AK9_tr-sJsQL20uy58RsLi5E1iM24a5CLEYeovKkX0aEapTXoFk5RuiVN-p8TZBp31Ie1ekl1XeBBr128_bkpK1GGDIEHRG0/s320/IMG_1143.jpg" width="320" /></a></div>
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="281" mozallowfullscreen="" src="https://player.vimeo.com/video/149853724" webkitallowfullscreen="" width="500"></iframe> </div>
<div style="text-align: center;">
<a href="https://vimeo.com/149853724">Στα στενά</a> from <a href="https://vimeo.com/metexnio">metexnio</a> on <a href="https://vimeo.com/">Vimeo</a>.</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
"Μετέχνιο"http://www.blogger.com/profile/12654984808735207586noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-2879530357628703533.post-15794986501856990422015-10-29T02:34:00.001+02:002015-10-29T02:34:16.227+02:00Αλλάζει ο τρόπος που θα χτυπούνε οι καμπάνες. <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtgJKNcv8Mj3BuXa4VPkGQZTPiwGFau5e3z885mMsQeMbAEZVAJaeHUbFlExqkeft9V_8ilTbfXe-PPJ5uy3EluhuOhCKMD27X_uoh8SyuLyErrrXs0FXUClcKNkOxxei58sInDNlwMP0/s1600/IMG_3317.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtgJKNcv8Mj3BuXa4VPkGQZTPiwGFau5e3z885mMsQeMbAEZVAJaeHUbFlExqkeft9V_8ilTbfXe-PPJ5uy3EluhuOhCKMD27X_uoh8SyuLyErrrXs0FXUClcKNkOxxei58sInDNlwMP0/s400/IMG_3317.jpg" width="266" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο χειμώνας έρχεται και η ώρα άλλαξε αλλά αυτή δεν θα είναι η μοναδική αλλαγή που θα έχουμε φέτος σε σχέση με τον τρόπο που θα αντιλαμβανόμαστε τον χρόνο στην καθημερινότητα μας. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η εκκλησία μας, μέσα στο γενικότερο κλίμα απαξίωσης της από μια κοινωνία που ψήφισε για 2η φορά έναν άθεο πρωθυπουργό προσπαθεί να κάνει και πάλι αισθητή την παρουσία της με κάθε τρόπο. Μετά από μία επεισοδιακή και γεμάτη ένταση συνεδρίαση η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος αποφάσισε πως οι καμπάνες πλέον θα χτυπούνε σε military time. Πρακτικά αυτό σημαίνει πως στις 9 το βράδυ οι καμπάνες δεν θα χτυπούνε 9 φορές αλλά 21, στις 10 το βράδυ 22 κλπ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ας μην ξεχνάμε πως πολλές γωνιές της πατρίδας μας υπάρχουν άνθρωποι που εδώ και χρόνια απαιτούσαν ένθερμα αυτή την αλλαγή διότι, όπως οι ίδιοι υποστηρίζουν, με αυτόν τον τρόπο θα είναι πάντα σίγουροι για το αν είναι βράδυ ή πρωί. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το μεγάλο πρόβλημα όμως που αντιμετώπισε η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος ήταν τι θα κάνει στις 12 το βράδυ. Αν δηλαδή η καμπάνες θα χτυπάνε 24 φορές ή θα σωπαίνουν μέχρι τη μία. Τελικά το θέμα λύθηκε με παρέμβαση του ίδιου του αρχιεπίσκοπου Ιερώνυμου ό οποίος με εγκύκλιό του που απέστειλε σε όλες τις ενορίες, ζητάει να μη χτυπάνε οι καμπάνες των εκκλησιών σε ώρες κοινής ησυχίας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο πρωτοσύγκελλος της Αρχιεπισκοπής Μάξιμος Παπαγιάννης του Ιωάννη, που υπογράφει την εγκύκλιο με εντολή του Ιερώνυμου επισημαίνει, όπως αποκαλύπτει ο ιστότοπος romfea, ότι έχουν διατυπωθεί πολλά παράπονα από αρκετούς πολίτες για υπερβολική και άκριτη χρήση των καμπανών των ναών.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Για το λόγο αυτό καλεί τους ιερείς να τις χτυπούνε «ηπιότερα» και πιο «κοφτά» και κατά τις βραδινές ώρες και τις ώρες κοινής ησυχίας να μη χτυπούνε καθόλου. Ακολουθεί πίνακας με τις ώρες και τον αριθμό που θα σημάνουν οι καμπάνες. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<u>Μετά μεσημβρίαν</u></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: left;">12:00μ. </span><b style="text-align: left;">12</b></div>
01:00μ.μ. <b>13</b><br />
02:00μ.μ. <b>14</b><br />
03:00μ.μ. <b>15</b><br />
04:00μ.μ. <b>16</b><br />
05:00μ.μ. <b>17</b><br />
06:00μ.μ. <b>18</b><br />
07:00μ.μ. <b>19</b><br />
08:00μ.μ. <b>20</b><br />
09:00μ.μ. <b>21</b><br />
10:00μ.μ. <b>22</b><br />
11:00μ.μ. <b>23</b><br />
<br />
<u style="text-align: justify;">Προ μεσημβρίαν</u><br />
<span style="color: #999999;">12:00π.μ. <b>00</b> Μοναχά την Μεγάλη Εβδομάδα και τα Χριστούγεννα. </span><br />
<span style="color: #999999;">01:00π.μ. <b>01</b> Μοναχά την Μεγάλη Εβδομάδα και τα Χριστούγεννα.</span><br />
<span style="color: #999999;">02:00π.μ. <b>02</b> Μοναχά την Μεγάλη Εβδομάδα και τα Χριστούγεννα.</span><br />
<span style="color: #999999;">03:00π.μ. <b>03</b> Μοναχά την Μεγάλη Εβδομάδα και τα Χριστούγεννα.</span><br />
<span style="color: #999999;">04:00π.μ. <b>04</b> Μοναχά την Μεγάλη Εβδομάδα και τα Χριστούγεννα.</span><br />
<span style="color: #999999;">05:00π.μ. <b>05</b> Μοναχά την Μεγάλη Εβδομάδα και τα Χριστούγεννα.</span><br />
<span style="color: #999999;">06:00π.μ. <b>06</b> Μοναχά την Μεγάλη Εβδομάδα και τα Χριστούγεννα.</span><br />
<span style="color: #999999;">07:00π.μ. <b>07</b> Μοναχά την Μεγάλη Εβδομάδα και τα Χριστούγεννα.</span><br />
08:00π.μ. <b>08</b><br />
09:00π.μ. <b>09</b><br />
10:00π.μ. <b>10</b><br />
11:00π.μ. <b>11</b><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
"Μετέχνιο"http://www.blogger.com/profile/12654984808735207586noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-2879530357628703533.post-23799367293632696902015-06-09T01:19:00.001+03:002015-06-09T01:23:17.639+03:00Το σημειωματάριο του Κρίτωνα Κακάβουρα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjU0kp2fZCboeQ05g_6G6ADoUbu-0OhNvYhf4sxFmA0S7MNLT0SCgAC9w2Mk0Zzx16PD15u_A_LhOLQaIRozZCISAYoLIcpBl33HnpxTaL7j7f_sIUvRS_CwZi3VA1_cQKvKe3m-35tCsE/s1600/kak1.jpg" imageanchor="1"><img border="0" height="312" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjU0kp2fZCboeQ05g_6G6ADoUbu-0OhNvYhf4sxFmA0S7MNLT0SCgAC9w2Mk0Zzx16PD15u_A_LhOLQaIRozZCISAYoLIcpBl33HnpxTaL7j7f_sIUvRS_CwZi3VA1_cQKvKe3m-35tCsE/s400/kak1.jpg" width="400" /></a></div>
<br /></div>
<br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα το σημειωματάριο του Κρίτωνα Κακάβουρα, το πτώμα του οποίου βρέθηκε προ ημερών σε στάνη στη Τζια. Ο Κακάβουρας έφυγε πέρυσι το καλοκαίρι σε περιοδεία με τους "Πέρσες" του Αισχύλου, από την οποία δεν ξαναγύρισε ποτέ. Όπως θα διαπιστώσετε, δεν μπορούν να εξαχθούν συμπεράσματα για τις συνθήκες θανάτου του. Το σημειωματάριο εξετάστηκε απο ειδικούς. Συγκεκριμένα ο αντιστράτηγος της αστυνομικής ασφάλειας ήρθε σε επαφη και κάλεσε ειδικό κλιμάκιο ειδικών από την Αμερικη, μετά από διάβημα στο NBA.</span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Εχθές το πρωί κατέφθασαν οι ειδικοί του NBA και αμέσως μεταφέρθηκαν στη ΓΑΔΑ, όπου για 6 ολόκληρες ώρες δεν μπορούσαν να βγαλουν άκρη με τους δικούς μας. Αμέσως ο Αττικάρχης ενημερώθηκε για το τρομακτικό λάθος που είχε γίνει, οσον αφορά το ποιούς κάλεσαν. Τα χειρότερα (διεθνές ρεζίλεμα) αποσοβήθηκαν χάρις σε έναν μεγαλοφυή ελιγμό του Αττικάρχη, ο οποίος λέγοντας ¨Α, ναι! This way ela ela.¨ οδήγησε τους ιθύνοντες του αμερικανικού μπάσκετ στο γηπεδάκι δίπλα απ´ τη ΓΑΔΑ, δηθεν για να τους υποδείξει ένα ταλέντο. Εκεί, σε ένα άψογα εκτελεσμένο μεγαλοφυές αστυνομικό σχέδιο, το τηλέφωνό του χτύπησε. Λέγοντας στους υψηλούς παριστάμενους ¨Μισό! Είναι για μένα¨ εξαφανίστηκε απ´ το γήπεδο τρέχοντας, για να βρεθεί λίγα λεπτά αργότερα ξανά στο γραφείο του.</span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Εξάλλου, στο σάκο που έφερε ο Κακάβουρας, εντοπίστηκε κασετοφωνάκι με κασσέτα μέσα. Η κασέτα έφερε ετικέτα με τον τίτλο ¨Σκέψεις - ιδέες - πώς πραγματικά νιώθω¨. Οι άνδρες άκουσαν προσεκτικά την κασσέτα, η οποία περιείχε έναν συνεχή θόρυβο ψιλού κροταλίσματος και από τις δύο πλευρές και στάλθηκε για ανάλυση. Κατόπιν εξονυχιστικών ελέγχων στα εργαστήρια του επιστήμονα, διαπιστώθηκε ότι ο εν λόγω θόρυβος είναι ¨κάποιος που τρώει πασατέμπο¨. Η κασσέτα κρίθηκε οτι δεν βοηθά καθόλου στην έρευνα και έτσι αποχαρακτηρίστηκε και δόθηκε σε αξιωματικό της ΕΛΑΣ, να την καταστρέψει. Πονηρός αυτός, την κράτησε και ηχογράφησε σ´ αυτήν τον 12χρονο γιο του να ρεύεται.</span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Επίσης βρέθηκε κινητό τηλέφωνο με τις τελευταίες selfies που τράβηξε ο Κακάβουρας, και σας παρουσιάζουμε σήμερα εδώ.</span><br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Ας παρακολουθήσουμε τώρα αυτό το τρομακτικό ταξίδι προς το τέλος. Αυτήν την εσωτερική καταβύθιση, όπως αποτυπώθηκε απ´ τον ίδιο τον Κακάβουρα. Οπλιστείτε με θάρρος, γερά νεύρα, αλλά και συμπόνια για αυτόν τον άνθρωπο. Τον αδικοχαμένο. Ο Θεός ας γαληνέψει τη φουρτούνα που είχε μέσα του.</span><br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
-----------------------</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<b>ΔΟΝΟΥΣΑ</b><br />
<br />
Πρώτη δοκιμασία για τους "Πέρσες" μου. Μοναδικες στιγμες σημερα στην παρασταση. Ειμαι ευγνωμων. Τους αγαπω. Το κοινο αγκαλιασε την προσπαθεια. Το καλο θεατρο νικησε. Ο Αισχυλος νικησε. Δεν επεφτε καρφιτσα στο μπητς μπαρ. Με ενα καταπληκτικο γεροντακι ανοιχτηκαμε για χταποδι.<br />
<br />
Φεραμε το χταποδι. Χαμος. Ολη η παραλια, μαζι και ενας μαυρουκος, γιναμε ενα πολυχρωμο κουβαρι. Ψησιμο, τραγουδια. Κλαιω δυο ωρες.<br />
<br />
Ξυπνησα νωρις νωρις, πριν βγει ο ηλιος. Το γεροντακι ειναι νεκρο. Διπλα μου. Ειμαι διπλα του. Δεν παιρνω μαζι μου τιποτα. Φευγω οπως ειμαι.<br />
<br />
<br />
<br />
<b>ΜΑΝΗ</b><br />
<br />
Παρασταση των Περσών μου στην Πλατσα. Δεν πήγαμε καλά. Δεν ήρθε κανείς. Όλο το απόγευμα ήμουν με το δήμαρχο και δύο πάρεδρους. Με ακολουθούσαν παντού. Ήθελαν να μάθουν το θέατρο, όπως μου είπε ο ένας. Σταθήκαμε, οι τέσσερις, στη μέση της σκηνής. Νύχτωσε. Τώρα έχουμε έρθει στο σπίτι του δήμαρχου. Θα κοιμηθούμε όλοι εδώ.<br />
<br />
Ωραίο πρωινό. Πίνουμε καφέ. Ο ένας πάρεδρος μας ρωτάει συνεχώς μήπως θυμόμαστε αν φορούσε βρακί χθες. Τί να πεις. Τον βοηθάμε όλοι να το βρει.<br />
<br />
Πήγα με τα πόδια στο Ταίναρο. <i>Ε, μωρή γριά</i>, φώναζα ωσπου νύχτωσε για τα καλά. Κοιμήθηκα εκεί. Άσχημα. Νομίζω πως για μένα η Μάνη τελείωσε. Το λέω με πόνο ψυχής.<br />
Το επόμενο βράδυ άκουσα γλυκό βιολί από τον πιτσιρικά στο ταβερνάκι.<br />
<br />
<br />
<br />
<b>ΜΙΚΡΗ ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ</b><br />
<br />
Η Πέρσες μου στην Επίδαυρο! Πώς σου φαίνεται αυτό, πατέρα;<br />
<br />
Δεν αρέσαμε. Φωνές και γιούχα. Διέκοψα την παράσταση και τους μίλησα στις ψυχές τους. Καταλαβαίνουν κατά βάθος ότι δεν φταίω εγώ και ας μην το λένε. Στην εξουσία αντιδρούν, που τους έχει παίξει στα ζάρια. Αμοιρε λαέ μου. Ας είναι. Ας το φορτωθώ εγώ.<br />
Ένα παλληκάρι πρότεινε να κανουμε όλοι σιωπή. Μέθεξη. Και να ξάφνου, ωραιότατος πιτσιρικάς, τριώ - τεσσάρω, να ανεβαίνει στη σκηνή και να μας μαγεύει με το γλυκό βιολί του. Η παράσταση ξεκίνησε πάλι. Όλα γίναν ουρανός και ψωμί σπιτίσο, όπως λέει ο ποιητής.<br />
Τη διέκοψα ξανά ύστερα από λίγα λεπτά.<br />
<br />
<br />
<br />
<b>ΚΡΗΤΗ</b><br />
<br />
Έτος Ελ Γκρέκο!<br />
Ο Ιούλης στην Κρήτη είναι υπέροχος. Ξεκινήσαμε την μικρή περιοδεία στο νησί.<br />
<br />
Εχθές είχα παράσταση στο Φόδελε. Στα πλαίσια του εορτασμού του Δομήνικου. Δεν πήγαμε καλά.<br />
Έπρεπε να δεχτώ να μου φορέσουν μικρόφωνο. 500 άτομα και εγώ μες στους πλάτανους. Δεν πάει έτσι.<br />
Δεν πειράζει. Πολύτιμη γνώση για το μέλλον.<br />
<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFJEHDRoGQvh3JmgSrWzr2ybgbyM-SkFVqi9ZbHjYQ9aQil9v90mQVREJzCe3YG3ZeJ94u1xFx_oAfQffVfR1pZ5lVK2FjYQQXQgx7SEywb8uK1PlZW2dRx6dpXvESQFoXegNymg9KdvA/s1600/IMG_0345.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFJEHDRoGQvh3JmgSrWzr2ybgbyM-SkFVqi9ZbHjYQ9aQil9v90mQVREJzCe3YG3ZeJ94u1xFx_oAfQffVfR1pZ5lVK2FjYQQXQgx7SEywb8uK1PlZW2dRx6dpXvESQFoXegNymg9KdvA/s400/IMG_0345.JPG" width="300" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Αποκόρωνας, Ιούλιος 2014</td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<br />
Όλα πήγαν λάθος. Έφτασα στον Αποκόρωνα αργοπορημένος, επειδή μου πήρε ώρα να φτιάξω την παραδοσιακή στολή, για το γλέντι προς τιμήν μου. Η στολή ήταν λάθος. Τόσες ώρες χαμένες. Ο σερβιτόρος του δήμου με οδήγησε στο λουτρό του χωριού για να αλλάξω. Μου έφεραν και ρούχα καινούρια. Όταν επιστρέψαμε το γλέντι είχε πια τελειώσει.<br />
Ωραίος άνθρωπος ο πρόεδρος του πολιτιστικού. Ήπιαμε ρακές όλο το βράδυ μαζί και μου είπε για τα προβλήματά του. Έχει και ένα εμπορικό στις Βρύσες. Μερακλής, Λεβέντης. Με την κιθάρα του, μου τραγούδησε τον καημό του, τον καημό όλων των Κρητικών, να πάει μια μέρα στην Κρήτη για να την ξαναδεί. "<i>Εσείς οι Αθηναίοι</i>" μου είπε, "<i>δεν ξέρετε από Κρήτη</i>". Ωραίος... Το κρατάω...<br />
<br />
<br />
<br />
<b>ΣΦΑΚΙΑ</b><br />
<br />
Συναντήθηκα με την Ε. Πιάσαμε δωμάτιο στο τουριστικό. Έφυγε κάποια στιγμή για να φέρει ποτά. Όταν γύρισε ήταν τυλιγμένη σε πετσέτα.<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
------------------</div>
<br />
<br />
(δεν αναφέρεται περιοχή)<br />
<br />
Ούτε που ξέρω πως βρέθηκα εδώ.<br />
<br />
Θα έπρεπε να έχω πάει σε άλλα 9 μέρη να παρουσιάσω τους Πέρσες μου.<br />
Γιατί<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
------------------</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Οι παραστάσεις ακυρώνονται η μια πίσω απ' την άλλη. Σε όποιο νησί και να πάω το ίδιο γίνεται. "<i>Τα λεφτά μας πίσω</i>" και άντε πάλι. Μου λένε όλοι το ίδιο πράγμα. Τους ξένισε, τους "ενόχλησε" το γεγονός ότι η παράσταση είναι μονόλογος. Τους ταρακούνησε από την αιώνια νάρκη τους, θα πω εγώ. </div>
<div style="text-align: left;">
Γελάει όλο το χωριό.</div>
<div style="text-align: left;">
Ίσως αν το έλεγα "Πέρσης";</div>
<div style="text-align: left;">
Μπα. Δεν έχει νόημα.</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Εντάξει. Θα προχωρήσω σε διορθώσεις για να φαινόμαστε πιο πολλοί. </div>
<div style="text-align: left;">
Δύο προβλήματα.</div>
<div style="text-align: left;">
- πόση ώρα θα μου παίρνει για να αλλάζω και να βγαίνω με άλλα ρούχα;</div>
<div style="text-align: left;">
- η μόνη άλλη φωνή που ξέρω να κάνω είναι ο Καραμανλής. Ίσως εναλλάξ με τη δική μου.</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
-----------------------</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Πήρα λάθος πλοίο. Πάλι στη Δονούσα. Προσπαθώ να τους πείσω για δεύτερο ανέβασμα αλλά τίποτα. </div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Μαλακία έγινε. Αυτό τα εξηγεί όλα. Έχω μάθει την αριστερές σελίδες, πού να το καταλάβουν οι άνθρωποι στα αρχαία; Άσε, δε λέω τίποτα. Η ελληνική γλώσσα είναι συνεχής και ζωντανή. Αυτό θα τους πω. Εδώ τους θέλω!</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Κανόνισα ανέβασμα στο νηπιαγωγείο (καλό;)</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Μαγεία. Παιδικά ματάκια προσηλωμένα. Τα προσωπάκια τους έλαμπαν. Ρουφούσαν το αρχαίο κείμενο.</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Είναι Οκτώβρης! Επρεπε να είμαι Αθήνα εδώ και καιρό.</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
--------------------------</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Πήρα λάθος πλοίο. Βρίσκομαι στη Δήλο.</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
--------------------------</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<b>ΙΔΕΑ ΓΙΑ ΘΕΑΤΡΙΚΟ</b></div>
<div style="text-align: left;">
Ένας άνδρας (εγώ) ανακαλύπτει ότι η συμπεριφορά του (αλλά και όλων των άλλων) έχει διττή υπόσταση. Ιδιωτική και δημόσια. Όσοι είναι σοβαροί στη δημόσια ζωή, συμπεριφέρονται γελοία όταν είναι μόνοι τους. Αντίθετα, όσοι δημόσια είναι καραγκιόζηδες, μόλις βρεθούν μόνοι τους ανοίγουν και κανένα βιβλίο. Δεν έχω λεφτά, κάνει κρύο. Ό,ποιον και να ρωτήσω μου λέει το ίδιο πράγμα. Ότι δεν έχω κανονίσει παράσταση στη Δήλο.</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
--------------------------</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Τί μπορεί να σημαίνει "λάθος" πλοίο στην τελική; Υπάρχει "σωστό";</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
------------------------</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Βρίσκομαι στο Ταίναρο ξανά. Νοέμβριος. Αποφάσισα να τηλεφωνήσω στην Αθήνα. Έπρεπε να έχουμε ξεκινήσει πρόβες από τέλος Αυγούστου.</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Δεν τηλεφώνησα τελικά. Το ξέχασα.</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Αέρας πολύς και κρύο.</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
------------------------</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΣΑΣ </div>
<div style="text-align: center;">
ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΣΑΣ </div>
<div style="text-align: center;">
ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΣΑΣ </div>
<div style="text-align: center;">
ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΣΑΣ </div>
<div style="text-align: center;">
ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΣΑΣ </div>
<div style="text-align: center;">
ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΣΑΣ </div>
<div style="text-align: center;">
ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΣΑΣ </div>
<div style="text-align: center;">
ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΣΑΣ </div>
<div style="text-align: center;">
ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΣΑΣ </div>
<div style="text-align: center;">
ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΣΑΣ </div>
<div style="text-align: center;">
ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΣΑΣ </div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
------------------------</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Σήμερα πήγα και έφαγα. Ήταν ένας γάμος. Περιττό να πώ ότι ούτε αυτοί ήξεραν κάτι για τους Πέρσες μου. </div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Δίκιο είχαν οι άνθρωποι. Δεν πρέπει να είχα παράσταση εδώ, τελικά. Επίσης, δεν έχω μαζί μου τα σκηνικά. Πρέπει να τα άφησα στη Σύμη;</div>
<div style="text-align: left;">
Βρέχει συνέχεια δύο εβδομάδες τώρα.</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
------------------------</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhS2ajn_WkScY_xqABbkibr12etLqW6hM9NJvrCYn5wGxgXJCF6ALjfjUAEKKWRCtjiDeLORxIA3NE4YHT56-Xoad16mSCsXkWN0uB7Geqer5yvJk2P3TZ_2FPWSNbfJ0cC50fG12xrVEU/s1600/kak2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhS2ajn_WkScY_xqABbkibr12etLqW6hM9NJvrCYn5wGxgXJCF6ALjfjUAEKKWRCtjiDeLORxIA3NE4YHT56-Xoad16mSCsXkWN0uB7Geqer5yvJk2P3TZ_2FPWSNbfJ0cC50fG12xrVEU/s400/kak2.jpg" width="298" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Η τελευταία φωτογραφία του Κακάβουρα (μάλλον Ιανουάριος 2015)</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<div style="text-align: center;">
------------------------</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Να πάρω τηλέφωνο στην Αθήνα. Έχουμε πρόβες! Έχουμε πρόβες!</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
------------------------</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Πήρα λάθος πλοίο. Ξανά στη Δονούσα. Ερημιά παντού και κρύο.</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
-----------------------</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<b>ΙΔΕΑ ΓΙΑ ΘΕΑΤΡΙΚΟ</b></div>
<div style="text-align: left;">
Ένας άνδρας (εγώ) οδηγεί στην αμερικανική ενδοχώρα. Σκέφτεται σε όλη τη διαδρομή. Όταν φτάνει στον προορισμό του είναι πια ένας "άλλος" άνθρωπος.</div>
<div style="text-align: left;">
(ίσως χρειαστώ και δεύτερα ρούχα για τον "άλλο" άνθρωπο)</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
(μάλιστα, μπορεί αυτός ο άλλος να μιλά σαν τον Καραμανλή)</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
-----------------------</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Ακούω γλυκό βιολί</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Ακούω γλυκό βιολί</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<br />
<br /></div>
"Μετέχνιο"http://www.blogger.com/profile/12654984808735207586noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2879530357628703533.post-21478604206175453662015-06-07T13:59:00.001+03:002015-06-08T04:47:43.319+03:00κοοπερατίβα "Μετέχνιο": Ας γελάσουμε λοιπόν!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
Νέο ανέκδοτο!!<br />
<br />
<a href="http://metexnio.blogspot.gr/2009/11/blog-post.html">κοοπερατίβα "Μετέχνιο": Ας γελάσουμε λοιπόν!</a></div>
"Μετέχνιο"http://www.blogger.com/profile/12654984808735207586noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2879530357628703533.post-20037845423802416182015-06-05T01:18:00.001+03:002015-06-08T04:48:59.255+03:00Εντοπίστηκε το πτώμα του Κρίτωνα Κακάβουρα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXyacHYmr0Y5alFcxUYGfGd4SsGhj5GVcs9QMwu2eJ4o8fBvefoc0830At0MVHpStfzDWpzg8nATiPju8NLRrawZPvjzC56QS_nuOGK6aGezveBAbZyTzCPPldi1ASCN583Pu9Mb9DPQQ/s1600/antonis.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="422" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXyacHYmr0Y5alFcxUYGfGd4SsGhj5GVcs9QMwu2eJ4o8fBvefoc0830At0MVHpStfzDWpzg8nATiPju8NLRrawZPvjzC56QS_nuOGK6aGezveBAbZyTzCPPldi1ASCN583Pu9Mb9DPQQ/s640/antonis.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
Στον Κρίτωνα Κακάβουρα ανήκει τελικά το πτώμα που βρέθηκε πριν 2 μέρες στη Τζιά. Τα ίχνη του 47χρονου ηθοποιού και σκηνοθέτη είχαν χαθεί από το περασμένο φθινόπωρο. Ο Κακάβουρας βρισκόταν σε περιοδεία από την αρχή του καλοκαιριού του 2014, με την παράσταση "Πέρσες" του Αισχύλου. Περιοδεία που διεκόπη ξαφνικά και απροειδοποίητα, μετά από μόλις τρεις παραστάσεις, στη Δονούσα, στην Κρήτη και στη μικρή Επίδαυρο. Έκτοτε ο δημιουργός διέκοψε κάθε επαφή με γνωστούς και φίλους.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjeKpq9R8s6XtFsuhB0pxU4EAp1L_KnpKr2ZPhGtRl0rdh9nAaEyccOLSDX_6hGrT1XEjo-WnqgZ0_mOSzoFPp41gl4QjNWGKJZjL4GU0TWi6tXplgKbkN96qgdt4WA4e0pCXN8tjbCDE/s1600/P8042617.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjeKpq9R8s6XtFsuhB0pxU4EAp1L_KnpKr2ZPhGtRl0rdh9nAaEyccOLSDX_6hGrT1XEjo-WnqgZ0_mOSzoFPp41gl4QjNWGKJZjL4GU0TWi6tXplgKbkN96qgdt4WA4e0pCXN8tjbCDE/s320/P8042617.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Από διακοπές, το 1992</td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
Γύρω στο Δεκέμβρη του '14 φίλοι και συνεργάτες του απ' το θέατρο δήλωσαν την εξαφάνιση του στην αστυνομία. Ο Κακάβουρας έχει επίσης έναν γιο, που ζει με τη μητέρα του στη Γερμανία. Σύμφωνα με πληροφορίες, δεν ήξεραν τίποτα όλο αυτό το διάστημα, αφού σπάνια έρχονταν σε επαφή με τον Έλληνα δημιουργό.<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEii5oEu03vEkJqLe8MpgsIkYNTjwLLx6Cz9cNz6b8dzwu4HmupkuKPkFNVDzHvnzw9E7m5EMFlc0LY10IaYlHdtgCBE2OcdgJmJCSwF58HCMIbypEELZePZb6Ef5m5KqljJtzN7CMts0eY/s1600/P8181909.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEii5oEu03vEkJqLe8MpgsIkYNTjwLLx6Cz9cNz6b8dzwu4HmupkuKPkFNVDzHvnzw9E7m5EMFlc0LY10IaYlHdtgCBE2OcdgJmJCSwF58HCMIbypEELZePZb6Ef5m5KqljJtzN7CMts0eY/s200/P8181909.JPG" width="150" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Δον Καμίλο, 1999</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Ο Κακάβουρας είχε γεννηθεί το 1968 στη Μάνη. Το 2009 είχε παραχωρήσει <a href="http://metexnio.blogspot.gr/2009/07/blog-post_08.html" target="_blank">συνέντευξη</a> στο Μετέχνιο και τη Στέφη Δελαγραμμάτικα. Σταθμοί στην καριέρα του, οι συνεργασίες με τον μεγάλο σκηνοθέτη Τάσσο Σώντερς (<a href="https://7c2409d8-a-62cb3a1a-s-sites.googlegroups.com/site/metexnio/Home/KoursaWebEdition.pdf?attachauth=ANoY7cpFP664a3pSu_N1xPCvxTcYXhOJJ7hrc5odDL__d_PBvK7YAsbJkdfdLmeElGdHWs8WZR-N84ubk9ybN5YTLm-_CN2fkkL6QlWRPG4F1daA4Y3uORjaa79iGgG5xDeAV5-IOlalpwUAkHNg6ecij8pa4LM6uWkUr-Rwfj4oqwsrdY8f9Ies-lFiwR-mNWcJhCv-G5_ff_G7IQ8rovAtlqcakZlPhSzji36jzjcX_UsT_j3usLk%3D&attredirects=0" target="_blank">Αλογο Κούρσας</a>, Άκου Ποντικέ κ.α.). Τα τελευταία χρόνια οι κοντινοί του άνθρωποι, όσοι είχαν απομείνει μιλούσαν για έναν τσακισμένο άνθρωπο, στα όρια της κατάθλιψης. Είχε προηγηθεί η δημόσια στήριξή του στην κυβέρνηση Παπαδήμου, μέσα από τα κείμενα της επιθεώρησης "Μας τα κάνατε ρόιδο" που είχε γράψει ο ίδιος, ενώ ήταν και ο βασικός συντελεστής.<br />
<br />
<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1kEFRGrgRsxj2I4HKADBsR5tEIUFHHqi1bogMUo7YcB7QcIbkoFF9_2LxMYd87X3epl4RUdMLG9I7MpxWaYzOCxsdd7MjVeGvYjDf9Lf9xLo2PTAR88xzwVt58WNSHF-lSwKFL2hiVNw/s1600/P1310758.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1kEFRGrgRsxj2I4HKADBsR5tEIUFHHqi1bogMUo7YcB7QcIbkoFF9_2LxMYd87X3epl4RUdMLG9I7MpxWaYzOCxsdd7MjVeGvYjDf9Lf9xLo2PTAR88xzwVt58WNSHF-lSwKFL2hiVNw/s320/P1310758.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Με τον Τάσσο Σώντερς, Βερολίνο 2001</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Η αστυνομία έφτασε στο συμπέρασμα πως το πτώμα που βρέθηκε σε μια στάνη στη Τζιά ανήκει στον Κακάβουρα, επειδή γύρω από την (σε προχωρημένη σήψη) σορό υπήρχαν προσωπικά αντικείμενα του καλλιτέχνη από τη Μάνη, όπως και η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, που έφερε το όνομά του. Για την ιστορία, το πραγματικό όνομα του Κρίτωνα Κακάβουρα ήταν Πέτρος Μπέλιος.<br />
<div>
<br /></div>
<div>
Στο μικροσκόπιο των αρχών έχει μπει από την πρώτη στιγμή το σημειωματάριο του Κακάβουρα, μέσα από το οποίο ο αστυνόμος αναμένει να εξάγει συμπεράσματα σχετικά με την αιτία και τον τρόπο θανάτου του 47χρονου. Οι αρχές δήλωσαν πως μόλις ολοκληρωθεί η εξέταση του σημειωματάριου, και εφόσον δεν παρέχει στοιχεία για τη δικογραφία, αυτό θα δοθεί προς δημοσίευση στον τύπο. Η όλη διαδικασία αναμένεται να πάρει δύο με τρεις μέρες, οπότε και θα μπορέσουμε να το μοιραστούμε και μεις μαζί σας...</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br />
<div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcDCw2LbkuGu3YHDoEZkJL162qLd8qaeENUs7PDzr0oTAgyluJyEtoDEGFLCzzS41gdvnRxqCpD6b8FUtC9LcjP-9uW2ULeky_TulND6m2pP0FydOhdKIZk4fh9T_MdATmu6WxoFUBXhU/s1600/P1310758.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><br /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcDCw2LbkuGu3YHDoEZkJL162qLd8qaeENUs7PDzr0oTAgyluJyEtoDEGFLCzzS41gdvnRxqCpD6b8FUtC9LcjP-9uW2ULeky_TulND6m2pP0FydOhdKIZk4fh9T_MdATmu6WxoFUBXhU/s1600/P1310758.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"></a>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcDCw2LbkuGu3YHDoEZkJL162qLd8qaeENUs7PDzr0oTAgyluJyEtoDEGFLCzzS41gdvnRxqCpD6b8FUtC9LcjP-9uW2ULeky_TulND6m2pP0FydOhdKIZk4fh9T_MdATmu6WxoFUBXhU/s1600/P1310758.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcDCw2LbkuGu3YHDoEZkJL162qLd8qaeENUs7PDzr0oTAgyluJyEtoDEGFLCzzS41gdvnRxqCpD6b8FUtC9LcjP-9uW2ULeky_TulND6m2pP0FydOhdKIZk4fh9T_MdATmu6WxoFUBXhU/s1600/P1310758.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"></a><br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
</div>
</div>
"Μετέχνιο"http://www.blogger.com/profile/12654984808735207586noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-2879530357628703533.post-66928104764071493452015-06-03T17:29:00.000+03:002015-06-07T23:17:55.447+03:00Έθιμα του Σχίνου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
Το τριήμερο του Αγίου Πνέυματος, αν και ο καιρός πήγε να μας τα χαλάσει, που λέει και ο λόγος δηλαδή, είχαμε τη χαρά να επισκεφτούμε τον όμορφο Σχίνο, κρυμένο θαρρείς στους δασωμένους πρόποδες του όρους Λέπουρα.<br />
Αν και κυρίως γνωστός για την "γκουζίνα" του, τη μαγευτική φύση και την πλούσια ιστορία του, ο Σχίνος έχει και μία σειρά από έθιμα, που είναι μοναδικά όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcWU3rf8LOqSbTUUvgTDRW7UEjl3HmXu5Gcrkl-Pp2lW6sK_cUmB5PqcGoXuefxqtPu_fltJJVILKrLpJLxXDvloDDTSGKLtOeS2lLef0q-vNbR4w4tuYjoIYlLWwH3z1PeSTy7Uknh0Q/s1600/sahy.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="247" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcWU3rf8LOqSbTUUvgTDRW7UEjl3HmXu5Gcrkl-Pp2lW6sK_cUmB5PqcGoXuefxqtPu_fltJJVILKrLpJLxXDvloDDTSGKLtOeS2lLef0q-vNbR4w4tuYjoIYlLWwH3z1PeSTy7Uknh0Q/s320/sahy.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
Να μερικά που σταχυολόγησε το Μετέχνιο:<br />
<br />
<div class="MsoNormal">
Ο υποψήφιος γαμπρός, φρεσκοξυρισμένος, ντυμένος ελαφρά και
χωρίς παπούτσια μπαίνει στο πατρικό και ζητά από τον πατέρα την άδεια να
παντρευτεί την κόρη του. Ο πατέρας, καλυμμένος ολόκληρος με μάλλινα ρούχα, αποσύρεται για να σκεφτεί και να αποφασίσει. Αν η απόφαση είναι θετική, βγάζει
και τρώει γιαούρτη. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
******<o:p></o:p></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Αγόρια γεννημένα το τελευταίο δεκαήμερο του Μάρτη
προσέρχονται γυμνά και στεφανωμένα στο σπίτι του γιατρού και του πάρεδρου (που
αναγκαστικά είναι το ίδιο πρόσωπο) και του πλένουν τα πόδια. Έπειτα, μαζί με τη
φρουρά, τρώνε αυγά και μηρυκάζουν τη <i>μεγάλη
γερόντισσα</i> (όπως αποκαλείται περιπαικτικά ο έφορος), η οποία χειροκροτά
κλαίγοντας. Έχουν πλέον ενηλικιωθεί. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
******<o:p></o:p></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Δύο μεγάλα και τρία-με-τέσσερα κάπως μικρότερα άλογα
αφήνονται ελεύθερα σε ένα μικρό δωμάτιο, ενώ στο διπλανό ζυμώνουν ψωμί. Η πρώτη
φρεσκοψημένη φουρνιά πετιέται αμέσως στα σκουπίδια, και τέσσερεις κοντοί άντρες
του χωριού ζυμώνουν ξανά. Η διαδικασία επαναλαμβάνεται, με όλο και κοντύτερους
άντρες. Θεωρείται ότι φέρνει τύχη. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
******<o:p></o:p></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ενώ δύο ίδιοι χορεύουν (οποιοιδήποτε δύο ίδιοι) το υπόλοιπο
χωριό σχηματίζει κύκλο γύρω τους. Δεν επιτρέπεται να τραγουδήσει, να μιλήσει ή
να γελάσει κανείς, ενώ απούσα είναι και η μουσική. Το ιδιότυπο αυτό «μη-γλέντι» "συνεχίζεται" με τη σταδιακή αποχώρηση των θεατών. Ο τελευταίος που μένει,
αρχίζει να κάνει ερωτήσεις στους χορευτές, με παιγνιώδη και σκωπτική διάθεση.
Αυτοί ωστόσο δεν επιτρέπεται να μιλήσουν, και έτσι οι ερωτήσεις λειτουργούν και
σαν απαντήσεις. Έθιμο αφιερωμένο στον κουκουβάγιο, τοπική θεότητα της γνώσης. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
******<o:p></o:p></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="text-align: left;">Πέντε γέροντες κάθονται στον μεγάλο πεύκο και συζητούν
παίζοντας σβώλο (ή </span><i style="text-align: left;">αρμούς</i><span style="text-align: left;">). Σπάνε
παξιμάδι και το μουσκεύουν στη βρύση. Ο τρύγος έχει αρχίσει.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
******<o:p></o:p></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<span style="font-family: "Calibri",sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Οι κοπέλες του χωριού, 9 έως 14 ετών, αλείφονται με <i>μίαμα</i>, φτιαγμένο από αλεύρη και μαύρο
καρπό, και χορεύουν με το πρώτο φως του ήλιου ως τη δύση του. Κατά τη διάρκεια
της χορευτικής αυτής ημέρας, και στην ίδια κάμαρη, πέντε γέροντες σπάνε
παξιμάδι και το μουσκεύουν στη βρύση. Ο τρύγος έχει αρχίσει. (νεότερη παραλλαγή
του προηγούμενου εθίμου).</span><br />
<span style="font-family: "Calibri",sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><br /></span>
<span style="font-family: "Calibri",sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><br /></span>
<span style="font-family: Calibri, sans-serif;"><span style="line-height: 15.6933336257935px;">Φεύγοντας, νιώσαμε να λυπόμαστε που αφήσαμε πίσω ένα τέτοιο τόπο με τόσο όμορφους Ανθρώπους. </span></span><br />
<span style="font-family: Calibri, sans-serif;"><span style="line-height: 15.6933336257935px;">Γλυκιά παρηγοριά: η υπόσχεση που δώσαμε, να ξαναέρθουμε με την πρώτη ευκαιρία!</span></span><br />
<span style="font-family: Calibri, sans-serif;"><span style="font-size: 14.6666669845581px; line-height: 15.6933336257935px;"><br /></span></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCHJtWGCt6lTj_wuJf4airfokDPBicvcCqBwTuyomiBRF7QFypn2dQ_bS7qWfO2KTGWQoEn4YCNgl9lPzKdzMJAfDzr4OlHa4QGSxEuYmZmQiZhfLJ7hqY7NxBVFBSoidlycVHSulqZ_c/s1600/plate.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="173" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCHJtWGCt6lTj_wuJf4airfokDPBicvcCqBwTuyomiBRF7QFypn2dQ_bS7qWfO2KTGWQoEn4YCNgl9lPzKdzMJAfDzr4OlHa4QGSxEuYmZmQiZhfLJ7hqY7NxBVFBSoidlycVHSulqZ_c/s320/plate.jpg" width="320" /></a></div>
<span style="font-family: Calibri, sans-serif;"><span style="font-size: 14.6666669845581px; line-height: 15.6933336257935px;"><br /></span></span>
<span style="font-family: "Calibri",sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><br /></span>
<span style="font-family: "Calibri",sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><br /></span></div>
"Μετέχνιο"http://www.blogger.com/profile/12654984808735207586noreply@blogger.com5