Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

15αύγουστος


15αύγουστος. Αθήνα. Μόνος.

Μόνος;

Οι ερωτευμένοι δεν είναι ποτέ μόνοι. Κι εγώ έχω την κουκλάρα μου.

Η κουκλάρα της μεσογείου. Έτσι τη λέω εγώ την Αθήνα. Όχι όμως την όποια και όποια Αθήνα. Όχι την κάθε Αθήνα, την Αθήνα του καθενός. Όχι-όχι φίλε μου. Για την άλλη Αθήνα μιλάω. Τη δικιά μου Αθήνα. Με πιάνεις;

Η κουκλάρα μου λιάζεται, επιτέλους ήσυχη απ’ τους παρείσακτους - τους παρείσακτους φραπέλληνες, τους κατ’ ευφημισμόν ‘αθηναίους’. Αυτοί δεν ξέρουν τα κάλλη της. Μύωπες - κοιτούν μα δε βλέπουν.

Εισπνέουν αλλά δεν μυρίζουν.

Περπατάν κι όμως –για κοίτα τους!- δε παν ρούπι.

Και έτσι η κουκλάρα μου περιμένει να φύγουν για να αποκαλύψει, ανοιχτοχέρα ξελογιάστρα, τις μυρουδιές της.

Ρουφάω τον ελληνικό μου στον καφενέ της Ρούμπαινας. Και τι καφές...αγίασμα.

Ο κυρ-Μένιος ο Κιθάμπουρας περνά με τη λατέρνα του. Βγάζει το γαρύφαλλο που’ χει χρόνια στερεωμένο στο αυτί και μου το προσφέρει. Το φέρνω στα ρουθούνια μου και αφήνομαι.

Η γειτoύνισσα απέναντι ανοίγει το παραθύρι της για να ποτίσει το βασιλικό στο περβάζι.

Καλημέρα Αθήνα!

Κλαίω.




Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2010

"Αριστερός και Χωρισμένος"

μια ταινία του Νέλλου Σιδέρη



Η κοοπερατίβα μας βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να παρουσιάσει για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό τη νέα δημιουργία του Νέλλου Σιδέρη Αριστερός και χωρισμένος. Η ταινία αυτή είναι η δεύτερη δημιουργία του Σιδέρη, του ανθρώπου που δυο χρόνια πριν μας έδωσε το καταπληκτικό Μεταίχνιο ταράζοντας τα εφησυχασμένα νερά της "ελληνικής" φιλμογραφίας.
Πιστός στο κινηματογραφικό είδος που υπηρετεί και για το οποίο λοιδορήθηκε από κοινό και κριτικούς στο χειμερινό φεστιβάλ του Κάλγκαρι, ο Σιδέρης συναντιέται ξανά εδώ με τους μόνιμους πρωταγωνιστές του, Χάρη Φανό και Πέτρο Τσοτσώνη, πλαισιωμένους αυτή τη φορά από την καλλιτέχνι Σώτη Κηπουργού Κολοβού.

Τα διλήμματα που προκύπτουν αβίαστα από την ταινία έρχονται να υπογραμμίσουν απλώς (και όχι φυσικά να "αναδείξουν") την ψυχοσύνθεση του κεντρικού χαρακτήρα, ο οποίος έχει ξεκάθαρα απολέσει τον ίδιο του τον εαυτό. Η σύγκρουση (όχι μόνο εσωτερική) είναι παρούσα σε όλη τη διάρκεια της ταινίας και επιζητά διαρκώς το αυτοεκπληρούμενο τέλος. Θα είναι όμως το τέλος αυτό μία ακόμα αρχή ή ο ήρωας θα συντριβεί στην ίδια του τη διάψευση; Ο Σιδέρης οδηγεί με μαεστρία στη λύση του δράματος όπως μόνο αυτός ξέρει. Για το λόγο αυτό άλλωστε έχει ονομαστεί ο "απάτσι" του κινηματογράφου από τους εφτά οπαδούς του ή, όπως λέει ο Πέτρος Τσοτσώνης: "Ο Σιδέρης είναι η αιτία που ζω και αναπνέω σήμερα, εδώ, μαζί σας".

Καλή σας διασκέδαση...