Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2009

Good Luck Tassos!
















Ανακοίνωση

Ο Τάσσος Σώντερς παράλληλα με την ενασχόληση του με τα θεατρικά δρώμενα, αποφασίζει τη διεκδίκηση του χρίσματος του υποψηφίου προέδρου των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής με την παράταξη των 'Δημοκρατικών'.
Με αυτό τον τρόπο θέλει να πραγματοποιήσει την “Ύστατη φιλοδοξία” και να γίνει ο δεύτερος μαύρος πρόεδρος στην ιστορία της χώρας.

Γραφείο τύπου Τάσσου Σώντερς
Λειψία, 30 Ιανουαρίου 2009

Announcement
Tassos Saunders in step with his theatrical activities, decides to claim the nomination of candidate president of the United States of America with the 'Democratic party'. This way he wants to achieve the “Final ambition” and become the second black president in the history of the country.

Tassos Saunder's Press room
Lipsk, 30th of January 2009

Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2009

"Spooky Fish"


Ένα λυρικό ποίημα.

Ένα αισθηματικό θρίλερ φαντασίας.

Ένα έπος. Σύντομο.


Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2009

Γράμμα στον Μαρσελίνιο, του Τάσσου Σώντερς.



Γεια σου φίλε μου Μαρσελίνιο,

Εδώ τα πράγματα είναι καλά, η ζωή μου έχει αρχίσει να μπαίνει και πάλι σε φυσιολογικούς ρυθμούς, ρουτίνα θα το έλεγαν πολλοί αλλά τι ξέρει ο κόσμος; Ίσως τελικά ήταν καλύτερα που με έδιωξε ο κύριος Πάνος από το σπίτι του γιατί με τον κύριο Δήμο ταιριάζουν περισσότερο τα θέλω; τα πιστεύω; τα χνώτα μας; η νοοτροπία μας εν τοιαύτη περιπτώσει. Χαρακτηριστικό θαρρώ πως είναι το γεγονός που έλαβε χώρα την περασμένη Τρίτη, όπουθα 'ταν 23:41 όταν ο κύριος Δήμος μπήκε ευγενικά στο δωμάτιο μου και με διάχυτη την καλοσύνη στο βλέμμα και μία έκφραση που έσφυζε από ικανοποίηση απέδωσε τις ευχαριστίες του στον πανάγαθο γιατί βρήκε έναν άνθρωπο που καθαρίζει την τοστιέρα έπειτα από κάθε χρήση της οικοσυσκευής αυτής που σημαίνει τόσα πολλά για εκείνον.

Η αλήθεια είναι πως δεν καταλαβαίνω απόλυτα γιατί μία καθαρή τοστιέρα μας κάνει να λάμπουμε και εμείς από χαρά, αλλά ρωτάω.. αυτό το άγνωστο δεν είναι που δίνει πικάντικη γεύση στη ζωή μας; Σε αυτόν τον κόσμο τον μικρό τον μέγα αυτά τα τοσοδούλια περιστατικά φτάνουν τα μουστάκια μας ως τα αυτιά. Μη σου πω και πιο πάνω, υπάρχει πιο πάνω από τα αυτιά; Υπάρχει Μαρσελίνιο; Ναι και θα φτάσουν και εκεί τα μουστάκια μου φίλε, γιατί τα λεφτά δεν είναι το παν στη ζωή. Ξέρεις πότε το κατάλαβα αυτό; Το κατάλαβα όταν ο κύριος Πάνος με έδωκε μια και με γκρέμισε από τον θρόνο που ο ίδιος μου είχε χτίσει με λόγια και υποσχέσεις αλλαγής και συνέπειας. Αλλά πότε είπε κάτι αυτός και το έκανε; Πιο συγκεκριμένα: άλλαξε ποτέ νερό στο χρυσόψαρο και δεν το θυμάμαι; Ποτέ! Μπορώ να δεχτώ πως δεν ήξερε να μαγειρεύει και πως τα "ντελίβερι" δεν του άρεσαν καθόλου, αλλά θα μπορούσε μία φορά, έστω μία, να κλάψει πάνω από το πιάτο του ευγνωμονόντας τα θεία για το μεσημεριανό πλουσιοπάροχο γεύμα που αχνίζοντας τον επερίμενε στην τραπεζαρία κάθε μεσημέρι... Όχι Μαρσελίνιο η σαλάτα δεν άχνιζε γαιτί του κύριου Πάνου δεν του άρεσαν οι ζεστές σαλάτες αλλά τρελαίνεται για εκείνες που του ξεπλένουν το στόμα από το κυρίως πιάτο αλλά δεν σβήνουν και τη γεύση του.

Ακόμα και τώρα μετά από τόσους μήνες ξυπνάω καμιά φορά τα βράδια και ιδρωμένος τρέχω στο ψυγείο ώστε να βεβαιωθώ πως υπάρχει αρκετό αγγούρι και αβοκάντο, δεν προλαβαίνουν να περάσουν 2 λεπτά και συνειδητοποιώ που βρίσκομαι. Για να ηρεμήσω χρειάζεται οπωσδήποτε να μου ετοιμάσω ένα ζεστό γάλα και εκείνη τη ώρα που οι μύες μου χαλαρώνουν αναρωτιέμαι αν ο καινούριος, ο "Αντώνης" μπορεί να διατηρεί σωστά το αβοκάντο. Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να το κρατήσεις σκληρό αν δεν γνωρίζεις τη διαδικασία με το λάδι τη χαρτοπετσέτα και το τζίντζερ. Μεταξύ μας Μαρς αυτό είναι κάτι που δεν του αποκάλυψα ποτέ και ούτε πρόκειται, ας είναι απάνθρωπο, ίσως έτσι καταλάβει το λάθος που έκανε το πουτανάκι.

Ο φίλος σου ΛΜ

Γράμμα στο φίλος Χρήστος του Tarzan de la Zougla


Αγαπητό μου φίλος,

Χρήστος

Ελπίζω να είσαι καλά, σου έβγαλα σήμερα τα εισιτήρια για να έρθεις να με δεις που παίζω τέρμα στον τελικό. Είμαστε καλή ομάδα και το ηθικό είναι καλό. όλα τα παιδιά, πιστεύω, θα δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους για να επιστρέψουμε με το κούπα.
Κατά τα άλλα όλα εδώ είναι όπως τα άφησες. Οι βόλτες στην παραλία το πέταγμα του χαρταετού, οι ρομαντικές αναπολήσεις, οι φευγαλέοι έρωτες, πίτα γύρος απ' όλα, τα χαμόγελα των παιδιών το κοπή το πίτα...
Εδώ το αφεντικό με καταπιέζει πολύ, με βαράει και με βιάζει στα κρυφά αλλά εγώ λέω εντάξει, δεν παίζει πρόβλημα. Και καλά να λες, άλλοι πεθάνανε στη γέννα.
Καμιά φορά θα ήθελα να ήμουν άλογο, αλλά και με σκίουρο βολεύομαι.
Αρκετά όμως σε κούρασα με τα δικά μου, αγαπητό φίλος Χρήστος. Πες μου, θέλω να ξέρω, εσύ τι κάνεις, πως πάνε οι μπίζνες, τα γκεητγουαίη ον δε φόουν και όλα τα άλλα.

Πάντα δικός σου,

Ταρζάν Ντε λα Ζούγκλα.

"Μπιλιμπόη" Part 4 του Ζαν Λυκ Κορμοράνου


Όσοι φίλοι δεν έχουν παρακολουθήσει το διήγημα "Μπιλιμπόη" από την αρχή, μπορούν να ξεκινήσουν από το Part 1 .


Ο Μπιλιμπόης κοντοστάθηκε σε ένα ψωριάρικο δέντρο λίγο έξω από το εγκατελειμένο υδραγωγείο. Το υδραγωγείο αυτό, αλλοτινό στολίδι του χωριού, είχε εγκαταλειφθεί μετά τον πόλεμο, όταν ο συμβολαιογράφος του χωριού, ο κύριος Πελτιέ, ανακάλυψε έντρομος ότι το νερό δεν ήταν καλό. Αφέθηκε να ερημώσει, και μυριάδες θρύλοι άρχιζαν να το στοιχειώνουν – με πιο χαρακτηριστικό, και συνάμα πιο τρομακτικό, αυτόν που ψιθύριζαν στα κρυφά οι γριές της πόλης: ότι ένα μυστήριο κοντό πλάσμα, γεμάτο τρίχες και με οξφορδιανή προφορά συνήθιζε κάθε πανσέληνο να απαγγέλει το Βασιλιά Ληρ ανάποδα, χορεύοντας κλακέτες.
Η θύμηση αυτού του παράξενου πλάσματος έφερε στο μυαλό του Μπιλιμπόη το πανηγύρι των τρελών που γινόταν στην κεντρική πλατεία της Σκατομπέρμπερης κάθε πρώτη Κυριακή του Μάη. Και τότε συνειδητοποίησε ότι σήμερα ήταν η πρώτη Κυριακή του Μάη. Τα μάτια του βούρκωσαν σαν θυμήθηκε τα δυστυχισμένα παιδικά του χρόνια, όταν ήταν ένα από τα πιο δημοφιλή θεάματα του πανηγυριού.
Για δέκα ολόκληρα χρόνια υπέμενε αυτόν το φρικτό εξευτελισμό στον οποίο τον υπέβαλε η κυρία Λόρντον, η διευθύντρια του οικοτροφείου όπου μεγάλωσε. Ήταν μια σκληρή και άκαμπτη γυναίκα, με χοντρά γυαλιά και ανατομικά τσόκαρα. Διεύθυνε με σιδηρά πυγμή το οικοτροφείο της Σκατομπέρμπερης και η σκληρότητά της είχε αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στην τρυφερή ψυχούλα του μικρού Μπιλιμπόη. Αυτή μαζί με τον Αλμπίνο ήταν οι δύο άνθρωποι που του είχαν προκαλέσει τον μεγαλύτερο πόνο. Την κυρία Λόρντον την είχε εκδικηθεί μόλις ενηλικιώθηκε – την σκότωσε με απανωτές φτυαριές στα μούτρα. Τώρα ήταν η σειρά του αλμπίνου.
Μαμά κοίτα! Είναι τόσο άσχημος! Και φαίνεται και τόσο χαζός! Κοίτα, κοίτα μαμά! Ε, παιδιά ελάτε να τον κλωτσήσουμε όλοι μαζί! Ο Μπιλιμπόης, 9 μόλις χρονών, κοιτάει το πάτωμα και κλαίει. Είναι αλυσοδεμένος από το πόδι σε μια ταμπέλα που γράφει “Άσχημος. Χαζός. Παίζει κιθάρα. Μην τον ταϊζετε”. Γύρω του έχει μαζευτεί πλήθος, παιδιά και μεγάλοι, κοιτάνε την καμπούρα του και του σφυρίζουν. Παίξε κιθάρα τέρας! Παίξε! Κάποιος του ρίχνει μια ροχάλα η οποία τον πετυχαίνει στο στόμα. Τα παιδιά ξεκαρδίζονται. Αυτός κλαίει και όσο κλαίει τόσο αυτοί γελάνε. Τα δάχτυλά του τρέμουν, προσπαθεί να παίξει μια συγχορδία στην κιθάρα, μα ο ήχος είναι φρικτός, κάποιος του πετάει πέτρα, ο Μπιλιμπόης σωριάζεται, ακούει το πλήθος να γελάει, ξαφνικά όλα σκοτεινιάζουν.
Όρμησε γεμάτος μανία στα στενά σοκάκια του χωριού. Τα ξύλα αναπηδούσαν στη ράχη του, όμως αυτός δεν ένιωθε πόνο. Έτρεχε και έκλαιγε – έτρεχε να συναντήσει το πεπρωμένο του.
Συνεχίζεται...
Διάβασε το Part 5 του αγαπημένου μας "Μπίλιμποη"

"Μπιλιμπόη" Part 3 του Ζαν Λυκ Κορμοράνου



Όσοι φίλοι δεν έχουν παρακολουθήσει το διήγημα "Μπιλιμπόη" από την αρχή, μπορούν να ξεκινήσουν από το Part 1 .



Χαϊδεύει τη χαίτη του και χάνεται στο άρωμά της. Με τις άκρες των δαχτύλων του χαϊδολογά τη ράχη του. Το πιάνει σφιχτά από τους μηρούς και το καβαλά. Είναι ένα υπέροχο ανοιξιάτικό πρωινό, ο αέρας είναι ζεστός και καθαρός, ο ήλιος ζεσταίνει και δίνει ζωή στα πάντα, μικροί υπέροχοι ήχοι γεμίζουν τον αέρα, οι δυο τους καλπάζουν και καλπάζουν και καλπάζουν...Οι ανθισμένες φραουλιές, οι κάτασπρες αμυγδαλιές, δύο σκιουράκια κυνηγιούνται, ένα ελάφι ξεδιψά στη σκιά του πλατάνου, παντού η ζωή στήνει το πανηγύρι της, και οι δυο τους συνεχίζουν να καλπάζουν και να καλπάζουν και να καλπάζουν...Φτάνουν σε ένα ξέφωτο, ένα άνοιγμα με καταπράσινο χορτάρι και ένα κελαρυστό ρυάκι, περικυκλωμένο από αρχαίες οξιές, ξεκαβαλικεύει, γεμίζει τις χούφτες του νερό και το φέρνει στο στόμα του Κεραυνού, αυτός πίνει όλος ηδονή, το νερό γρήγορα τελειώνει από τις χούφτες και το άλογο με την τραχιά του γλώσσα τώρα γλύφει τις παλάμες του πατέρα, η αίσθηση είναι απερίγραπτη, τρέμει σύγκορμος και δακρύζει από χαρά, έπειτα ξανακαβαλά τον Κεραυνό, και οι δυο τους καλπάζουν και καλπάζουν και καλπάζουν...
Ο ήλιος ανατέλει πίσω από τις καταπράσινες βουνοπλαγιές της Ορτάνδης. Είναι ένα εξαίσιο πρωινό. Ο Μπιλιμπόης ξυπνά έπειτα από έναν ταραγμένο, γεμάτο εφιάλτες ύπνο. Η υγρασία της σπηλιάς τον ανάγκαζε να σηκώνεται όλο το βράδυ για κατούρημα, και όλο το βράδυ αντίκρυζε το ίδιο θλιβερό θέαμα: Ο Κεραυνός, δεμένος σε ένα βράχο, άγρυπνος, να κοιτάζει το τίποτα και να κλαίει.

‘Κλαις, ε;...τώρα θα δεις πως είναι να πονάς για την χαμένη αγάπη...τώρα θα καταλάβεις κωλοάλογο πως ένιωθα εγώ κάθε βράδυ όταν ο εραστής σου με έδιωχνε...το μόνο που ήθελα ήταν να είμαι με τη Μιράντα, τόσο πολλά ζήτησα; Αλλά όχι, ο καταραμένος ο Αλμπίνος έπρεπε να με εξευτελίζει έτσι κάθε φορά, έπρεπε να με λερώνει μόνο και μόνο επειδή τόλμησα να αγαπήσω την κόρη του. Αλλά...αλλά!’

Ο Κεραυνός άκουγε τη γεμάτη μίσος και εκδικητικότητα φωνή του Μπιλιμπόη και αναλωνόταν σε λυγμούς ολοένα πιο γοερούς, ολοένα πιο βαθιά πονεμένους. Μέσα του έτρεμε, τα’χε χαμένα...θα "ξανάβλεπε" τον πατέρα, ή έμελλε να αφήσει τα κόκαλά του σε αυτή την υγρή, απαίσια σπηλιά; Δεν άντεχε στη σκέψη του να μην ξανανιώσει τα στοιβαρά χέρια του πατέρα στα καπούλια του. Δεν τον πείραζε να πεθάνει, δεν τον απασχολούσε καν, αρκεί να ξανάσμιγε με το ταίρι του...και τότε, για πρώτη φορά, άρχισε να υποψιάζεται τι μπορεί να ένιωθε ο Μπιλιμπόης για τη Μιράντα...αχ να μπορούσε μόνο να μιλήσει...

Ο Μπιλιμπόης βεβαιώθηκε ότι ο Κεραυνός ήταν καλά δεμένος, του έριξε ένα χαστούκι, μεταμφιέστηκε σε γριά που κουβαλά ξύλα, και βγήκε από τη σπηλιά. Άρχισε να κατηφορίζει προς το χωριό, στενάζοντας υπό το βάρος των ξύλων - είχε φορτωθεί δύο δεμάτια. Τέσσερις ώρες αργότερα τα πρώτα σπίτια της Άνω Σκατομπέρμερης εμφανίστηκαν, κίτρινα και μισογκρεμισμένα.


Συνεχίζεται...


Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2009

"Άλογο Κούρσας"

του Τάσσου Σώντερς

Περιορίζοντας στο ελάχιστο την λεκτική “επικοινωνία”, η θεατρική κοοπερατίβα “Μετέχνιο” ακροβατεί ανάμεσα στο δοσμένο και το αφηρημένο,
το ονειρικό και το γκροτέσκο, το αυθεντικό και το κάλπικο...

Με αυτά τα λόγια ο Τάσσος Σώντερς προλογίζει την παράσταση Άλογο Κούρσας που γράφει και σκηνοθετεί ο ίδιος. Σύμφωνα με τους κριτικούς, ένα θαύμα συντελείται φέτος στον εικαστικό πολυχώρο "Μη Τόπος" στο Γκάζι. Η θεατρική κοοπερατίβα "Μετέχνιο" έρχεται σε ρήξη με τις παλαιωμένες αντιλήψεις του συμβολισμού. Οι "νόρμες" του θεάτρου του παραλόγου, βρίσκοντας στη σκηνοθετική ματιά του Σώντερς άγονο έδαφος, δίνουν τη θέση τους στην αχρονική πολυρρυθμία. Οι κανόνες του παιχνιδιού ας διαμαρτύρονται, άλλωστε ποιός τους χρειάζεται; Ταυτόχρονα, η παράσταση καταφέρνει να διατηρεί και να εμπλουτίζει τον λυρισμό του Κόρνικ, το ανυπόκριτο του Μπος, το ρεαλισμό του Λήχμαν - Πρέσκελε...
Πληροφορίες σχετικά με την παράσταση και τους συντελεστές της μπορείτε να βρείτε εδώ.


Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε την μπροσούρα της παράστασης

Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2009

Ένας Ιδεαλιστής Φυγάς του Tarzan de la Zougla


ένας ιδεαλιστής φυγάς
ένας ασυμβίβαστος κλέφτης
ένας ρομαντικός πολεμιστής
όλα αυτά μαζι,
θα μπορούσες να τα αγαπήσεις;
...



...στον Π.