Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

Mary Christman











Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2011

Σοκ και Αίσχος!!!



Το Μετέχνιο αποκαλύπτει νέα, σοβαρή πρόκληση από τη μεριά των Σκοπιανών. Λίγες μέρες μετά την απόφαση-ντροπή του Δικαστηρίου της Χάγης σχετικά με το ελληνικό «βέτο» στην ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, το υπουργείο παιδείας των Σκοπίων προχώρησε στην έκδοση των νέων βιβλίων ιστορίας και γεωγραφίας. Για τα σχολεία.


Στα νέα αυτά βιβλία οι Σκοπιανοί ξεπέρασαν κάθε όριο ξεδιαντροπιάς, αφού εμφάνισαν χάρτες με την Ελλάδα μας να λείπει! Και σαν να μην έφτανε αυτό, χάρισαν αρκετά από τα νησιά μας στην Τουρκία (με το γκρι)!


Αυτά μαθαίνουν στα παιδιά τους οι απόγονοι των Αλβανοβούλγαρων!


Το περιστατικό έρχεται να καταδείξει πως όλα όσα ζούμε σήμερα δεν είναι τίποτα άλλο παρά το καλοστημένο σχέδιο της Μέρκελ και του διεθνούς σιωνισμού να σβήσουν (στην κυριολεξία) την Ελλάδα από το χάρτη. Μας την είχαν φυλαγμένη γιατί ήμασταν πάντα τα κακά παιδιά της Ευρώπης, οι ανυπάκοοι, οι ρομαντικοί επαναστάτες, οι ασυμβίβαστοι. Και χτυπούν σήμερα τον πολιτισμό μας, γλώσσα, θρησκεία, ήθη και έθιμα, όπως ακριβώς (είναι σύμπτωση άραγε;) είχε υποδείξει πριν χρόνια ο Χένρι Κίσιντζερ. 




Ο περιβόητος χάρτης που μαθαίνουν τα σκοπιανόπουλα γράμματα




Αυτά για όσους λένε ότι η κοοπερατίβα Μετέχνιο δεν ασχολείται με την πολιτική. Παλιογενίτσαροι... φραπέλληνες!



Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011

‘Για μένα, γλύκα, η φάση όλη είναι τα παιδιά. Όλα τους’

Ο Ιούλιος Πτιμπέρ σε μια μίνι-συνέντευξη στη Ράνια Αγγέλου εξομολογείται





Ο Ιούλιος δεν είναι αυτό που θα αποκαλούσαν τα κανάλια ‘σταρ’. Το ντύσιμό του καθημερινό, ‘ελαφρώς ατημέλητο’, όπως και τα μαλλιά του∙ το βλέμμα του μετρημένο, καθαρό - βλέμμα ανθρώπου που ξέρει πολλά, τον συγκινούν ακόμα περισσότερα, όμως κάποιος μειλίχιος φόβος του χαρίζει τη σοφία της αυτοσυγκράτησης. Η πρόσφατη επιτυχία της θεατρικής παράστασης ‘Άλογο κούρσας’, ο διαφαινόμενος θρίαμβος του Ιούλιου στο ρόλο του Αλέξανδρου Περρή στη νέα ταινία ‘Η φλογέρα του Ρούμπικαν’ αλλά και ο –ενίοτε εκκωφαντικός – θόρυβος των media, δεν κατάφεραν να πλανέψουν έναν κατά γενική ομολογία ειλικρινή και βαθιά εσωτερικό καλλιτέχνη.

Ο Ιούλιος δεν φαίνεται σφιγμένος, ούτε προσπαθεί να το παίξει κάτι που δεν είναι. Ντροπαλό και εύθραυστο, τον συναντήσαμε στο εργαστήρι παιδικού θεάτρου που διευθύνει εδώ και δύο χρόνια, από τότε που βγήκε από τη φυλακή. Προσπαθώ να σπάσω τον πάγο πριν τον ρωτήσω για εκείνη τη σκοτεινή περίοδο της ζωής του: ‘Ωραία αυτή η ζωγραφιά. Είναι της κόρης σου;’

‘Όχι, είναι δικιά μου’ μου απαντά κάπως αμυντικά.

‘Είπα κάτι που σε πείραξε;’ τον ρωτώ σιγά.

‘Απλά κανείς δεν καταλαβαίνει, όλοι είναι έτοιμοι να σου χιμήξουν…απλά δεν μπορώ να εμπιστευτώ τους ανθρώπους, αυτό είναι όλο’.

Του χαμογελάω - ‘Έχει πολύ ωραία χρώματα…πολύ αισιόδοξα. Μάλλον χρειάζεται να’ σαι αρκετά αισιόδοξος για να μην τρελαθείς στη στενή’ λέω.

‘Διάολε ναι’ μου απαντά και στρίβει ακόμα ένα τσιγάρο. ‘Στη ψειρού το άρχισα…καταλαβαίνεις;…Πριν ανέπνεα μόνο τέχνη και την αγάπη των παιδιών’

‘Για μένα, γλύκα, η φάση είναι τα παιδιά’ μου λέει καθώς γυρνάει ανάποδα το καλαμάκι στην αμίτα του και μου την προσφέρει. ‘Όλα τους’ μου λέει και μου κλείνει το μάτι, ‘έχουν τη δική τους ομορφιά. Ένα-ένα τους’.

Το μυαλό μου αμέσως πάει στους ψιθύρους που είχαν διαρρεύσει στα media πριν μερικά χρόνια, και έκαναν λόγο για την αδυναμία του Ιούλιου στα παιδιά. Φυσικά τίποτα δεν είχε ποτέ αποδειχθεί, και ο Ιούλιος, που τότε εργαζόταν σαν κλόουν σε παιδικά πάρτυ, είχε αρνηθεί κατηγορηματικά το οτιδήποτε. Μάλιστα είχε απειλήσει να κινηθεί νομικά εναντίον οποιουδήποτε έκανε λόγο για τέτοια πράγματα, τα οποία είχαν καταστρέψει την καριέρα του ως ‘διασκεδαστή’ παιδιών.

Αφήνω την αμίτα στο τραπεζάκι δίχως να πιω, και προσπαθώ να το παίξω άνετη.
‘Ιούλιε, τί πιστεύεις για την κρίση που ζούμε τα τελευταία δύο χρόνια;’

‘Για μένα η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, είναι πρωτίστως πολιτισμική. Γράψ’ το αυτό. Κρίση αξιών. Το χρήμα έχει αλώσει τα πάντα, και τώρα το στερούμαστε κιόλας. Μα τη φτώχεια δεν μπορείς να την αντιμετωπίσεις αν είσαι φτωχός από συναισθήματα. Ο πλούτος είναι στο δάκρυ’.

‘Και η τέχνη; Ποιος πιστεύεις είναι ο ρόλος της τέχνης αυτούς τους χαλεπούς καιρούς;’

‘Αυτός που ήταν πάντα. Σεμνή κυρά, φεγγαρόφωτο, αγρίμι. Τέλος!’

‘Παρά την επιτυχία σε ό, τι καταπιάνεσαι, φαίνεται πως μόνο η ενασχόληση με τα παιδιά σε γεμίζει. Μίλησε μου για αυτό’.

‘Κοίταξε να δεις, θα σου έλεγα ψέματα αν σου έλεγα πως τα βραβεία, οι διακρίσεις, τα φώτα και η φήμη δεν μου λένε τίποτα. Εισπράττω καθημερινά την αγάπη του κόσμου, δημιουργώ, και αυτό με κάνει να αισθάνομαι καλά. Είναι μία ένεση αυτοπεποίθησης, που τόσο χρειάζομαι. Όμως, όταν σβήνουν τα φώτα, όταν πέφτω στο κρεβάτι και είμαι εγώ κι ο εαυτός μου, ο Ιούλιος ρωτάει τον Ιούλιο: τί είναι πραγματικά αυτό που συνιστά το κέντρο της ύπαρξης; Τί είναι αυτό που θυμάσαι όταν ένα φθινοπωρινό αεράκι γεμίζει τα πνευμόνια με την μελαγχολική αύρα της λήθης; όταν ο γερομάστορας χρόνος κάνει τα πάντα να φαίνονται πρόσκαιρα και ευτελή, τί είναι αυτό που κρατά την καρδιά στη θέση της;…Λοιπόν, νομίζω ότι η απάντηση είναι τα παιδιά. Ένα διάνυσμα στραμμένο στο μέλλον, που μας γυρνά πίσω στο πιο γλυκό παρελθόν. Η ελπίδα, η ομορφιά του κόσμου. Και έτσι όπως τα ντύνουνε…’. Σταματά την πρότασή του στη μέση, παίρνει μια βαθιά τζούρα και συνεχίζει: ‘…είναι πραγματικά υπέροχα. Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά;’

‘Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα’ συμπληρώνω.

‘Τί εννοείς; Ποιοι; Ποια ξέρουν;’ με ρωτάει αγχωμένα και κάνει να σηκωθεί από τη θέση του.

‘Όχι, δεν εννοώ αυτό, απλά συμπλήρωσα τον στίχο του τραγουδιού του Σαββόπουλου’ τον καθησυχάζω.

Φαίνεται να ηρεμεί, σιγοψιθυρίζει 3 φορές τη φράση ‘αγγελούδι είσαι’ και συνεχίζει: ‘συγνώμη, ταράχτηκα. Κάτι θυμήθηκα. Αυτό είναι όλο. Επίτρεψε μου να συνεχίσω. Εδώ στο εργαστήρι διδάσκω στα παιδιά σωματικό θέατρο. Είναι πολύ απαιτητικό, και μερικές φορές αναγκάζομαι να γίνομαι λίγο σκληρός προκειμένου να τα τιθασεύσω. Ραγίζει η καρδιά μου, αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Όταν όμως βγαίνει μια φιγούρα, όταν βλέπω στα μάτια των παιδιών τη χαρά της προόδου, τότε έρχομαι λίγο πιο κοντά στο Θεό’.

‘Πιστεύεις;’ των ρωτάω.

‘Πιστεύω στο Θεό, ναι. Μόνο που δεν βρίσκεται εκεί ψηλά, αλλά εδώ’ μου λέει, δείχνοντας το μέρος της καρδιάς.


‘Ιούλιε, σ’ ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για αυτή την κατάθεση ψυχής. Έδειξες για ακόμα μία φορά, ότι εκτός από μεγάλος καλλιτέχνης, είσαι και μεγάλος άνθρωπος. Θα ήθελες να πεις κάτι στους αναγνώστες μας κλείνοντας;’

‘Εγώ σε ευχαριστώ Ράνια. Θέλω να στείλω ένα μήνυμα στους μικρούς μου φίλους. Παιδιά ελάτε στο εργαστήρι μου να παίξουμε, να χορέψουμε, να μάθουμε, να γλεντήσουμε. Εδώ θα βρείτε έναν πατέρα, ένα δάσκαλο, και, γιατί όχι, ένα φίλο. Και θα ναι τα γέλια σας, φυλαχτό και βάλσαμο για την ψυχούλα μου’.

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

Άγνωστη διαδρομή.



Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

Καλό αποκαλόκαιρο!






Α. Έλα ρε, που’ σαι ρε μαν, πως τα περασάμε καλοκαιράκι; Πήγες πουθενά ρε;

B. Πήγα Ανάφη, ελεύθερο.

Α. Πςς..λένε πως το ελεύθερο είναι ξενοδοχείο δισεκατομμυρίων αστέρων!

Β. Κανονικά φίλε. Είχα την άμμο για στρώμα και για κουβέρτα τα άστρα, και το κόλλημα είναι ότι αυτά που βλέπουμε έχουν πεθάνει τρισεκατομμύρια χρόνια πριν. Εσύ ξέκλεψες καθόλου χρόνο από τη δουλειά για καμιά αποδρασούλα;

Α. Δεν έχω παράπονο, πήγα δυο βδομαδούλες στους δικούς μου στο χωριό.

Β. Κομπλέ…δύο βδομάδες φίλε. Θες 5 μέρες ίσα ίσα για να μπεις στο ρυθμό, και μετά αρχίζεις και ρολάρεις.

Α. Κανονικά φίλε. Γέμισα μπαταρίες. Πέταξα την πόλη από πάνω μου.

Β. Κανονικά φίλε.

Α. Κανονικά φίλε.

Β. Και οι άνθρωποι ρε στην επαρχία, άλλη φάση. Πάνω στην Ανάφη, γνωρίσαμε ρε ένα παππούλη πολύ γαμάτο. Έπινε τσίπουρα όλη μέρα με τα άλλα τα παππούδια, και στρίβανε και κάτι γάρα μισό μέτρο.

Α. Γαμάτοι μαλάκα. Και στο χωριό μου έτσι είναι τα μπαρμπάδια. Άλλοι ρυθμοί, πολύ πιο ανθρώπινοι. Εγώ γνώρισα μια γερόντισσα 95 χρονών μαλάκα, και με τον τρόπο που μου μίλαγε, τόσο σοφό, είχα χαθεί κανονικά. Εκείνη τη στιγμή σου λέω ήθελα να της κάνω έρωτα…

Β. Και η ντομάτα έχει γεύση ντομάτας.

Α. Και το αγγούρι είναι αγγούρι. Το κόβεις και μοσχοβολάει όλο το δωμάτιο. Ανάφη από παραλίες τί έλεγε;

Β. Απίστευτες. Ήταν κάτι παραλιάκια που ήσουν μόνος σου. Απλά είχε πολλές τσούχτρες.

Α. Αυτό σημαίνει ότι τα νερά ήταν καθαρά – κι άσε τις μπλε σημαίες.

Β. Πώς το’ πες αυτό πριν…’ξενοδοχείο δισεκατομμυρίων αστέρων’ – κανονικά. Κι ήταν και κάτι παιδιά με όργανα, και ανάβαμε κάθε βράδυ φωτιά…

Α. Μαλάκα κομπλέ…εμείς πάνω στο χωριό πηγαίναμε σε ένα πολύ προσεγμένο (αλλά καθόλου κυριλέ) μπαράκι με έντεχνα που έχει ανοίξει ένας παλιός αναρχικός…

Β. Δηλαδή γίνονται πράγματα στο χωριό…

Α. Ρε σου λέω πολύ κομπλέ.

Β. Μαλάκα έμαθα ντιτζεριντού φίλε. Μου έμαθε ένα παλικάρι με τζίβες ως τον κώλο. Ήταν όλος τατού μαλάκα. Και μαλάκα ήταν και ένας ντόπιος που μας πήγε με τη σχεδία για ψάρεμα, και βγάλαμε ένα σαλουμπάρδο 5 κιλά..

Α. Πσς γαμώ μαλάκα μου…σαλούμπαρδος, το καλύτερο ψάρι…

Β. Όχι μαν, άλλο είναι το καλύτερο “ψάρι” (κλείνει μάτι). Το γυναικείο…

Α. Το γυναικείο ψάρι;

Β. (γέλια) …για τα γκομενάκια λέω ρε! Έφαγες τίποτα;

A. Έπαιξα μια γειτόνισσα στο χωριό.

B. Ωραίος…είσαι λόκο.

Α. Άντε ρε, την κάνω.

Β. Άντε ρε μαν, πάουερ.

Α. Τηλεφωνάκι.


Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011

Νέο Ανέκδοτο!



Γιατί πώς να το κάνουμε; Το καλοκαίρι και η ξεγνοιασιά της παραλίας χρειάζονται λίγο δροσερό, ζωογόνο, ευλογημένο χιούμορ.
Έτσι λοιπόν, η κοοπερατίβα μας σας προσφέρει το νέο υπερ-ανέκδοτο, για να το λέτε στις παρέες, στην εκδρομή, στον άντρα σας και όπου αλλού θέλετε.
Προετοιμαστείτε, πιάστε από τώρα τις κοιλιές σας και βρείτε ένα ομαλό έδαφος. Γιατί; Για τί άλλο; Μα γιατί θα κυληστείτε χάμω από τα γέλια.

πατήστε το link      "Υπερ-ανέκδοτο"  για να μεταφερθείτε στα ανέκδοτα και διαβάστε αυτό με τη σήμανση ΝΕΟ.






Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Τόπων Μύστες



Ήρεμοι πια και ευτυχισμένοι, αφεθείτε στο ταξίδι προς τη μέθεξη μέσα από τη κοφτερή ματιά του Τάσσου Σώντερς.


Στο ντοκιμανταίρ αυτό, παρακολουθούμε τις πορείες τριών φαινομενικά διαφορετικών ανθρώπων που τους ενώνει συμπαντικά η ίδια ανάγκη. Είναι η ανάγκη να ανοίξουν περάσματα προς το θείο και αυτήν ακριβώς επιχειρούν να κοινωνήσουν μέσω του ντοκιμανταίρ σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η αναζήτησή τους θα τους φέρει πρόσωπο με πρόσωπο με την πνευματική τους υπόσταση. Θα τους παρασύρει στη δίνη της μυσταγωγίας. Εκεί όπου χορεύεις με το χάρο αντάμα και γίνεσαι αδερφός του.
Εκεί όπου μόνο ο αγνός γίνεται αρχηγός στο πανηγύρι, γιατί μόνος αυτός μπορεί να αντέξει τον πόνο του, μόνος αυτός μπορεί να γυρίσει πίσω καλλίτερος.

Οι "Μύστες" της ιστορίας αυτής, έρχονται ο καθένας από τους χρόνους και τα βιώματά του να μας μιλήσουν για την αλήθεια τους. Μα δεν τη λένε ολάκερη. Κι εδώ έρχεται η μαεστρία του Τάσσου Σώντερς να συμπληρώσει αυτό που δεν λέγεται. Τίθεται έτσι στο θεατή - κοινωνό της μυσταγωγίας - το αρχαίο ερώτημα: Μήπως όταν προσπαθούμε να στρέψουμε το βλέμμα μας ψηλά, εκεί ίσως όπου δεν φτάνει, καταφέρνουμε τελικά να δούμε μέσα μας (σύμφωνα και με την Ντορντονική διαδοχή "Θεός - Άνθρωπος - Θεάνθρωπος")

Αντί για απάντηση ο Σώντερς αφήνει τις υπέροχες εικόνες της φύσης, των "Τόπων" όπου το θαύμα συντελείται, να πουν τη δική τους αλήθεια. Να φανερώσουν το καλά κρυμμένο μυστικό τους. 
Θεός και Άνθρωπος. Ουρανός και Γη. Το αέναο πάντρεμα των δύο υποστάσεων της ζωής είναι αυτό που θα μας διαφεύγει, όσο δεν προσπαθούμε, όπως οι τρεις αντι-ήρωες της ταινίας να κοιτάξουμε τον αντεστραμμένο καθρέφτη κατάματα. Σωτήρη, Μάρκο, Γιώργο... αυτή η ταινία είναι για σας...










Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

Γιατί ηττήθηκε το ΕΑΜ;



Γιατί ηττήθηκε το ΕΑΜ;
Μία εναλλακτική πολιτική ανάγνωση της ήττας του μεγαλειώδους κινήματος της Εθνικής Αντίστασης.


Γιατί το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, το μεγαλύτερο κίνημα που δημιουργήθηκε ποτέ στον Ελλαδικό χώρο, το οποίο έφτασε να αριθμεί 2.000.000 μέλη και 100.000 ένοπλους αγωνιστές, και το οποίο ουσιαστικά νίκησε τόσο τους Γερμανούς όσο και τους ταγματασφαλίτες, οδηγήθηκε στη συμφωνία της Βάρκιζας και, συνεπακόλουθα, στον ανηλεή διωγμό και αφανισμό; Πώς έφτασαν οι δυνάμεις της Αριστεράς στη θέση του κυνηγημένου και του διωγμένου κατά την περίοδο της λευκής τρομοκρατίας;

Η γερμανική κατοχή δημιούργησε ένα κενό εξουσίας στον Ελλαδικό χώρο – η παραδοσιακή πολιτική εξουσία, απομακρυσμένη στο Κάιρο ήταν ανύπαρκτη από τους αγώνες του λαού για ελευθερία και έλαβε την απαξίωση που της έπρεπε. Οι δοσίλογοι, μισητοί στα μάτια του λαού δεν είχαν καμία πιθανότητα να αντιμετωπίσουν την ορμητική αγωνιστικότητα των μαζών και διεσώθησαν μόνο χάρη στη στήριξη των Γερμανών και, στη συνέχεια, των Άγγλων. Το κενό που δημιουργήθηκε αποτέλεσε το ιδανικό έδαφος μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε ένα μεγαλειώδες κίνημα, που περιλάμβανε από μαχητικές απεργίες και διαδηλώσεις (που κατάφεραν να αναστείλουν την επιστράτευση που σχεδίαζαν οι Γερμανοί), συσσίτια και παράνομο τύπο, μέχρι εντυπωσιακές αντάρτικες ενέργειες και λαϊκή αυτό-οργάνωση στα χωριά της Ελεύθερης Ελλάδας. Μία πραγματική αναγέννηση, μία κοσμογονία έλαβε χώρα στα βουνά της Ελλάδας: πολιτιστικές δραστηριότητες, αυτό-μόρφωση, λαϊκά δικαστήρια, μία διοικητική δομή που ποτέ ως τότε δεν είχαν γνωρίσει τα απομακρυσμένα ορεινά χωριά και η οποία αγκαλιάστηκε από την πρωτόγνωρη συμμετοχή χιλιάδων απλών ανθρώπων που για πρώτη φορά πήραν τις ζωές τους στα χέρια τους.

Πολλά έχουν ακουστεί και γραφτεί, κυρίως σχετικά με το ρόλο της Αγγλίας, και μετέπειτα των ΗΠΑ, στην τελική συντριβή της Αριστεράς. Αν και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τον κομβικό ρόλο των Μεγάλων Δυνάμεων (αφού είναι πασιφανές πως δίχως τη στρατιωτική συνδρομή τους, οι ντόπιες εθνικόφρονες δυνάμεις δεν θα είχαν καμία τύχη απέναντι στον ΔΣΕ, πόσο δε μάλλον απέναντι στον ΕΛΑΣ νωρίτερα) , όλες οι σχετικές αναλύσεις τείνουν να υποβαθμίζουν, ή και να αγνοούν ολότελα, τις ευθύνες του ίδιου του ΚΚΕ, και συγκεκριμένα το αδιέξοδο στο οποίο οδηγούσε το κεντρικό του πολιτειακό αίτημα, η λαγοκρατία.

Το αίτημα της λαγοκρατίας, αν και αρχικά συνεπήρε τις αντιστεκόμενες μάζες (…γιατί έχει πρόγραμμα λαγοκρατία, ζήτω-ζήτω το ΕΑΜ), αποδείχθηκε προβληματικό μετά την αποχώρηση των Γερμανών. Ο λαός, εξουθενωμένος μετά από 4 χρόνια κατοχής, στερήσεων και σκοτωμών, δεν ήταν πρόθυμος να δεχθεί μία κυβέρνηση λαγών. Το (πολιτικά ανώριμο, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων) αίτημα για λαγοκρατία δεν βρήκε απήχηση σε ένα λαό ρημαγμένο, ο οποίος επιθυμούσε την επάνοδο στην ομαλότητα και μία ελεύθερη ζωή.

Αν στις ιαχές του πλήθους στην πλατεία Συντάγματος στις 18 Οκτωβρίου 1944 για ‘λαγοκρατία’ ο πολιτικάντης υπάλληλος των Άγγλων Γεώργιος Παπανδρέου ο Α’, εξαφανισμένος στο Κάιρο τα πύρινα χρόνια της Αντίστασης, έφτασε στο σημείο να απαντήσει το ιστορικό ‘πιστεύομεν και εις την λαγοκρατίαν’, αυτό το έκανε καθαρά για λόγους σκοπιμότητας, σε μια λαϊκίστικη προσπάθεια ενσωμάτωσης και αδρανοποίησης ενός κινήματος που είχε μόλις βγει νικηφόρο απέναντι στις δυνάμεις του ναζισμού. Ξεκάθαρα άνθρωπος των Άγγλων, ο Γεώργιος Παπανδρέου κέρδιζε απλώς χρόνο – γνωρίζοντας πολύ καλά ότι η επερχόμενη Αγγλική επέμβαση, αλλά κυρίως η σταδιακή εξασθένιση της απήχησης του αιτήματος για λαγοκρατία, θα εξασφάλιζαν στην ντόπια αστική τάξη την επάνοδο στην εξουσία.

Γιατί είναι αλήθεια ότι η λαγοκρατία ήταν ξένη προς την πολιτική κουλτούρα της ελληνικής κοινωνίας. Το ΚΚΕ έχει κατηγορηθεί –και σωστά- ότι δεν ανέπτυξε ποτέ θεωρία και πρακτική προσαρμοσμένη στα ελληνικά δεδομένα, προσκολλημένο όπως ήταν στη Μόσχα. Αυτός ο δογματισμός έμελλε να του στοιχίσει τελικά τη νίκη – η ιστορία είναι αμείλικτη: κάτι που πετυχαίνει σε μία κοινωνία, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα συμβεί και σε μία άλλη. Μακριά λοιπόν από κάθε έννοια μηχανιστικού ντετερμινισμού, μπορούμε να διακρίνουμε καθαρά πως η μεταπολεμική ελληνική κοινωνία δεν ήταν διατεθειμένη να παραδώσει το τιμόνι της χώρας στους λαγούς, όσο και αν επιθυμούσε όντως μια βαθιά πολιτική και πολιτειακή τομή. Δεν υπήρχε η ιστορική εμπειρία, δεν υπήρχε η κατάλληλη θεωρητική προετοιμασία, δεν υπήρχε τελικά η εμπιστοσύνη στην εξουσία των λαγών.

Και φυσικά η ντόπια και η ξένη αντίδραση το χρησιμοποίησε αυτό στο έπακρο, διαστρεβλώνοντας φρικτά την έννοια της λαγοκρατίας και τρομοκρατώντας τον λαό σχετικά με τις υποτιθέμενα ολέθριες συνέπειες που θα είχε μία κυβέρνηση λαγών (θα σας πάρουνε τα σπίτια και τα χωράφια, θα σας σφάξουνε, κτλ.).  

Και να λοιπόν που οι προπολεμικοί άρχοντες του τόπου, όλοι αυτοί που τα χρόνια του αγώνα υπήρξαν απόμακροι, αδιάφοροι έως και εχθρικοί απέναντι στην Εθνική Αντίσταση, χωρίς καμία λαϊκή νομιμοποίηση, πλήρως απαξιωμένοι στα μάτια της κοινωνίας (όπως και μερικοί από τους ίδιους παραδέχονταν), η παραδοσιακή λοιπόν πολιτική και οικονομική εξουσία, που είτε συνεργάστηκε με τον κατακτητή είτε λούφαζε στο Κάιρο, βρέθηκε να ξανακυβερνά τον τόπο.

Η συνέχεια είναι γνωστή – τη βιώνουμε ως τις μέρες μας…


Στην επόμενη ανάλυσή μας θα αναφερθούμε στο ρόλο των αλόγων στην αποστασία του 1965.