25.06.09 Ο Michael Jackson έφυγε

Πόσες φορές δεν χόρεψα στο φεγγάρι φορώντας το μαύρο μου πέτσινο τζάκετ; πόσες φορές, μπροστά από την οθόνη της τηλεόρασης, δεν έγινα εκείνος ενώ η μορφή του λαμπύριζε στα μάτια μου;

Στις 25.06.09 Ο Michael Jackson έφυγε. Ίσως να ήταν πολύ περισσότερο Άνθρωπος απ' ότι ο πλανήτης μπορούσε να δεχτεί, ίσως η καρδιά του να μην άντεχε άλλο να πληγώνεται και για αυτό να τον πρόδωσε αυτήν την "μαύρη" Πέμπτη του Ιούνη.

Την ώρα που το έμαθα έκανα μπάνιο και όπως πάντα είχα αφήσει ανοιχτό το ράδιο έχοντας δυναμώσει το βόλιουμ. Νόμισα πως δεν άκουσα καλά, πετάχτηκα έξω και όντως ο σπίκερ μιλούσε για το Μιχάλη. Ακόμα και τότε δε θέλησα να το δεχτώ. Με σαπουνάδες σε ολόκληρο το σώμα μου μπαίνω στη 'zougla', "Πέθανε ο βασιλιάς της pop", έγραφε με μεγάλα γράμματα. Έκλαψα.. η σκέψη μου ταξίδεψε στη πρώτη φορά που άκουσα το 'Βille Jean', στη μέρα που χόρεψα στο ξυλόκαστρο το 'beat it'.. όλη μου η μεταεφηβική ηλικία γράφει Jacson, γράφει 'Βeat it'.

Από το μαγικό αυτό ταξίδι με ξύπνησε ο άχαρος ήχος του τηλεφώνου. Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν μια φωνή που σφάδαζε, νόμιζα πως με κάποιος έπαιζε με τον πόνο μου, το έκλεισα. Το τηλέφωνο ξαναχτύπησε, λέω δεν θα απαντήσω, όμως η επιμονή του με αναγκάζει να σηκώσω το ακουστικό. Απαντώ απότομα και ο Γιάννης Ξ. μου λέει με τρεμάμενη φωνούλα, "τον χάσαμε", δεν χρειάστηκε να πούμε τίποτα άλλο μιας και τα επόμενα 20 λεπτά ακούγαμε ο ένας τον άλλο να κλαίει. Ο Γιάννης είναι από εκείνα τα παιδιά που μαζεύαν τις οικονομίες τους για να πάνε να δούνε τον βασιλιά σε διάφορους προορισμούς στην Ευρώπη. Ακόμα και τώρα ετοιμαζόταν να πάει στο Λονδίνο. Αυτό το εισιτήριο αξίζει όσο 10 συναυλίες μου είπε κλείνοντας το τηλέφωνο.

Εκείνη η μέρα αλλά και οι αμέσως επόμενες με βρήκαν κλεισμένο στο δωμάτιο μου να ακούω όλους εκείνους τους "μαύρους" δίσκους. Το βραδάκι μαζί με το φαγητό έβαλα και το 'Thriller' ήταν σαν να μην είχε αλλάξει τίποτα, τίποτα. Κάποιες στιγμές όμως συνειδητοποιούσα τι πραγματικά είχε συμβεί και δεν μπορούσα ούτε να αναπνεύσω. Με παρηγορεί το ότι σίγουρα θα είναι πάντα κοντά μας με τη μουσική του, με τα χορευτικά του, με τα ωραία του. Πάντα ήθελα να πάρω το γιο μου και πάμε να τον δούμε από κοντά. Το όνειρό μου ήταν να κερδίσουμε ένα σαββατοκύριακο μαζί του. Εκεί θα τον ρώταγα χιλιάδες πράγματα για τη ζωή και τη μουσική του.

Θα του έλεγα και τη δικιά μου ιστορία, γιατί τον γιο μου όλοι τον φωνάζουν Mike ενώ το όνομά του είναι Παντελής. Θα του έλεγα πως πλησίασα την γυναίκα μου όταν την πρωτογνώρισα δουλεύοντας σε ένα catering στη Χαλκιδική. Καθόταν απέναντι μου όλο το βράδυ, έπινε και έτρωγε μαζί με τις φίλες της, η ρετρό μελωδίες της Judy Garland έδιναν και έπαιρναν, εγώ έφτιαχνα καινούρια κομμάτια σοκολατίνας από ότι είχε περισσέψει από τα πιάτα αυτών που έτρωγαν πρώτοι το επιδόρπιο. Την βλέπω ότι πάει να φάει, πετάγομαι, τρέχω προς εκείνη και τη σταματώ. Της λέω, άστο αυτό θα σου φέρω ένα άλλο, κατάλαβε. Όταν χαλάρωσε η πολύ δουλειά βρεθήκαμε μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα. Τα μάτια της έλαμπαν όπως του Michael, ήταν μία οπτασία. Στη κουβέντα επάνω της είπα πως μου αρέσει γιατί μοιάζει με εκείνον. Χαμογέλασε με πήρε αγκαλιά και με έσφιξε πάνω της, ήταν μαγικά. Πέρυσι πάλι, στο πανηγύρι του Αϊ Λιά στο Κερασοχώρι, πλησίασα μία κοπελιά αλλά όταν της είπα ότι μοιάζει με τον Ρικέλμε, τον επιθετικό της Boca juniors, μάλλον δεν πολύ ενθουσιάστηκε.

Ο Μιχάλης για όλους εμάς ζει! Δεν πέθανε απλά έκανε ένα βήμα παραπέρα, όπως όταν άφησε τα αδέρφια του για να προχωρήσει μόνος. Ετσι και τώρα μας δείχνει πως πρέπει να προχωράμε, να απελευθερωνόμαστε, να γινόμαστε οι καλύτεροι.

Καλό ταξίδι, σύντομα και πάλι μαζί.

Θωμάς Μαύρος