Ένα βιβλίο για το καλοκαίρι

Κώστας Χαρδαβέλλας

‘Όσα δεν είπα και δεν έγραψα’  

Εκδόσεις Μοντέρνοι Καιροί, 1997

- Γιατί ρε Κώστα, δεν κάθεσαι να γράψεις όλα αυτά τα μικρά και μεγάλα που έζησες και που ίσως δεν είναι μόνο δικά σου;

Ήταν σαν να άνοιγε τις αμπάρες ενός πύργου, με πολλούς θησαυρούς, αλλά χρόνια κλεισμένου και σιωπηλού. Ήταν σαν να γκρέμιζε ένα φράγμα μέσα μου και να έδινε μορφή στη λαχτάρα που είχα εντός μου και να της έβαζε φωτιά.

Κ.Χ.

Στις πάνω από 510 σελίδες του γοητευτικού του πονήματος, αυτής της πραγματικής κατάθεσης ψυχής, ο δημοσιογράφος Κώστας Χαρδαβέλλας δίνει τη θέση του στον συγγραφέα Κώστα Χαρδαβέλλα, για να μας ξεδιπλώσει τις εμπειρίες μιας ταραχώδους 30χρονης πορείας, μιας πορείας παράλληλης με την σύγχρονη ιστορία της ρωμιοσύνης.

Ο Κώστας Χαρδαβέλλας, σ’ αυτό το δεύτερο βιβλίο του, παίζει με τις λέξεις, με τα χρώματα και με τα αρώματα.

Ταξιδεύει μέσα στο ουράνιο τόξο τριάντα χρόνων δημοσιογραφίας, μετά κατεβαίνει στον πολύχρωμο κήπο των αναμνήσεων και τέλος ανοίγει το σεντούκι με τους πολύτιμους θησαυρούς, εκεί που μέχρι σήμερα έκρυβε όσα έζησε και ΔΕΝ έγραψε, όσα έμαθε και ΔΕΝ είπε. Ίσως το βιβλίο να μοιάζει και μ’ ένα χορό αγγέλων –ή και δαιμόνων- με ανθρώπους που τους ζήσαμε χθες ή τους συναντάμε και σήμερα, με ανθρώπους που σίγουρα καθόρισαν κάποια στιγμή τη ζωή μας.

Αυτή είναι η σκυτάλη που παραδίδει σήμερα ο βετεράνος ρεπόρτερ στη γενιά των νέων δημοσιογράφων με την κραυγή, που είναι και η προσωπική του αγωνία:

«Παιδιά, τη δημοσιογραφία και τα μάτια σας»

Παραθέτουμε εδώ μερικά εδάφια που σταχυολογήσαμε, με μεγάλη ομολογουμένως δυσκολία, αφού ο ωκεανός αυτός των αναμνήσεων μιας ζωής, δύσκολα μπορεί να  βρει δικαίωση σε δυο τρεις αράδες.

Για τον «δικό του Αντρέα»…

Ήταν στιγμές που έβγαζε την πρωθυπουργική του αμφίεση και γινόταν ένας γλυκύτατος, εγκάρδιος και τρυφερός άνθρωπος – φίλος. Για μένα, έτσι κι αλλιώς, το ουράνιο τόξο του δικού μου Ανδρέα, έσβησε στο Χέρφηλντ. Κι αν σήμερα αποκαλύπτω μερικά μόνο από τα γεγονότα που έζησα κοντά του, νιώθω ότι εκτελώ ένα χρέος τιμής και αγάπης στον άνθρωπο που τόσα πολλά χρωστάμε όλοι μας.

Για τον Γιάσερ Αραφάτ…

Ο Γιάσερ Αραφάτ, μεγάλος φίλος της Ελλάδας, με δεχόταν πάντα στο μυστικό του γραφείο στη Βηρυττό και μου άπλωνε τα μεγάλα του όνειρα για την επιστροφή του παλαιστινιακού λαού στα πατρογονικά εδάφη.

Για τον έρωτα στα χρόνια της χολέρας…

Κοιμηθήκαμε μαζί, την ώρα που ανέτειλε πια ο ήλιος. Όλη τη νύχτα δεν ξεκολλήσαμε ο ένας από τον άλλο. Όλη τη νύχτα δε σταμάτησαν να πέφτουν βόμβες, οβίδες και όλμοι γύρω μας. Κάναμε έρωτα και νιώθαμε την υπέρτατη ηδονή και συγκίνηση των νικητών της ζωής απέναντι στο θάνατο, καθώς οι ρουκέτες σφύριζαν έξω από τα παράθυρα του σπιτιού.

Για την αναχώρηση των αγγέλων…

Ψάχνω πάντα να τους βρω στα όνειρά μου ή σε στιγμές που μένω με τον εαυτό μου. Έχοντας πάντα ένα αναμμένο, έτοιμο τσιγάρο για το Γιώργο [Γεννηματάς], ένα λουλούδι της θάλασσας για τη γοργόνα μου, το Μελινάκι [Μερκούρη], και ένα αερόστατο για το φίλο μου, τον Αντώνη [Τρίτσης], να μπούμε μέσα και να ταξιδέψουμε σε μακρινούς τόπους, της φωτιάς και της επανάστασης.