Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

Ένα βιβλίο για το καλοκαίρι




Κώστας Χαρδαβέλλας
‘Όσα δεν είπα και δεν έγραψα’  
Εκδόσεις Μοντέρνοι Καιροί, 1997



- Γιατί ρε Κώστα, δεν κάθεσαι να γράψεις όλα αυτά τα μικρά και μεγάλα που έζησες και που ίσως δεν είναι μόνο δικά σου;

Ήταν σαν να άνοιγε τις αμπάρες ενός πύργου, με πολλούς θησαυρούς, αλλά χρόνια κλεισμένου και σιωπηλού. Ήταν σαν να γκρέμιζε ένα φράγμα μέσα μου και να έδινε μορφή στη λαχτάρα που είχα εντός μου και να της έβαζε φωτιά.
Κ.Χ.

Στις πάνω από 510 σελίδες του γοητευτικού του πονήματος, αυτής της πραγματικής κατάθεσης ψυχής, ο δημοσιογράφος Κώστας Χαρδαβέλλας δίνει τη θέση του στον συγγραφέα Κώστα Χαρδαβέλλα, για να μας ξεδιπλώσει τις εμπειρίες μιας ταραχώδους 30χρονης πορείας, μιας πορείας παράλληλης με την σύγχρονη ιστορία της ρωμιοσύνης.
Ο Κώστας Χαρδαβέλλας, σ’ αυτό το δεύτερο βιβλίο του, παίζει με τις λέξεις, με τα χρώματα και με τα αρώματα.
Ταξιδεύει μέσα στο ουράνιο τόξο τριάντα χρόνων δημοσιογραφίας, μετά κατεβαίνει στον πολύχρωμο κήπο των αναμνήσεων και τέλος ανοίγει το σεντούκι με τους πολύτιμους θησαυρούς, εκεί που μέχρι σήμερα έκρυβε όσα έζησε και ΔΕΝ έγραψε, όσα έμαθε και ΔΕΝ είπε. Ίσως το βιβλίο να μοιάζει και μ’ ένα χορό αγγέλων –ή και δαιμόνων- με ανθρώπους που τους ζήσαμε χθες ή τους συναντάμε και σήμερα, με ανθρώπους που σίγουρα καθόρισαν κάποια στιγμή τη ζωή μας.
Αυτή είναι η σκυτάλη που παραδίδει σήμερα ο βετεράνος ρεπόρτερ στη γενιά των νέων δημοσιογράφων με την κραυγή, που είναι και η προσωπική του αγωνία:


«Παιδιά, τη δημοσιογραφία και τα μάτια σας»







Παραθέτουμε εδώ μερικά εδάφια που σταχυολογήσαμε, με μεγάλη ομολογουμένως δυσκολία, αφού ο ωκεανός αυτός των αναμνήσεων μιας ζωής, δύσκολα μπορεί να  βρει δικαίωση σε δυο τρεις αράδες.


Για τον «δικό του Αντρέα»…
Ήταν στιγμές που έβγαζε την πρωθυπουργική του αμφίεση και γινόταν ένας γλυκύτατος, εγκάρδιος και τρυφερός άνθρωπος – φίλος. Για μένα, έτσι κι αλλιώς, το ουράνιο τόξο του δικού μου Ανδρέα, έσβησε στο Χέρφηλντ. Κι αν σήμερα αποκαλύπτω μερικά μόνο από τα γεγονότα που έζησα κοντά του, νιώθω ότι εκτελώ ένα χρέος τιμής και αγάπης στον άνθρωπο που τόσα πολλά χρωστάμε όλοι μας.

Για τον Γιάσερ Αραφάτ…
Ο Γιάσερ Αραφάτ, μεγάλος φίλος της Ελλάδας, με δεχόταν πάντα στο μυστικό του γραφείο στη Βηρυττό και μου άπλωνε τα μεγάλα του όνειρα για την επιστροφή του παλαιστινιακού λαού στα πατρογονικά εδάφη.

Για τον έρωτα στα χρόνια της χολέρας…
Κοιμηθήκαμε μαζί, την ώρα που ανέτειλε πια ο ήλιος. Όλη τη νύχτα δεν ξεκολλήσαμε ο ένας από τον άλλο. Όλη τη νύχτα δε σταμάτησαν να πέφτουν βόμβες, οβίδες και όλμοι γύρω μας. Κάναμε έρωτα και νιώθαμε την υπέρτατη ηδονή και συγκίνηση των νικητών της ζωής απέναντι στο θάνατο, καθώς οι ρουκέτες σφύριζαν έξω από τα παράθυρα του σπιτιού.

Για την αναχώρηση των αγγέλων…
Ψάχνω πάντα να τους βρω στα όνειρά μου ή σε στιγμές που μένω με τον εαυτό μου. Έχοντας πάντα ένα αναμμένο, έτοιμο τσιγάρο για το Γιώργο [Γεννηματάς], ένα λουλούδι της θάλασσας για τη γοργόνα μου, το Μελινάκι [Μερκούρη], και ένα αερόστατο για το φίλο μου, τον Αντώνη [Τρίτσης], να μπούμε μέσα και να ταξιδέψουμε σε μακρινούς τόπους, της φωτιάς και της επανάστασης.

14 σχόλια:

ξεναγός νεκρόπολης είπε...

Το ρούφηξα.
Θα το χαρακτήριζα σαν μια ανεκτίμητη βραδιά με τον παππού μου κάτω απ’ γέρικο δέντρο στον κάμπο του χωριού μου. Σαν ένα χάδι της αλήθειας λίγο πριν ο ύπνος με πάρει.
Δεν είναι βιβλίο
Είναι μια διασταύρωση κι ένα φευγαλέο γνέψιμο από την ίδια την ζωή.
Σας ευχαριστώ.

Αλέκος είπε...

Το σχόλιο σας πάνω στη δουλειά τέτοιων ανθρώπων είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητο για την κοινωνία μας. Λίγοι είναι αυτοί που ενδιαφέρονται για τα άτομα με καθυστέρηση και δείχνουν τόση αγάπη και σεβασμό.

Ένα μεγάλο μπράβο μέσα από την ψυχούλα της μητερούλας του Κώστα που σίγουρα σας βλέπει και σας καμαρώνει από εκεί ψηλά.

Ανώνυμος είπε...

διακρίνω μία υφέρπουσα αλαζονεία κύριοι της κοπερατίβας?
έχω διαβάσει το βιβλίο του Κου Χαρδαβέλα και υπήρχαν στιγμές που ομολογώ πως πραγματικά ανατρίχιασα...
ο Κώστας είναι απ τους τελευταίους μεγάλους της δημοσιογραφίας,μιας δημοσιογραφίας που σήμερα τόσο τραγικά βλέπουμε να ξεπουλιέται στα 'μεγάλα συμφέροντα' κ στις πολυεθνικές νομενκλατούρες.Xρειαζόμαστε ανθρώπους σαν τον Κωστα σήμερα όσο ποτε...

Λαυρέντης

Δημήτρης Λάζος (από χαλκίδα) είπε...

μπράβο παιδιά,
δίξαται κ πάλι πως έχετε πηότητα.
είστε μεγκάλοι!
σας ευχαριστούμε

Ανώνυμος είπε...

παιδιά ο Χαρνταμπέλας με βοήθησε να βρω την κόρη μου πριν 17 χρόνια.Το χε σκάσει μ έναν ταξιτζη 40αρη,αυτη ήταν μαθήτρια τότε.Σοβαρα τώρα.
Εγω τον έχω πολύ ψηλά.Κώστα γερά!

Πάρης Ακριτίδης

Ανώνυμος είπε...

Ήταν τέλη Αυγούστου. Το θυμάμαι σαν τώρα. Εγώ με την Μαίρη και τα παιδιά αφήναμε τη Σαμοθράκη πίσω μας για να επιβιβαστούμε στο καράβι της επιστροφής. Την ώρα που ανεβαίναμε στο πλοίο θυμάμαι τον Κώστα να κατεβαίνει με μια βαλίτσα και ένα σακβουαγιάζ στον ώμο. Ένιωσα τον τρόμο να με κυριεύει. Στην αρχή αυτό το μούδιασμα σαν ηλεκτρικό ρεύμα να με διαπερνά από τους αστραγάλους και να φτάνει στα αφτιά και μετά η έκκριση της αδρεναλίνης να εκτινάζει τους χτύπους της καρδίας μου στο διάστημα. Συνοφρυωμένος, τον αγκαλιάζω και τον ρωτώ, - Κώστα, εξωγήινοι στη Σαμοθράκη? Αυτός με ένα καθησυχαστικό βλέμμα, και ένα φιλικό χτύπημα στη πλάτη, μου σκάει ένα πλατύ χαμόγελο και μου λέει: - Χα, χα! Τι κάνετε? Δεν φοβήθηκα για μένα. Βλέπετε είχα την οικογένεια μαζί. Eμένα πάντως μου φάνηκε ένας ωραίος άνθρωπος. Να' ναι καλά όπου και να ναι.

ΆντηςΣαραντάκος είπε...

Eίδα τον Κώστα στ όνειρό μου σήμερα. Φορούσε ένα άσπρο, διάφανο χιτώνα, μια χλαμύδα από δέρμα τίγρης και το προσωπάκι του ακτινοβολούσε σοφία.Μου πε:
-"Ακούς τις σάλπιγγες που καγχάζουν εκει πάνω?"
Του πα:
-"Ναι" και σάστισα.
-"Αυτές μια μέρα θα μας πάρουν όλους", μου λέει.Και αρχίζει να γελάει υστερικά σαν αυτούς στα γουέστερν που σκοτώνουν κάποιον και μετά ξεκαρδίζονται. Ανατρίχιασα.

Με τρόμαξε,αλήθεια. Δεν ήταν ο Κώστας μου έβλεπα στην τηλεόραση, ο ζεστός μειλίχιος αυτός ανθρωπός.Ήταν ένας τρελός, ένας δαιμονισμένος, ένα κάθαρμα. Δεν τολμω να τον ξαναντικρίσω, φοβάμαι πως είναι ο διάολος.Το μάτι του γυάλιζε.

(Σκάρωσα ένα σχέδιο με το που ξύπνησα προσπαθώντας ν αποτυπώσω την αναπάντεχη μορφή του) http://img842.imageshack.us/img842/5133/hardavelas.jpg

ψιτ ψιτ είπε...

Κωστα βαλε για Δημαρχος

Ανώνυμος είπε...

ο.λαος.απαιτει.φθινοπωρινο.βιντεο..

Ανώνυμος είπε...

Πάρτε μια γεύση από τον ποιητή Τηλέμαχο Χυτήρη.



http://sminefa.blogspot.com/2010/09/blog-post_23.html

Ανώνυμος είπε...

Έστω και καθυστερημένα βίωσα τη μέθεξη στα ενδόμυχα της σκέψης ενός μεγάλου στοχαστή, δημοσιογράφου αλλά και Ανθρώπου. Θα ήταν εγωιστικό να θεωρήσουμε ότι ανήκει στη χώρα μας, στην ήπειρό μας, ή ακόμα και στον πλανήτη μας, κάτι εξάλλου που διακριτικά, αλλά πάντα με τη σαφήνεια που τον χαρακτηρίζει, τονίζουν πιο σύγχρονες δημιουργίες του.

Ανώνυμος είπε...

Αγαλλίαση και δέος. Απέναντι στο μεγαλείο ενός ανθρώπου που έχει μεταλαμπαδεύσει την επί σειρά -πολλών- ετών συσσωρευμένη γνώση του σε όλους και όλες μας. Σε Αυτόν που ελαχιστοποίησε τις αποστάσεις στο σύμπαν. Στον Άνθρωπο που τόσα χρόνια μας συντροφεύει ζεστά, ταπεινά και ποιοτικά. Στον συνειδητοποιημένο αμφισβητία επαγγελματία. Ο χαρδαβέλλας είναι σαν τον Παρθενώνα. Όχι παλιός και φθαρμένος, αλλά αέναος, ιστορικός και ανήκει σε ολάκερη την ανθρωπότητα.

Ανώνυμος είπε...

O Megaliteros Koufalas Kai Kseftilas Tis Ellados...
Lamogio M??nopano!!

Ανώνυμος είπε...

lol