Έθιμα του Σχίνου

Το τριήμερο του Αγίου Πνέυματος, αν και ο καιρός πήγε να μας τα χαλάσει, που λέει και ο λόγος δηλαδή, είχαμε τη χαρά να επισκεφτούμε τον όμορφο Σχίνο, κρυμένο θαρρείς στους δασωμένους πρόποδες του όρους Λέπουρα.
Αν και κυρίως γνωστός για την "γκουζίνα" του, τη μαγευτική φύση και την πλούσια ιστορία του, ο Σχίνος έχει και μία σειρά από έθιμα, που είναι μοναδικά όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό.

Να μερικά που σταχυολόγησε το Μετέχνιο:

Ο υποψήφιος γαμπρός, φρεσκοξυρισμένος, ντυμένος ελαφρά και χωρίς παπούτσια μπαίνει στο πατρικό και ζητά από τον πατέρα την άδεια να παντρευτεί την κόρη του. Ο πατέρας, καλυμμένος ολόκληρος με μάλλινα ρούχα, αποσύρεται για να σκεφτεί και να αποφασίσει. Αν η απόφαση είναι θετική, βγάζει και τρώει γιαούρτη.  

******

Αγόρια γεννημένα το τελευταίο δεκαήμερο του Μάρτη προσέρχονται γυμνά και στεφανωμένα στο σπίτι του γιατρού και του πάρεδρου (που αναγκαστικά είναι το ίδιο πρόσωπο) και του πλένουν τα πόδια. Έπειτα, μαζί με τη φρουρά, τρώνε αυγά και μηρυκάζουν τη μεγάλη γερόντισσα (όπως αποκαλείται περιπαικτικά ο έφορος), η οποία χειροκροτά κλαίγοντας. Έχουν πλέον ενηλικιωθεί.

******

Δύο μεγάλα και τρία-με-τέσσερα κάπως μικρότερα άλογα αφήνονται ελεύθερα σε ένα μικρό δωμάτιο, ενώ στο διπλανό ζυμώνουν ψωμί. Η πρώτη φρεσκοψημένη φουρνιά πετιέται αμέσως στα σκουπίδια, και τέσσερεις κοντοί άντρες του χωριού ζυμώνουν ξανά. Η διαδικασία επαναλαμβάνεται, με όλο και κοντύτερους άντρες. Θεωρείται ότι φέρνει τύχη. 

******

Ενώ δύο ίδιοι χορεύουν (οποιοιδήποτε δύο ίδιοι) το υπόλοιπο χωριό σχηματίζει κύκλο γύρω τους. Δεν επιτρέπεται να τραγουδήσει, να μιλήσει ή να γελάσει κανείς, ενώ απούσα είναι και η μουσική. Το ιδιότυπο αυτό «μη-γλέντι» "συνεχίζεται" με τη σταδιακή αποχώρηση των θεατών. Ο τελευταίος που μένει, αρχίζει να κάνει ερωτήσεις στους χορευτές, με παιγνιώδη και σκωπτική διάθεση. Αυτοί ωστόσο δεν επιτρέπεται να μιλήσουν, και έτσι οι ερωτήσεις λειτουργούν και σαν απαντήσεις. Έθιμο αφιερωμένο στον κουκουβάγιο, τοπική θεότητα της γνώσης.

******

Πέντε γέροντες κάθονται στον μεγάλο πεύκο και συζητούν παίζοντας σβώλο (ή αρμούς). Σπάνε παξιμάδι και το μουσκεύουν στη βρύση. Ο τρύγος έχει αρχίσει.

******

Οι κοπέλες του χωριού, 9 έως 14 ετών, αλείφονται με μίαμα, φτιαγμένο από αλεύρη και μαύρο καρπό, και χορεύουν με το πρώτο φως του ήλιου ως τη δύση του. Κατά τη διάρκεια της χορευτικής αυτής ημέρας, και στην ίδια κάμαρη, πέντε γέροντες σπάνε παξιμάδι και το μουσκεύουν στη βρύση. Ο τρύγος έχει αρχίσει. (νεότερη παραλλαγή του προηγούμενου εθίμου).


Φεύγοντας, νιώσαμε να λυπόμαστε που αφήσαμε πίσω ένα τέτοιο τόπο με τόσο όμορφους Ανθρώπους. 
Γλυκιά παρηγοριά: η υπόσχεση που δώσαμε, να ξαναέρθουμε με την πρώτη ευκαιρία!