Το χειρόγραφο της Θεσσαλονίκης

(και με την ευκαιρία, διαβάστε και τα υπόλοιπα της κατηγορίας 'γράμματα', υποψιάζομαι κάποιος από σας ακόμα δεν τα έχει διαβάσει).

Μου ζητάς να γράψω. Θα γράψω˙

και τι μ’ αυτό;

Ένα ακόμα αριστούργημα˙ μάτια το χαίρονται, ψυχές το γιορτάζουν.

Μα εγώ μόνος.

Οι γάμπες μου (ναι: τα πόδια μου) κουράστηκαν από την περιπλάνηση˙ γυμνάστηκαν ακόμα περισσότερο, λες εσύ. ‘Τόσοι μύες’, συνεχίζεις, ‘αν δεν τους προσέξεις, σε λίγο θα φαίνονται αφύσικοι, άσχημοι’.

Δικά σου λόγια, όχι δικά μου.

Σε ακούω. Ρουφώ τα λόγια σου. Ικετεύεις την προσοχή μου. Αφήνεσαι να σε φιλήσω.

Μα μόλις γέρνω προς τα σε, γυρνάς από την άλλη, σα να μη θες. Άγγελέ μου, οι γλυκιές μας σιωπές είναι υπέροχες, όχι αμήχανες. Σου δίνω χώρο να αναπνεύσεις.

Με το που χαλαρώνω τη λαβή μου, πετάγεσαι και τρέχεις μακριά. Παρότι με πονά, σε καταλαβαίνω. Φοβήθηκες˙ φοβήθηκες το άλμα προς το Άγριο, το Ωραίο. Προτίμησες να περιχαρακωθείς στο σίγουρο, το μέτριο, το ασφαλές.

Για ακόμη μία φορά.