Πέρρη Σταφύλη, παραμύθια για υποψιασμένους... μπόμπιρες

του Ρόκκου Ανκουλέ

Γυαλισκάρι Χίου, Αύγουστος 2012.

Πίνω τον ωραιότερο εσπρέσσος (και όχι εσπρέσσο, όπως τον θέλουν οι εδώ νεόπλουτοι τσιφτετέλληνες) παρακολουθώντας τον ήλιο να εκτελεί προσεκτικά την αέναη χορογραφία του. Κοιτάζοντας το παλιό κουρδιστό μου ρολόι διαπιστώνω πως είναι η ώρα του για το βασίλευμα. Νάτον...

Το Γυαλισκάρι είναι για μένα ένας τόπος ιερός. Είναι η ωραιότερη παραλία αυτή την εποχή, έτσι όπως απλώνεται νωχελικά ανάμεσα στο Ναγό και τη Βλυχάδα. Η Βλυχάδα είναι το αποτέλεσμα του γνώριμου παιχνιδίσματος της μάνας γης και του πατέρα θάλασσα. Ο θάλασσας, όπως τον λένε εδώ οι ντόπιοι, είναι η ειδοποιός διαφορά που κάνει τη Χιό πραγματικά όμορφο νησί. Οι γεροντότεροι έχουν να θυμούνται πως τα νησιά που δεν είχαν πρόσβαση στη θάλασσα, σύντομα παρήκμασαν. Ο Ναγός, από την άλλη, πιστεύεται ότι πήρε την ονομασία του από τον αρχαίο ναγό που υπήρχε κάποτε εκεί. Μάλιστα λένε πως στο σημείο ακριβώς όπου έστεκε ο αρχαίος ναγός, χτίστηκε αργότερα μια γειτονιά. Και πράγματι, μια απλή επίσκεψη στο σημείο, είναι ικανή να σε πείσει για την παρουσία της γειτονιάς.

Καθώς αφήνομαι στην ομορφιά του τοπίου, προσπαθώντας φυσικά να παραβλέψω τους λουόμενους εισβολείς, αυτούς τους ημιάγριους εργαζόμενους που εξασκούν αυτό που αποκαλούν "διακοπές", ξανακοιτάζω τα χαρτιά μου. Θέλω να μάθω όσο περισσότερα γίνεται για τη γυναίκα που περιμένω. Την Πέρρη Σταφύλη.

 Έρχεται... Με έναν αέρα αλλοτινό. Αρχοντικό. Μιας άλλης εποχής. Τόσο που με αναγκάζει να φωνάξω το μικρό άγριο Αλβανό που σερβίρει για να αλλάξω την παραγγελία μου. Του δίνω πίσω τον εσπρέσσος και του ζητώ τώρα να πει στο μάστορα να μου φτιάξει έναν καφέ ελληνικό. Με το στυλό και τα χαρτιά που έχω μπροστά μου του κάνω σχέδια που υποδηλώνουν ότι τον θέλω φτιαγμένο στη χόβολη. "Σίγουρα", απαντάει γελώντας, και με κάνει να σκέφτομαι ότι δεν φταίει αυτός τελικά. Απλά κάποιοι είχαμε την τύχη, την ευλογία καλύτερα, να κληρονομήσουμε όλη αυτήν την μακραίωνη ιστορία, μεταμφιεσμένη σε δυο παλάμες πέτρα και φως. Α, και μην ξεχάσω το ναγό κάτω από τη γειτονιά... Η Πέρρη παραγγέλνει μια μαστίχα υποβρύχιο.

Η Πέρρη Σταφύλη είναι συγγραφέας παιδικών παραμυθιών. Το πιο δύσκολο είδος της λογοτεχνίας, ισχυρίζεται. Χρειάζεται κοφτερή ματιά, καθαρή ψυχή και πάνω απ' όλα, να μην υποτιμήσεις τον αναγνώστη (το παιδί δηλαδή, εξηγεί...). Το παιδί, συνεχίζει, είναι όπως το σκυλί. Καταλαβαίνει αμέσως ποιος έχει αγνή ψυχή και ποιος όχι. Ψυχή αγνή λοιπόν, όπως της Πέρρης, αλλά και όσων στέκονται αρωγοί στο έργο που έχει αναλάβει. Όπως ο εκδοτικός οργανισμός του ομίλου ΣΚΑΪ, που εδώ και δύο χρόνια μας φέρνει σε επαφή με τα βιβλία της.

Τη ρωτώ πώς ξεκίνησε με αυτή την ενασχόληση. Πάντοτε ήθελε να προσφέρει. Οι εργασιακές υποχρεώσεις της όμως (εδώ και 17 χρόνια είναι προϊσταμένη στην ΙΒ' ΔΟΥ Αθηνών) δεν της επέτρεπαν να αρχίσει το "ταξίδι" στις παιδικές ψυχούλες, όπως η ίδια το αποκαλεί. Όλα άλλαξαν με τη γέννηση του γιου της, Κωνσταντίνου - Ευάγγελου. Ήθελε να του προσφέρει ιστορίες και παραμύθια που όμως να μην υποτιμούν τη νοημοσύνη του. Και δυστυχώς αυτά που έχουμε ανήκουν σε μια άλλη εποχή. Έτσι άρχισε να σκαρώνει στην αρχή στιχάκια, μετά ποιηματάκια, ανέκδοτα, μέχρι που έγραψε το παραμύθι Η γνώσπη και τ' αγγέλιασμα για τις ηλικίες 3 έως 5 χρόνων. Σύντομα, όλο το Αιγάλεω (η παλιά γειτονιά της Πέρρης, τώρα μένει Φιλοθέη μαζί με τον σύζυγό της που είναι ναύαρχος εν αποστρατεία) μαζευόταν στο σπίτι της για να ακούσουν τις μοναδικές ιστορίες της. Συνέχισε με το μπεστ σέλλερ πλέον Η Χρυσάνθη στον κόσμο των κομπιούτερς όπου καταπιάστηκε με τους κινδύνους του ιντερνέτ. Ακολούθως, στην προσπάθεια να εμφυσήσει στις νέες γενιές την αξία του υγιούς ανταγωνισμού και τη σημασία της νίκης εξέδωσε το Κορμάκι γερό. Οι περιπέτειες του μικρού Απόστολου στην Ολυμπιάδα όπου σε ένα φανταστικό σκηνικό, ο μικρός Απόστολος ταξιδεύει στο χρόνο για να βρεθεί στην Αρχαία Ολυμπία και να πληροφορήσει τους Έλληνες για την ολοκληρωτική κυριαρχία των αναβολικών στο σύγχρονο αθλητισμό. Το συγκεκριμένο παραμύθι το απολαύσαμε και ως θεατρική μεταφορά πριν δύο χειμώνες στην παιδική σκηνή του θεάτρου Γκλόρια υπό τον παραλλαγμένο τίτλο Το χρυσοψαρούλι.

Εφέτος, η Πέρρη Σταφύλη επιστρέφει με την Κεφτεδένια πολιτεία, που όπως λέει η ίδια, έχει πραγματικά πολύ αστείο τίτλο. Σ' αυτό το παραμύθι, μεταφερόμαστε στο σκηνικό μιας κουζίνας, όπου όλα γίνονται άνω κάτω. Στο φανταστικό κόσμο της Πέρρης, οι κεφτέδες που είναι επιφορτισμένοι με την ευθύνη της τήρησης των νόμων, δίνουν μια ανελέητη μάχη μέχρι τελικής εξοντώσεως ενάντια στον εχθρό. Τα ανθυγιεινά φαγητά από την Κίνα και το κινέζικο. Όλα αυτά βέβαια δοσμένα μέσα από ξεκαρδιστικές καταστάσεις. "Ξέρεις κάτι;" μου λέει, "καμιά φορά γελάω και εγώ η ίδια. Αν και το απόλυτο κριτήριο είναι αν θα αρέσουν στον Κωνσταντίνο - Ευάγγελο. Ξέρεις αυτό το παιδί με έχει εκπλήξει. Ήδη γράφει τις δικές του ιστορίες. Η κεφτεδένια πολιτεία είναι δική του κατά το ήμισυ. Είναι αποτέλεσμα των πολλών ωρών που περνάμε στην κουζίνα. Γι αυτό ήθελα να προσφέρω στα παιδιά έναν πιο δημιουργικό τρόπο να προσεγγίσουν τις γεύσεις και το φαϊ".

Παρακολουθώντας την ήρεμη δύναμη της Πέρρης, θέλω να τη ρωτήσω πώς αισθάνεται εκείνη, που στέκεται στον Κωνσταντίνο - Ευάγγελο ως μητέρα και πατέρα μαζί, στην Ελλάδα της κρίσης. "Πρέπει να σου πω πως για μένα η κρίση δεν είναι οικονομική" τονίζει. "Είναι πρωτίστως κρίση αξιών. Ο Έλληνας έχει χάσει την πίστη του στο θαύμα. Ποιο είναι το θαύμα; Μα η αισιοδοξία μας φυσικά. Πού πήγε ο Έλληνας; Τον χάσαμε; Όχι. Ο Έλληνας έχει βάλει μυαλό και κατάλαβε, ότι αρκετά φωνάξαμε, αρκετά κάναμε τους καμπόσους, αρκετά ταλαιπωρήσαμε το συνάνθρωπο, αρκετά προσπαθήσαμε να επιβάλλουμε την άποψή μας σε όποιον διαφωνεί και θέλει την προκοπή. Τώρα τα κεφάλια μέσα και, μην ανησυχείτε. Κάνουμε το σωστό. Σαν το φοίνικα θα αναγεννηθούμε από τις στάχτες μας και θα δείξουμε ξανά σε όλον τον κόσμο τί μπορούμε να κάνουμε όταν έχουμε συνοχή, υπομονή και αίσθημα ευθύνης. Γιατί μην ξεχνάμε πως....    Μιά φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα μικρόοο μικρό καραβάκι που το έλεγαν Ελλάδα...  και ταξίδεψε στα πέρατα της γης μεταφέροντας μάτια μου τη φλογίτσα του, που όμως ήταν τόσο δυνατή ώστε έβαλε φωτιά απρόσβλητη σε όλο τον κόσμο...

Πέρρη, τα μαγικά σου λόγια με κάνουν και κλαίω...

Πέρρη,... καρδιά μου... Ελλάδα μου...