‘Για μένα, γλύκα, η φάση όλη είναι τα παιδιά. Όλα τους’

Ο Ιούλιος Πτιμπέρ σε μια μίνι-συνέντευξη στη Ράνια Αγγέλου εξομολογείται

Ο Ιούλιος δεν είναι αυτό που θα αποκαλούσαν τα κανάλια ‘σταρ’. Το ντύσιμό του καθημερινό, ‘ελαφρώς ατημέλητο’, όπως και τα μαλλιά του∙ το βλέμμα του μετρημένο, καθαρό - βλέμμα ανθρώπου που ξέρει πολλά, τον συγκινούν ακόμα περισσότερα, όμως κάποιος μειλίχιος φόβος του χαρίζει τη σοφία της αυτοσυγκράτησης. Η πρόσφατη επιτυχία της θεατρικής παράστασης ‘Άλογο κούρσας’, ο διαφαινόμενος θρίαμβος του Ιούλιου στο ρόλο του Αλέξανδρου Περρή στη νέα ταινία ‘Η φλογέρα του Ρούμπικαν’ αλλά και ο –ενίοτε εκκωφαντικός – θόρυβος των media, δεν κατάφεραν να πλανέψουν έναν κατά γενική ομολογία ειλικρινή και βαθιά εσωτερικό καλλιτέχνη.

Ο Ιούλιος δεν φαίνεται σφιγμένος, ούτε προσπαθεί να το παίξει κάτι που δεν είναι. Ντροπαλό και εύθραυστο, τον συναντήσαμε στο εργαστήρι παιδικού θεάτρου που διευθύνει εδώ και δύο χρόνια, από τότε που βγήκε από τη φυλακή. Προσπαθώ να σπάσω τον πάγο πριν τον ρωτήσω για εκείνη τη σκοτεινή περίοδο της ζωής του: ‘Ωραία αυτή η ζωγραφιά. Είναι της κόρης σου;’

‘Όχι, είναι δικιά μου’ μου απαντά κάπως αμυντικά.

‘Είπα κάτι που σε πείραξε;’ τον ρωτώ σιγά.

‘Απλά κανείς δεν καταλαβαίνει, όλοι είναι έτοιμοι να σου χιμήξουν…απλά δεν μπορώ να εμπιστευτώ τους ανθρώπους, αυτό είναι όλο’.

Του χαμογελάω - ‘Έχει πολύ ωραία χρώματα…πολύ αισιόδοξα. Μάλλον χρειάζεται να’ σαι αρκετά αισιόδοξος για να μην τρελαθείς στη στενή’ λέω.

‘Διάολε ναι’ μου απαντά και στρίβει ακόμα ένα τσιγάρο. ‘Στη ψειρού το άρχισα…καταλαβαίνεις;…Πριν ανέπνεα μόνο τέχνη και την αγάπη των παιδιών’

‘Για μένα, γλύκα, η φάση είναι τα παιδιά’ μου λέει καθώς γυρνάει ανάποδα το καλαμάκι στην αμίτα του και μου την προσφέρει. ‘Όλα τους’ μου λέει και μου κλείνει το μάτι, ‘έχουν τη δική τους ομορφιά. Ένα-ένα τους’.

Το μυαλό μου αμέσως πάει στους ψιθύρους που είχαν διαρρεύσει στα media πριν μερικά χρόνια, και έκαναν λόγο για την αδυναμία του Ιούλιου στα παιδιά. Φυσικά τίποτα δεν είχε ποτέ αποδειχθεί, και ο Ιούλιος, που τότε εργαζόταν σαν κλόουν σε παιδικά πάρτυ, είχε αρνηθεί κατηγορηματικά το οτιδήποτε. Μάλιστα είχε απειλήσει να κινηθεί νομικά εναντίον οποιουδήποτε έκανε λόγο για τέτοια πράγματα, τα οποία είχαν καταστρέψει την καριέρα του ως ‘διασκεδαστή’ παιδιών.

Αφήνω την αμίτα στο τραπεζάκι δίχως να πιω, και προσπαθώ να το παίξω άνετη.
‘Ιούλιε, τί πιστεύεις για την κρίση που ζούμε τα τελευταία δύο χρόνια;’

‘Για μένα η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, είναι πρωτίστως πολιτισμική. Γράψ’ το αυτό. Κρίση αξιών. Το χρήμα έχει αλώσει τα πάντα, και τώρα το στερούμαστε κιόλας. Μα τη φτώχεια δεν μπορείς να την αντιμετωπίσεις αν είσαι φτωχός από συναισθήματα. Ο πλούτος είναι στο δάκρυ’.

‘Και η τέχνη; Ποιος πιστεύεις είναι ο ρόλος της τέχνης αυτούς τους χαλεπούς καιρούς;’

‘Αυτός που ήταν πάντα. Σεμνή κυρά, φεγγαρόφωτο, αγρίμι. Τέλος!’

‘Παρά την επιτυχία σε ό, τι καταπιάνεσαι, φαίνεται πως μόνο η ενασχόληση με τα παιδιά σε γεμίζει. Μίλησε μου για αυτό’.

‘Κοίταξε να δεις, θα σου έλεγα ψέματα αν σου έλεγα πως τα βραβεία, οι διακρίσεις, τα φώτα και η φήμη δεν μου λένε τίποτα. Εισπράττω καθημερινά την αγάπη του κόσμου, δημιουργώ, και αυτό με κάνει να αισθάνομαι καλά. Είναι μία ένεση αυτοπεποίθησης, που τόσο χρειάζομαι. Όμως, όταν σβήνουν τα φώτα, όταν πέφτω στο κρεβάτι και είμαι εγώ κι ο εαυτός μου, ο Ιούλιος ρωτάει τον Ιούλιο: τί είναι πραγματικά αυτό που συνιστά το κέντρο της ύπαρξης; Τί είναι αυτό που θυμάσαι όταν ένα φθινοπωρινό αεράκι γεμίζει τα πνευμόνια με την μελαγχολική αύρα της λήθης; όταν ο γερομάστορας χρόνος κάνει τα πάντα να φαίνονται πρόσκαιρα και ευτελή, τί είναι αυτό που κρατά την καρδιά στη θέση της;…Λοιπόν, νομίζω ότι η απάντηση είναι τα παιδιά. Ένα διάνυσμα στραμμένο στο μέλλον, που μας γυρνά πίσω στο πιο γλυκό παρελθόν. Η ελπίδα, η ομορφιά του κόσμου. Και έτσι όπως τα ντύνουνε…’. Σταματά την πρότασή του στη μέση, παίρνει μια βαθιά τζούρα και συνεχίζει: ‘…είναι πραγματικά υπέροχα. Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά;’

‘Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα’ συμπληρώνω.

‘Τί εννοείς; Ποιοι; Ποια ξέρουν;’ με ρωτάει αγχωμένα και κάνει να σηκωθεί από τη θέση του.

‘Όχι, δεν εννοώ αυτό, απλά συμπλήρωσα τον στίχο του τραγουδιού του Σαββόπουλου’ τον καθησυχάζω.

Φαίνεται να ηρεμεί, σιγοψιθυρίζει 3 φορές τη φράση ‘αγγελούδι είσαι’ και συνεχίζει: ‘συγνώμη, ταράχτηκα. Κάτι θυμήθηκα. Αυτό είναι όλο. Επίτρεψε μου να συνεχίσω. Εδώ στο εργαστήρι διδάσκω στα παιδιά σωματικό θέατρο. Είναι πολύ απαιτητικό, και μερικές φορές αναγκάζομαι να γίνομαι λίγο σκληρός προκειμένου να τα τιθασεύσω. Ραγίζει η καρδιά μου, αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Όταν όμως βγαίνει μια φιγούρα, όταν βλέπω στα μάτια των παιδιών τη χαρά της προόδου, τότε έρχομαι λίγο πιο κοντά στο Θεό’.

‘Πιστεύεις;’ των ρωτάω.

‘Πιστεύω στο Θεό, ναι. Μόνο που δεν βρίσκεται εκεί ψηλά, αλλά εδώ’ μου λέει, δείχνοντας το μέρος της καρδιάς.

‘Ιούλιε, σ’ ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για αυτή την κατάθεση ψυχής. Έδειξες για ακόμα μία φορά, ότι εκτός από μεγάλος καλλιτέχνης, είσαι και μεγάλος άνθρωπος. Θα ήθελες να πεις κάτι στους αναγνώστες μας κλείνοντας;’

‘Εγώ σε ευχαριστώ Ράνια. Θέλω να στείλω ένα μήνυμα στους μικρούς μου φίλους. Παιδιά ελάτε στο εργαστήρι μου να παίξουμε, να χορέψουμε, να μάθουμε, να γλεντήσουμε. Εδώ θα βρείτε έναν πατέρα, ένα δάσκαλο, και, γιατί όχι, ένα φίλο. Και θα ναι τα γέλια σας, φυλαχτό και βάλσαμο για την ψυχούλα μου’.