15αύγουστος. Αθήνα. Μόνος.
Μόνος;
Οι ερωτευμένοι δεν είναι ποτέ μόνοι. Κι εγώ έχω την κουκλάρα μου.
Η κουκλάρα της μεσογείου. Έτσι τη λέω εγώ την Αθήνα. Όχι όμως την όποια και όποια Αθήνα. Όχι την κάθε Αθήνα, την Αθήνα του καθενός. Όχι-όχι φίλε μου. Για την άλλη Αθήνα μιλάω. Τη δικιά μου Αθήνα. Με πιάνεις;
Η κουκλάρα μου λιάζεται, επιτέλους ήσυχη απ’ τους παρείσακτους - τους παρείσακτους φραπέλληνες, τους κατ’ ευφημισμόν ‘αθηναίους’. Αυτοί δεν ξέρουν τα κάλλη της. Μύωπες - κοιτούν μα δε βλέπουν.
Εισπνέουν αλλά δεν μυρίζουν.
Περπατάν κι όμως –για κοίτα τους!- δε παν ρούπι.
Και έτσι η κουκλάρα μου περιμένει να φύγουν για να αποκαλύψει, ανοιχτοχέρα ξελογιάστρα, τις μυρουδιές της.
Ρουφάω τον ελληνικό μου στον καφενέ της Ρούμπαινας. Και τι καφές...αγίασμα.
Ο κυρ-Μένιος ο Κιθάμπουρας περνά με τη λατέρνα του. Βγάζει το γαρύφαλλο που’ χει χρόνια στερεωμένο στο αυτί και μου το προσφέρει. Το φέρνω στα ρουθούνια μου και αφήνομαι.
Η γειτoύνισσα απέναντι ανοίγει το παραθύρι της για να ποτίσει το βασιλικό στο περβάζι.
Καλημέρα Αθήνα!
Κλαίω.
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Συγκλονιστική καταγραφή μιας Ανθρωπιάς που τόσο λείπει απ την διαμεσολαβημένη εποχή μας.
Επι της ευκαιρίας θα ήθελα να χαρίσω στο μετέχνιο το ποίημα μου "Έρεβος(η σιωπή του Διομήδη)" που πρόκειται να δημοσιευτεί μέσα στο έτος απ τις εκδόσεις Άτρακτος.Είναι κι αυτό αφιερωμένο στην Αθήνα.
Λαξευμένη σκιά του κυπαρισσιού
στέκεις Αθήνα-φλεγμονή
τρύπησα σε δυο ώρες
τις ασπίδες τους μπροστά μου
παλαιστίνιοι
ηλιοκαμένοι
μου έσκουζαν
σαν ασβέστης
μπλε
στην αστροφεγγιά
αφέθηκα
κι όταν ήρθε η ώρα
να πυροβολήσω
κιότεψα-κραυγή-
σαν μουστάκι είναι η αλήθεια
μεγάλη και κίτρινη
Σάκης Ανάμπασης
Πολύ καλό παδιά το ποίημα και επίκαιρο.Πιάνει το σφυγμό της συγχρονης αδιαφέντευτης νεολαίας.
Απο μένα μια παροιμία που ταιριάζει περισσότερο στην εποχή μιας που πιάσαν και τα κρύα!Όπως λέει ο σοφός ελληνικός λαός:
Αδελφέ Μιχάλη, τώρα τον Γενάρη, οι δύο ένας γίνονται και ο μοναχός κουβάρι!
(αφιερωμένη σ' όλους τους εργένηδες)
Ευχαριστώ
Σταμάτης Τρούμπας
Δημοσίευση σχολίου