του Σέργιου Ασράφ
Σε είδα εκείνη τη σαρακοστή στο Αλ χιντ Αμπίμ.
Πασχαλιά μύριζε στα κούδια στο παράλι.
Κι αν αλυχτούσαν οι γκαμήλες τη στιγμή,
με ρούμι πέρσικο με πότισες -φαρμάκι-
ζωή χωρίς υπόνοια του πάθους, ανατολή,
σε ρώτησα παστρίκια πού κινούσες.
-Αλγέρι! Με κούρσεψαν οι άνεμοι της λήθης.
Πηγαίνω μια λαμπάρδα* στο παιδί μου
γιατί το πάσχα δεν έχρεε στο Αλ χιντ Αμπίμ.
-Τί λαμπάρδα; Σημάδια έχει της Άνοιξης; Λουλούδια;
-Όχι, ουχί...είναι ένας αυγουλίνος. Δες το!
-Στρουμφ είναι, είπα και έσβησα το τσιγάρο.
με έκαιε...
(Το ποίημα έχει μελοποιηθεί από τον Κούρτη Φίνο)
*λαμπάρδα = η λαμπάδα
Ο Σέργιος Ασράφ είναι από την Παλαιστίνη, "εκεί που ενώνονται οι κόσμοι", όπως λέει ο ίδιος. Ζει 8 χρόνια στη χώρα μας και η τελευταία του συλλογή Πες μου, δεν ήξερες, δε ρώταγες; Τρελάθηκα και σώθηκα ήδη διακρίνεται. Στον ελεύθερο χρόνο του βλέπει παλιές, καλές ελληνικές ταινίες.
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
μπραβο σας!η αναρτηση ενος μικρου -μικρομεγα!-αποσπασματος της δουλειας του Ασραφ ηταν η ελπιδοφορα εκπληξη ενος βροχερου απογευματος Δευτερας.εστω και δυο βδομαδες μετα το πασχα.αλλωστε,πασχαλινο ειναι στο πρωτο και παιχνιδιαρικο γκεσταλτ αναγνωσης το συγκεκριμενο ποιημα και εκει ειναι και το λεπτο σημειο απο οπου υφαινεται απο τον αργαλειο της διανοιας του ο ιστος ενος κοσμου πληξης,καθηλωσης,μαρμαρυγης της μη-υπερβατικοτητας .τα καμωματα και η μασκαρατα,ο οριενταλ αισθησιασμος,οι δοσμενοι ρολοι που ενσαρκωνουμε με αντιτιμο την μη βιωμενη υπερβατικη ροη της ζωης,οι αμφιεσεις,οι παραινεσεις δεν αντεχουν στον ηλιο του ασραφ,αποσυντιθενται σε ρεταλια ντροπης.και ο ηλιος του πολυ μακρυα απο τον εθνικ ηλιο του ελυτη διαπερνα τις πρωτες στιβαδες της επιφανειας και απογυμνωνει.μια γυμνια οχι εξωτικη αλλα κατοικιδια.ισως ομως ολα αυτα στο συγκεκριμενο ιστολογιο να ειναι περιττα.
σε εποχες οπου σφυριζουν στα αυτια μας τα γκαλοπ για τους μεγαλους ελληνες με τα θλιβερα και αναμενομενα αποτελεσματα,καποιοι ακομη διαβαζουν ασραφ.καποιοι ακομη γκαζωνουν χωρις ζωνη ασφαλειας,καποιοι βουτανε βαθεια-οσο πιο βαθεια γινεται-χωρις σκαφανδρο και κοιταζουν τη μεδουσα καταματα.Και υστερα αναδυονται οχι για να αφηγηθουν αλλα για να ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΝ...
τελικα δεν ειμαι μονος.σας ευχαριστω
άξιον εστί!
...
και έπειτα φως.
και έπειτα δάκρυ.
και ξανά φως!
θα συμφωνήσω με το φίλος από πάνω πως σε εποχές αποθέωσης του λίγου, το μετέχνιο επιμένει ποιοτικά, επιμένει εσωτερικά, επιμένει λυρικά, επιμένει, επιμένει, επιμένει...
χα! ο ασράφ!
οι ελίτ της διανόησης βιάστηκαν να τον ξεχάσουν...κρατικοδίαιτοι κρατικοί λειτουργοί προσπάθησαν να τον κλείσουν σε μουσεία...ανευθυνο-υπεύθυνοι κάθε λογής είπαν πως η εποχή του τέλειωσε...πως ο κόσμος θέλει κάτι πιο εύπεπτο, πιο απλό, πιο χαρούμενο..και τον κάλεσαν 'δύσκολο', και τον έκλεισαν στα συρτάρια της λησμόνιας...
μετέχνιο σου αξίζει διπλός έπαινος: πρώτα πρώτα γιατί χάρισες στο ευρύ κοινό ένα ποίημα ιδιοφυούς βάθους, ένα ποίημα για όλη την οικογένεια.
και έπειτα γιατί έστειλες σινιάλο μυστικό, σινιάλο παιγνιώδους συνενοχής, σε ψυχές κοιμισμένες, σε ψυχές από καιρό αλλότριες.
μανούλα ακούς? θέλω να γίνω παγώνι - αφήστε με να γίνω παγώνι.
Ρένος
καταπληκτικό το ποίημα.συγχαρητήρια παιδιά για τη δημοσίευση.
οι λέξεις του μετρημένες μία μία-σαν από σουρωτήρι υπομονετικά να τις πέρναγε.ο λόγος του όπως πάντα μεστός και συμπυκνωμένος.
στην εποχή της ανυπαρξίας διαδηλώνει με περηφάνια το όχι του εγω.και το εγω του όχι.μια δηλωση ηχηρή σαν τον ήχο που κάνουν οι μοτοσυκλέτες μεγάλου κυβισμού όταν περνουν από μπροστά σου και εσυ τρομάζεις.γιατί όταν το εγω αρνείται στον Ασραφ,το κάνει με κρότους και πυροφάνια.
όσο οι ποστ-μοντερν ψευτο-διανοητές θα προσπαθούν να μας πείσουν για το τέλος της ιστορίας και τον τεμαχισμό του υποκειμένου ο Ασραφ θα επειμένει να αναδυκνύει τα κομμάτια του ως ένα ενιαίο όλον,θα μετατρέπει την εξάρθρωση σε άρθρωση και τελικά κραυγή που σαρώνει τα αστικά σαλόνια και τα κοκτείλ πάρτις,τις μουχλιασμένες ροκ εν ρολ συναντήσεις και τις κακοφορμισμένες ρεπλίκες τους,τους φαιδρούς και ατάλαντους πρωταγωνιστές της δημόσιας σφαίρας.
δηλητήριο στο αίμα τους ο Ασραφ.δηλητηριο...
ΆντηςΣαράντης
Άντη Σαράντη, πρέπει να συναντηθούμε.
Δημοσίευση σχολίου